เธอเป็นแฟนฉันแล้ว (ขอใจเธอคืน)

Rainsummer

"อ้าว     ...เอ้อ     เด็กอะไร   น้องอยู่ปี1
รึเปล่าไม่ค่อยคุ้นหน้าเลยนะ"
ไม่ทันซะแล้วเด็กหนุ่มคนนั้นวิ่งไปเร็วมาก 
 พิมแกะซองออกอ่านทันที
"พี่พิมครับผมต้องขอรบกวนเวลาพี่
ช่วยอ่านจ.ม.ฉบับนี้ด้วยนะครับ ผมชื่ออ้นครับเรียนปี1 
ผมปลื้มพี่มากเลย  ผมอยากคุยกับพี่มากเลยครับแต่ไม่กล้า
พี่อย่าดุอย่าว่าผมเลยนะครับผมเห็นเวลาที่พี่คุยกับพี่นนท์ 
 ดูพี่มีความสุขจังเลยครับผมอยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง
ผมประทับใจพี่ตั้งแต่ตอนมาเข้าปี1ใหม่ๆแล้วครับ
เห็นพี่เค้าบอกว่าไม่ห้ามไม่ให้จีบข้ามรุ่น
ผมจะแหกกฎนี้ดีมั้ยครับแหะๆ  ...
ผมหวังว่าพี่คงไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ปี3นะครับ
ผมค่อนข้างเกรงๆเขาโดยเฉพาะพี่นนท์  
แต่ถ้าพี่พิมไม่รังเกียจ ...ผม  จะสู้ครับ  
.แค่นี้ก่อนนะครับ"
พิมพับเก็บจ.ม.  แล้วถอนหายใจ   
 อืม สำนวนใช้ได้แฮะ  แต่...พิมยิ้มน้อยๆ
ฉันไม่นิยมกินตับเด็ก...ขอโทษละกัน 
แล้วพิมก็เอาจ.ม.ฉบับนี้เก็บไว้ในกระเป๋า
"เป็นงัยมั่งวะแก"  อ้นถามเพื่อน
 "ให้เรียบร้อยแล้ว  แต่ไม่รู้พี่เค้าจะว่ายังงัยนะ "
"อย่าให้เฮียนนท์รู้เป็นพอว่ะ ข้าได้แต่หวังว่าพี่พิมคงไม่ดัดหลังแกหรอกนะ"
"อืม.......เหวอ..........พี่นนท์"    
 สองสหายร้องเสียงดัง
"ทำอะไรกันตรงนี้ " นนท์ถาม2  หนุ่ม 
เอ่อ ...คะ ...คือ...ผม......."
"อ้อ  พี่นนท์ ....พี่เลิกกับพี่พิมยังครับ"   อ้นโพล่งขึ้นมา
นนท์จ้องอ้นเขม็ง     "ทำไมนายจะรู้ไปทำไม"    
"ก็ผมชอบพี่พิมนี่ ผมจะจีบพี่เค้า  
ถ้าพี่นนท์ไม่ใส่ใจผมจะคบกับพี่พิมพ์ "
อ้นว่าอย่างไม่สะทกสะท้าน
"เฮ่ย...."    เพื่อนสะกิดอ้น         "ไปเถอะ....".   
นนท์มองเด็กหนุ่มแล้วอึ้ง ไอ้นี่มันบ้าแฮะ 
 เหมือนเราไม่มีผิด 
แล้วเขาฉุกคิดถึงพิมขึ้นมา ...พิมไม่ชอบเด็ก 
 แต่ไอ้นี่  อาจไม่แน่แฮะ  ไม่ได้การแล้ว
นนท์นึกอะไรได้....บางอย่างผุดขึ้นในใจ.......
............ที่โรงอาหารคณะพยาบาล............
"นนท์ที่ตรงนี้มีคนนั่งมั้ยจ๊ะ".....แหม่มสาวพยาบาลถามขึ้น
"ไม่มีหรอกนั่งสิ "    นนท์ว่า      
ขณะนั้นพิมกับแดและเรียวกำลัง เดินมาที่โรงอาหารพอดี
"อู๊ย....ดูสิ ....พิม ดูตานนท์  จี๋จ๋ากับเด็กพยาบาลลุยเลยเพื่อน"    แดว่า
"นั่นสิเราจัดการกันมะพิม"         เรียวเสริม
"ไม่......ไม่เด็ดขาด ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขา"  
 ว่าแล้วพิมก็เดินหนีไป
"ไม่ได้สิใช่มะ  เรื่องดีๆแบบนี้ขาดเราได้ไง "
แดพยักหน้าให้เรียว
"อ้าว.......หวัดดีจ้ะนนท์    อุ้ยกินข้าวกับสาวด้วยนา"     เรียวนั่งลงข้างนนท์
"จ้า..แหมไม่ชวนเราเลยนะนนท์"   แดนั่งคั่นกลางแหม่มกับนนท์
นนท์มองสองสาวอย่าง     งงๆ....  แล้ว......นนท์เอ่ยอย่างยากลำบาก
"เพื่อนสาวเธออีกคนไปไหน   ไม่กินข้าวรึงัย"
"อุ๊ยตายแล้ว" เรียวทำเป็นมองซ้ายแลขวา
"สงสัยไปกินข้าวกะพี่หมอ  ที่โรงแพทย์น่ะจ้ะ "
รายนั้นตอนนี้กะลังคบเด็กแพทย์"    
เรียวใส่ไฟ  แล้วแอบดูท่าทีนนท์
"เหรอ.."   แววตานนท์เจ็บปวด  
แดสังเกตได้ทันที    แต่แค่แว๊บเดียวเท่านั้น
"ดีแล้วนี่  จบไปก็ไปเปิดคลีนิคทำงานด้วยกัน "    นนท์ว่า   
 "ไม่ต้องลำบากหางานเหมือนเซฟตี้อย่างเรา...."
"เอ่อ..."  แหม่มอึดอัดใจ    
"เราไปก่อนนะนนท์   ว่างๆโทรมาหาเราบ้างนะ  ไปล่ะจ๊ะ"
พอคล้อยหลังสาวพยาบาล.....แดตบไหล่นนท์อย่างแรง   
"นายนนท์......."
"โอ๊ย...เธอเป็นอะไรของเธอยายนี่"       นนท์ว่า  
" ร้ายจริงๆ กระดูกฉันหักรึเปล่านี่"
เรียวเอ่ยว่า    
" นนท์ถามจริงๆเถอะนะ นายเลิกชอบเพื่อนฉันแล้วเหรอ"
"ถ้าเลิกฉันจะได้บอกให้เจ้าพิมมันทำใจซะ ด้วยการมีแฟนใหม่"
"เฮ้ย......." นนท์ร้องเสียงดัง  
"ใครว่า..พิมต่างหากล่ะที่ไม่ยอมฟังเรา"
"เมลไปก็ไม่ตอบกลับ     ไม่สนใจเราเลย"      
"เฮอะเมลสั่วๆของนายน่ะไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นหรอกนะ....
.นายต้องเจอตัว..ตัวถ้าเป็นยายพิม  ต้องบุกถึงที่  เข้าใจ๋  "   เรียวว่า
"เมลนายมันช้าไปล้านปีแสงรู้มั้ย"   แดเสริม      
"เอางี้  " ......นนท์ถามสองสาว  
"  เธอ2คนว่าพิมเค้าจะยอมคุยกะเรามั้ย"
"โธ่.....นายนนท์ ฉันจะบอกให้นะ ยายพิมน่ะ
 วันๆมันยิ้มกี่ครั้งฉันถามหน่อย"
"ไม่เห็นมันจะยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนที่เคยเป็น   
 เรียนเสร็จหมกตัวอยู่ห้องไม่พูดไม่จา   
 ฉันละจะบ้า....คนเคยพูดแจ้วๆ  กลายเป็นคนเงียบ.......
นายยังจะให้ฉันพูดอะไรอีกมั้ย...."
"อืมงั้นเรามาวางแผนกัน..."....ทั้งสามเริ่ม สุมหัวคุยกัน
........................