ความทรงจำ...

น้ำหนาว

ความสวยงามของท้องฟ้ายามอัสดงยามนี้ทำให้ใจของวีเศร้าสร้อยยิ่งนัก วีหญิงสาวจากเมืองกรุงที่อำลาชีวิตอันแสนสดใส อนาคตที่ก้าวหน้าด้วยเกีรยรตินิยมอันดับหนึ่งของมหาลัยชื่อดังมาใช้ชีวิตที่แสนเรียบง่ายในต่างจังหวัดเพื่อพักรักษาใจตัวเองที่บอบช้ำจากคนที่เธอรัก วีเธอเป็นหญิงสาวที่หน้าตาสวยคนหนึ่ง ผมสีดำขลับของเธอดูเป็นประกายยามกระทบแสงอาทิตย์ เธอมาพักอยู่ที่บ้านพักตากอากาศส่วนตัวของเธอมาได้ห้าเดือนเศษแล้ว เธอเคยกลับไปเยี่ยมแม่ที่กรุงเทพครั้งหนึ่ง แม่อยากให้เธอกลับไปดูแลกิจการที่บ้านแต่เธอก็ปฏิเสธและยืนยันที่จะอยู่ที่นี่โดยเธอให้เหตุผลกับแม่ไปว่า เธอยังไม่พร้อมที่จะกลับไปเจอหน้าเขานรินทร์คนที่เธอรัก เขาตัดเยื่อใยกับเธออย่างง่ายๆตั้งแต่นั้นเธอก็หลบมาที่นี่ เธออายที่ต้องคอยตอบคำถามใครๆเพราะทั้งเธอและนรินทร์ก็ต่างเป็น ที่รู้จักของใครๆในสังคมมากมาย 
ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่เธอได้พบกับความสุขใจอย่างประหลาด วีใช้เวลาทั้งวันจมอยู่กับการวาดรูปงานที่เธอรัก วันนี้ก็เช่นกันเธอเลือกหาดทรายที่แสนเงียบสงบมาเป็นสถานที่สร้างผลงาน แต่ละลายเส้นวาดลงไปบนกระดาษอย่างชำนาญ บอกให้รู้ถึงความเป็นศิลปินในตัวหล่อนได้เป็นอย่างดี แต่เธอจะรู้บ้างไหมหนอว่ากำลังมีใครบางคนกำลังมองเธอ
นั่นใครน่ะออกมานะหญิงสาวถามเมื่อจับการเคลื่อนไหวของบางสิ่งบางอย่างหลังพุ่มไม้ได้
เอ่อ..ขอโทษครับ พอดีผมมาเดินเล่นแถวนี้เห็นคุณวาดรูปอยู่เลยอยากจะชมบ้างน่ะครับ แต่ก็ไม่กล้ารบกวนก็เลยชายหนุ่มแปลกหน้ากล่าวไม่ทันจบเธอก็กล่าวอย่างเป็นมิตรว่า
ไม่หรอกค่ะ ฉันแค่มาวาดรูปน่ะค่ะไม่รบกวนหรอกหญิงสาวยิ้มให้
คุณนี่วาดรูปสวยดีนะครับ..ท่าทางจะชอบวาดมากนะนี่เขาพูดพร้อมเข้ามาใกล้หญิงสาว
ขอบคุณค่ะ งานอดิเรกน่ะจวนเสร็จแล้วล่ะค่ะหญิงสาวยังคงก้มหน้าก้มตาวาดต่อไปโดยมีเขายืนข้างๆเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีภาพก็เสร็จสมบูรณ์
เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ..เป็นไงคะเธอถามความเห็น
สวยครับสวยมากเลยเขาส่งยิ้มให้เธอ
วีเพิ่งได้มองหน้าเขาอย่างจัง เขารูปร่างหน้าตาสะอาดสะอ้าน สูงโปร่งผิวขาวสดใสเรียกได้ว่าหล่อมากทีเดียวจนทำให้วีอดใจเต้นโครมครามไม่ได้แล้วก็รีบกลบเกลื่อนใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองไปว่า คุยกันมาตั้งนานยังไม่ทราบชื่อคุณเลย เอ่อคุณชื่ออะไรคะ ฉันเมธาวีหรือเรียกวีเฉยๆก็ได้ค่ะเธอถามพร้อมยื่นมือไปจับเป็นการทักทาย
ผมภาวินน์ครับ เรียกสั้นๆว่าวินน์ก็ได้
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ(ครับ)ทั้งสองเอ่ยขึ้นเกือบพร้อมกัน
หลังจากคุยกันสักพักใหญ่วินน์ก็ขอตัวกลับและบอกกับวีว่าไว้มีโอกาสจะมาพบอีก คำพูดเชิงสัญญาของเขาทำให้หญิงสาวดีใจแต่เธอก็ไม่ได้เปิดเผย ความรู้สึกให้เขารู้แม้แต่น้อยแค่ยิ้มรับนิดๆเป็นการตอบรับ หลังจากวันนั้นเขาทั้งสองก็สนิทสนมกันมากยิ่งขึ้นจากวันและคืนที่ผ่านเลยไปอย่างรวดเร็วความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ก็แปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลาที่หมุนผ่านจากเพื่อนกลายเป็นเพื่อนรู้ใจจนบัดนี้เขาและเธอมีความรักมั่นคงต่อกันยิ่งนัก แต่แล้วความสุขก็มักอยู่กับพวกเขาไม่นานในเย็นวันหนึ่งขณะนั่นอยู่ริมทะเลยามเย็นฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่งวีเอ่ยขึ้นว่า
เอ่อ..วินน์คะวีมีเรื่องจะบอกค่ะ
อะไรครับวีเขาหันไปถามพลางส่งยิ้มให้
คือวีต้องกลับไปกรุงเทพแล้วล่ะค่ะ..พอดีคุณแม่อยากให้กลับไปดูแลกิจการ คุณว่าไงคะเธอเอ่ยแผ่วเบาพลางซบหน้าลงกับอกของเขา
ผมรู้ครับวีสิ่งที่คุณต้องการทำก็ทำไปเถอะครับผมไม่ห้ามเขายิ้มแต่ในใจลึกๆเขาไม่อยากจากเธอไปเขากลัวที่ต้องเสียเธอไปตลอดกาล
ขอบคุณนะคะวินน์แต่ฉันอยากให้คุณรู้ว่าฉันรักคุณ รักมาก ฉันจะกลับมาหาคุณแน่นอนรอฉันจัดการเรื่องทางบ้านสักพัก..ฉันสัญญาค่ะ
ผมก็รักคุณนะวี ผมจะรอรอวันที่คุณกลับมา..ที่นี่จะไม่มีวันลืมคุณ
วีก็เช่นกันค่ะเธอยิ้มทั้งน้ำตา
	อาทิตย์ลับขอบฟ้าเขาทั้งคู่ก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเพื่อเก็บความทรงจำที่แสนล้ำค่าไว้ในใจให้นานเท่านาน สายลมรับรู้ ท้องฟ้าแลเห็นไม่ว่าเมื่อใดเขาและเธอจะยังคงมีความรักต่อกันอย่างมั่นคง
ค่ำคืนนี้ไม่มีสิ่งใดมาพรากความรักที่เขามีต่อกันได้ จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้ที่นี่จะเป็นที่แห่งความสุขของเขาและเธอตลอดไป.