ฅนสองเงา

สุชาดา โมรา

โอ้โรมิโอ  โอ๊ะ  โรมิโอ  ยอดรักของข้า  ข้าคิดว่าท่านจะไม่มาหาข้าเสียแล้ว
	โอ้จูเรียตที่รักของข้า  ใยข้าจะไม่มาเล่าเจ้าหญิงของข้า  ข้าอยากจะมาหาเจ้าทุกวินาที  และอยากจะอยู่กับเจ้าทุกนาทีเพียงแต่ว่าข้าหาโอกาสมาพบเจ้ายากเหลือเกินข้าหมายจะขอเจ้าแค่เพียงเวลาเดียวเท่านั้นจะได้หรือไม่
	ใยจะไม่ได้เล่า  ท่านต้องการสิ่งใดข้าให้ท่านได้ทุกอย่าง  ทุกอย่างจริงๆ
	ชายหนุ่มในบทโรมิโอจึงคว้ามือหญิงสาวในบทจูเรียตหายเข้าไปในห้องนอนของหญิงสาวผู้นั้นม่านสีแดงก็ค่อยๆเลื่อนปิดฉากลงอย่างช้าๆ
	แป๊ะ  แป๊ะ  แป๊ะเสียงปรบมือดังสนั่นหอประชุม  แต่เสียงปรบมือที่ยังดังไม่หยุดนั้นคือเสียงปรบมือของอาจารย์ท่านหนึ่ง
แหมลูกศิษย์ของอาจารย์พิศเพลินนี่เก่งจริงๆนะคะเนี่ย  น่าเอ็นดูทีเดียว  อาจารย์ว่าวันประกวดวันพรุ่งนี้เด็กของเราจะชนะไหมเนี่ย  อาจารย์คนนี้ยิ้มละไมด้วยความภูมิใจในตัวลูกศิษย์
	ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโรงเรียนอื่นเขาจะดีกว่าเราหรือเปล่า  เพราะเห็นเขาบอกกันว่าโรงเรียนดังๆที่กรุงเทพฯเขามีดีกรีเหนือกว่าเราเป็นไหนๆ  ไม่รู้ว่าเด็กของเราจะเข้ารอบบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะอาจารย์ประยูร
	อย่าถ่อมตัวไปเลยค่ะ  เราต้องมั่นใจในตัวเด็กของเรานะคะ  อาจารย์สองคนพากันหัวเราะชอบใจกันใหญ่
	ตึก  ตึก  ตึก  ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในหอประชุมสวมชุดหนัง  ผมยาว  ถือซองเอกสาร  ชายคนนี้เดินมุ่งตรงมาหาอาจารย์ทั้งสองคน   ท่ามกลางผู้คนที่นั่งชมการซ้อมใหญ่
	สวัสดีครับ  คุณเป็นคนซ้อมบทให้เด็กพวกนี้ใช่ไหมครับ
	ค่ะ  อาจารย์พิศเพลินตอบด้วยท่าทางที่ไม่ไว้วางใจชายคนนั้น
	คือ  เอ่อ  เมื่อกี้ผมบังเอิญได้ดูการซ้อมใหญ่ก็เลยประทับใจมากๆ  อยากจะขอคุยกับนางเอกของเรื่องนี้หน่อยได้ไหมครับแบบว่าผมสนใจในตัวเด็กคนนี้มากเพราะเธอมีความมุ่งมั่นและตั้งใจจริงน่ะครับ  ขอร้องนะครับ  ชายคนนั้นพูดรบเร้า
	คุณเป็นใครคะ  เข้ามาที่นี่ได้ยังไงใครอนุญาติไม่ทราบ  แล้วจู่ๆคุณก็บอกว่าอยากพบลูกศิษย์ฉันนี่คุณมาทำอะไรกันนี่  อาจารย์พิศเพลินซักชายคนนั้น
	คือผมชื่ออาสาฬห์  ประชุมเดชาครับ  เป็นเจ้าของบริษัทเดย์ดิเอกโปรโมชั่น  ที่ทำเกี่ยวกับละครเวทีครับ  บังเอิญผมมาเที่ยวที่ลพบุรี  แล้วผมเห็นป้ายหน้าโรงเรียนติดอยู่ว่าจะมีการซ้อมใหญ่ผมจึงถือวิสาสะเข้ามาชมเล่นๆน่ะครับ  แล้วผมก็เกิดติดใจในตัวนางเอกของคุณ  ผมอยากให้เธอไปร่วมงานกับผมที่โรงซ้อมละครของบริษัทผม  เอ่อถ้าคุณไม่เชื่อก็นี่นามบัตรผมครับ  ชายคนนั้นยื่นนามบัตรให้อาจารย์พิศเพลินดู
เชิญคุณที่ห้องพักรับรองก่อนนะคะ  เดี๋ยวดิฉันจะไปตามเด็กมา  แล้วนี่น้ำค่ะ  
อาจารย์พิศเพลินหยิบน้ำมาวางให้แล้วก็เดินหายไปครู่หนึ่ง  และก็กลับเข้ามาพร้อมกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
มาแล้วค่ะ  นี่จิรมล  คนที่เล่นเป็นจูเลียตเมื่อกี้นี้ค่ะ  แล้วถ้าไม่รังเกลียดดิฉันขออยู่ฟังเรื่องที่คุณจะพูดกับลูกศิษย์ของฉันนะคะ  เพราะถ้ามีปัญหาฉันจะได้ไปเคียรกับผู้ปกครองของเธอได้
เอ่อ  ไม่เป็นไรครับ  ผมไม่มีความลับอยู่แล้ว
	แอ๊ด  ปึก  เสียงประตูห้องพักรับรองปิด  จิรมลเด็กสาว  ม.6  เดินออกจากห้องนั้นพร้อมกับสีหน้าที่เบิกบาน  แล้วก็กลับเข้ามาที่หลังเวทีเพื่อที่จะเก็บข้าวของและกลับบ้าน
	ยายมล  จารย์เรียกไปทำไมอ่ะ  ณัฐพร  เพื่อนสาวของจิรมลถามด้วยอาการของเด็กช่างสงสัยและอยากรู้อยากเห็นไปเสียทุกเรื่อง
	เปล่า  ไม่มีอะไร  จิรมลตอบปฏิเสธ
	จริงอ่ะ  แน่นะ  ไม่จริงมั้งยายมล  เธอไม่อยากบอกเราละสิ  เออจำไว้ว่าเราน่ะไม่ใช่เพื่อน  ณัฐพรรู้ว่าวิธีนี้จะทำให้จิรมลตอบเธอ  เพราะเธอทำมาหลายครั้งแล้ว
	โอ๋  อย่างอนนะ  โอ๋  โอ๋  บอกก็ได้  อาจารย์ให้ไปพบคุณอาสาฬห์  อะไรเนี่ยแหละ  แล้วคุณอาสาฬห์เนี่ยเขาก็ชวนฉันให้ไปเล่นละครกับเขา  ที่บริษัทอะไรก็ไม่รู้แต่ฉันก็ยังไม่ได้ตอบตกลงนะเพราะว่าฉันต้องไปปรึกษาพ่อแม่ก่อน
	เออแม่ลูกกตัญญู  นี่ถ้าเป็นเรานะเราตอบตกลงไปแล้วละ  อิๆ  ณัฐพรพูดด้วยท่าทางที่ร่าเริง  และสีหน้าที่มีความหวัง
	ก็นั่นมันเธอนี่ยายณัฐ  นี่อย่ามัวพูดมากเลย  มาช่วยฉันเก็บของดีกว่าจะได้รีบกลับบ้าน
	จ่ะ  คุณนางเอ๊กนางเอก
	เด็กสองคนช่วยกันเก็บของจนเสร็จและก็เดินกลับบ้าน
	กลับมาแล้วค่ะ  คุณพ่อ  คุณแม่  เอเงียบจังเลยนะ  หายไปไหนกันหมดคะ  คุณพ่อ  คุณแม่  จิรมลตะโกนดังสุดเสียง  สงสัยจะไม่มีใครอยู่  แต่เอทำไมประตูบ้านเปิดล่ะ  อืม  เฮ้อ  อย่าคิดมากเลย  ท่านอาจจะไปซื้อของก็ได้นะเดี๋ยวเรากวาดเก็บบ้านแล้วก็รดน้ำต้นไม้  ทำกับข้าวไว้ให้ท่านทานดีกว่า  จิรมลกวาดเก็บบ้าน  รดน้ำต้นไม้  จากนั้นก็หุงข้าวทำกับข้าวอย่างคล่องแคล่ว
	ล้าลั่นล่าลันล้า   อืมเสร็จแล้วไม่รู้จะทานได้หรือเปล่าเนี่ย   คุณพ่อ  คุณแม่ก็ยังไม่มา  ไม่เป็นไรท่านคงติดธุระ  เดี๋ยวรออีกเดี๋ยวก็ได้  
จิรมลนั่งรอคุณพ่อ  คุณแม่ที่บันไดจนกระทั่งเวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง  จิรมลจึงลุกขึ้นดูนาฬิกาและดูปฏิทิน
อืมวันนี้วันที่  25  ตุลาเหรอ  วันนี้วันเกิดน้องเมย์นี่  โอเราลืมไปเลยเหรอเนี่ย  เรานี่แย่จริงๆ  จิรมลนึก  และเธอก็เดินไปปิดประตูบ้าน  จากนั้นก็เดินไปอาบน้ำแต่งตัวและนั่งเย็บตุ๊กตาหมีให้น้องสาวต่างมารดาของเธออย่างตั้งอกตั้งใจ  เมื่อทำเสร็จเธอก็ห่อของขวัญเป็นรูปพี่ระมิดอย่างสวยงามเขียนการ์ดติดไว้  และนำมาวางไว้ที่หัวเตียงในห้องนอนของน้องเมย์
คุณพ่อ  คุณแม่คงพาน้องเมย์ไปทานอาหารนอกบ้านมั้ง  เฮ้อในเมื่ไม่มีใครอยู่  ไม่มีใครทานอาหารที่เราเตรียมไว้ก็เก็บซะเลยดีกว่านะ  ไม่กงไม่กินมันแล้ว  ไปอ่านหนังสือดีกว่า  จิรมลนึก  จากนั้นจึงเดินไปหยิบหนังสือมาอ่านจนกระทั่งหลับไป
ติ๊งต่อง  ติ๊งต่อง  เสียงออดดังขึ้นจิรมลจึงลุกขึ้นอย่างงัวเงียๆและเดินลงมาจากบนบ้านเพื่อมาเปิดประตูให้คุณพ่อ  คุณแม่
ขอโทษทีนะลูกที่พ่อไม่ได้บอกลูก  พ่อมีงานด่วนมาก  เอแล้วคุณแม่ล่ะมาหรือยัง  คุณพ่อพูดขึ้นพร้อมกลิ่นสุรา
อ้าว  ไม่ได้ไปด้วยกันหรือคะ
เปล่านี่  ก็แม่เขาพาน้องเมย์ไปหาคุณแม่ของเขา  ส่วนพ่อติดประชุมน่ะเลยไม่ได้ไปด้วย  แล้วเรากินข้าวหรือยัง
ยังค่ะ  แต่หนูไม่หิวค่ะไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ จิรมลตอบ  เนี่ยเหรอบอกว่าติดประชุมแต่ทำไมถึงมีกลิ่นเหล้าด้วยล่ะ  เฮ้อ  จิรมลนึก
บรื้น  รถคันเก๋งหนึ่งจอดหน้าบ้าน  ปึก  ปึก  เสียงประตูรถปิดสองครั้ง
คุณแม่  จิรมลร้องขึ้น
แม่ขอโทษจ่ะลูกที่ไม่ได้พาลูกไปด้วยแต่ถ้าลูกไปมันจะน่าเกลียดนะเพราะแม่ของน้องเมย์ เขามาหาลูกเขา  และนี่ก็วันเกิดน้องด้วย  อือลูกไปไปนอนได้แล้วนี่มันตี1แล้วเดี๋ยวจะตื่นสาย  ไม่ดีนะลูกเดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่สวยนะ  พรุ่งนี้จะแสดงแล้วนี่  ใช่ไหม
ค่ะ  แต่คุณแม่คะใครมาส่งเหรอคะ  จิรมลถามอย่างสงสัย
ก็คุณน้ามาลีไงลูก  แม่ตอบ  
จิรมลเดินไปนอน  ด้วยความอ่อนเพลีย
พี่มล  พี่มล  น้องเมย์ตะโกนดังขึ้น
มีอะไรจ๊ะลูกอย่าไปกวนพี่เขาพี่เขาจะนอน  คุณแม่พูดขึ้น
พี่มลเขาทำตุ๊กตาหมีให้หนูค่ะ  หนูจำได้ว่าพี่เขาทำเพราะพี่เขามีฝีมือ  หนูเห็นผ้าผืนนี้ในห้องของพี่มลค่ะ  หนูอยากขอบคุณพี่มลค่ะ  น้องเมย์พูดขึ้น
เอาไว้พรุ่งนี้เราไปชมละครพี่เขาแล้วค่อยบอกพี่เขานะ  แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ไปปิดไฟนอนเร็วลูก  เดี๋ยวตื่นสายนะ
เร็วลูก  ตื่นหรือยังอาจารย์เขามารอหน้าบ้านแล้ว  แม่ตะโกนบอกให้จิรมลตื่นและรีบมาขึ้นรถแต่เช้ามืด
ตึก  ตึก  ตึกจิรมลวิ่งกระหืดกระหอบออกมาขึ้นรถของอาจารย์ที่มาจอดรอตั้งแต่เช้ามืด  ก่อนไปจิรมลหันกลับมามองบ้านและเห็นพ่อยืนยิ้มละไมอยู่  จิรมลจึงยิ้มอย่างมีความมุ่มมั่นและเดินขึ้นรถไป
เดี๋ยวแม่กับพ่อจะตามไปนะลูก  โชคดีนะ  แม่ยืนโบกมือให้ลูกจนรถคันนั้นลับสายตาไป
เร็วๆคุณ  เหยียบเร็วๆกว่านี้ได้ไหม  เดี๋ยวไปไม่ทัน  แม่เร่งให้พ่อขับรถเร็วกว่านี้
จ่ะๆ  ก็รถมันติดนี่  พ่อค้านเสียงหลง
ใกล้จะถึงเวลาแสดงของกลุ่มจิรมลแล้ว  จิรมลยืนกระวนกระวายใจทำอะไรไม่ถูก  ไหนจะความตื่นเต้นที่ประดังอยู่ในใจเพราะคู่แข่งแต่ละทีมนั้นฝีมือดี  และไหนจะต้องการกำลังใจจากพ่อและแม่อีก
คุณพ่อสัญญาแล้วนะว่าจะมาให้ทันเวลา  จิรมลนึกไปชะเง้อคอไปด้วยความกระวนกระวายใจ
ยายมล  ยายมล  ณัฐพรเรียกจนสุดเสียง  จิรมลสะดุ้งสุดตัวทีเดียว
มีอะไรเหรอ
อาจารย์ให้มาตามไปท่องบทน่ะ
ตึก  ตึก  ตึก  พ่อ  แม่  และน้องเมย์วิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปที่โรงละคร
แม่  พ่อลืมซื้อดอกไม้ไว้ให้ลูก  เดี๋ยวพ่อมานะ
โธ่คุณ  แม่ร้องเสียงหลง  รีบๆมานะคะ  นี่ตั๋วค่ะ  แม่สอดตั๋วที่นั่งวีไอพีใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทตัวนอก
                       คุณพ่อจะมาทันหรือไม่  จิรมลจะทำอย่างไร...
                       โปรดติดตามตอนต่อไปในคราวหน้า				

ขอบคุณที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดค่ะ  แล้วอย่าพลาดตอนต่อไปนะคะ  ดิฉันสัญญาว่าจะรีบเขียนมาให้อ่านเร็ว ๆ ค่ะ