ตอบแทน(ตอนที่3เสนอเป็นตอนจบแล้วค่ะ)

สุชาดา โมรา

สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นช่างรวดเร็ว สับสน กดดันและบีบคั้น คลื่นความคิดนับร้อยพันจากสมองของนายถาโถมเข้าสู่กระแสการรับรู ้ของผม ราวน้ำที่พุ่งออกจากเขื่อนแตก มันช่างเป็นความคิดที่ว้าวุ่น สับสน ประหลาดพิสดาร ไม่ปะติดปะต่อ วิปริต วกวนเหมือนพายเรืออยู่ในอ่าง ไร้ระเบียบและมากมายมหาศาลเสียจนผมจดจำไม่หวาดไม่ไหว แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะบรรยายออกมาได้หมด เท่าที่ผมพอจะจำได้จึงเป็นไปดังนี้
..- เฮมมิ่งเวย์ เป็นโรคประสาท ฆ่าตัวตาย - เฮสเส วิกลจริต เป็นซิฟิลิส ? - นิทซ์เช่ เป็นโรคจิต ? ใครๆ ก็หาว่าบ้า - ตอลสตอย สถานีรถไฟ ตาย สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้าแสวงหาคือสัจจะ - ตายดี ๆ กันทั้งนั้น ไม่มีนักคิดนักเขียนคนไหนตายปกติธรรมดาเหมือนชาวบ้านเขาบ้างหรื อไงวะ - แก่นเรื่องอะไรดี คิดไม่ออก ซ้ำซากจำเจ - พล็อต มุมมองผ่านสายตาสัตว์ - Sex เรื่องตลกของพระเจ้า - นิวเคลียร์ ผู้ปลดปล่อย - อยากเกิดเป็นกะหรี่ - ไม่มีใครกล้าพิมพ์หรอก - ตัวละคร อะไรดีวะ -**จริงๆ แล้วมนุษย์เราสามารถเลือกที่จะใช้ชีวิตแบบใดก็ได้ตามที่เราต้อง การ แต่ที่เรายังไม่กล้าเดินไปตามความคิดนั้นเป็นเพราะว่าเรากลัว กลัวสังคมรอบข้างจะไม่ยอมรับ กลัวจะไม่ประสบความสำเร็จทางการงาน กลัวลำบาก กลัวจน และกลัวล้มเหลว - ความกล้าหาญที่จะเริ่มต้นใช้ชีวิตไปในแนวทางที่ตัวเองต้องการ - อืมม์ ฟังดูดีจัง ทำตามแล้วน่ะ แต่ใกล้จะแห้งตายแล้ว - มาทำบ้าอะไรอยู่นี่ ! - แกยังอดทนไม่พอ แค่ไม่กี่เดือนเอง - ใครที่ไหนมันจะกล้าพิมพ์ - ตั้งคำถามที่สงสัย หาคำตอบที่เป็นไปได้ กำหนด theme ตัวละคร Plot - คนก็คือปัญหาในตัวมันเองอยู่แล้ว - วินทร์ เลียววาริณ ผมไม่รู้ผมจึงเขียน - ตกผลึกทางความคิด - คิดให้จบเสียก่อนแล้วจึงเขียน - ซีไรท์ - ชาติ กอบจิตติ - ไปทำมาหากินอย่างอื่นดีกว่ามั้ง แน่ใจแล้วหรือกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ - แล้วจะต้องมาทบทวนจุดยืนทางความคิดกันทุกวันหรือยังไงนะ - อีก 10 ปีข้างหน้าจะเป็นยังไง จะอยู่ตรงไหน เร่ร่อนไปเรื่อยๆ งั้นหรือ - ออกไปจากหัวกูเดี๋ยวนี้นะ ! - เจตจำนงเสรี - คุณค่าในงานเขียน - ต่อให้เขียนจนได้โนเบล มันก็ว่างเปล่า ไร้สาระทั้งนั้นล่ะวะ โลกมันไม่มีทางดีขึ้นไปกว่านี้หรอก - มึงไม่ต้องยุ่งเลย - เขียนเพื่อแสวงหาความหมายของชีวิต - ก็ไหนว่าชีวิตคือสิ่งไร้สาระยังไงล่ะ แล้วจะเขียนไปทำไมกัน นักเขียนไม่ใช่พระเจ้านะโว้ย - ออกไป ! - กินเหล้าดีกว่าน่า... - ออกไป อย่ามายุ่งกับกู ! - .. - สมาธิ สมาธิ - พุธ...โธ - พุธ...โธ - theme เอาไว้ก่อน คิด Plot ก่อนดีกว่า - มุมมองผ่านสายตาสัตว์ - มุมมองผ่านสายตาสัตว์ เอาตัวอะไรดี...หมู ? - ม้า ไม้หลา ตอลสตอย - หมา ? ไก่ ? หนอน ? - เมาดีกว่าน่า... - ออกไป ! - ตัวละคร - ตัวละคร - ตัวละคร..
และนั่นล่ะครับคือสัญญาณความคิดทั้งหมดของนายเท่าที่ผมพอจะจำได ้ อันที่จริงยังมีอีกมากเหลือเกินแต่สมองของผมมันรับไม่ไหว แค่นี้ก็เล่นเอาผมเกือบจะจำทางกลับไม่ได้อยู่แล้ว หลังจากนั้นผมจึงรีบหันหลังแบกหัวสมองอันหนักอึ้ง ไต่กำแพงกลับหมู่บ้านด้วยความทุลักทุเล พอกลับไปถึง ผมก็ตวัดแมลงหวี่เข้าปากเสียสิบตัวจึงค่อยรู้สึกดีขึ้นบ้าง ผมพยายามนั่งลำดับสัญญาณความคิดของนายให้เป็นหมวดหมู่เพื่อง่าย ต่อความเข้าใจ ในที่สุดก็พบว่า ปัญหาของนายในตอนนี้แบ่งออกเป็นสองเรื่องใหญ่ๆ ด้วยกัน เรื่องแรกเป็นปัญหาเกี่ยวกับความสับสนในเรื่องของจุดยืนทางความ คิด นายกำลังไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะเขียนหนังสือต่อไปดีหรือว่าจะหั นไปทำมาหากิน เก็บเงินเก็บทองสร้างเนื้อสร้างตัวเหมือนอย่างคนอื่นเขา ซึ่งในเรื่องนี้ผมว่ามันออกจะเกินความสามารถของผมไปหน่อย คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนายคิดตัดสินใจเลือกทางเดินชีวิตเ อาเอง เท่าที่ผมอาจจะพอช่วยได้บ้าง เห็นจะเป็นเรื่องที่สองซึ่งเป็นปัญหาเกี่ยวกับงานเขียน นายกำลังจนมุมกับพล็อตเรื่องที่จะใช้มุมมองของตัวละครผ่านสายตา สัตว์ นายยังคิดไม่ออกว่าจะเลือกใช้สัตว์อะไรดี... 
ถึงตอนนี้ผมพอจะรู้บ้างแล้วว่าจะหาทางช่วยนายได้ยังไง รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อนเถอะ ผมจะไต่กำแพงลงไปหานาย แล้วเดินวนเวียนผ่านหน้านายไปมาอยู่อย่างนั้น รอจนกว่านายจะหันมามอง พอนายหันมามองแล้ว ผมก็จะเดินวนเวียนไปมาต่อไปอีก เผื่อนายจะคิดได้บ้างว่าน่าจะใช้ จิ้งจก เป็นตัวละคร คิดได้ดังนั้นผมถึงกับอมยิ้มให้กับความเฉลียวฉลาดของตัวเอง ก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างอารมณ์ดีด้วยความอ่อนเพลีย...ในฝัน...ผมเห็นนายนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ กำลังลงมือแต่งเรื่องสั้นที่ใช้จิ้งจกเป็นตัวละคร นายค่อยๆ บรรจงจั่วหัวชื่อเรื่องลงไป อ่านได้ใจความว่า...ตอบแทน.

หมายเหตุ : วินาที/นาที/วัน ในที่นี้ เป็นหน่วยเวลาของจิ้งจก
* มาลา คำจันทร์
** ภิญโญ ไตรสุริยธรรมา นิตยสาร Ope