รักวุ่นๆของสาววัยหวาน 1

นกปีกหัก

สามวันก่อน
        "ว่าไงนะคะ!! พ่อจะให้หนูไปเรียนโรงเรียนชายล้วนเนี่ยนะ พ่อสติดีหรือป่าวเนี่ย" ฉันต่อว่าพ่อของฉันที่กำลังนั่งสบายอกสบายใจดื่มกาแฟในแก้วใบโปรดที่แม่ยกมาให้
        "น่า อากิระ ไหนๆก็ไหนๆแล้วจะโมโหไปทำไมกันล่ะ ก็เขาเข้าใจผิด แล้วก็ไม่มีเวลาเพราะ อีกสามวันพ่อก็จะต้องไปอเมริกา หรือลูกอยากจะไปด้วย" พ่อพูดขึ้น พร้อมกับยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอย่างใจเย็น
        "นั่นสิจ๊ะ ถ้าลูกไม่พอใจก็ไปกับเราก็ได้นะ" แม่พูดขึ้นอีก ขณะเดินไปเก็บของใส่กระเป๋า
        ฉันซึ่งอยากจะอยู่ที่นี่ต่อก็ต้องยอมแต่โดยดี ผิดเองนี่ที่อยากจะอยู่ต่อแล้วจะมาบ่นทำไมใช่มะ (ไม่รู้ว่าพ่อเขาคิดอะไร) แล้วก็ต้องเก็บข้าวของเพื่อมาพักที่หอพักของโรงเรียน โรงเรียนที่ฉันจะต้องไปเรียนมีชื่อว่า เซนไดกิ เป็นโรงเรียนรัฐบาลและเป็นโรงเรียนชายล้วน หอพักที่จะไปอยู่ก็เป็นหอพักชายและฉันในตอนนี้ก็อยู่ในคราบผู้ชาย แล้วจะเจออะไรมั่งเนี่ยไม่อยากจะคิดเลยให้ตายสิ 
        "นี่คือห้องของเธอ" ชายอ้วน หัวล้านที่ผมเกือบจะไม่มีพูดขึ้น พร้อมกับยื่นกุญแจห้องให้ เขาคนนี้ก็คือ ผู้ดูแลหอพักชายแห่งนี้
        "306..งั้นหรอเอ๊ะ..โคจิมะ เซนะ ใครกันนะ? หรือว่าจะเป็นเพื่อนร่วมห้อง" ฉันคิดในใจ 
        "จริงสิ เวลาอาหาร ตอนเช้าก็ 6.00-8.00 น. ตอนเย็นก็ 7.00-9.00 น. เข้าใจนะ" ผู้ดูแลหอบอก 
        "ค่ะ..เอ้ย!!ครับเข้าใจแล้วครับขอบคุณครับ" ฉันพูดขึ้น 
        "งั้นก็ดี ถ้าไม่เข้าใจตรงไหน ไปถามเจ้า เอนโด อามายะ หัวหน้าของหอชายนี้นะเค้าพักที่ห้อง301น่ะ" ผู้ดูแลหอบอกกับฉันก่อนจะเดินจากไป 
      ฉันซึ่งจะต้องปรับตัวให้เข้ากับความเป็นอยู่ของที่นี่ จะทำยังไงดีนะ มองไปรอบๆก็ไม่มีใครเลย จะเข้าห้องก็ไม่กล้า ต้องทำใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะเคาะประตูห้องเพื่อที่จะเข้าไป   หอพักชายของโรงเรียน เซนไดกิ มีทั้งหมด สามหอพักด้วยกัน ซึ่งฉันก็ได้อยู่ที่หอสอง ใกล้โรงเรียนที่สุด 
       เมื่อเข้าไปในห้องฉันก็เจอผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงริมหน้าต่าง แน่ล่ะจะเป็นผู้หญิงได้ไงก็หอพักชายนี่ ถ้ามีก็แปลกแล้ว ถ้าไม่รวมฉันนะ ผู้ชายที่ฉันเจอในห้องคงจะเป็น โคจิมะ เซนะ ผู้ร่วมห้องของฉันล่ะมั้ง ขอเรียกเขาคนนี้ว่า เซนะละกันนะ ง่ายดี อืมหน้าตาหรอ ก็หล่อละน่ะ ผมสีชา ตัวสูง คงจะประมาณ 170 กว่าๆละมั้งนะ...
      "จะยืนตรงนั้นอีกนานมะ รีบปิดประตูซะทีสิ" เซนะพูดด้วยสีหน้าและท่าทางที่ดูแล้ว ฉันอยากจะวิ๊ดใส่แล้ววิ่งเข้าตบ ก็ได้แค่คิดละนะ
      "อ๊ะ...ขอโทษที" ฉันพูด ไม่เต็มใจหรอกนะ แต่ไม่กล้าขัด 
  
     เมื่อปิดประตูแล้วฉันก็เดินเข้าไป 
          "ที่ของฉันล่ะ" ฉันถามขึ้น   
          "เตียงของนายก็อยู่ตรงนั้นไง" เซนะบอก แล้วชี้นิ้วไปที่เตียงที่อยู่ติดกับประตู พอบอกเสร็จก็หันกลับไปอ่านหนังสือต่อทันที 
          "คนอะไรไม่น่าคบเลย" ฉันคิดในใจขณะที่เดินไปที่เตียง แล้วเอากระเป๋าวางไว้ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างเตียง เพื่อจะเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่อยู่ในกระเป๋า   
     สักพักก็เก็บของเข้าที่เรียบร้อย เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน ฉันหันไปมองเซนะที่เตียงก็เห็นว่าหลับไปแล้ว พอหันไปมองนาฬิกา ก็ต้องตกใจ "ตายแล้ว ตีสองกว่าแล้วรึเนี่ย ตอนจัดของพึ่งจะ สี่ทุ่มกว่าเองนี่ อ๊ะ!!แย่แล้วพรุ้งนี้ต้องตื่นแต่เช้าซะด้วย นอนๆดีกว่า" ว่าแล้วฉันก็รีบเข้านอน    
        เช้าของวันใหม่เริ่มด้วยการที่ฉันตื่นสาย ไปเรียนวันแรกก็สายซะแล้ว ช่วงพักเที่ยงเป็นช่วงเลือกชมรม พอฉันกินข้าวเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปตามซุ้มต่างๆที่รับสมัคเด็กใหม่ที่ต้องการที่จะเข้าชมรม  ชมรมฟุตบอล   ชมรมเบสบอล บาสฯ  เทนนิส  วอลเล่ ฯลฯ 
        ฉันที่ยังตัดสินใจไม่ได้ก็เดินไปเดินมา ก่อนจะโดน รุ่นพี่ปีสาม หน้าตาดี ชวนเข้าชมรม ชงชา ซึ่งฉันก็ต้องบอกปฎิเสธไป ก่อนจะเดินหนีออกมา เจอกับ เซนะ เพื่อนร่วมห้องผู้ไม่น่าคบของฉันกำลังยื่นใบสมัคที่จะเข้าชมรมกีฑา กีฑางั้นรึ ตอนม.ต้นเราก็เคยอยู่นี่นา อืมงั้นก็เอาชมรมนี้ละกัน  
        "ขอใบสมัคใบนึง ครับ" ฉันพูดขึ้น รุ่นพี่ กล้ามใหญ่หน้าตาหน้ากลัว หันมามองฉันตั้งแต่หัว จดเท้าก่อนจะยื่นใบสมัคให้ คงจะว่า หุ่นยังกับผู้หญิงแบบนี้จะมีแรงที่ไหนมาวิ่ง  อย่ามาดูถูกฉันเชียวนะ เห็นแบบนี้ วิ่ง 100 เมตร ใช้เวลาแค่ 14.2 วิ เชียวนะ  พอกรอกเสร็จแล้วรุ่นพี่กล้ามใหญ่ก็พูดขึ้น ขณะที่ฉันยื่นใบสมัคให้
     
        "จะไหวรึ อย่างนายน่ะ" พูดด้วยท่าทางที่ฉันดูแล้วอยากจะขอใบสมัคคืนจริงๆ 
        "100 เมตร 14.2 วิ ถ้าไม่รับก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมยังไงก็ได้" พอฉันพูดออกไป รุ่นพี่กล้ามใหญ่เริ่มเปลี่ยนสีหน้าทันที 
        "โอ้ว..ไม่เลวนี่ จริงสิ ฉันชื่อ อิสึ โทคิ อยู่ปี 3 แล้วก็เป็นประธานชมรม" รุ่นพี่กล้ามใหญ่นามว่า โทคิคนนี้พูดขึ้น   
        "ตกลงรับผมเข้าชมรมใช่มั๊ยครับ รุ่นพี่ โทคิ " ฉันพูดขึ้น  
       "รับสิๆ จะไม่รับได้ไง" รุ่นพี่ โทคิ พูดขึ้น พร้อมกับท่าทีที่ เหมือนกับ ลูกน้องกำลังพูดเอาใจเจ้านายยังไงยังงั้นเลย 
        
         เมื่อจัดการอะไรเสร็จเรียบร้อย ก็ต้องเรียนรอบบ่ายต่อ  วิชาที่จะเรียนในรอบบ่ายนี้ก็คือ เลข ซึ่งฉันอ่อนที่สุด แต่ก็นะ ใช่ว่าจะไม่เก่งเลย  
  อาจารย์ประจำวิชานี้เป็นอาจารย์ประจำชั้นปี 1/A ของห้องฉัน  เคยเห็นหน้าก็ตอนปฐมนิเทศ หนเดียวเอง ก็วันนี้ที่จริงก็ต้องได้เห็นแหละถ้ามาทันชั่วโมงโฮมรูมอะนะ  ตอนที่เห็น ในวันปฐมนิเทศ นะ รู้สึว่าจะหล่อมากเลย แต่ฉันไม่สนใจหรอก ถ้าสนใจเดี๋ยวจะหาว่าแปลก ก็ตอนนี้ฉันเป็นผู้ชายนี่ ไม่ใช่ผู้หญิง  พูดให้ถูกก็คือ เป็นผู้หญิงที่ต้องปลอมเป็นชาย  
       "เงียบๆหน่อย" คนที่พูดนี้ก็คือ ชายหนุ่ม อายุอาราวประมาณ 26 หน้าตาหล่อ ดูมีสกุล คนๆนี้ก็คืออาจารย์ที่พูดถึง รู้สึกจะชื่อว่า อามาโนะ  เรย์จิ มั้งนะ    
       "เอาละวันนี้ฉันมีแบบทดสอบมาใหพวกเธอ ทำกัน ก่อนจะเริ่มเข้าบทเรียน เอาหัวหน้าห้องมาเอาไปแจก"  
   "แบบทดสอบอะไรเนี่ย" ฉันนึกในใจขณะที่ดูแผ่นกระดาษ หรือ แบบทดสอบ ที่แจกมา
      "จารย์ครับที่มันข้อสอบไม่ใช่หรอฮะ" เพื่อนร่วมชั้นของฉันถามขึ้น 
      "ก็ใช่นะ ทำซะ ไม่ต้องถามมาก ใครได้ต่ำกว่า 30 คะแนน ต้องเป็นเวรทำความสะอาดห้อง 1 อาทิตย์ เข้าใจนะ" อาจารย์เรย์จิพูดขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้าย (ก็ยิ้มแบบปกติแหละ)   
     
      เพื่อนทั้งห้องร้องครางพร้อมกันรวมทั้งฉันด้วย แต่ดูเหมือนจะมีบางคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉันจะทำตัวสบายๆ จะใครซะอีกก็ โคจิมะ เซนะ น่ะสิ อ้าวฉันลืมบอกไปหรอว่า เซนะอยู่ห้องเรียนเดียวกลับฉัน ลืมไปได้ไงนะเรา     
    ผ่านไปจนหมดชั่วโมง อาจารย์เรย์จิก็เดินมาเก็บแบบทดสอบพร้อมกับบอกว่าพรุ้งนี้จะแจกคืน ใครที่ได้ต่ำกว่า 30 คะแนน ระวังไว้ให้ดี 
ก่อนจะเดินออกจากห้องไป  ฉันนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะรอดหรือป่าว..
     ตกเย็นกลับมาหอพัก เพื่อที่จะอาบน้ำ แล้วลงไปกินอาหารเย็นที่โรงอาหาร  แต่ก็ต้องมาอารมณ์เสียเพราะ น้ำมันไม่ไหล ถ้าน้ำไม่ไหลก็มีอย่างเดียวก็คือต้องไปอาบน้ำที่ห้องน้ำรวมภายในหอ  ฉันซึ่งเป็นหญิง จะไม่อาบก็ไม่ได้ จะไปอาบก็ไม่กล้า เลยต้องลงไปกินข้าวก่อน แล้วเรื่องอาบน้ำค่อยว่ากันอีกที  
  ที่โรงอาหารของหอพัก 
        "ไง  นายใช่มั๊ยที่เค้าลือกันว่าเหมือนผู้หญิงน่ะ" หนุ่มที่ดูท่าทางกระล่อน พูดขึ้น    
        "ก็ผู้หญิงนี่จะไปเหมือนผู้ชายได้ไง" ฉันคิดในใจ
        "อ่อ ฉันชื่อ เอนโด อามายะ อยู่ปี 2 เป็นหัวหน้าหอนี้ เรียกฉันว่า มาจังก็ได้นะ" 
        "ไม่ล่ะฮะ รุ่นพี่ อามายะ" ฉันตอบกลับไป จะให้เรียกมาจังหรอ ฝันไปเถอะ   
        "เอางั้นนะ งั้นก็ตามสบาย มีอะไรสงสัยเกี่ยวกับหอ ก็ถามฉันได้นะ สำหรับนายฉันพร้อมจะตอบเสมอ" รุ่นพี่อามายะพูดจบก็เดินจากไป
    "เหอๆไอรุ่นพี่จอมขี้หลี้" ฉันคิดในใจ  
...................................................................................................
          เช้าวันรุ่งขึ้นฉันรีบตื่นขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ที่เซนะ จะตื่น "วันนี้ก็เป็นวันที่ สอง ของการมาอยู่หอนี้สินะ เมื่อวานเหนื่อแทบตาย " ฉันคิด   
        พอออกจากห้องน้ำก็เจอกับเซนะที่กำลังลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการงัวเงียสุดๆ จะพูดไปเวลาอีตานี่นอนน่ารักยังกะเทพบุตร แต่เวลาตื่นยังกะปีศาจ ปากจัดยังกะอะไรดี แถมท่าทางยังกวนโอ๊ยอีก 
      "อ..อรุณสวัสดิ์" ฉันกล่าวทักทาย  
    เซนะมองหน้า ก่อนจะตอบว่า "อืม" แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป  กวนโอ๊ยมั๊ยล่ะ  ยังไงก็ชั่งเถอะ ไปกินข้าวเช้าดีกว่า วันนี้ อาจาร์เรย์จิจะแจกแบบทดสอบคืนด้วย  
      เช้านี้ฉันอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะว่าโรงอาหารคนยังไม่ค่อยมีเพราะยังเช้าอยู่ เลยทำให้ฉันไม่ต้องเบียดเสียดเข้าไปขออาหารเช้าจากคุณป้าที่คอยตักอาหารเช้าให้พวกเด็กในหอพักกินกัน 
      "คุณป้าวันนี้ดูสวยแต่เช้าเลยนะครับ ผมเห็นแล้วนึกว่าสาวที่ไหนอีก" ฉันพูดชม
      "อุ๊ยตาย อรุณสวัสดิ์จ้า อากิระคุง" ป้าโรงอาหารกล่าวทักฉัน
      "จำชื่อผมได้ด้วยหรอครับ สวยแล้วยังจำชื่อได้เก่งอีกนะครับเนี่ย" 
      "แหม ป้าจำได้หมดแหละจ้า เอ้านี่ให้พิเศษเลยนะ" พูดจบป้าโรงอาหารแกก็ตัก ข้าวกับแกงให้พูนจานเลย แถมยังมีนมสดแถมมาให้อีกขวด 
      "ขอบคุณครับ" ฉันพูดขอบคุณก่อนจะเดินไปหาโต๊ะเพื่อจะนั่งกินข้าว
    
  "ถอยหน่อยๆ!!" 
      "โครม!!! ...เพล้ง!!"  เสียงโครมนี่เกิดจากการชน ส่วนเสียงเพล้งเนี่ยเป็นเสียงจานข้าวกับขวดนมที่อยู่ในถาดฉันตก  
   "ซวยจริง บอกให้หลบทำไมไม่หลบ"ชายคนหนึ่งซึ่งมีผมสีทอง หน้าตาดี ตวาดใส่ฉัน   
   "ขอ..ขอโทษ เอ่ยไม่ใช่สิ นายตั้งหากใครใช้ให้วิ่งในโรงอาหารกัน" ฉันพูดขณะที่ลุกขึ้น 
   "พูดงี๊ก็สวยเดะ" 
   "เออสิ จะเอาหน่อยมะ ฉันก็ชักจะทนไม่ไหวละ วิ่นมาชนแล้วยังจะมาพูดจาหาเรื่องอีก" ฉันพูด  ฟังแล้วดูเหมือนผู้ชายใช่มะ แต่ยังไงฉันก็ผู้หญิงนะ    
   "ไม่เอาน่า ยูตะ " ผู้ชายอีกคนที่วิ่งตามมาที่หลังพูดขึ้น กับคนที่วิ่งมาชนฉัน
    
   "ทัตสึ  นายจะว่าฉันผิดงั้นสิ" 
   "ก็นะ"     
      รู้สึกว่าคนที่วิ่งมาชนฉันจะชื่อว่ายูตะ  แล้วคนที่วิ่งตามมาที่หลังจะชื่อ ทัตสึ  
   "โธ่โว๊ยอะไรกันฟะเนี่ย" ยูตะพูดขึ้น  
   "ขอร้องผิดแล้วอย่าโวย ไม่อยากขอโทษก็ไม่ต้อง เพราะฟังไปก็เท่านั้น มันไม่ทำให้ข้าวเช้าฉันกลับคืนมาเหมือนเดิมหรอก" ฉันพูดออกไปก่อนจะเดินไปเอาไม้กวาดมากวาด 
   "ถอยไปสิ  ไม่ช่วยแล้วยังมายืนขวางอีก" ฉันพูด พร้อมกับใช้ไม้กวาด กวาดไล่ 
    "ชิ!!ไอเตี้ยเอ้ย"  พูดจบก็เดินหนีไป    
    "เฮ้ยยูตะรอด้วยดิ ขอโทษนะไอนั้นมันบ้าน่ะ" ทัตสึกล่าวขอโทษฉันแทนยูตะ แล้วเดินไป
    "ไม่ต้องบอกก็รู้" ฉันบ่นพึมพัม   อดกินเลยสิเนี่ย เฮ้อ ก็ดีจะได้ ไดเอทไปในตัว....
  >>     จบตอน