fly to haven

นายช็อกโกแลต

 เดียร์ เราชอบเธอ..นี่คือคำบอกรักของผมที่ให้กับ เธอคนนั้นรักแรกของผม..ผมไม่รู้หรอกว่าเธอทำหน้ายังงัย เพราะเวลาที่พูดผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเลย.เอาแต่ก้มมองพื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
ในใจก็คิดเอาแต่ว่า.
..ถ้าเธอไม่รับรักผม.ก็ขอเป็นแค่เพื่อนก็แล้วกัน.
เหรออืม.เบสเราก็ชอบนาย เสียงใสๆที่ได้ยิน ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นทันทีทันใด.แล้วก็ได้เห็นรอยยิ้มสดใสที่มักจะติดอยู่บนใบหน้าของเธอเสมอ.เธอยิ้มให้กับผม.เธอชอบผมด้วย!!
ตอนนั้นผมไม่รู้จะบอกยังงัยเพียงแต่รู้ว่าดีใจมากมากที่สุดในชีวิต
.เดียร์.เด็กผู้หญิงเรียบร้อยจากสายตาคนส่วนมาก.ความจริงถ้ามองจากข้างนอกเธอก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ.แค่เด็กผู้หญิงน่ารักๆธรรมดา.แต่ไม่รู้ทำไม.ผมมักจะชอบมองเธอเสมอ
ทั้งกิริยา.
ท่าทาง.
น้ำเสียง.
แล้วก็รอยยิ้มที่มักจะทำให้ผมมองค้างอยู่เป็นประจำ
ที่จริงผมกับเดียร์แทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำก็อย่างที่บอก.เธอดูเรียบร้อยจนผมที่เป็นเด็กเฮ้วประจำห้องไม่กล้าเข้าใกล้..ได้แต่มองอยู่ห่างๆ
แต่พวกเพื่อนๆผมมันรู้และมักแซวเรื่องผมกับเดียร์อยู่เรื่อย..
วันหนึ่งตอนผม เดินกลับจากโรงเรียน บังเอิญผมได้ยินเสียงแมวร้อง ดังแง้วๆข้างทาง พร้อมกับร่างเล็กๆของเด็กผู้หญิงที่คุ้นตาดี กำลังก้มลงอุ้มลูกแมวอยู่บนตัก
ทำอะไรน่ะเดียร์ผมถาม
ก็ลูกแมวน่ะสิ มีคนเอามาทิ้งไว้น่าสงสารอ่ะ
อ้าว แล้วทำไมเธอไม่เก็บไปเลี้ยงเองซะล่ะ
ไม่ได้หรอก แม่เราแพ้ขนสัตว์น่ะ เลี้ยงไว้ในบ้านไม่ได้ แต่เราสงสารมันเธอบอก
ผมยืนคิดอยู่ครู่นึง พลางมองที่ลูกแมวตัวสีส้มๆขนแดงๆตัวนั้น ดูท่าทางมันอิดโรยและคงจะเหงามาก

ให้เราไปเลี้ยงแทนมะ
+++++++++++++++++++++++++
หลังจากนั้นแมวน้อยก็มาอยู่บ้านผม เป็นสมาชิกใหม่ของบ้านไปโดยปริยาย ผมกับเดียร์ก็พูดคุยกันมากขึ้น ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเจ้าเหมียวตัวน้อยนั่นแหละครับ พวกเราตั้งชื่อมันว่า ราเม็ง เดียร์เป็นคนคิดครับ.จากที่คบกันมานาน..ผมก็รูว่าเดียร์ไม่ใช่เด็กผู้หญิงเรียบร้อยอะไรมากมายเธอเป็นคนร่าเริงแล้วก็มักจะมีมุขตลกอะไรมาให้ผมขำประจำพวกเราสนิทกันมากขึ้น แต่จะเป็นเพื่อนมากกว่า.เจ้าราเม็งก็ดีครับมันเหมือนเป็นตัวเชื่อมโยงระหว่างผมกับเดียร์
พวกเราสนิทกันมากขึ้นทุกวันแล้วก็มาถึงวันที่ผมบอกความในใจกับเธอ
เราตกลงเป็นแฟนกัน..
..พ่อแม่เธอก็รู้พ่อแม่ผมก็รู้..แต่ไม่ว่าอะไร.ผมทำตัวดีขึ้นมาก.อ่านหนังสือและไม่ติดเกมส์เหมือนก่อน..เพราะผมอยากวิ่งให้ทันเดียร์..เธอเรียนเก่งหัวดี.
.ชีวิตผมมีความสุขมาก.ดำเนินไปเรื่อย.อย่างเรียบง่าย.
..ผมคิดว่าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
แต่พายุมักจะเกิดขึ้นในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสเสมอ..
..เดียร์เลิกติดต่อกับผม
เธอพยายามหลบหน้า
ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอเปลี่ยนแปลงไป..
.ผมกระวนกระวายมาก..
.ตามหาเธอทุกที่เดียร์เริ่มหายไป.เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์.
ไม่มาโรงเรียนไปที่บ้านก็ไม่อยู่.
.แม้แต่เพื่อนสนิทของเธอก็ไม่รู้..
..ทำไม..ผมเฝ้าถามตัวเอง..
..ผมทำอะไรผิดรึเปล่า?
..ผมผิดใช่มั้ย..เธอถึงหนีผมไป..
จากนั้นผมเริ่มเกเร.เที่ยวกลางคืนไม่ตั้งใจเรียน.ติดเกมส์จนพ่อแม่บ่น..ระอากับพฤติกรรมของผม..
.ซึ่งผมก็รู้ว่าเพราะอะไร..
..ในใจผมยังมีภาพของเธอเสมอ..รอยยิ้มที่ผมหลงรัก.
.วันเวลาเก่าๆ.เสียงหัวเราะของเราสองคน.
.ที่ที่เรามักไปเที่ยวกัน..เดียร์เธออยู่ไหน..
.เบสขอโทษ..
ผมนอนอยู่บนเตียง พร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลอาบแก้ม
.ไม่ว่าเหตุผลอะไร..แต่ผมแค่อยากขอโทษ
หวังเล็กๆว่าบางทีเสียงที่ร่ำร้องในใจคงจะส่งผ่านไปถึงเธอคนนั้น..และกลับมาหาผม
..ซักวัน.
แล้ววันที่ผมรู้ความจริงที่แสนจะเจ็บปวด
.เดียร์เป็นโรคหัวใจ
ภาพที่ผมเห็นเธอ..นอนอยู่บนเตียงสายระโยงระยางเต็มไปหมด
สายตาที่มองมาทางผมความรู้สึกที่รับรู้ได้.แม้ไม่เอ่ยปาก.
..เราคิดถึงนายเบส.
.เสียใจที่ไม่ได้บอกนาย
..ไม่อยากให้รู้.ว่าเรา..อยู่ได้อีกไม่นาน.
ขอบคุณ..ทุกสิ่งทุกอย่างวันเวลาที่สวยงามสนุกสนาน.
..ขอบคุณ
รักนายเบส
ผมจ้องมองลึกในดวงตาคู่นั้นที่เหมือนจะยิ้มให้กับผม.ยิ้ม..ครั้งสุดท้าย
ผมร้องให้.อย่างไม่อายพร้อมกับจับมือเดียร์วางไว้ตรงหน้าอกตัวเอง
.เราก็รักเธอเดียร์..
ผมนั่งทรุดลงข้างเตียง แล้วปล่อยให้น้ำตาไหล
ร้องไห้.ร้องออกมาให้มากที่สุด
.เสียงสะอื้นที่ดังอยู่ภายในความเงียบงัน.
.พระเจ้า
..ทำไมต้องเอาเธอไปด้วย
ทำไมต้องเป็นเธอ.
..ทั้งชีวิตผมก็ให้ได้เพื่อแลกกับเด็กผู้หญิงคนนี้คนที่ผมรักที่สุด..เดียร์..
ครับหลังจากนั้นเธอก็จากผมไป.ชั่วนิรันด์.
แต่ผมก็รู้
ว่าเธอยังอยู่กับผม.อยู่ในใจเสมอ
ความผูกพัน
ความทรงจำ..
ยังคอยย้ำเตือน..
เราทั้งสองต่างผูกพันด้วยรัก..ตลอดไป..
ตอนนี้ผมอยู่หน้าหลุมศพของเธอ.แผ่นหินสีดำตรงหน้า
นำดอกไม้มาวางไว้ที่นี่ทุกวัน..
.สายลมพัดมาวูบไหวพัดผ่านเส้นผมปลิวตามแรงเหมือนเสียงกระซิบบอกว่า รักจากคนที่อยู่ไกลแสนไกล.
มองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีคราม
เดียร์
ซักวันผมจะไปหาเธอ..
++++++++++++++++++++++++++++the end+++++++++++++