ซอง(ตอนที่1)

สุชาดา โมรา

สิ่งของมากมายบนโต๊ะทั้งอุปกรณ์การเรียนการสอน เครื่องเขียน กองสมุดการบ้านของนักเรียน โคมไฟ กระถางต้นไม้ขนาดเล็ก กรอบรูปที่เขาถ่ายร่วมกับครอบครัว ขวดโหลใส่ลูกอม หนังสือพิมพ์ ตลอดจนแฟ้มเอกสารต่างๆ ทั้งหมดถูกเขาจัดวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบในความรู้สึกของตัวเองล้อมรอบขอบโต๊ะทั้งสามด้าน เว้นว่างไว้เพียงด้านที่เขาใช้นั่งทำงานอยู่ ดูเผินๆ จึงคล้ายกับกำแพงที่กันเขาออกจากโลกภายนอก คอยปกป้องเขาจากภัยอันตรายต่างๆ ที่จะมากร้ำกลาย เพื่อนครูบางคนเคยเย้าเขาว่าโต๊ะทำงานของเขาเป็นโต๊ะทำงานของคร ูที่รกที่สุดในประเทศไทย เขาได้แต่ยิ้มเล็กน้อยให้กับคำพูดนั้นซึ่งไม่มีเจตนาอะไรมากไปก ว่าหยอกกันเล่นตามประสาเพื่อนร่วมงาน 
สิ่งของมากมายที่วางสุมรุมกันอยู่ทำให้มันดูระเกะระกะและไร้ระเ บียบ แต่สำหรับเขาแล้วในความไร้ระเบียบนั้นมันมีระเบียบบางอย่างในอี กรูปแบบหนึ่งซุกซ่อนอยู่ หากเพียงแต่ใครสักคนแอบมาจัดโต๊ะทำงานเขาเสียใหม่ ดีไม่ดีเขาอาจจะหาอะไรไม่เจออีกเลยก็เป็นได้ ข้อดีอีกอย่างของการจัดโต๊ะแบบนี้ก็คือ ช่วยให้เกิดพื้นที่ว่างตรงกลางไว้สำหรับทำงานได้สะดวกยิ่งขึ้น แต่ในวันนี้ คุณสมบัติที่ดีข้อนั้นกลับให้ผลในทางตรงกันข้าม พื้นที่ว่างสีดำยิ่งช่วยขับให้ซองสีขาวที่วางอยู่ตรงกลางโต๊ะซอ งนั้นดูเด่นมากยิ่งขึ้นกว่าความเป็นจริงในความรู้สึกของเขา ...
อย่าว่าแต่เขาเลย ต่อให้จะเป็นใครหน้าไหนก็เถอะ ลองมาเจอสถานการณ์แบบเดียวกันกับที่เขากำลังเผชิญอยู่นี้ เชื่อแน่ว่าทุกคนก็คงจะต้องรู้สึกใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ไม่ต่างไปจากที่เขากำลังรู้สึกอยู่ในขณะนี้สักเท่าไรนัก ถ้าหากว่าใครคนนั้นยังคงเป็นเพียง  ลูกจ้าง เช่นเดียวกันกับเขา ไม่ว่าจะเป็นลูกจ้างชั่วคราว ลูกจ้างประจำ ลูกจ้างของรัฐ ลูกจ้างของรัฐวิสาหกิจ ลูกจ้างของเอกชน หรือจะเป็นลูกจ้างของอะไรก็ตามทีเถอะ สำหรับการเป็นลูกจ้างแล้วนั้น ย่อมไม่มีอะไรที่จะระทึกใจไปกว่ากรณีนี้...การได้รับซองขาวจากผ ู้ที่ไม่ประสงค์จะออกนามวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ย่อมส่งผลต่อระบบการเต้นของหัวใจให้แปรปรวนไปบ้างไม่มากก็น้อย เพราะมันอาจหมายถึงการตักเตือน การคาดโทษ การตัดเงินเดือน คำสั่งโยกย้าย คำสั่งพักงาน การเชิญออก หรือหนักที่สุดอาจถึงขั้นไล่ออก 
แวบแรกที่เขามองเห็นมันวางอยู่บนโต๊ะ เขาถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ถึงแม้จะเคยมีเพื่อนครูหลายคนเคยเตือนเขามาก่อนแล้วก็เถอะว่าท่ านผอ.ไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าเขาสักเท่าไหร่ แต่จะว่ากันตามจริงแล้ว เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกตกอกตกใจอะไรมากมายนัก เขาเคยลองคิดดูตั้งแต่ตอนที่เดินหันหลังกลับออกมาจากห้องของท่า นผอ.ในวันนั้นแล้วว่า มีความเป็นไปได้ที่สิ่งนี้จะเกิดขึ้น มันจึงไม่ถึงกับนอกเหนือความคาดหมายเสียทีเดียว แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเขายังคงยึดมั่นในจุดยืนทางความคิดของ ตัวเอง เขาเชื่อว่าสิ่งที่เขาทำลงไปไม่ได้มีความผิดแต่อย่างใด หากยังส่งผลดีต่อเด็กๆ ด้วยซ้ำ  อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เขาบอกกับตัวเองอย่างนั้น เท่าที่เขาทำหลังจากมองเห็นมันนอนสงบนิ่งอยู่บนโต๊ะทำงาน จึงมีเพียงแค่เดินไปที่โต๊ะวางกองสมุดการบ้านของนักเรียนลงตรงม ุมซ้าย แล้วนั่งลงเอนหลังกับพนักเก้าอี้จ้องมองมันอยู่อย่างนั้นครู่ให ญ่ ก่อนแหงนหน้ามองเพดานห้องพักครูแล้วปิดเปลือกตาลง คิดทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสามสี่วันก่อน
บ่ายวันนั้นขณะที่เขากำลังสอนนักเรียนอยู่ตามปกติเหมือนที่เคยท ำเป็นกิจวัตร จู่ๆ ครูสมศรีหัวหน้าหมวดวิชาที่เขากำลังสอนอยู่ ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าของเขาโดยตรง ก็เดินเข้ามากระซิบกับเขาเบาๆ ที่ข้างหู เธอบอกว่าท่านผอ.เรียกให้ไปพบมีธุระจะคุยด้วย ก่อนเดินจากไปเธอยังกำชับเขาว่าให้ใจเย็นๆ เขายิ่งงงเข้าไปใหญ่ว่ามีอะไรเกิดขึ้น นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันเพราะตั้งแต่เขาย้ายเข้ามาบรรจุเป็นครูท ี่โรงเรียนแห่งนี้ น้อยครั้งนักที่เขาจะเคยสนทนากับท่านผอ.เป็นการส่วนตัว ระหว่างที่เดินไปเขาพยายามคาดเดาดูว่าท่านผอ.จะเรียกเขาไปคุยด้วยเรื่องอะไร แต่ยิ่งนึกเท่าไหร่ก็ยิ่งนึกไม่ออกมันทำให้เขารู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างช่วยไม ่ได้ 
ระยะทางจากห้องที่เขากำลังสอนอยู่ไปถึงห้องทำงานของท่านผอ.ไม่น่าจะไกลเกินร้อยเมตร แต่ในวันนั้นมันช่างยาวไกลเหมือนหนึ่งกิโลในความรู้สึกของเขา เหงื่อกาฬเริ่มไหลซึมออกมาจากรูขุมขนเหมือนตาน้ำเล็กๆ ที่ผุดขึ้นมาซึมผ่านเสื้อเชิร์ตสีฟ้าอ่อนที่เขาสวมใส่อยู่จนมอง เห็นเป็นดอกดวง อากาศที่ร้อนอบอ้าวของบ่ายวันนั้นยิ่งทำให้ปลายประสาทของเขาขมว ดแข็งเป็นเกลียวแน่น เมื่อเดินไปถึงหน้าห้องของท่านผอ. เขาเคาะเบาๆ สามครั้งบนบานประตู ก่อนเอื้อมมือไปบิดลูกบิดผลักบานประตูเข้าไปข้างใน สัมผัสแรกที่รู้สึกคือสายลมที่ผ่านการทำความเย็นมาแล้วเป็นอย่า งดีจากเครื่องปรับอากาศ ไอเย็นของมันที่ลอยมาปะทะใบหน้าและลำตัว น่าจะช่วยให้เขารู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง แต่ตรงกันข้ามมันกลับเพิ่มความรู้สึกกดดันในอารมณ์ของเขาให้มาก ยิ่งขึ้นไปอีก ท่านผอ.นั่งรอเขาอยู่ก่อนแล้วที่โต๊ะทำงาน ท่านบอกให้เขานั่งลง เขาทำตามคำสั่ง วินาทีที่เขาหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ซึ่งตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับที่ ท่านผอ.นั่งอยู่ เขารู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองหดเล็กลงกว่าเดิมสักสามเท่า ท่านผอ.มองจ้องตรงมายังเขายิ้มให้นิดหนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น