รักในสายลม

สุชาดา โมรา

บางฤดูของความรัก
 มันหนาว... มันร้อน... มันอบอุ่น... มันเปียกโชก
ถ้าหัวใจพูดได้มันคงจะพูดว่า
ความรักเป็นแบบไหนกันแน่นะ? ก็แบบนี้ไง 
กับใครต่อใคร ไม่สำคัญ ขอให้มีเพียงเราเข้าใจกัน นะฉันว่า 
อืม.ใช่ก็ใช่สิเนอะ
ดูนั่นสิดวงตะวันสดใสนะวันนี้ .. เออ ใช่..ใช่แล้วเธอจ๋าท้องฟ้าไร้ราคีไม่มีสีของเมฆ
ที่สีของมันเทาๆ ดำๆ รบกวนท้องฟ้าและไม่มีเงื่อนงำ ตอกย้ำว่าฝนจะตกเธอว่ามั้ย
งั้นเธอสบายใจได้ เราเชื่อใจกันนะ แล้วเฝ้าดูการเติบโตของสิ่งไม่แน่นอนกันต่อไป
ฉันเฝ้ามองดูมันมาตั้งนาน จนผ่านมาแล้วเก้าชั่วโมงของวันนี้ 
ดู๊..ดูสิ ทำท่าไม่ดีอีกแล้วนะเธอ
อืมใช่ๆ จะเอาอะไรแน่กับฟ้า กับฝน แม้แต่ใจคนอย่างเราๆ รักนั้นก็ไม่แน่เหมือนกัน
เอาอะไรแน่นอนไม่ได้ เดี๋ยวๆ ก็ ใจดำ ใจดี ใจร้าย ใจโกรธ วกวนวนเวียน
จนบางวันฉันก็เดาใจตัวเองไม่ถูกเหมือนกันนะเนี่ย
หวังว่า ตลอดทั้งวันนี้ หัวใจเธอคงสดสว่าง ไม่ต้องรออาทิตย์นำทาง
ทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวเราไม่ใช่หรือ  เว้นแต่ว่าบางคนต้องยินยอมไม้เท้าให้นำทาง
เพื่อความปลอดภัย ของหัวใจในโลกมืด ระหว่างทางผ่านบนท้องถนน
นี่คือ ความปรารถนาดีจากใจฉันเอง และเพื่อเธอ..
.
หากไม่มีเธอ - ไม่มีฉัน นั่งเคียงกันอยู่ข้างๆ เธอคิดดูสิว่ามันต้องมีช่องว่างนั้นล่ะ
แต่เราต่างก็รู้ว่านั่นมันคือที่อยู่ของหัวใจ มีความรู้สึกภายในให้แด่กัน
ช่องว่างก็เป็นเพียงความรู้สึกแค่รู้สึก.. อันบริสุทธิ์
ข้อความทั้งหมดนี้ล่ะที่เธอฝากมาถึงฉัน 
เอาเป็นว่าขอส่งกลับไปให้เธอละกันนะ
..
ไม่ว่าเธอจะอยู่กับใคร.ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน
ไม่ว่าเธอจะทำอะไร. แค่ฉันรู้ว่าเธอสบายใจ
ฉันก็จะสบายดี และสบายใจไม่ห่วงและไม่คาดหวังอะไร
วันนี้ ขอให้เธอมีความสุข และเดินทางไปกับหัวใจที่สดสว่าง บนหนทางแห่งรักที่มีใครอยู่ในใจ
พร้อมๆ ดวงตะวันที่เริ่มจะลับเหลี่ยมเขา