ฉันมิแลเห็นสิ่งใด เว้นแต่ความวิจิตรงดงาม ..

อัลมิตรา

 ผู้เขียนหยุดยืนที่ร้านผลไม้เล็ก ๆ ข้างทาง .. เมื่อวานนี้ผู้เขียนนำขนมโมจิ ที่ซื้อมาจากนครสวรรค์แบ่งให้แม่ค้า ๑ ชุด ฝากให้ลูกสาวตัวน้อย พลางนึกในใจว่าแม่หนูน้อยคนนั้นคงยิ้มแก้มปริ เมื่อรู้ว่ามีขนมรออยู่ หลังกลับจากโรงเรียนวันนี้ แม่หนูน้อยคงจะได้ทานขนมโมจิ  มีไม่กี่คนที่ผู้เขียนจะนึกถึงและหากมีโอกาสท่องเที่ยวไปไหน ก็มักจะซื้อของมาฝากเสมอ ๆ  ผู้เขียนจำไม่ค่อยจะได้ว่า  ความเป็นมิตรระหว่างผู้เขียนและแม่ค้าขายผลไม้นี้เริ่มต้นขึ้นเมื่อใด  และแน่นอนที่สุด คงเริ่มต้นจากสถานที่แห่งนี้ 
โดยปกติแล้วก่อนมาทำงาน ผู้เขียนจะทานอาหารเช้าจากบ้านมาเรียบร้อย และด้วยความที่ทำงานอยู่ไม่ไกลจากที่บ้านพักนัก ประมาณสองกิโลเมตร  จึงสามารถเดินมาทำงานได้ ทุก ๆ เช้าหากไม่เร่งรีบ ผู้เขียนก็จะใช้วิธีเดินมาทำงาน โดยผ่านถนนสายหลักของกรุงเทพ ฯ  ริมฟุตบาทมีต้นไม้ข้างทางปลูกร่มรื่น ด้านข้างมีคูเล็ก ๆ ระบายน้ำ และต้องเดินผ่านร้านผลไม้นี้ทุกวัน มิตรภาพที่เรียบง่าย รอยยิ้มที่มีให้กันเสมอ นั่นคือจุดเริ่มต้นของสายสัมพันธ์อันดีงาม  ร้านผลไม้นี้เป็นแบบตั้งโต๊ะพับสองตัว ผลไม้ที่นำมาขาย ถูกคัดเกรดมาในระดับหนึ่ง ส่วนราคาก็ไม่แพงจนเกินไป ดังนั้นผู้เขียนจึงเป็นลูกค้าประจำร้านนี้
วันนี้ก็เช่นกัน ตอนเดินมาทำงาน ในใจก็คิดว่า จะซื้อฝรั่งสักสองผล เมื่อเดินถึงร้านมองดูแล้วไม่มีฝรั่ง มีแต่ ลองกอง สละ ส้มเช้ง กล้วยไข่  แตงโม เมื่อวานก็ซื้อลองกองไปแล้ว วันนี้ตั้งใจจะซื้อฝรั่ง ทำอย่างไรดีหนอไม่มีฝรั่ง กำลังคิด กำลังตัดสินใจ แม่ค้าก็จัดการหั่นแตงโมที่แบ่งผ่าเป็นเสี้ยวไว้ก่อนแล้วใส่ถุงมาให้ 
คือว่า .. วันนี้ไม่มีฝรั่งหรือคะ   ผู้เขียนถามไปเบา ๆ
ไม่มีจ๊ะ แตงโมนี่หวานฉ่ำมากเลยนะจ๊ะ คุณผู้หญิงลองทานนะ ชิ้นนี้ให้ ไม่ต้องจ่ายเงินจ๊ะ   แม่ค้าตอบ
เมื่อเช้าทานข้าวที่บ้าน น้ำพริก ปลาทู ก็เลยว่าจะหาฝรั่งทานค่ะ ไม่มีไม่เป็นไรนะคะ ชิ้นนี้เท่าไรคะ  ผู้เขียนถามราคาแตงโมชิ้นนั้นจากแม่ค้า
 รับไว้เถอะจ๊ะ รู้ว่าคุณผู้หญิงไม่ค่อยชอบแตงโม เพราะที่ผ่านมาไม่เคยสั่งซื้อเลย แต่ชิ้นนี้หวานชุ่มคอจริงๆนะจ๊ะ เลยอยากให้ลองทานดู เผื่อว่าจะติดใจ แตงโมนี่ดีนะจ๊ะ ดับร้อนดีนะ  แม่ค้ามอบแตงโมชิ้นนั้นด้วยความเต็มใจ จนผู้เขียนต้องรับไว้ 
				

 ความจริงแล้วไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่ค้าฝากผลไม้มาให้ทาน และผู้เขียนเองก็มักจะมีของฝากให้แม่ค้านั้นเสมอ เมื่อมีโอกาสได้เดินทางไกล คำว่าคุณผู้หญิงนี่  เป็นคำที่ฟังแล้วรู้สึกเคอะเขินมาก เคยกล่าวกับแม่ค้าหลายหนว่า อย่าเรียกแบบนี้เลย รู้สึกอาย ๆ แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ  คงเป็นวาทะศิลป์อย่างหนึ่งของแม่ค้าผู้นั้น ผู้เขียนก็เลยต้องปล่อยให้เลยตามเลย ซึ่งเท่ากับว่า มีแม่ค้าผลไม้นี้ และ รปภ.ที่บ้านพักก็เรียกเช่นนั้นเหมือนกัน  แต่ก็ยังดีกว่าคำว่าคุณหนู  คราวที่บิดาของผู้เขียนยังไม่ได้ออกบวช  คนขับรถของท่านเรียกผู้เขียนว่าคุณหนูด้วยซ้ำไป ทำเอาผู้เขียนเดินเข้าประตูรถผิดทางเลย แถมหัวโขกกับขอบหลังคารถอีก  ผู้เขียนรู้สึกกระดากชอบกล เหมือนเป็ดขี้เหร่ที่ใคร ๆ มองเป็นหงส์  บอกไม่ถูกว่าควรจะยินดีกับสิ่งที่คนอื่นชื่นชม หรือว่าสมเพชตัวเองดีหนอ ..

วกกลับมาอารมณ์เดิมดีกว่า ..  แตงโมหวาน ๆ ขณะนี้ชิ้นแรกยังชุ่มฉ่ำลิ้นผู้เขียนอยู่  หวานฉ่ำใจจริงๆเสียด้วย ผู้เขียนลอบยิ้มอยู่หลายหน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า  ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแตงโมเพียงหนึ่งเสี้ยว ที่ดูแล้วไม่มีราคาค่างวดอะไรนัก  แต่นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด ที่แม่ค้าพอจะหยิบยื่นให้ผู้เขียน  ก็คงจะคล้าย ๆ กับสิ่งที่เคยประสบมา  เมื่อนึกทบทวนดู ครั้งนั้นที่เป็นเทศกาลตรุษสารท มารดาของผู้เขียนจัดแบ่งอาหารให้กับเพื่อนข้างบ้านที่ไม่ใช่คนเชื้อสายจีน ทุกอย่างเลือกของที่ดีที่สุด งามที่สุดใส่ตะกร้าและให้ผู้เขียนถือไปฝาก  แรกเริ่ม ผู้เขียนก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าด้วยเหตุใด เป็ดตัวโต ไก่ตัวโต หมูสามชั้นชิ้นงาม ผลไม้คัดเลือกอย่างดี จะต้องอยู่ในตะกร้า ตอนนี้ ผู้เขียนเข้าใจแล้วว่า สิ่งที่เราควรมอบให้กับเพื่อน น่าจะเป็นสิ่งที่เราเลือกแล้วว่าดีที่สุด ไม่เพียงแต่มารดาของผู้เขียนที่กระทำ แม่ค้าผลไม้ผู้นั้น ก็กระทำเช่นเดียวกันด้วย

สิ่งที่ผู้เขียนเห็น  ถือได้ว่าเป็นบทเรียนที่ดี  ถ้าหากทุก ๆ คนบนโลกนี้ มอบสิ่งดี ๆ ให้แก่กัน มีจิตที่ประสงค์ดีต่อกัน ถึงแม้ว่าโลกจะแร้นแค้นเพียงใด สภาพการณ์ของสังคมจะกระท่อนกระแท่นตามสภาพคล่องของค่าเงิน ถ้าเป็นอย่างที่ผู้เขียนปรารถนาให้บังเกิด คงจะวิเศษที่สุด  สายตาที่เหยียดหยาม กลับกลายเป็น สายตาที่ห่วงอาทรซึ่งกันและกัน  คำหยาบที่มาจากสภาวะจิตใจที่ตกต่ำ กลับกลายเป็น คำหวานไพเราะ ผู้ใดได้ยินได้ฟังก็ย่อมเกิดความรื่นรมย์ใจ  และอีกหลายต่อหลายอย่าง ที่อยู่ในแง่ลบในปัจจุบันนี้ .. จะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี 

ผู้เขียนมีความเชื่ออย่างหนึ่งว่า ไม่ว่าใครก็ตามแต่  ย่อมอยากอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี มีความสุข สิ่งเหล่านั้นกระทำได้ยาก หากเราจะคิดทุกอย่างเป็นไปตามสิ่งที่เราคาดหวัง  เนื่องจากทุก ๆ คน ย่อมมีอิสระในการดำเนินชีวิตของตน เป็นเจ้าของจิตวิญญาณของตนเอง การที่จะปรับเปลี่ยนใครสักคน ให้พลิกสภาพความเป็นไปนั้น คงเป็นการกระทำที่ยากยิ่งนัก

แต่กระนั้นเลย ผู้เขียนก็ยังมุ่งมั่นที่จะหวังต่อไป โดยที่ผู้เขียนขอเริ่มต้นที่ตนเองเสียก่อน  คงไม่ยากจนเกินไปนัก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องงานเลยที่จะทำ  ด้วยเหตุที่ว่า ผู้เขียนยังคงสภาพปุถุชนเดินดิน ที่มีอารมณ์เป็นเหตุ  สิ่งต่าง ๆ ที่ส่งผลกระทบต่อจิตใจของผู้เขียนเองนั้น ย่อมก่อให้เกิดอารมณ์รับรู้ และการแสดงออก  ทว่าผู้เขียนคิดว่ามันขึ้นอยู่กับว่าผู้เขียนสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้หรือเปล่า ลำพังใจดวงเดียวของผู้เขียนใหญ่โตก็แค่กำปั้น ณ อกข้างซ้าย ผู้เขียนคิดว่า .. หากผู้เขียนรักษาใจของตนเองได้ดีแล้ว บนโลกนี้ก็จะมีแต่สิ่งสวยงาม จนผู้เขียนสามารถกล่าวได้เต็มปากเต็มคำเสียทีว่า..  ..ฉันมิแลเห็นสิ่งใด เว้นแต่ความวิจิตรงดงาม..  				

..