หน้าส่วนตัว
ในห้องนอนที่เบาบางความคิดถึงคุณ ..
22 ก.ค. 2547
สวัสดีค่ะ .. คนในความคิดถึง
เป็นยังไงบ้างคะ .. กินข้าวหรือยัง ..
จดหมายฉบับนี้ .. ทิ้งช่วงห่างจากฉบับก่อนพอสมควร ..
ฉันคิดแล้ว คิดอีกว่า .. ควรจะเขียนมันขึ้นมามั๊ย ..
เพราะตอนนี้ .. ฉันมองไม่เห็นภาพของคุณอีกแล้ว ..ในใจ..
มันเป็นเพียงความว่างเปล่า .. เท่านั้น ..
แต่ท้ายที่สุด .. ฉันก็ตัดสินใจเขียนถึงคุณ ..
เพราะแม้ไม่มีภาพคุณในใจฉัน ..
แต่ความทรงจำในส่วนลึก .. ฉันยังฝังคุณไว้ไม่อาจถอน ..
นับจากวันนั้นถึงวันนี้ .. นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันปล่อยให้หัวใจเดินทางอย่างไร้จุดหมาย ..
ฉันเหนื่อยมาแล้วกี่วัน .. ฉันล้ามาแล้วกี่คืน
กี่เช้าวันใหม่มาแล้วที่ฉันต้องตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยเสียงถอนหายใจแห่งความ .. ว่างเปล่า ..
ผ่านไปแล้วอีกครั้งกับการรอคอย .. คุณไม่โทรมา ..
หัวใจของคนเรา..ทนความเจ็บปวดได้กี่ครั้งกันนะ ..ในหนึ่งชีวิต ..
เมื่อไหร่ .. ความรู้สึกในใจของฉัน ..จะตายลงเสียที ..
ถึงวันนี้ .. ฉันพูดไม่ได้เต็มปากแล้ว .. ว่าคุณคือคนที่อยู่ในหัวใจของฉัน ..
เพราะดูเหมือนว่าความเป็นจริง .. คุณยืนอยู่แค่ปากประตูหัวใจ ..พยายามที่จะเดินออกไปให้พ้น ..
ขณะที่ฉันยื้อคุณไว้. . ทั้งที่มัน..ไม่มีทาง ..
คุณเพียงผ่านมาเคาะประตู .. ทักทาย .. คุณไม่.. แม้แต่จะรับน้ำดื่มแก้กระหาย ..
น้ำแก้วหนึ่งที่ตั้งไว้ .. มันระเหยไป ..ใกล้หมดเต็มทีแล้ว ..
ขณะเดียวกัน .. ฉันก็ไม่ใช่คนที่อยู่ในหัวใจคุณเช่นกัน ..
ฉันยืนอยู่หน้าประตูแห่งใจคุณ .. .. และพร้อมที่จะก้าวเท้าเข้าไปข้างใน ..
ฉันแรมรอนไปยังแปลกถิ่น .. แต่ .. ไร้การต้อนรับจากเจ้าของใจ .. ไร้หลังคากันแดด ..คุ้มฝน ..
ฉันเหน็บหนาว .. ฉันหิว .. ฉันท้อ ..
บางสิ่งบางอย่างบังตาฉันให้พร่ามัว .. ในสิ่งที่ฉันเฝ้ารอ ..ฉันมองมันไม่เห็น ..
และสิ่งเดียวกันนี้ .. กั้นคุณเอาไว้ให้ไม่รับรู้การมาเยือนของฉัน ..
ฉันไม่รู้เลย..ว่ามันคืออะไร ..
ฉันพาความรู้สึก .. และหอบเอาความผิดหวังกลับมา ..
ซุกตัวอยู่ในมุมมืด ๆ .. สะอื้นไห้ ..จวบจนการรับรู้ดับไป ..
เพื่อที่จะกลับไปยืนอยู่หน้าประตูใจของคุณใหม่ ..ในทุก ๆ วัน .. ฉันทำมันวนเวียนอยู่แค่นี้ ..
ดูเหมือนมันไม่มีค่าอะไรในความรู้สึกของคุณ ..
ฉันใช้เวลาหมดไปกับความคิดถึง .. อย่างไร้จุดหมาย ..
ปล่อยความรู้สึกให้ล่องลอย ..และละลายหาย ไปในอากาศ ..เคว้งคว้าง ..
อะไรนะ .. ที่ทำให้ฉันเข้าไปไม่ถึงหัวใจคุณ ..
การรอคอยของฉัน .. มันไม่มีค่า ..
จุดหมายปลายทางของเรา .. ไม่เคยมี ..
ฉันคงเปรียบนักวิ่งที่มองไม่เห็นเลยว่าเส้นชัยอยู่ ณ จุดใด ..
ฉันมุ่งไปข้างหน้า .. วิ่งวนไปรอบสนาม ..รอบแล้วรอบเล่า .. เหมือนมันไม่เคยจะก้าวหน้า ..
เพราะที่สุดแล้วนั้น .. ฉันก็วกกลับมายังจุดเริ่มต้น ..ที่เดิม ..ที่ที่มองไม่เคยเห็นเส้นชัย
แต่แปลกไหม .. ที่ฉันยังคงวิ่งต่อไป ..
มาตอนนี้ .. ฉันประจักษ์แก่ใจดีแล้วว่า ..
เส้นชัยนั้น .. มันไม่มีอยู่ .. ไม่เคยมีการแข่งขัน ..
ไม่มีกรรมการ .. ไม่มีคู่แข่ง .. ไม่มีรางวัล .. ไม่มีชัยชนะ ..ไม่มีความพ่ายแพ้ ..
มีเพียงความว่างเปล่า .. เท่านั้น ..
ถึงเวลาที่ฉันจะวิ่งออกนอกสนาม .. และยอมรับความว่างเปล่านี้ให้ได้ ..
เรื่องระหว่างเราที่คุณบอกเอาไว้ว่า .. ต้องใช้เวลา ..
คุณรู้ .. ฉันรู้ .. ใคร ๆ ก็รู้ ..เวลาเป็นสิ่งที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง ..
เรื่องของเราอาจต้องใช้เวลาชั่วชีวิตของใครต่อใครหลายคน ..
ชั่วชีวิตฉัน .. ชั่วชีวิตคุณ .. หากแม้ว่ามันจะไม่มีวันนั้นของเรา ..
ก็ยังไม่ผิดจากคำที่คุณบอกไว้ .. ว่า ..มันต้องใช้เวลา ..
เพียงแค่ว่า .. เวลาที่ว่า .. เป็นเวลาสำหรับสิ่งใด .. เท่านั้นเอง ..
คุณไม่ผิด ..
ครั้งหนึ่ง ..
ฉันเคยบอกให้คุณรับรู้ว่า .. ฉันคิดถึงคุณตลอดเวลา ..
จะมีบางเวลาเท่านั้น .. ที่ฉันจะไม่คิดถึงคุณ .. แต่มันแทบไม่มี
ฉันถามคุณ .. แล้วคุณล่ะ ..เคยคิดถึงกันบ้างไหม ..
คุณตอบว่า .. บางเวลา ..
วันนี้ .. ฉันมีบทสรุปของคำถาม ..
บางเวลา .. ที่คุณคิดถึงฉัน ..คือเวลาที่ฉันไม่คิดถึงคุณ .. ใช่ไหม
ซึ่งมันไม่เคยมี ..
คิดถึง..คำคำนี้
ทุกนาที..มีไปให้
ถึงแม้..ตัวอยู่ไกล
แต่หัวใจ..ไม่เคยจาง
โอ้เธอ..รู้ไหมว่า
ทุกเวลา..คราไกลห่าง
ใจฉัน..ไม่เลือนลาง
ระยะทาง..ไม่ขวางใจ
อยากพบ..อยากเจอหน้า
อยากพูดจา..สื่อสายใย
อยากเอ่ย..เผยความใน
แต่เมื่อใด..จะได้เจอ
ยิ่งคิด..ยิ่งคิดถึง
จึงรำพึง..ถึงเสมอ
ยิ่งรัก..ยิ่งรักเธอ
จึงเพ้อเจ้อ..ละเมอครวญ
ใจหนอ..ใจดวงน้อย
ยังเฝ้าคอย..ลมพัดหวน
คอยน้ำ..ให้ไหลทวน
แม้เจ็บจวน..ใจขาดรอน
ยังคิด..ยังคิดอยู่
แม้จะรู้..พึงสังวรณ์
เธอหาย..และจากจร
คือลาก่อน..ไม่ย้อนมา
ความคิด..ที่คิดถึง
คงไม่ซึ้ง..ตรึงเข้าหา
ดั่งควัน..ที่เคืองตา
คงไร้ค่า..น่าเคืองใจ
เลิกคิด..เลิกคิดถึง
จะคำนึง..ถึงไปไย
สูญเปล่า..เขาเมินไป
เรานั้นไซร้..คิดฝ่ายเดียว
. . . . .
ฉันพอจะมองเห็นปลายทางข้างหน้าแล้ว ..
อยู่ที่ว่าฉันจะวิ่งเข้าไปหามันหรือไม่ .. เท่านั้น ..
.. ยอมรับความจริงว่าหัวใจไม่เคยมีคุณอยู่ข้างใน ..
...ผู้หญิงสีม่วง...
ปล. ฉบับหน้าฉันจะเขียนถึงคุณ ..เป็นครั้งสุดท้าย ..
...............................................
สืบเนื่องจาก ..จดหมายรักฉบับที่ 3..เฝ้าถามหัวใจ..ทำไมคิดถึงคุณ..
http://www.thaipoem.com/web/scoopdata.php?id=2777
ผู้หญิงสีม่วง 23 ก.ค. 2547 18:51 น. - ID 2888 
2100
2
0
24 กรกฎาคม 2547 12:54 น. - comment id 75682
เศร้ามากค่ะ แต่งดีมากๆ
24 กรกฎาคม 2547 12:56 น. - comment id 75683
เศร้ามากค่ะ แต่งดีมากๆ
24 กรกฎาคม 2547 13:02 น. - comment id 75684
ผ่านมาเจอความทรงจำ ที่ไร้ความรู้สึก
24 กรกฎาคม 2547 16:30 น. - comment id 75689
แวะมาอ่านระหว่างทำเรื่องใส่ภาพอันยุ่งเหยิงอยุ่ค่ะ
25 กรกฎาคม 2547 01:14 น. - comment id 75696
อ่านแล้วนึกภาพออกเลย เป็นกำลังใจให้นะค่ะ แล้วยังไงคุยกันใน msn แล้วค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกทีนะจ๊ะน้องสาวที่น่ารัก คืนนี้หลับฝันดีจ๊ะ
25 กรกฎาคม 2547 14:39 น. - comment id 75701
เขียนเก่งจัง Nothing in space Only the sign of fade love. Someone is outside of curve. That \'s what you said. Oh!! Wow Let\'s go to the show and find someone ready to touch your hands and stand beside you.........
26 กรกฎาคม 2547 05:18 น. - comment id 75714
พึ่งจะได้แวะมาอ่านเรื่องสั้น แวะมาอ่านค่อนข้างช้า ก็ดีที่คนในความคิดถึง ไม่โยนจดหมายทิ้งลงถังขยะลงไป ก็เล่นมาตัดสวาทกันแบบนี้ คนได้รับจดหมายตอนแรกคนดีใจจนยิ้มแก้มปริ แต่พอได้อ่านข้อความข้างในคงห่อเหี่ยวใจพิกล จดหมายฉบับนี้ .. เขียนขึ้นจากความทรงจำ .. แต่ไร้ความรู้สึก .. ก็ต้องขอแย้งตามสไตล์คนคุ้นเคยกัน พี่ว่าน้องหญิงสีม่วงคงต้องมีความรู้สึกอย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้าเสียความรู้สึกไป คงเขียนทื่อ ๆ มา ไม่ได้อรรถรสที่ไพเราะอย่างนี้ครับ
31 กรกฎาคม 2547 15:54 น. - comment id 75757
ขอบคุณสำหรับความรักในความหมายดีๆนะคะ ประทับใจจัง
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ