รู้ว่ารักเธอ (ก็สายไป)

ลูกเป็ดขี้เหร่

รู้ว่ารักเธอ(ก็สายไป)
      ฉันชื่อเครือออน  เป็นวัยรุ่นที่ไม่ค่อยเข้าใจในรัก  และคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ ซึ่งพวกเพื่อนๆก็มักจะหาว่าแปลก  แต่สำหรับฉัน ฉันว่าไม่!!
       "ออน...นี่ รู้รึเปล่า ยัยนุ่นเลิกกะแฟนแล้วนะ" เพื่อนร่วมห้องของฉันวิ่งมาด้วยท่าทางกระหืบกระหอบ
       "อืม...หรอ..แล้วไง"
       "ชั้นว่าอาการน่าเป็นห่วงนะ  ออนซี้กะนุ่นไม่ใช่เหรอ ไปดูมันหน่อยเหอะ"
      "จ้า...ชั้นไปแน่ เพื่อนชั้นทั้งคนนะ"
    ฉันก้ไม่เข้าใจเหมือนกัน กะอีแค่เลิกกับแฟนแค่นั้น ทำไมนุ่นถึงร้องไห้ฟูมฟายคล้ายจะเป็นบ้า ไม่รู้สิ  ฉันไม่เคยมีความรักนิ่ ก็เลยยังไม่รู้ถึงอนุภาพของมัน ชาตินี้ ฉันคงไม่มีหรอกความรักน่ะ เพราะแค่ได้ยินมัน ฉันก็วิงเวียนจนแทบจะอ๊วก
                                     .......................................
     งานวันเกิดของฉัน  ฉันอายุ 17 ปีแล้ว จัดงานเลี้ยงเล็กๆที่บ้าน มากันเฉพาะเพื่อนฝูง วันนั้นอาการเซื่องซึมของนุ่นดูจะลดน้อยลง แต่ที่แปลกก็คือ ผู้ชายคนนั้น คนที่มากะนุ่น ฉันไม่เคยรู้จักเขามาก่อน
        "ไงจ๊ะ ออน  เป็นสาวเต็มตัวแล้วนะ"
        "บ้าสินุ่น  เธอเองก็อีกไม่กี่เดือนไม่ใช่เหรอ"
         "จ้า....เออ ออน  นี่พี่ชายเรานะ ชื่อ พี่นัน จ่ะ" นุ่นแหวกมือไปทางผู้ชายคนนั้น
          "สวัสดีครับ"
           "ดีด้วยค่ะ  ทักทายเป็นทางการเชียวนะคะ"
     ท่าทางพี่ชายของนุ่นก็ดูดี บุคลิกใช้ได้ แต่ที่ฉันไม่ชอบก็คือสายตา ดูเค้ามองฉันแปลกๆยังไงไม่รู้ หลังจากงานวันเกิดของฉัน ต่างฝ่ายก็ต่างเงียบกันไป ฉันเองก็ไม่ได้นึกถึงเขาเลย จนกระทั่งนุ่นมาบอกกับฉันว่าพี่นันอยากคุยและทำความคุ้นเคยกับฉัน ซึ่งฉันก็คิดว่าไม่น่าจะเสียหายอะไร
                                      .........................................
     ฉันกะพี่นันพูดคุยกันได้ราวๆ4 เดือน เราได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขได้ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่อยากจะคิดว่านี่คือความรัก ถึงแม้ว่ามันจะใช่ ชั้นก็จะบังคับให้มันไม่ใช่ให้จงได้  เพราะจากประสบการณ์ ที่ฉันได้ยินได้ฟังมา  ฉันยินดีที่จะเป็นส่วนน้อยที่จะวิ่งหนีคำว่า "รัก"
         "พี่ว่าเราไปดูหนังกันซักเรื่องดีมั้ย"
          "ทำไมอยู่ดีดี ถึงชวนออนล่ะ"
          "เปล่า คือพี่มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ"
          "ท่าทางจะเรื่องสำคัญนะคะ  อืม...โอเคค่ะ งั้นอีก 15 นาที ออนจะออกไปหานะคะ"
         ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพี่นันมีอะไรจะพูด แต่ฉันกล้า กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขาเพื่อเคลียร์ทุกอย่าง
            "หนังสนุกดีนะออน"
          "ค่ะ   .. คราวนี้พี่นันจะพูดเรื่องสำคัญของพี่นันได้รึยังคะ"
          "_________"  เขาเงียบไป ไม่มีเสียงตอบ
        "พี่นัน?"
             "คือ  พ่อกะแม่ของพี่ จะให้พี่หมั้น"
        "อือ  ก็ดีนี่คะ  ออนดีใจด้วยนะ"  ฉันรู้สึกวูบขึ้นมาทันที แต่ก็ดี ฉันจะได้หลุดพ้นจากคำว่ารัก
         "แต่พี่ไม่อยากหมั้นกับคนที่พี่ไม่ได้รัก"
        "พี่นันพูดอย่างกับว่าพี่มีคนที่รักอยู่แล้วงั้นแหละ"  ฉันคิดอยู่นาน กว่าจะพูดประโยคนี้ออกไป
         "อืมม  ก็ออนไง"
          "_________" ฉันขยับปากไม่ได้ขึ้นมาทันที  ฉันดีใจนะที่ได้ยินคำนี้ แต่ฉันกลัวที่จะเจ็บปวดมากกว่า
          "ออน..พี่รักออนนะ  ออนบอกกับพี่สิ ว่าออนก็รักพี่ พี่จะได้บอกกับพ่อและแม่ แล้วพี่จะรอ ถ้าออนเรียนจบ เราจะหมั้นกันทันทีเลยนะ"
          "คือ  ออน ..ออนคิดกับพี่แค่พี่ชายเท่านั้นค่ะ ออนขอโทษนะคะ"  ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าฉันพูดและทำอะไรลงไป วินาทีนี้ ฉันเหมือนคนที่ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ นี่ ฉันคงทำถูกนะ
                                 .............................................
      หลังจากงานหมั้นของพี่นันผ่านไป ก็มาถึงงานแต่ง   ฉันจำเป็นต้องไปร่วมงานด้วยสภาพเหมือนคนไร้วิญญาณ"ยินดีด้วยนะคะ" ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ ที่ฉันทำอะไรลงไป ฉันกำลังทำร้ายคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉัน หลังจากเสร็จพิธี ฉันแอบปาดน้ำตาแล้วเดินออกไปจากงานอย่างช้าๆ
         รักก็เจ็บ....ไม่รักก็เจ็บ...ตอนนี้ฉันเจ็บยิ่งกว่า  ฉันเพิ่งเข้าใจความรักที่แท้จริงก็วันนี้ ฉันเพิ่งจะมาเข้าใจตัวเอง  หากวันนั้น ฉันยอมรับความรู้สึกของตัวเอง ฉันคงไม่ต้องเจ็บปวดทรมานแบบนี้  นับจากวันนี้เป็นต้นไป ฉันคงจะมีตราบาปฝังใจไปตลอดชีวิต  "ขอโทษด้วยนะคะ"
                  
        " กว่าจะรู้ ...จะซึ้งถึงคำว่ารัก...   ก็ต้องรอจนวันที่มันไม่เหลือใคร
   ฉันเพิ่งรู้ตัววันนี้....ว่าขาดเธอเหมือนขาดใจ  ว่าฉันรักเธอแค่ไหน
           เมื่อไม่มีเธอ"