เสี้ยวหนึ่งของวิญญาณ ( ตอนที่ 9 )

สุชาดา โมรา

ติ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ......เสียงเพจเจอร์ดังไม่หยุด  ฉันเดินลงมาจากเบาะยูโดและอ่านข้อความ  เมื่อฉันอ่านก็พบว่าพี่นัทกำลังจะกลับมา  ฉันถึงกับรู้สึกตัวลอย  พี่นัทคิดถึงฉัน  ยังเป็นห่วงฉันถึงกับเพจมาบอกว่าจะมาถึงภายใน 2 วัน  ฉันรีบปิดเพจเจอร์แล้วก็ขึ้นไปซ้อมต่อด้วยสีหน้าที่เบิกบาน
	"แหมอารมณ์ดีจังนะ...สงสัยว่าจะได้รับข่าวดี  แต่อย่าให้จับได้นะว่ายังติดต่อกับพี่นัท  ถ้าจับได้ละก็น่าดู"
	"เหมี่ยว  ว่างนักเหรอเป้นแค่สายขาวอย่ามายุ่งกับสายฟ้านะฉันไม่ชอบให้เธอว่าข้ามรุ่น"
	ฉันรู้สึกหมั่นไส้เหมี่ยวจริง ๆ ที่พูดแบบนี้  ฉันเกือบจะระงับความโกรธไว้ไม่อยู่แล้ว  เสียอารมณ์จริง ๆ วันนี้อุตส่าห์มีเรื่องดี ๆ แล้วนะยายนี่กลับมาทำให้เสียฟิวหมด  ฉันรู้สึกหงุดหงิดจริง ๆ เพราะฉันกับเหมี่ยวเป็นศัตรูกันไปแล้วและก็ไม่อาจจะมาดีกันได้  ที่จริงฉันว่าแค่เลิกกับแฟนก็ไม่ทำให้ฉันถึงกับตายหรอก  แต่ที่มันจะทำให้ฉันตายก็เพราะเพื่อนเลว ๆ คนนี้แหละที่ยั่วยุเพื่อนหลาย ๆ คนให้มาทำร้ายฉัน  มันจึงทำให้เราเข้าหน้ากันไม่ติด
	สองวันผ่านไปพี่นัทมาที่สมาคมฯ  ฉันนะดีใจมากทีเดียวแต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ไว้เพราะเราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะเข้าไปแสดงความยินดีกับพี่เขาได้  พี่เขาได้เหรียญทองกลับมา  ได้ถ้วยแชมป์อาเซี่ยนมา  เขาเอาวางไว้ที่หลังตู้แล้วก็ขึ้นมาซ้อมยูโดแล้วพี่นัทก็เดินไปที่ห้องแต่งตัว...
	"อุ้ย....เหมี่ยวเลือดนี่  พี่บอกแล้วว่าอย่ามาซ้อมกำลังท้องอยู่ไม่ใช่เหรอ"
	เสียงพี่ทิพย์ร้องเสียงหลงทำให้ทุกคนหันมาจับจ้องที่เหมี่ยว
	"ไม่ต้องตกใจค่ะเป็นเม็น  ไม่ได้ตกเลือด  จะบ้าเหรอเหมี่ยวไม่ได้ท้องซะหน่อย"
	ทุกคนเงียบกันหมด  ที่แท้เหมี่ยวก็โกหกเรา  บอกว่าท้องเพื่อที่จะให้เราเลิกกับพี่นัท  เหมี่ยวนี่ใช้จุดอ่อนของเพื่อนมาทำลายเพื่อนชัด ๆ  แต่เหมี่ยวก็ยังไม่รู้หรอกว่าคนที่จุดธูปนั่งคารวะสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่ข้างหน้าคือพี่นัท  เพราะพี่นัทกลับมาคราวนี้เปลี่ยนแปลงไปมาก  พี่นัทไว้ผมยาวกลับมาเหมี่ยวจึงจำไม่ได้เผลอหลุดพูดออกไป  เมื่อพี่นัทปักธูปแล้วก็หันกลับมามองเหมี่ยวด้วยสายตาที่โกรธอย่างถึงที่สุดเหมี่ยวถึงกับพูดไม่ออกทีเดียว  แล้วก็วิ่งไปที่ห้องแต่งตัวผู้หญิง
	"เหมี่ยว....เหมี่ยว!!!!"
	พี่นัทเรียกเหมี่ยวจนเสียงเขียวแล้วก็วิ่งตามไปที่ห้องแต่งตัวผู้หญิงทันที  พี่นัทยืนรอเหมี่ยวอยู่นานเหมี่ยวก็ไม่ออกมา  จนกระทั่งพี่ขวัญเอากุญแจไปไขห้องแล้วก็พาตัวเหมี่ยวออกมา  ทุกคนที่สมาคมฯถึงกับมองเหมี่ยวเป็นสายตาเดียวกัน  เพราะทุกคนรู้ตัวว่ากลายเป็นคนโง่ที่ให้เหมี่ยวหลอกอยู่จนหลายเดือน  วันนี้ทุกคนไม่เป็นอันซ้อมมารุมดูเหมี่ยวและพี่นัททะเลาะกัน
	"เหมี่ยวเธอโกหกพี่ทำไม..."
	เหมี่ยวเงียบไม่ตอบอะไรแล้วก็ทำท่าสลด ๆ เหมือนกับยอมรับผิด
	"เหมี่ยวรู้ตัวไหมว่าเหมี่ยวทำลายความสุขของคนรักกัน  เหมี่ยว...พี่ถามจริง ๆ เหอะว่าไอ้ที่เรียนยูโดไปมันไม่สอนให้จิตใจของเหมี่ยวสะอาดบ้างเหรอ...ทำไมเหมี่ยวถึงทำแบบนี้"
	พี่นัทต่อว่าเหมี่ยวแล้วก็น้ำตาซึม  หันมามองฉัน  เหมี่ยวก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วย  พี่ดอนจึงพาตัวฉันแยกออกจากกลุ่มพี่ ๆ ที่มุ่งดูพี่นัทกับเหมี่ยว 
	"ไป...ไปซ้อมดีกว่า"
	ฉันจึงเดินไปซ้อมกับพี่ดอน  แต่สายตาของฉันก็ยังอาลัยอาวรพี่นัทและอยากจะรู้เรื่องของเหมี่ยว  เพราะนี่มันเรื่องที่เกี่ยวโยงกับฉันโดยตรง"
	"ดาว  พี่ถามตรง ๆ นะว่าถ้านัทเลิกกับเหมี่ยวแล้วนัทมาขอคืนดีดาวจะหันไปคบกับนัทหรือเปล่า"
	พี่ดอนทำเสียงเศร้า ๆ ฉันรู้สึกสงสารพี่ดอนซะจับจิตจับใจฉันจึงตอบไปตรง ๆ เลยว่าฉันไม่มีทางกลับไปหรอก  เพราะฉันไม่อยากจะแย่งสามีของเพื่อน  ยังไง ๆ เหมี่ยวก็เป้นเมียพี่นัท  ฉันไม่กล้าพอที่จะแย่งชิงเขามาหรอก  และใจจริงลึก ๆ แล้วถึงฉันจะรักพี่นัทมากแค่ไหนแต่ฉันก็จะไม่กลับไปหรอกเพราะฉันไม่อยากถอยกลับไปเริ่มใหม่  เมื่อก้าวพ้นออกมาแล้วก็ปล่อยมันทิ้งไปเลยเสียดีกว่า  อย่าไปรื้อฟื้นความหลังอีก 
	"ดาวสัญญานะว่าดาวจะไม่ทำแบบนั้น  เชื่อในเกียรติของดาวสิ"
	พี่ดอนถึงกับยิ้มหน้าบานทีเดียว  ฉันก็ซ้อมยูโดต่อ  แต่จิตใจของฉันก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าเขาทั้งคู่เป็นยังไงบ้าง  ยังคบกันอยู่หรือเปล่า
	วันนี้คนที่ซ้อมยูโดจริง ๆ จัง ๆ ก็มีเพียงฉัน  พี่ดอน  พี่ตูน  และพี่เต้เท่านั้น  คนอื่น ๆ ก็ไปมุงดูคู่นั้นเขาทะเลาะกัน  ส่วนอาจารย์ก็ไม่มาเพราะไปเป็นกรรมการสนามกันหมด  ฉันรู้สึกว่าไอ้เรื่องไทยมุงนี่คนเรายังไม่เลิกซะที  ยังสนอกสนใจอยู่กับเรื่องราวของชาวบ้านอยู่  สังคมมันถึงแย่แบบนี้ไง...เฮ้อ....เห็นแล้วก็หนักใจ  ต้องถอนหายใจอยู่หลายครั้งทีเดียว  ฉันเลิกซ้อมก็เข้าไปในห้องแต่งตัวฉันเห็นพี่ ๆ หลายคนนั่งอยู่ในห้องซุบซิบนินทากันอยู่  ถึงแม้ว่าฉันจะอยากรู้อยากเห็นเรื่องที่พิพาทกันวันนี้แต่ฉันก็ต้องระงับสติเก็บใจไว้ทำตัวเฉย ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะฉันไม่ควรรับรู้เรื่องนี้อีกแล้ว
	"ดาว...เธอรู้เรื่องหรือยัง"
	"เรื่องอะไรคะพี่ทิพย์"
	"เรื่องเหมี่ยวกับพี่นัทไง"
	"ช่างเขาเถอะ...ไม่อยากรู้แล้วละ"
	ฉันเดินออกจากห้องแต่งตัวพร้อมกับเก็บผ้าไปซักที่บ้านพี่ ๆ ผู้หญิงหลายคนวิ่งตามฉันออกมา  ฉันเดินไปหาพี่ดอนแล้วก็มานั่งดื่มนมที่ศาลา
	"ทำไมมีอะไร"
	"เออ...ถามกวน ๆ อีกแล้วนะไอ้ดอน"
	"มีอะไรเหรอพี่ทิพย์"
	"ดาว  นัทขอเลิกกับเหมี่ยวแล้ว  เหมี่ยววิ่งไปง้อนัทแต่ไม่สำเร็จตอนนี้เหมี่ยวน่าสงสารมากแต่ก็สมน้ำหน้าเหมือนกัน  ดาวพี่ถามหน่อยเถอะจะไปดีกับนัทหรือเปล่า"
	คำพูดนี้ทำให้ฉันอึ้งอีกครั้งเพราะพี่ทิพย์กล้าที่จะถามฉันต่อหน้าพี่ดอน  จะให้ฉันทำยังไงดีนะ  พี่ทิพย์...อย่าเพิ่งมาพูดอะไรตอนนี้เลยนะ  
	ถึงแม้ว่าใจฉันจะหวั่นไหวเมื่อรู้ข่าวของพี่นัทเพียงใด  ฉันอยากที่จะไปดีกับเขาแค่ไหน  แต่ก็นั่นแหละฉันไม่อาจจะทำเช่นนั้นได้พี่นัทเป็นรักแรกในดวงใจที่ฉันไม่อาจจะเลือกได้ว่าฉันจะทำยังไงดี  ฉันอยากอยู่ใกล้ ๆ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะฉันต้องแคร์ความรู้สึกของคนข้างเคียงฉันอีกคนหนึ่ง  พี่ดอนก็เป็นคนดีน่านับถือคนหนึ่งถึงแม้ว่านิสัยจะเข้ากันไม่ได้แต่เขาก็เป็นคนที่จริงใจและจริงจัง  ฉันไม่อาจจะทำได้หรอก  ฉันทำไม่ได้ที่จะทำให้ใครต้องเสียความรู้สึกเพราะอย่างน้อย ๆ ฉันก็มีใจให้เขาบ้างไปแล้วถึงแม้ว่าจะไม่เท่าพี่นัทก็ตาม...
	ฉันเดินออกมาจากสมาคมฯด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว  แต่อีกใจหนึ่งก็ดีใจอย่างเป็นที่สุด  ความลับที่แอบแฝงของเหมี่ยวได้ถูกเปิดโปงเสียที  ต่อไปนี้ทุกคนก็คงไม่ต้องมาหนักใจกับเรื่องของเหมี่ยวและพี่นัทรวมทั้งฉันอีกแล้ว  เพราะฉันไม่ใช่มือที่สามของใครต่อไป  ฉันเดินขึ้นรถเมย์แล้วก็ขึ้นไปนั่งที่เบาะกับชายคนหนึ่งที่ฉันไม่รู้จัก  แต่กลิ่นน้ำหอมของเขาคุ้นเคยดีจัง...  พี่ดอนไม่ไปส่งเพราะต้องฟิตซ้อมเพื่อที่จะไปแข่งระดับเอเชียที่สิงคโปร์เร็ว ๆ นี้ฉันจึงขึ้นรถมาลำพัง
	"ดาว...."
	ชายคนที่นั่งใกล้ ๆ หันหน้ามาคุยกับฉัน  เสียงนี้คือเสียงที่คุ้นหูที่สุด  พี่นัท....ฉันอึ้งมาก ๆ ที่จำเขาแทบไม่ได้ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้ฉันเพิ่งเจอเขา...เขาน่าสงสารมาก  แววตาของเขาเศร้าหมองเมื่อฉันเห็นแบบนี้แล้วจิตใจมันก็ไหวสั่น  ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรที่จะอยู่ใกล้ ๆ เขาในเวลานี้  แต่ในเมื่อเขาทุกข์ฉันก็ขอเป็นคนที่ปลอบโยนเขาก็น่าจะได้นี่
	"ดาว...พี่ขอโทษในสิ่งที่พี่พลาดไปนะให้อภัยพี่ได้ไหม"
	"ดาวไม่ได้คิดโกรธพี่หรอกนะ"
	ฉันยิ้มด้วยสายตาที่เบิกบานทั้ง ๆ ที่ภายในลึก ๆ แล้วมันยังกังวลใจอยู่กับเรื่องนี้
	"ดาว...พี่รู้สึกเสียใจมากที่พี่ต้องมาเจอในสิ่งที่เลวร้ายแบบนี้  สิ่งที่พี่เกลียดที่สุดคือการโกหก  แต่พี่กลับต้องมาเจอด้วยตัวเอง  พี่น่าจะเฉลียวใจสักนิดในคำพูดของดาววันนั้นว่าคนท้องอะไรมาเล่นยูโดได้  พี่นี่มันโง่งมงายจริง ๆ  พี่เสียใจ...ดาว  พี่จะทำยังไงดี"
	"ใจเย็น ๆ ใช้สติสิ  อย่าเก็บความทุกข์ไว้ในใจระบายมันออกมาให้หมด  แล้วอย่าฝังมันไว้ในใจอีกนะพี่นัท  ดาวไม่อยากให้พี่ต้องมาจมปลักอยู่กับสิ่งเลวร้าย  อนาคตของพี่คือแชมป์และยังเป็นแชมป์ต่อไป  อย่าเอาเรื่องบ้า ๆ เก็บมาเครียดนะ"
	.............................................
	เมื่อรถจอดที่ท่ารถแถวบ้าน  ฉันเดินลงจากรถมาพร้อมกับพี่นัท  พี่นัทมาพูดปรึกษาฉันให้ฉันช่วยแต่ฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งฟังในสิ่งที่เขาพูดเท่านั้น  ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน  แต่ฉันรู้ว่าฉันรู้สึกสงสารเขามาก
	"ดาว  เหมือนเดิมได้ไหม"
	คำพูดนี้มันมาย้ำจิตใจให้ฉันรู้สึกหวั่นไหวอีกครั้ง  ฉันต้องข่มใจและบอกกับตัวเองว่าอย่า...อย่าดีกว่านะ  อย่าทำให้ใครอีกคนต้องเจ็บอีกเลย  ในเมื่อฝ่ายนี้เจ็บอยู่แล้วก็ปล่อยให้เขาเจ็บต่อไปเถอะอีกหน่อยเวลาจะเป็นที่รักษาแผลใจของเขาเอง
	"ดาวคงไม่อาจทำแบบนั้นได้หรอกนะ  พี่นัททำใจเถอะ"
	"หมายความว่าดาวรักดอนใช่ไหม"
	"มันก็ไม่เชิงหรอก  ทำใจนะแล้วก็ใช้สติตัดสินแก้ปัญหาด้วยตัวเอง  อย่าเสียใจในสิ่งที่พลาดไป  วันต่อไปยังมีผู้หญิงอีกมากมายที่รอคอยพี่อยู่  เราไม่ใช่เนื้อคู่กันหรอก  พี่นัทต้องอดทนและอยู่เพื่ออนาคตตัวเองอย่าคิดสั้นนะเพราะมันจะทำให้คนอื่นทุกข์ไปใหญ่  พี่นัทอย่าทำร้ายตัวเองเข้าใจไหม  ถ้ารักดาวจริงพี่ต้องรักตัวเอง..."
	ฉันปลอบใจเขาได้เพียงเท่านี้แหละ  เพราะฉันไม่อาจจะปลอบใจเขาได้มากมายเหมือนที่ใจฉันอยากจะทำเพราะมันจะทำให้ใจเราใกล้กันจนเกินไป  มันจะไม่เหมาะสำหรับคนอย่างฉัน  เมื่อครั้งที่ฉันคบกับพี่นัทฉันจำได้ดีว่าพี่นัทดีกับฉันมาก ๆ ฉันก็เป็นคนขี้งอนเอาแต่ใจตัวเองเพราะติดนิสัยการถูกตามใจของที่บ้าน  แต่ครั้งนี้หลังจากที่เลิกกับพี่นัทมาได้ 6 เดือนฉันก็รู้ตัวทันทีว่าฉันโตแล้ว  ฉันเริ่มเป็นผู้ใหญ่แล้วจริง ๆ
	ฉันเดินกลับเข้าซอยบ้านด้วยจิตใจที่สงบ  ถึงแม้ว่าแวบหนึ่งฉันจะคิดถึงความรู้สึกของพี่นัทและพี่ดอนแค่ไหนแต่ฉันก็คิดว่าฉันทำดีที่สุดแล้ว  ฉันมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำร้ายตัวเองและมั่นใจว่าฉันจะไม่ทำร้ายคนอื่นมากไปกว่านี้  เมื่อมาถึงบ้านฉันก็อาบน้ำนอนทันที  วันนี้เหนื่อยเหลือเกิน...
                     โปรดติดตามตอนต่อไป...รับรองว่าเรื่องราวจะเข้มข้นกว่าเดิมแน่นอนค่ะ  ขอขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดนะคะ...