รักนี้เพื่อ...เธอ

สุชาดา โมรา

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าสักวันหนึ่งฉันต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองไปโดยที่ฉันไม่เคยบอกใครคนหนึ่งว่าฉันจริงใจ  และอยากจะทุ่มเทใจทั้งหมดไปให้เขา  มีเขาคนเดียวที่ฉันต้องการอยากอยู่ใกล้ ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าฉันคิดยังไงกับเขา  แต่ฉันก็ยังอยากจะทำอะไรดี ๆ ให้เขาทั้ง ๆ ที่ใจมันเรียกร้องให้ฉันต้องเป็นไปอย่างนั้น  ฉันไม่เคยคิดเลยจริง ๆ ว่าฉันจะไม่มีโอกาสที่จะอยู่ใกล้ ๆ เขาอีกแล้ว...
	งานของคุณพ่อที่อเมริกาเลื่อนออกไปอีก 5 ปีฉันกับแม่ก็เลยต้องจำใจย้ายไปอยู่กับท่านทั้ง ๆ ที่ไม่อยากจะจากบ้านเกิดตัวเองไปไหนเลย  ฉันกับแม่มาถึงสนามบินแล้ว  ฉันรู้สึกเคว้งคว้างมองไปทางไหนก็ไม่เห็นจะรู้จักใคร  ฉันรู้สึกว่าเหมือนโลกกำลังบีบตัวให้แคบลงทำให้ฉันใจสั่นและกลัวการจากเมืองไทยไปอยู่ที่อื่น...
	"แม่ไม่เคยนึกมาก่อนเลยนะว่าอายุป่านนี้แล้วจะต้องไปอยู่ที่อื่น  ต้องไปอเมริกา  ภาษาอังกฤษก็ไม่แข็งแรง...เอ...จะพูดกับฝรั่งรู้เรื่องหรือเปล่าเนี่ย"
	คุณแม่ยังสาวของฉันบ่นไปเดินไปจนกระทั่งเดินเข้ามานั่งที่ของตัวเองแล้ว  ฉันยืนหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาว่าเคยทำอะไรไปบ้างหรือยัง
	"แม่คะ...หนูขอโทษค่ะ...หนูจะอยู่เพื่อรักค่ะ...!!!"
	"จะไปไหนน่ะยายลูกปลา...กลับมาเดี๋ยวนี้นะเครื่องจะออกแล้ว...!!!"
	แม่ตะโกนลั่นเครื่องผู้คนต่างมองมาเป็นตาเดียว  แต่ฉันไม่สนหรอก  ฉันคิดแบบคนดื้อ ๆ อย่างเด็กว่าฉันจะอยู่เมืองไทยเพื่อรอใครสักคนที่เห็นในความรักของฉัน...ฉันรู้ว่าถ้าฉันวิ่งออกมาแล้วจังหวะนั้นแม่จะออกมาตามฉันไม่ทันแน่ ๆ ...ฉันวิ่งออกมาพร้อมสัมภาระใบน้อยที่มีทั้งบัตรเครดิต  บัตรเอทีเอ็มและเงินจำนวนหนึ่ง  พร้อมกับตุ๊กตาหมีอีกตัวหนึ่ง  รวมทั้งเสื้อผ้าที่มีอยู่เพียง 
2-3 ชุดเท่านั้น
	ฉันขึ้นรถแท็กซี่แล้วก็นึกไปตลอดทางทีเดียวว่าครั้งหนึ่งตอนเป็นเด็กนั้น  ฉันมีความฝันและความหวังอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นญาติห่าง ๆ กับฉัน  เขาเป็นคนโอบอ้อมอารี  ใจกว่างและมีน้ำใจ  เขาคอยเลี้ยงดูฉันเมื่อตอนเป็นเด็ก  เขาคอยช่วยเหลือฉันและอยู่เป็นเพื่อนฉันในยามที่ไม่มีใคร  ฉันเจอเขาทุกวันจนกระทั่งฉันไม่ได้เจอเขามา 5 ปีกว่า ๆ ฉันมีความรู้สึกว่าฉันขาดเขาไม่ได้  ฉันอยากให้เขาคอยให้กำลังใจฉันเหมือนเดิม  ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฉันบ้าหรือเปล่าที่ทำไปแบบนั้น  ฉันรู้แต่เพียงว่าฉันต้องการที่จะอยู่ใกล้ ๆ คนที่ฉันรักเท่านั้น...
	ฉันจำได้ดีว่าเด็กผู้ชายตัวสูงในตอนนั้น  เล่นบาสอยู่ในสนาม  เขาทั้งเก่งและเป็นหัวหน้าทีมที่ดี  
	"ส่งมา..."
	"แจ๋วมาก  ...เฮ... ชู้ตได้สวยเหมือนเดิมเลยนัท"
	เพี๊ยะ...เสียงทั้งคู่ตีมือกันอย่างมีความสุข  ฉันจำเสียงของเขาได้ดี  จำกลิ่นน้ำหอมที่เขาใส่ได้ดี  รวมทั้งรอยยิ้มที่มีแต่ความสดใสของเขาได้ดี...
	ฉันหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้านของเขาและค่อย ๆ เอื้อมมือไปกดกริ่ง
	ออด....ออด....ออด...
	ชายคนหนึ่งเดินมาจากทางเดียวกับที่ฉันมาเขาเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูบ้าน
	"เธอมีธุระอะไรกับบ้านนี้เหรอ..."
	เสียงนี้ทำให้ฉันต้องหยุดชะงัก  ฉันรู้ดีว่านี่คือเสียงที่ฉันถวิลหามาโดยตลอด  ระยะเวลา 5 ปีกับการรอคอยที่จะพบเขา  ฉัน...แล้วฉันก็ค่อย ๆ หันไปมองเขาช้า ๆ
	"พี่นัท...!!!"
	ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจเป็นที่สุด  สีหน้าของฉันเบิกบานราวกับได้ของเล่นเมื่อตอนเป็นเด็ก ๆ ทีเดียว
	"เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า"
	"จำลูกปลาไม่ได้เหรอคะ..."
	"อ๋อ...ลูกปลาที่เมื่อตอนเป็นเด็ก ๆ ขี้แยชอบร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องแม่น่ะเหรอ..."
	ฉันยิ้มแล้วก็พยักหน้า  ฉันมีความรู้สึกดีใจเป็นที่สุดที่ฝันของฉันเป็นจริงไปส่วนหนึ่งแล้ว  ต่อจากนี้ไปฉันจะกักตวงความรักจากเขามาให้มากที่สุดจนกว่าเขาจะรักฉัน
	"มา...เข้าบ้านก่อนเร็ว..."
	ฉันเดินตามพี่นัทเข้ามาในบ้าน  ฉันมองไปรอบ ๆ ห้องรับแขก  ไม่มีคนอยู่เลย  ฉันนั่งที่โซฟาแล้วก็หยิบหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอ่าน
	"สวัสดีจ่ะหนูลูกปลา..."
	"สวัสดีค่ะคุณป้า"
	"เป็นยังไงมายังไงจ๊ะถึงได้มาถึงที่นี่  เอ...ป้าได้ข่าวว่าหนูจะไปอเมริกาไม่ใช่เหรอแล้วทำไม..."
	"คือหนูไม่อยากไปค่ะ  อีกอย่างหนูไปไม่ทันขึ้นเครื่องน่ะค่ะ"
	ฉันต้องโกหกคุณป้าเพราะฉันต้องการจะอยู่ที่นี่  ฉันอยากที่จะอยู่ใกล้ ๆ พี่นัทให้นานที่สุดหลังจากที่ไม่ได้เจอพี่เขาถึง 5 ปี  ที่จริงฉันแอบชื่นชอบพี่นัทมาตั้งแต่ยังเด็ก  พี่นัทเป็นความรักครั้งแรกของฉัน  จนมาถึงตอนนี้ฉันก็ยังชอบพี่เขาอยู่  ฉันจึงอยู่ที่นี่เพื่อรักแท้...
                     
                     โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ...รับรองว่าเรื่องราวจะเข้มข้นมากกว่าเดิมค่ะ...ขอขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดค่ะ