...จดหมายรักฉบับสุดท้าย .. เลือกให้คุณตายจากความคิดถึง...

ผู้หญิงสีม่วง

                                                                                   ช่วงเวลาแห่งความทรงจำ ..
                                                                     25  กรกฎาคม  2547
สวัสดีค่ะ .. คนในความคิดถึง
หวังว่าคุณคงสบายดี .. และไม่ลืมที่จะกินข้าวนะคะ
จดหมายฉบับนี้ .. เป็นฉบับสุดท้ายแล้ว ..
และขณะที่กำลังนั่งเขียนถึงคุณอยู่นี้ .. ฉันไม่รู้เลยว่า .. จะเขียนเรื่องอะไร 
ค้นลึกลงไปในห้วงแห่งความทรงจำ .. ฉันพบแต่รอยน้ำตามากกว่าความอิ่มเอมในใจ
แล้วจะให้ฉันเล่าถึงความเจ็บปวดของฉันให้คุณได้รับรู้ .. เช่นนั้นหรือ ..
มันจะมีประโยชน์อะไรเล่า ..
การร้องไห้ฟูมฟาย ..ทำได้เพียงเรียกร้องความสนใจจากคุณ ..
แต่ไม่สามารถที่จะไปเรียกร้องให้คุณมอบหัวใจให้ฉัน ..
การที่คุณได้รับรู้ถึงความร้าวรานในใจฉัน .. อาจสร้างความรู้สึกผิดให้คุณ ..
แต่ก็ใช่ว่าหากเราย้อนเวลากลับไปได้ .. คุณจะไม่ทำมันเหมือนเดิม ..
คำตอบของทุกสิ่ง .. คุณเป็นผู้กุมไว้ .. อยู่ที่ว่าจะเฉลยให้ใครได้รับรู้หรือไม่ ..เท่านั้น
ทุกสิ่งทุกอย่างมีเหตุผลในตัวของมัน .. เรื่องของเราก็เช่นกัน ..
จะแย่ ..ก็ตรงที่ .. ฉันไม่มีโอกาสได้รับรู้ถึงเหตุผลแห่งการเสียใจของตัวเอง ..
ฉันร้องไห้ .. เพราะรู้สึกเจ็บ .. แต่ไม่รู้ว่า .. เจ็บเพราะเหตุใด ..
เพราะฉันไม่รู้อะไรเลย .. กับความเป็นไประหว่างเรา ..
คงเหมือนกับการที่เราสอบตก ..รู้เหตุผลว่าสอบตกเพราะอ่านหนังสือมาน้อย ..
แต่เพราะทำข้อสอบแบบสุ่มเดาคำตอบ .. จึงไม่รู้ว่าทำข้อสอบข้อไหนผิดไปบ้าง .. 
ทั้งสองกรณีนี้ .. ป่วยการที่จะคาดเดา .. เพราะหากไม่มีผู้เฉลย .. ไฉนเลยจะรู้ความจริง 
ตอนนี้ .. ข้อติดค้างที่ยังอยู่ในใจของฉัน .. เหมือนการว่ายวนหาเข็มอยู่ในอ่าง .. เล็ก ๆ
ขอบเขตแคบ .. แต่กลับงมหาไม่เจอ ..
อยู่ ๆ คุณห่างเหิน .. ใช้การห่างหาย .. มาทำลายเรื่องระหว่างเรา .. โดยไม่มีคำร่ำลา ..
เพราะเหตุใดคุณจึงเปลี่ยนไป .. เพราะอะไรเรื่องระหว่างเราจึงจบลง ..
ฉันอยากที่จะอ้อนวอนขอเหตุผล ..  อย่างน้อยฉันจะไม่ติดค้างในความรู้สึก ..
ฉันไม่ดีพอ .. ฉันไม่ใช่แบบที่คุณต้องการ .. 
ฉันไม่สวย .. ฉันไม่ฉลาด .. ฉันน่าเบื่อ .. หรือเพราะเรา ไกลกัน .. 
เมื่อไม่มีคำตอบของความเจ็บปวด ..
แล้วฉันจะเอาเหตุผลข้อใดมาใช้ ในการช่วยให้หัวใจได้ลืมคุณ ..
คุณเปิดประตูหัวใจของฉัน .. และเดินจากไป .. โดยลืมที่จะปิดประตูกลับ ..
เมื่อพายุโหมกระหน่ำ .. ลมกรรโชก .. ฝนสาดซัด .. ฝุ่นละอองถูกพัดพา ..
ห้องหัวใจของฉัน เปิดรับความบ้าคลั่งของพายุ โดยไม่มีประตูปิดกั้น ..
ฉันทรมาน .. คุณทำร้ายหัวใจฉันได้อย่างไรกัน .. ฉันไม่เข้าใจ ..
เมื่อคุณไม่ให้ทางออก .. ฉันจึงจำเป็นต้องช่วยเหลือตัวเองให้หลุดพ้น ..
เพราะคุณเหงา และต้องการเพียงให้ฉันเป็นตัวฆ่าเวลาของคุณ..เท่านั้น
เป็นเหตุผลที่ฉันหยิบยกขึ้นมา เพื่อใช้ในการปลดปล่อยตัวเองจากความทรมานครั้งนี้ ..
อย่าโกรธ ที่ฉันจะโยนความผิดทั้งหมดให้คุณ ..
เพราะฉันเจ็บปวด และได้รับการลงโทษมามากพอแล้ว ..
ฉันจึงไม่ขอเอาความผิดทั้งหมดมาลงไว้ที่ .. ตัวเอง ..
และเมื่อเหตุผลแห่งการลาจากของเราเป็นเช่นนี้ ..
ฉันจึงควรแล้ว ที่จะสลัดความรู้สึกโง่ ๆ ที่มีให้คนไม่จริงใจคนหนึ่งออกไปจากหัวใจ ..
คนที่ไม่เห็นค่าของความรู้สึกรักอย่างไม่มีข้อแม้ .. ก็ไม่มีค่าพอให้หัวใจของฉันจะจดจำ ..
ฉันจะลืมคุณ ..

ตะกอนเล็ก ๆ เกี่ยวกับคุณในใจฉัน .. จะไม่มีวันได้ลอยขึ้นมาอยู่ชั้นบนที่ค้นเจอง่ายของหัวใจ ..
และเพราะฉันไม่ใช่คนไร้หัวใจพอที่จะลบความทรงจำออกไปได้ ..
ฉันจึงเลือกที่จะกลบฝังความทรงจำทั้งหมดเอาไว้ให้ลึกที่สุด ..หลังจบจดหมายฉบับนี้ ..
แม้ความทรงจำจะติดอยู่ในใจไม่อาจถอน .. แต่ไร้สิ้นแล้วซึ่งความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีให้ .. 
ฉันไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์ .. และไม่ใช่นางเอกนิยายน้ำเน่า ที่จะมานั่งป่าวประกาศว่า ..
ฉันรู้สึกดีที่ได้คิดถึงคุณ .. แม้เราจบกันไปแล้ว ..
คงเป็นการโกหกอย่างให้อภัยตัวเองไม่ได้ .. ถ้าฉันจะพูดเช่นนั้นเหมือนที่หลาย ๆ คนมักพูดกัน .. 
ทำไมล่ะ ..ก็ในเมื่อฉันร้องไห้ฟูมฟายแทบเป็นบ้า .. จ่อมจมความความคิดวกวนที่ไม่มีทางออก ..
ทั้งก่อนหลับ ..คืนแล้วคืนเล่า .. ทั้งตื่นจากฝัน .. วันแล้ววันเล่า 
แล้วฉันจะเอาความความรู้สึกดี ๆ ที่ไหนกัน .. มาให้คิดถึง ..
ใครจะคิด..ใครจะพูด .. พูดไป.. แต่คงไม่ใช่ฉัน ..คนนี้
ภาพความเป็นฉันในตอนนี้ ..ผู้หญิงอ่อนหวานถูกฆ่าตายไปแล้ว ..
เหลือเพียงผู้หญิงหยาบกระด้างคนหนึ่งเท่านั้น ..ที่ยังอยู่ ..
                                     หากมีวันหนึ่ง..ฉันหยุดส่งความคิดถึงไปให้
                                     หากฉันเงียบไป..ไม่ส่งความห่วงใยเหมือนเก่าก่อน
                                     ไม่มีคำกล่าวให้ฝันดี..ก่อนที่เธอจะเข้านอน
                                     ทำคล้ายจะจากจร..หมดความอาทรเหมือนก่อนเคย
                                     หากไม่มีฉันในชีวิต..เธอจะคิดอะไรไหม
                                     หากอยู่อยู่ฉันหายไป..เธอจะใส่ใจหรือชาเฉย
                                     จะมีไหมที่ห่วงหา..เมื่อกาลเวลาได้ล่วงเลย
                                     ทั้งที่เราจบไม่ลงเอย..และไม่ได้เอ่ยคำร่ำลา
                                     หากฉันไม่กลับไป..เธอจะรู้สึกอะไรหรือเปล่า
                                     เมื่อความผูกพันระหว่างเรา..มันบางเบานักหนา
                                     เธอมีฉันในวันเหงา..เพื่อบรรเทาความโศกา
                                     คงเป็นเรื่องธรรมดา..หากฉันจะไร้ค่า..ให้เธอจำ
วันนั้น .. ฉันลังเล .. และใส่ใจความคิดของคุณในการพาตัวเองลาจาก .. 
แต่วันนี้ .. ไม่มีคำถามใด ๆ อีกแล้วในการตัดสินใจจากลา ..
. . . . . 
อยากให้คุณรับรู้ .. คุณทำฉันเจ็บเพียงใด .. คุณก็ยิ่งไร้ค่าให้ฉันจำ .. 
คุณไม่ใช่ผู้ชนะ .. และฉันไม่ใช่ผู้แพ้ .. แต่ ..เราเสมอกัน .. 
                                                                                .. ครั้งสุดท้ายสำหรับการคิดถึงคุณ .. 
                                                                                               ...ผู้หญิงสีม่วง...
ปล.  ลาก่อนนะคะ .. คนเดิน .. ผ่านมา .. 
                                                ...........................................................
สืบเนื่องจาก ...จดหมายรักฉบับที่ 4 .. ความคิดถึงที่สูญเปล่า... 
                     http://www.thaipoem.com/web/scoopdata.php?id=2888