ต้นไม้..

หมอกจาง

หญิงสาวนางหนึ่ง สาว และสวย อย่างหาคนเทียบได้ยาก..
มีชายหนุ่มมากมายหลายคนมาติดพันเธอ แต่เธอยังไม่ได้ตกลงปลงใจกับใคร เธอใช้เวลาที่เธอมีค่อยเลือกค่อยเฟ้น..
เธอเชื่อว่าเธอมีเวลามากมาย ซึ่งก็จริง เธอเพิ่งเริ่มต้นวัยสาวของเธอเท่านั้น..
เธอเชื่อว่าจะมีผู้คนเข้ามาให้เธอเลือกมากมาย ซึ่งก็จริง ผู้ชายหลายต่อหลายคนมาวนเวียน พูดคุย ฝากรัก..
เธอจะเลือกใครดี เธอเองก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน..
วันหนึ่งเธอได้มรดก เป็นที่ดินผืนหนึ่งแถบเนินเขา เธอตั้งใจใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น เธอปลูกบ้าน หนุ่มๆที่มาติดพันเธอทุกคนย่อมมาช่วยเธอปลูกบ้าน..
บ้านเธอหลังเล็กๆดูน่ารัก มีพื้นที่โดยรอบกว้างใหญ่ สนามหญ้าสีเขียว เธออยากหาใครมาอยู่ด้วยกับเธอสักคน แต่ใครล่ะ..
ฉันว่าพื้นที่บ้านฉันดูโล่งๆนะ เธอปรารภในวันหนึ่ง
ในวันรุ่งขึ้น ดอกไม้มากมายถูกส่งมาที่บ้านเธอ
..ธรรมดาเธอก็ได้ดอกไม้มากมายอยู่แล้วหละ มากจนเธอต้องทิ้งไปวันต่อวันด้วยไม่มีที่เก็บ แต่นับตั้งแต่วันที่เธอปรารภ ดอกไม้ที่เธอได้ก็เปลี่ยนไป บ้างมาพร้อมกับกระถาง บ้างก็มาพร้อมกับเมล็ดพันธุ์..
เธอบอกให้พวกเขาปลูกได้ตามสบาย เพราะสนามบ้านของเธอนั้นกว้างมากอยู่แล้ว มันคงไม่เต็มได้ง่ายนัก ซึ่งก็จริง..
ไม่นานนัก บ้านของเธอก็เปลี่ยนไป ทุกครั้งที่เธอมองออกมาจากหน้าต่าง ดอกไม้มากมายบานสะพรั่งให้เธอเห็น ขาว เหลือง แดง ชมพู ม่วง แข่งกันบาน แข่งกันเพื่อที่ได้รับความสนใจจากเธอ..
วันหนึ่งเธออกมาเดินเล่นเพื่อชมดอกไม้เหล่านั้น ท่ามกลางพุ่มดอกไม้ เธอเห็นต้นไม้บางอย่างแทรกอยู่ นี่มันไม่ใช่ดอกไม้นี่นา..
เมื่อเธอสำรวจโดยรอบ เธอพบว่ามีต้นไม้ที่ไม่ใช่ดอกไม้นี้แทรกอยู่ทั่วบริเวณบ้าน มันเป็นจำพวกไม้ยืนต้นทั้งหลาย นั่นมะม่วง เธอรู้จัก นั่นต้นคูนเธอรู้ และอีกหลายต่อหลายต้นที่เธอไม่รู้จัก ใครกันนะที่ทะลึ่งเอาต้นไม้พวกนี้มาปลูกไว้..
ใครเอาไม้ยืนต้นน่าเกลียดพวกนั้นมาปลูกในบ้านฉันน่ะ เธอถามกับเหล่าหนุ่มๆ ทั้งหมดชี้ไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง แต่งตัวปอนๆ ยิ้มซื่อๆ ดูท่าทางเฉยๆ ถึงเขาไม่ใช่คนที่เธอสนใจน้อยที่สุด แต่ก็เกือบ..
เธอเอาต้นไม้พวกนั้นมาปลูกไว้ทำไม เขาหัวเราะเก้อๆ
คุณรับปากกับผมไหมล่ะว่าจะไม่ถอนมันออก
ฉันไม่ถอนมันออกก็ได้ แต่เธอห้ามเอามันมาปลูกเพิ่มแล้ว ตกลงไหม
อีกห้าต้นเอง ได้ไหม ห้าต้นก็จะครบตามที่ผมตั้งใจแล้ว
..เธอปฏิเสธ แต่ชายหนุ่มก็ยังตื๊อที่จะขอปลูกเพิ่มอีกห้าต้น ในที่สุดเธอก็อนุญาติอย่างเสียไม่ได้..
..นับแต่นั้น เขาก็ไม่ได้รับความสนใจจากเธออีกเลย..
วันนี้ ห่างจากวันนั้นเกือบยี่สิบปี เธอแต่งงานมาสองครั้ง ล้มเหลวทั้งสองครั้ง เธอเลือกคนที่ปลูกดอกไม้ที่สวยที่สุดให้เธอ แต่นับตั้งแต่เธอเลือก เขาก็เลิกปลูกดอกไม้ เลิกแม้แต่จะใส่ใจพรวนดิน อีกคนหนึ่งที่เธอเลือกก็ไม่ได้แตกต่างกันนัก..
..เธอเพิ่งรู้ ว่าดอกไม้นั้นเหี่ยวเฉาง่ายเพียงใด..
วันนี้ เธออยู่ตัวคนเดียว ดอกไม้ร่วงโรยไปหมดแล้ว ด้วยไม่มีใครปลูกเพิ่ม ไม่มีใครใส่ใจที่จะดูแล ทุกครั้งที่เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอจะพบเพียงดอกคูนเหลืองอร่ามที่สะพรั่งในหน้าร้อน ดอกตะแบก ดอกหางนกยูงที่บานสลับกันไปแต่ละฤดูกาล ต้นมะม่วงตรงมุมสวน ต้นชมพู่ข้างหน้าต่าง ที่บ่อยครั้งเธอได้เก็บผลของมันมากินเล่น รวมถึงไม้ที่ให้ร่มเงาอีกหลายต้นที่เธอไม่เคยสนใจที่จะรู้จักชื่อ..
และเธอก็หวนนึกถึงเขาคนนั้น
เขารู้ดีว่าคงไม่ได้เป็นคนที่ถูกเธอเลือก  แต่เขาก็ยังตั้งหน้าตั้งตาปลูกต้นไม้ของเขาต่อไป ไม่มีคำหวาน ไม่มีดอกไม้ แต่ถึงตอนนี้ เธอเพิ่งได้ยินคำหวานของเขาในวันที่เธอมองต้นไม้เหล่านั้นแกว่งไกวท่ามกลางสายลม..
.. ผมอยากให้คุณมีความสุขตลอดไป ไม่ว่าคุณจะเลือกใครก็ตาม..
ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว ว่าทำไมเขาจึงไม่ปลูกดอกไม้..
เธอเข้าใจแล้ว ว่าใครที่รักเธอ..