ฉันมันโง่เอง... (ตอนที่2)

สุชาดา โมรา

ตั้งแต่หมอนี่มาอยู่กับฉัน  ทำให้ฉันมีความสุขมาก  มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน  เราร่วมกันสร้างบริษัทให้โด่งดังได้และก็ตีขนาบกับบริษัทเดิมได้  ตอนนี้แม้แต่คุณหญิงระเบียบยังมาตัดชุดที่บริษัทเราเลย  ถึงแม้ว่าบริษัทเราจะเป็นบริษัทที่เล็ก ๆ ก็ตามแต่ฉันก็มั่นใจว่าจะไปรอด  และไปได้ด้วยดี  ลูกค้าของฉันหลายคนที่ยังติดใจในฝีมืออันปรานีตของฉันกับหมอนี่ก็ทยอยมาอุดหนุนบริษัททำให้บริษัทเดิมไม่พอใจใช้ยุทธวิธีเรียกร้องความสนใจโดยหานางแบบดัง ๆ มาแสดงโชว์ชุดที่ตัดเย็บแบบหรู ๆ เพื่อที่จะมาข่มกับเราแต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอก  จริง ๆ นะ
กิ๊ก  ผมติดต่อละครเรื่องหนึ่งได้    ผมว่าถ้าเราเป็นสปอนเซอร์ให้กับละครหลาย ๆ เรื่องรับรองว่าเราจะต้องดังกว่าบริษัทนั้นแน่ ๆ แล้วก็ถ้าเราเป็นสปอนเซอร์ให้กับนางแบบดัง ๆ ชุดของบริษัทเล็ก ๆ อย่างเราต้องขายดิบขายดีแน่ ๆ เลย
ฉันเห็นด้วยกับความคิดของหมอนี่ที่สุด  เมื่อเราลงมือทำร่วมกันแล้วผลปรากฏว่าเป็นที่พอใจแก่เราทุกฝ่ายมาก ๆ เพราะเราร่วมมือร่วมใจกันสร้างฝันให้เป็นจริงจนเรามีชื่อเสียงที่ดีกว่าเก่า  และเป็นที่ยอมรับแก่วงการอื่น ๆ ฉันจึงมีโบนัสพิเศษให้แก่พนักงานทุก ๆ คนด้วย
เมื่อบริษัทเราโด่งดังเพราะการสร้างสมความดีและการพัฒนาตนเองของบริษัทเราเป็นเวลา 5 ปีที่ผ่านมานี้ฉันจึงเริ่มขยายธุรกิจให้กว้างขึ้น  ตอนนี้ก็มีนางแบบเป็นของตัวเอง  มีสตูดิโอเป็นของตัวเอง  มีช่างแต่งหน้าทำผมที่ดีเข้ามาอยู่ภายในบริษัท  ทำให้บริษัทมีเงินหมุนเวียนเข้ามามากมาย  ฉันเริ่มใส่ใจกับตัวเองมากขึ้น  เริ่มแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดูดีกว่าเก่า  เป็นไฮโซที่มีชื่อเสียง  ออกงานสังคมมากขึ้น
กิ๊ก  งานการไม่ทำเหรอ  จะไปออกงานสังคมอีกเหรอ
อย่ามายุ่งกับฉันน่า  นายมีหน้าที่อะไรก็ทำ ๆ ไปเถอะ  นายเป็นแค่ลูกจ้างนะ
ฉันพูดแบบไม่คิดถึงจิตใจใคร  พูดโดยไม่รู้ว่าหมอนี่จะโกรธหรือไม่ทำให้หมอนี่เดินหนีฉันไป  ถึงกระนั้นฉันก็ยังไม่รู้ตัวว่าฉันผิดที่พูดอะไรแรง ๆ แบบนั้น  คงอาจเป็นเพราะ  supper - ego  มันคงเข้าคอบงำจิตใจของฉันทำให้ฉันไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์และยับยั้งช่างใจที่จะไม่พูดไม่ได้
ปึง!!
อะไรเหรอบอย
ผมขอลาออก
ทำไมล่ะ
ฉันจับมือหมอนี่เอาไว้  แต่เขาก็สลัดมือฉันออก
ต่อไปนี้ผมจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว  ผมรู้สึกผิดที่มาอยู่กับคุณที่บริษัทนี้  10 ปีที่ผมอดทนกับคุณแต่ผมไม่เคยได้รับคำพูดดี ๆ จากคุณเลย  ผมไม่ต้องการให้คุณมารักผมแต่ผมขอแค่คุณพูดดี ๆ กับผมเท่านั้นแต่คุณไม่เคยเลย  ไม่เคยเลยจริง ๆ
อย่าไปเลยนะ  บอย
ฉันตะโกนลั่นจนสุดเสียง  พนักงานทุกคนมองดูฉันอย่าสมเพช  ฉันเกลียดตัวเองจริง ๆ ที่เป็นคนแบบนี้  ฉันรู้สึกเสียใจบ้างแต่ก็ไม่เท่าไรนักเพราะฉันคิดว่าถึงไม่มีเขาฉันก็ทำงานสำเร็จได้ด้วยดีแน่นอน
5 เดือนผ่านไป
โอ๊ย!!!บ้าจริง ๆ เลย  ช่วงนี้เป็นอะไรนะ  ทำอะไรก็ไม่สำเร็จเลยแม้แต่นิดเดียว  บอยฉันขอโทษ  ฉันเสียใจ
ฉันรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก  รู้สึกได้ตอนนี้นี่เองว่าเราได้สูญเสียคนดี ๆ คนนึงไป  ฉันรู้สึกแย่รู้สึกไม่ดีเลยจริง ๆ ฉันคิดว่าฉันจะต้องตามหาเขาให้ได้  ต้องพาเขากลับมา  มาอยู่ร่วมกันอีกครั้งเป็นทีมเดียวกัน  เป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง
ตุ๊ด  ตูด ตุ๊ด  ตุ๊ด
ฉันกดโทรศัพท์หาหมอนี่จนมือแทบหงิกแต่สิ่งที่ฉันได้คือ
หมายเลยที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ
ฉันรู้สึกหมดหวัง  รู้สึกเศร้าใจเป็นที่สุด  ขณะนี้สภาวะการณ์ทางบริษัทเริ่มแย่ลง  พนักงานลาออกไปหลายคนเพราะการพูดการจาที่เลวร้ายของฉัน  ฉันรู้สึกหัวหมุน  รู้สึกเหมือนโดนทำร้ายจิตใจอย่างทารุณ
ฉันเพิ่งรู้สึกตัววันนี้นี่เองว่าการสูญเสียเป็นอย่างไร  ฉันคิดถึงบริษัทเก่า  คิดถึงเจ้านายเก่าที่พูดดี ๆ กับฉัน  และฉันก็คิดได้ว่าแค่เพียงคำพูดคำเดียวของอดีตเจ้านายทำให้ฉันต้องลาออกในวันนั้น  และเหตุการณ์นี้ก็อีกที่เป็นฉนวนทำให้หมอนี่ไปจากฉัน  มันทำให้ฉันคิดได้หลายเรื่องว่าฉันไม่เคยพูดดี ๆ กับหมอนี่เลย
ฉันเขียนบันทึกไว้เล่มหนึ่ง  ซึ่งเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเขาว่า
ฉันมีชีวิตที่สุขจนไม่รู้จะเรียกว่าสุขขนาดไหน  ฉันมีหมอนี่เป็นคู่คิดที่ดี  มีหมอนี่เป็นทีมงานที่เข้มแข็งเป็นแรงและกำลังใจให้ฉันเสมอมา  ฉันมีความสุขทุกครั้งที่มีเขาอยู่ใกล้ ๆ จนกระทั่งฉันได้แยกตัวมาตั้งบริษัทเป็นของตัวเอง  ก็มีเขานี่แหละที่คอยมาช่วยเหลือฉันจนได้ดิบได้ดีขนาดนี้  หมอนี่เป็นแรงผลักดันพิเศษให้ฉันในทุก ๆ เรื่อง  และฉันก็เริ่มเปลี่ยนจากคำว่าหมอนี่เป็นเขาโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลยสักนิด
แล้ววันหนึ่งฉันก็ได้สูญเสียผู้ชายดี ๆ คนนั้นไปแล้ว  ทีแรกฉันคิดว่าก็แค่อาจจะรู้สึกเสียใจบ้าง  เคยคิดอยู่หลายครั้งหลายหนว่าเราต้องการให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมดีหรือเปล่า  แต่บางทีเราก็ไม่ได้คิดเช่นนั้นกลับจะรู้สึกว่าดีใจที่ได้มีชีวิตที่ปราศจากความรำคาญ  เฮ้อต้องถอนใจยาว ๆ อยู่หลายครั้งทีเดียว  ไม่ใช่เพราะดีใจหรอกนะแต่ฉันเกิดความสับสนในตัวของฉันเองมากกว่า  ตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันต้องการอะไร  คิดยังไงกันแน่  มันสับสนจนปัญญาไปหมดแล้ว  รู้สึกเครียดและเบื่อหน่ายตัวเองเป็นที่สุด  ทำไมฉันมันถึงได้โง่เง่าขนาดนี้  ผู้ชายดี ๆ คนหนึ่งที่เราพึ่งพาเขามาโดยตลอด  เรากลับทอดทิ้งเขาไป  เอาแต่ความสุขส่วนตัว  คิดแต่เรื่องของตัวเองโดยไม่คิดถึงจิตใจของเขาเลยสักนิด  เราเราบ้าไปแล้วจริง ๆ หรือนี่