ตั๋วรถไฟที่ไร้สถานี

pigstation

ผู้คนต่างอยู่ในโลกอีกใบที่หมุนเงียบๆอยู่ภายในซ้อนกับโลกอีกใบที่หมุนจริงๆอยู่ภายนอก มุมสัมผัสของแต่ละคนต่างกางรัศมีออกไปตามแต่องศาของประสบการณ์ ทั้งความสูขสมหวังยินดี ั้ทั้งน้ำตาโศกเศ้ราต่างกรรมต่างวาระที่ไม่เคยซ้ำกันแม้แต่วินาทีเดียวกันของแต่ละคน แต่เธอเชื่อเช่นกันว่าสักวันหนึ่งในวงจรชีวิตนี้จะต้องรู้จักแต่ละชุดของประสบการณ์เหล่านี้ครบถ้วน อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
  ถูกอยู่สถานีรถไฟที่เรียงรายอยู่ตามรายทางรางรถไฟ ปรากฏอยู่ตั้งแต่การวางแผนผังแล้ว แต่ชีวิตแท้ๆของแต่ละคนนั้นเล่า เราไม่อาจกำหนดได้ว่ารถไฟสายชีพจรนี้จะหยุดจะไป จะตกรางเมื่อไร เพียงแต่ใช้จิตเป็นดังคนขับขบวนรถไฟชีวิตนี้ไปตามรางสายชะตากรรม โดยไร้สถานีใดๆมารออยู่ตรงหน้า
  เสียงหวีดร้องดังมาแต่ท้ายขบวน อำนาจเสียงที่เหนือกว่านั้นตามมาอีกระลอกก่อนทุกอย่างจะดับวูบ
  ตู็โบกี้โคลงตัวไร้การควบคุมประหนึ่งเป็นกล่องกระดาษใส่ร้องเท้ายี่ห้อบาจาปลิวหล่นจากรางราวถูกมือยักษ์ล่องหนเหวี่ยง ฝาผนังโบกี้โหว่เป็นรอยกแยกฉีกขาดออกจากกัน ด้วยแรงฉีกมหาศาลจากระเบิด
  เขายังคงรอคอยอยู่ตรงนัน ก่อนที่ข่าวจะเดินทางมาถึงพร้องเรื่องราวความทรงจำที่ผ่านมิตินี้ไปแล้ว
  
   ก่อวินาศกรรม  ..ไฟใต้ระอุ
   รถไฟสายใต้ ตายเกลื่อน...
   ความเป็นจริงที่ทะยอยมาตามลำดับของกาลเวลา เธออยู่ที่ไหน ตรงนั้นเราจะมองเห็นตั๋วใบหนึ่งที่อาบเลือดแห้งกรัง ผ่านแดดกล้า ฝ่าฝนหนาว ค่อยสลายผูกร่อนไปตามสภาพ
  ที่นั้นมีความทรงจำร่วมกัน ไม่ใช่เพียงความรักของหนุ่มสาว ยังหมายถึง ความขัดแย้งที่หาจุดลงตัวไม่ได้ ที่นั่นชีวิตที่จบลงไปนั้นนั้นลอยคว้างอยู่ ต่างจะไปสู่คนที่ตนรักและรอคอยการพบปะกัน เพียงแต่...ความรักและศรัทธาบางลัทธิหรือระบบอบการปกครองมันบังตากันและกัน
  ตั๋วรถไฟที่ไร้สถานีนี้คงเป็นอีกบทบันทึกหนึ่งของการเดินทางรอนแรมไปในขบวนประวัติศาสตร์ เราอยู่ในท่ามกลางทั้งความขัดแย้งและรู้สึกเป็นอย่างเดียวกัน จริงอยู่น้ำตาเรานั้นอาจจะคนละเม็ดแต่มันกลั่นออกมาจากความรู้ของคนแท้ๆที่มีผัสสะเดียวกัน เม็ดเลือดที่แดงข้นของเราที่ไำหลเวียนเพื่อหล่อเลี้ยงให้ได้คงอยู่ ได้เดินทาง ได้สร้างสม  ไม่มีหรอกที่จะนำสิ่งเหล่านี้มาเป็นเงื่อนไขตอบสนองตัวเอง บนการสิ้นสุดของผู้อื่น
  .......(จบ)