ภาพสวยๆเก็บมาฝากครับ

หมึกมรกต

ตะวันเริ่มโผล่ตนพ้นขอบฟ้า
มวลพฤกษาแซมซับรับแสงฉาย
มาลีแยกกลีบยิ้มอย่างพริ้มพราย
นกบินส่ายปีกร่อนย้อนสุรีย์				

เงาน้ำค้างพร่างพรายบนใบแก้ว
สะท้อนแนวเลื่อมรับกับหินผา
โค้งรุ้งทองส่องเลี้ยวลับเคียวตา
ธารธาราไหลรื่นตามผืนไพร				

ธาราไหลบ่าท้นบนเหลี่ยมเขา
สะท้อนเงาสดใสบนปลายแสง
แซมด้วยเขียวใบไม้ให้เรี่ยวแรง
ร่วมตบแต่งด้วยรุ้งอย่างรุ่งเรือง				

โอ้มาลีสีงามตามโขดหิน
ผลุดจากดินแย้มบานบนลานสวย
ชมพูพร่างไพลินระรินรวย
ประดับด้วยธารใสที่ไหลเย็น				

นั่นนกน้อยอ้อแอ้รอแม่นก
ที่โผผกผินร่างจากหว่างผา
หาอาหารผลมูกให้ลูกยา
เพื่อเติบใหญ่ภายหน้าจะโผบิน				

ธรรมชาติฉ่ำชื้นตามผืนพฤกษ์
ไหวสำนึกงอกงามทุกยามเห็น
หยาดน้ำฟ้าวาววะวับซับกระเซ็น
ยิ่งฉ่ำเย็นในจิตนิจนิรันดร์				

สนธยาเริ่มเยือนเมื่อเลือนแสง
ฟ้าเริ่มแต่งสีครามเหมือนยามเหงา
เมฆาทอดสีตามเป็นงามเงา
สายลมเบาพัดแผ่วตามแนวไพร				

เมื่อยามเย็นเยือนย่ำน้ำค้างย้อย
ลมเลื่อนลอยไร้ริ้วเป็นทิวแถว
ตะวันลับขอบน้ำไปตามแนว
ราตรีแผ่วเสียงพร่าตามป่าดง				

ระรอกริ้วทิวเมฆเฉกศิลป์สร้าง
ปลิวอ่อนบางบนสรวงตามห้วงหาว
มาไล้เล่นสีครามพรายน้ำพราว
เป็นสีขาวซ้อนซับสลับแซม				

สายน้ำใสไหลรื่นริ้วระลอก
ไหลกระฉอกมิลดละกระทบฝั่ง
แว่ววิเวกไหวหวานกังวานวัง
เป็นเพลงดังกล่อมฟ้ายามราตรี				

ทิวแถวเรืองเหลืองทองบนท้องทุ่ง
เหมือนให้มุ่งจุดหมายตามปลายฝัน
เมื่อก้าวเดินแน่วแน่แต่ละวัน
ความหมายมั่นมินานช้าจะเป็นจริง				

ทางที่ก้าวแม้เหนื่อยด้วยเมื้อยล้า
ก็พักก่อนเถิดหนาอย่าพึ่งถอย
เมื่อมีแรงแกร่งดีวันที่คอย
คงพร่างพล้อยเหมือนฝันที่มั่นปอง				

พราวแห่งแสงสาดศิลป์ตามหินผา
วาดลีลาสีสันอันเฉิดฉาย
สอดสีเขียวเหลืองสับรับลวดลาย
เหมือนมุ่งหมายหินผามาครอบครอง				

ริ้วรุ้งทองทอดท้าเวหาหาว
สะพรั่งพราวสีสันอันสดใส
เป็นโค้งครอบเนินเขาลำเนาไพร
แสนสุขใจคราจ้องมองรุ้งเรียง				

เขาชะโง้กโตรกธารละหานห้วย
อ่อนระทวยชื่นฉ่ำด้วยน้ำฝน
รินระรวยไหลหลากจากเบื้องบน
แล้วค่อยหล่นรื่นไหลไปตามรอย				

หิมะขาวพราวเกล็ดเกาะกิ่งไม้
ประกายใสวาววับระยับฉาย
ให้หนาวเหน็บเจ็บปลาบกำซาบกาย
เจ็บเจียนตายเพราะหนาวเหน็บด้วยเจ็บใจ				

บนลานทรายน้ำไหลซบกระทบฝั่ง
เป็นเพลงฟังแว่วหวานกังวานไหว
สายลมโชยโรยรื่นชวนชื่นใจ
อาทิตย์ทองส่องไล้ทรายสีแดง				

ทรายสีขาวพราวระยับรับแดดอุ่น
ลมละมุนพริ้วใบพร้าวพราวริ้วไหว
เกาะสีเขียวทอดทามาแต่ไกล
คลื่นธารใสสีฟ้าน่าเล่นจริง				

ผกาก้านมาลีสีเหลืองอ่อน
บานออดอ้อนสีเขียวบนเรียวสวย
ชูเกษรอ่อนหวานก้านรินรวย
และเด่นด้วยขนนกมากกแกม				

ดาวกระจายแจ่มสวยด้วยสีเหลือง
ชูกลีบเรืองล่องหล้าท้าลมฝน
เป็นทุ่งทิวแถวงามตามสกนธ์
ชวนให้ยลกลีบแย้มแกมไมตรี				

มาลีขาวพราวพร่างอย่างสวยใส
เหมือนนำใจพบพุทธพิสุทธิ์ศรี
ชี้ให้คนค้นหาค่าความดี
เพื่อชีวีบริสุทธิ์พบจุดจริง				

ทิวลิปเรืองเหลืองอร่ามท่ามกลางทุ่ง
บานดอกพุ่งสู่ฟ้าเวหาหาว
กลีบเป็นพุ่มกลุ่มก้อนเกษรพราว
ระบัดราวดอกฟ้าลงธาตรี				

ใบสนเรี่ยริ้วรายทักทายน้ำ
ลำต้นก่ำค้ำคูดูแข็งแกร่ง
ตะหง่านยืนฝืนล้มแม้ลมแรง
เหมือนมันแฝงบอกว่าเธออย่ากลัว				

น้ำเงินเงาจันทราทรงราศรี
เยือนราตรีอยู่บนต้นไม้ใหญ่
ที่ชูยอดเยื้อแย่งแสงอำไพ
เหมือนตัวมันนั้นไซร้ไม่เจียมตน				

อาทิตย์ทองท่องทะเลเวลาค่ำ
ยิ้มสายน้ำแย้มรับกับแดดฉาย
เงาใบพร้าวพัดสะบัดจำรัสราย
บนหาดทรายน้ำสลัดซัดกระเซ็น				

กิ่งตาข่ายไม้งามยามแสงย้อย
ช่างชดช้อยอ้อยอิ่งด้วยกิ่งสวย
ยื่นทะยานปานทะโยนตัวโอนอวย
เอื้ออำนวยสีสันตะวันเย็น				

โอ้ละเห่ทะเลทรายบนปลายฟ้า
ไหวลีลางามเลิศเฉิดแสงฉาย
จันทราทองส่องสลับรับเลื่อมลาย
ให้ริ้วทรายวาวระยับกับแสงนวล				

ต้นไม้ยื่นกิ่งย้อยร้อยใบหลาก
ไว้กั้นฉากแสงฉายบนปลายฟ้า
ริ้วใบเรียวเสี้ยวแยกดูแปลกตา
ระดาษดาดาดดื่นบนผืนไพร				

ตะวันแย้มแก้มเรื่อเมื่อเช้าตรู่
เตือนให้รู้วันนี้ยังมีค่า
มองทะเลสดใสสุดสายตา
มันเหมือนว่าความหวังยังพอมี				

สาดแสงขาวเงาสวยด้วยอบอุ่น
ยิ้มละมุนก่อนหายลับสายน้ำ
วันนี้เจ้าเหนื่อยนักพักพำนำ
พรุ่งนี้ฉ่ำด้วยชื่นค่อยคืนเคียง				

ฟ้าสีทึบทึมเทาน่าเศร้านัก
เหมือนความรักหักหายยากคลายเหงา
นั่งนึกนึกลมเฉื่อยเอื่อยบางเบา
ยิ่งสร้อยเศร้าเหงาซ้ำระกำทรวง				

ระรอกริ้วพลิ้วสลับกลับกระฉอก
ลมระรอกลู่ผิวริ้วริ้วผาย
ระเรื่อยรื่นลอยเรี่ยเรี่ยเรี่ยราย
พะพายพัดโพยพลิ้วลิ่วลิ่วพรม				

ทิวภูเขาทอดเรียงเคียงคลุ้งน้ำ
ลอยลำนำตามแต่กระแสสินธุ์
ทองอาทิตย์ทาแสงลงแหล่งดิน
มวลเมฆินลอยลมมาห่มเคียง				

สะพานทอดข้ามทุ่งเหนือคลุ้งน้ำ
สีเขียวฉ่ำชื่นสวยด้วยไม้สี
ไว้เธอข้ามสู่จุดหมายได้ด้วยดี
ขณะที่ฉันจะเป็นเช่นสะพาน				

เรือลำน้อยลอยทะยานผ่านภูผา
จะไกลตาอย่างไรมันไม่สน
ยิ่งเหมือนเตือนอยู่เสมอเธอเป็นคน
อย่าทำตนอ่อนแอเพียงแพ้ภัย				

พรายสีครามตามเยี่ยมรอยเหลี่ยมหิน
บนแผ่นดินอย่างนี้มิมีหาย
แทนคำมั่นสัญญานี้มิมีคลาย
พร้อมจะเป็นเพื่อนตายตลอดไป				

คลื่นสายน้ำสาดเซาะเลาะเหลี่ยมหิน
หินก็สิ้นความแกร่งที่แข็งกล้า
ค่อยค่อยผุค่อยค่อยหายหลายเวลา
เหมือนชีวาเธอนั่นแหล่ะเริ่มแก่ตัว				

โลมาน้อยรอยริมน้ำปริ่มฝั่ง
หาความหวังแต่ละวันมิผันหนี
แม้แสงแดดแผดเผาเร้าราวี
ก็เริงรี่เล่นน้ำอย่างฉ่ำเย็น				

ผกาก้านเกษรอันอ่อนหวาน
แย้มเบ่งบานหยาดย้อยริมรอยหิน
กลีบเรียวแหลมแซมชมพูอยู่บนดิน
มิสร่างสิ้นสีสันอันแพรวพราย