โลกด้านหนึ่งเหวี่ยงฉันลงกับพื้น อีกด้านฉุดให้ลุกยืนและบอกว่า ศรัทธาดีดียังมีจริง

อัลมิตรา

  ใช่ว่าเป็นครั้งแรกที่เกิดความสลดหดหู่ และก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่นำกลับมาคิด คิดแล้วคิดอีก แต่จนแล้วจนรอด ก็ได้แต่คิด เพราะไม่รู้ว่าจะหาหนทางช่วยเขาได้อย่างไร  ไม่ว่าจะเป็นภาพของขอทานบนสะพานลอย ทั้งที่รู้ว่า บางครั้งเป็นขบวนการขอทาน ซึ่งเงินที่เข้ากระป๋องในแต่ละวัน มากกว่าค่าแรงในการทำงานของผู้เขียนในแต่ละวันเสียอีก  ก็อดใจไม่ได้ ช่วยเหลือกันไปตามควร
หลายหนที่ผู้เขียนบอกกับตนเองว่า  ทำใจเป็นอุเบกขาเสียเถอะ เราไม่มีปัญญาไปช่วยเขาได้หมดทุกคนหรอก มันเกินกำลังของเราที่จะทำ ทุกอย่างเป็นไปตามกรรม  แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ คำที่เคยท่องไว้ก็ดูเหมือนว่ามันจะเลือน ๆ ไป อดไม่ได้ที่จะทุกข์ใจ อดไม่ได้ที่จะเก็บมาเศร้า เป็นห่วงว่าเขาจะมีความเป็นอยู่เช่นไร กรรมของผู้เขียนเสียกระมังที่ไม่สามารถทำใจให้เป็นอุเบกขาได้ 				

  
ท่านผู้อ่านเคยทานข้าวร่วมโต๊ะอาหารกับขอทานหรือเปล่า ? คงไม่ต้องตอบให้ผู้เขียนทราบ แต่หากย้อนกลับมาถามผู้เขียนบ้างว่า แล้วผู้เขียนล่ะ เคยไหม ที่ทานข้าวร่วมโต๊ะอาหารกับขอทาน .. เคยสิ ทำไมจะไม่เคย

จำได้ว่า.. ตอนนั้นเพิ่งเริ่มทำงานได้ประมาณสองเดือน  ลำพังเงินเดือนตัวเองก็ไม่ค่อยจะได้ใช้สักเท่าไร เนื่องจากยังอาศัยอยู่กับผู้ปกครอง  วันนั้นเงินเดือนเพิ่งจะออก จึงนัดกับเพื่อนอีกสามคนไปทานข้าวกันที่ร้านริมฟุตบาทใกล้ ๆตลาดละแวกบ้าน ด้วยความที่ผู้เขียนมีงานทำ ในขณะที่เพื่อนอีกสามคนยังไม่มีงานทำ ดังนั้น ผู้เขียนจึงอาสาเป็นเจ้ามือเอง  ร้านอาหารตามสั่งคนยังไม่มากนัก จึงเลือกมุมในสุดข้างต้นไม้ใหญ่ เผื่อว่าเวลาคุยตามประสานกกระจอกสาวจะได้ไม่รบกวนโต๊ะอื่น  อาหารที่สั่งถูกทยอยนำมาวางไว้บนโต๊ะ  ในขณะเดียวกันนกกระจอกยังไม่กลับรังเสียที ยังไม่มีสักคนที่จับช้อนด้วยซ้ำไป 

เด็กผู้ชายคนนั้นมายืนตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่อาจรู้ได้ แต่งตัวสกปรก เนื้อตัวก็มอมแมมเหมือนว่าไม่ได้ผ่านน้ำมานับสัปดาห์ กลิ่นสาบคราบไคลโชยมากระทบจมูก  มายืนพนมมือยืนเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จา  สายตาของเด็กคนนั้นมองไปที่อาหารบนโต๊ะ .. ด้วยความที่ผู้เขียนนั่งอยู่ริมด้านที่อยู่ใกล้กับเด็กคนนั้นมากที่สุด จึงได้ถามไปว่า   อ้าว ! น้อง มาทำอะไร ยื่นเงียบๆ ตกใจหมด  แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา แต่เท่าที่ดูจากสภาพและอากัปกิริยาก็พอจะทราบได้ว่า เด็กคนนั้นคงจะหิว จึงถามไปอีกครั้งว่า  หิวข้าวใช่ไหม  คราวนี้เด็กคนนั้นพยักหน้าหงึก ๆ  ตาที่แดง ๆ ก็ปรากฏว่ามีน้ำตาไหลเอ่อท้นออกมา   มือสกปรกเช็ดน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลลงแก้ม  เอาล่ะสิ ยุ่งแล้วแค่ถามดี ๆ ยังไม่ได้เอ็ดเลยสักนิด
เอาอย่างนี้นะน้อง เงียบซะ ถ้าหิว อยากกินอะไร ไปสั่งได้เลย เดี๋ยวพี่จ่ายเงินให้เอง ไม่ต้องร้องไห้  ผู้เขียนปลอบไป เพราะไม่รู้ว่าจะหาทางแก้ไขอย่างไรที่ดีไปกว่านี้แล้ว  แต่ยังไม่ทันที่เด็กคนนั้นจะเดินไปสั่งอาหาร เฮียเจ้าของร้านก็ไล่ตะเพิดออก ออกท่าทางราวกับว่ารังเกียจมากมาย  ความจริงผู้เขียนน่าจะเดินไปสั่งอาหารให้เด็กคนนั้นจัดใส่ห่อไปทานที่อื่นก็ได้ แต่ด้วยความที่เห็นกิริยาของเจ้าของร้านเป็นอย่างนั้นแล้ว รู้สึกไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก  เพราะยังไม่ทันที่เด็กจะอ้าปากพูดอะไรเลย ก็มาไล่เสียแล้ว  ปวดใจลึกๆที่เห็นเหตุการณ์  

มา น้อง มานี่ มากินข้าวกัน ..ผู้เขียนตะโกนแข่งกับเสียงโล้งเล้งของเฮียเจ้าของร้าน  เด็กชายผู้น่าสงสารคนนั้นทำท่าเลิ่กลักไม่ค่อยกล้าที่จะเดินกลับเข้ามา เถอะน่า ! มาเหอะ มานั่งตรงนี้ ผู้เขียนกล่าวสำทับไปอีกครั้ง  ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้ปากพูดไปอย่างนั้น  บรรดาเพื่อนที่ร่วมโต๊ะอาหารก็พลอยตกใจ  เพื่อนคนหนึ่งกล่าวว่า เฮ้ย ! ท่าจะบ้า ไม่ต้องถึงกับเรียกมากินข้าวด้วยกันก็ได้ แต่ให้เงินไป ก็น่าจะพอแล้ว ขืนมานั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกันอย่างนี้ บรรยากาศพิลึก สิ  ก็ในเมื่อผู้เขียนพูดไปแล้ว จะให้กลับคำพูดได้อย่างไร  อ้าว ! เรียกแล้วยังจะยืนนิ่งอีก มาสิ เรียกให้มากินข้าว ก็มาเถอะ ผู้เขียนเรียกอีกหน ( ในใจคิดว่า ครั้งสุดท้ายแล้วนะที่เรียก ถ้าไม่มาก็อดไปละกัน  ) 

และแล้วสมาชิกร่วมโต๊ะอาหารก็กลายเป็น ๕ คน แรกๆ เพื่อนก็กระอักกระอ่วนพอดู แต่ผู้เขียนก็ไม่สนใจ  คิดในใจว่า (ก็มีช้อนกลางแล้วจะอย่างไรกันอีก เจ้าพวกนี้ )  ผู้เขียนตักกับข้าวใส่จานให้เด็กคนนั้น ตั้งแต่แรกเริ่มจนอิ่มข้าว ยังไม่ได้ยินเสียงของเด็กคนนั้นสักคำ  ไม่น่าจะหูหนวก หรือว่าขี้เกียจจะพูด แต่เอาเถอะ จะเป็นอย่างไรก็ตามแต่ไม่พูดก็อย่าพูด เอาแค่ฟังรู้เรื่องก็พอ  ดูท่าเฮียเจ้าของร้านค่อนข้างจะไม่พอใจ ปากพึมพำสบถมาเป็นภาษาจีน หารู้ไม่ว่า ผู้เขียนเองฟังความรู้เรื่อง  บ่นก็บ่นไป มีเงินจ่ายค่าอาหารเสียอย่าง  อาหารมื้อนั้นผ่านไปอย่างที่เรียกว่าเสียอรรถรสไปมาก แต่ก็หมดทุกอย่างเกลี้ยง คนที่เอร็ดอร่อยก็น่าจะมีสองคน คือ ผู้เขียนและเด็กชายคนนั้น  คนอื่น ๆ ข้าวไม่พร่องจานด้วยซ้ำไป  

ดู ๆ ไปแล้วผู้เขียนเองก็ออกจะกวนโทโสเจ้าของร้านเหมือนกัน  แต่ถือว่าเป็นลูกค้า CUSTOMER IS THE KING  ก็ยังหวังว่าคำนี้ยังขลังอยู่  ผู้เขียนถือว่า ตรงส่วนที่ผู้เขียนรับผิดชอบเรื่องค่าอาหารแล้ว ย่อมเป็นสิทธิ์โดยชอบธรรมของผู้เขียนเองว่า จะให้ใครร่วมรับประทานอาหารด้วย  ความจริงก็เสียวอยู่เหมือนกัน กลัวกระทะ ตะหลิวจะลอยข้ามฟากมาตรงนี้  ก็ให้รู้กันไปว่าแค่ให้โอกาสเด็กขอทานคนหนึ่งร่วมโต๊ะทานข้าว มันจะทำให้ทางร้านเสื่อมเสียประการใด  อีกใจหนึ่งก็คิดถึงโฆษณาเก่าก่อน คำว่า ทั้งร้านเท่าไหร่  ก็เพียงแต่คิดหรอก นับเงินตัวเองในกระเป๋าแล้ว ไม่ค่อยจะเท่าไหร่เลย 

 อายจะแย่อยู่แล้ว ดูสิ ใครไปใครมาหันมามองกันใหญ่  เพื่อนคนหนึ่งของผู้เขียนบ่นอุบ ตอนที่ผู้เขียนเรียกเจ้าของร้านให้มาเก็บเงินค่าอาหาร   มองก็มองไปสิ ไม่ได้เบี้ยวค่าอาหารสักนิด ความจริงเราคิดจะซื้อข้าวกล่องให้ และให้เงินอีกนิดหน่อยเท่านั้น แต่พอมาเห็นท่าทางรังเกียจของเจ้าของร้าน อดไม่ได้ที่จะมีปฏิกิริยาตอบโต้ไปเสียบ้าง คราวนี้ไม่รู้ว่าจะกล้าล้างจานหรือเปล่า ถ้าขยะแขยงนักก็ไม่ต้องล้าง ทิ้งขยะไปเลย  ผู้เขียนตอบเพื่อนไปตามตรง  อาหารค่ำมื้อนั้นก็แค่พอยาไส้ไปมื้อนั้นเท่านั้นเอง วันต่อ ๆไป เด็กชายคนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง จะต้องทนหิวอีกกี่มื้อจนกว่าจะมีผู้เมตตา แล้วลูกเต้าเหล่าใครกันหนอ ดูเหมือนเร่ร่อนเที่ยวขอทานไป  ผู้เขียนพยายามตัดใจที่จะเลิกตั้งคำถามให้กับตนเอง เพราะรู้ว่า ยังมีอีกมากมายที่ผู้เขียนยังไม่ได้ประสบ การที่ผู้เขียนมีโอกาสดีกว่าคนอื่นในวันนี้ ก็ไม่ได้หมายความว่า วันข้างหน้าผู้เขียนจะไม่ตกอยู่ในสภาพด้อยโอกาส และกลับกัน ผู้ที่ด้อยโอกาสในวันนี้ ใครจะกล้ายืนยันได้ว่า ในวันข้างหน้าพวกเขาจะจมปลักอยู่กับความยากแค้นเช่นนี้ตลอดไป 
				

  ฝนยังไม่หยุดตก ชายผู้นั้นพลิกตัวเล็กน้อย ดูแล้วเขาไม่วิตกเลยสักนิด อาจชาชินที่ต้องตกอยู่ในสภาพนั้น ลำพังฟ้าฝนที่กระหน่ำ เพียงแค่นี้ ฤๅจะสาหัสเท่ากับสิ่งที่เขาเคยประสบมา  เขาเอี้ยวกายเหมือนบินขี้เกียจ แล้วค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้น มือคว้าถุงดำที่วางอยู่ข้างกาย เหวี่ยงถุงดำนั้นขึ้นบ่า มือเสยผมที่รุงรังปรกหน้า และเดินไปตามทางอย่างไร้จุดหมาย ผู้เขียนได้แต่มองตามร่างนั้นจนลับสายตา พลางคิดในใจว่า อย่าสิ้นหวัง จงเข้มแข็งไว้  ถึงแม้ว่าโลกอีกด้านหนึ่งจะเหวี่ยงท่านลงกับพื้น แต่ให้รู้เถิดว่า อีกด้านพร้อมจะฉุดท่านให้ลุกขึ้นยืนและบอกว่า ศรัทธาดีดียังมีจริง  

 อย่าทำลายความหวังของใคร เพราะเขาอาจหลงเหลืออยู่แค่นั้นก็ได้  .. ประโยคนี้ เป็นพระราชดำรัสของในหลวง  จริงสิ ..ตราบเท่าที่เขายังมีความหวังและยังคงก้าวเดินต่อไป ถึงแม้ว่าความหวังของเขาจะริบหรี่สักเพียงใด เขาก็ยังกล้าผจญด้วยใจที่กล้าแกร่ง  ไม่ล้มครืนจนหมดท่า  และอย่างน้อยเขาก็ไม่กระทำตนให้เป็นภาระของใคร ความสง่างามของเขาอาจจะไม่เหลือ แต่ใครจะรู้ได้ว่าจิตใจของเขาอาจจะสูงส่งกว่าหลาย ๆ คน ที่เสวยสุขบนกองเงินกองทอง .. อาจเป็นไปได้ และ อาจเป็นไปไม่ได้ ในความเป็นจริง