…… เส้นขนานที่ตัดกัน……

The Romantic

 เส้นขนานที่ตัดกัน   
             ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไรแล้วที่ผมต้องนอนอยู่ใต้ซากปรักหักพังของตึกที่ได้ชื่อว่าเป็นหน้าเป็นตาของจังหวัด มันเคยทำหน้าที่ต้อนรับขับสู้แขกระดับใหญ่คับเสื้อ  ทั้งรัฐมนตรี  สส. ตลอดจนนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ทั้งหลาย มาบัดนี้ดูท่ามันจะรักบุคคลสำคัญของประเทศเหล่านี้เหลือเกิน ไม่ยอมให้ไปจากอาณาบริเวณของมันแม้เพียงก้าวเดียว  
          ทำไมจึงเป็นเช่นนี้? ให้ตายเถอะ ผมจะโทษใครในเรื่องนี้ดีละ เพราะวิศวกรโครงสร้างออกแบบไม่ดีหรือ? ถ้าแบบไม่ดีแล้วทำไมถึงผ่านการอนุมัติละ? ผ่านการอนุมัติ? ใครได้ประโยชน์?ถ้าแบบดี แล้วควบคุมการก่อสร้างไม่ดีละ? แต่ก็ยังให้ผ่าน ใครให้ผ่าน? ใครไดประโยชน์? ใครละ?
           
          ช่างเถอะ! ผมไม่รู้จะมีชีวิตให้ได้ใช้สมองอีกนานเท่าไร? ทำไมต้องเปลืองกับเรื่องพวกนี้ด้วย ที่จริงตอนนี้ผมน่าจะนอนเล่นกับลูกชายวัย 6 ขวบอันเป็นสุดที่รักที่สุดในใจของผม ซึ่งเกิดจากสุดที่รักอีกคนเช่นกัน แม้ว่าเธอจากไปแล้วแต่ตัวแทนของเธอที่รอคอยการกลับมาของผมในขณะนี้นั้นได้มอบความสุขอบอุ่นใจไม่แพ้เธอแม้เพียงนิด  
          ตอนนี้หนทางที่ผมจะได้พบเธอนั้นได้ใกล้เข้าทุกที  หลักกิโลเมตรตามทางชีวิตของผมคงจะไม่เห็นอีกแล้วในไม่ช้า ความวุ่นวายสับสนในโลกมนุษย์กำลังจะหมดไปโดยมีเธอรอคอยอยู่ที่ปลายทาง หากแต่ความลำบากทุกข์ทนของเทวดาตัวน้อยกำลังจะเริ่มขึ้น เขาจะอยู่คนเดียวได้อย่างไร?ในวัยเพียงเช่นนี้  ใครจะเลี้ยงเขา ผมและเธอหนีจากครอบครัวมาได้เกือบ10ปีแล้ว นั้นเป็นเพราะพ่อแม่ของเราต่างไม่ถูกกัน ด้วยเหตุผลทางธุรกิจ ใครว่าเรื่องของเราน้ำเน่าล่ะ เปล่าเลย เรื่องน้ำเน่านั้นละที่เอามาจากชีวิตจริง 
          จะมีญาติของเรารู้เรื่องนี้ไหม ถึงรู้ เขาจะทำในสิ่งที่เขาควรทำไหม ?  จะปล่อยให้สุดที่รักของผมอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือเปล่า? เขายังโกรธลูกอกตัญญูคนนี้อยู่หรือไม่? 
            นั่นคุณยังอยู่ใช่ไหม..ยังอยู่ใช่ไหม? เสียงชายผู้หนึ่งมากลบความคิดของผม
            ผมเห็นคุณกระดิกนิ้วอยู่นะ ใช่ไหม? คุณยังอยู่
             เขาคงนอนอยู่ใต้ซากใกล้ๆผมนี้แน่ และเขาก็เห็นมือของผมที่ถูกทับ  ซึ่งกั้นระหว่างเขาและผม  ผมไม่เห็น เขาเห็น แต่ก็แค่มือของผม 
            ใช่! ผมยังอยู่ คุณเพิ่งฟื้นหรือ? ผมไม่ได้ยินเสียงคุณก่อนหน้านี้เลยนะ
             อือ! ผมสลบไปนะ ฟื้นขึ้นมาก็หันไปเจอมือของคุณนั้นละ คุณเป็นไงบ้างละ? 
            ก็ถูกทับที่แขนนะ แต่ข้างเดียวน่ะ ที่เหลือยังรอด คุณละ?
            ถูกทับที่ขานะสองขาเลย แล้วก็มีแผลที่หัวด้วย นั้นคงทำให้ผมสลบละ
             ดูท่าเขามีอิสระน้อยกว่าผมจากที่เขาบอก แต่ไม่แน่ใจว่าเขาจะกลายเป็นคนพิการเพื่อสนองอารมณ์รุนแรงของเจ้าตึกนี้หรือเปล่า ถ้าเขาออกไปได้?  แขนของผมตั้งแต่หัวไหล่ลงไปถูกพันธนาการเอาไว้ คงเหลือเพียงแต่ปลายมือที่พ้นออกมาได้  
               โชคร้ายมาก! ทำไมแขนที่โดนทับต้องเป็นข้างซ้ายด้วย ผมถนัดขวา น่าจะดีใจสิ! ไม่ใช่หรอกผมใส่นาฬิกาไว้ที่ข้อมือซ้าย  นาฬิกาที่เธอให้มาเมื่อตอนเราตกลงใจจะอยู่ด้วยกัน เป็นของต่างหน้าเธอ ผมใส่มันแทบจะตลอดเวลายกเว้นตอนอาบน้ำ แต่มิได้รวมไปถึงตอนนอนที่ผมยังใส่มันอยู่ เธอเคยถามว่าทำไมยังต้องใส่นอนด้วยละ ผมให้คำตอบว่า ในเมื่อคุณให้เวลากับผมโดยแทนด้วยสิ่งนี้ ผมก็จะให้เวลากับมันบ้างสิ เธอยิ้มอย่างสุขใจ
                           -------------------------------------------------------------------
	รอบตัวผมค่อนข้างมืดมองอะไรแทบไม่เห็น ผมอยากรู้เวลา ไม่แน่ใจว่าถ้าถามผู้ร่วมชะตากรรมจะได้รับคำตอบหรือไม่? ผมคิดว่าเขาคงมีนาฬิกาแต่เห็นหรือเปล่านี่สิ
นี่เป็นเวลาเท่าไรแล้ว? คุณมีนาฬิกาไหม?ผมถาม
มี เดี๋ยวนะ อาาา ตอนนี้ก็ เออ สิบ สิบ คิดว่า 4ทุ่มนะผมว่า
มันอาจเป็น 4 โมงเช้าก็ได้นะ ดูวันที่สิ คงข้ามวันมาแล้วละมั้งผมออกความเห็น
ไม่รู้สิ! ผมอาจจะรู้สึกว่านานไปเองก็ได้
	ผมไม่ได้ปรับวันที่ให้ตรงนานแล้วละ แต่นาฬิกาผมยังเรืองแสงอยู่คงยังไม่ข้ามวันหรอกครับคำพูดของเขาช่วยยืนยันว่าผมคิดผิดไปจริงๆ
            
                       ความเงียบได้กลับมาเยือนอีกครั้ง คงไม่มีอะไรจะพูดกันแล้วกระมัง.. ได้แต่ภาวนาให้มีคนมาช่วยได้ทันเวลาก่อนที่อะไรๆในร่างกายผมจะหยุดทำงานไปซะก่อน ผมชักเริ่มอ่อนเพลียแล้ว นี่เพิ่งผ่านไปประมาณสิบสองชั่วโมงเองหรือรู้สึกเหมือนจะเป็นปีเลย ทำไมนาฬิกาเดินช้าจัง? แน่ละ!
นาฬิกาของผมพังไปแล้วนี่..
                      ผมเห็นเธอและลูกของผม ฝันแน่นอนเลย แต่ช่างเถอะคงเป็นความสุขสุดท้ายที่พระเจ้าประทานให้แล้วกระมัง พวกเขายิ้มให้ผม เราทั้งสามเข้าสวมกอดกันจนแทบจะกลมเป็นลูกบอล
ลูกบอล.ผมไม่คิดว่าเป็นความผิดของมันหรอกและผมไม่คิดที่จะโทษใครด้วย สงสัยละสิว่าผม
                   กำลังคิดเรื่องอะไร วันนั้น..วันที่เธอยังอยู่ เราสามพ่อแม่ลูกนั่งเล่นกันอยู่หน้าบ้าน ลูก เธอ และผมโยนบอลลอยไปมาในอากาศอย่างสนุกสนาน มันเป็นลูกบอลที่เล่นตามชายหาดสีชมพูสลับฟ้าเป็นลายเส้นในทางแตงโมผ่าซีก ลมพัดคล้ายจะหยอกเล่นกับลูกบอลลูกนี้ บ่อยครั้งเหมือนกันที่เราต้องลงระเบียงหน้าบ้านไปเก็บมัน  และผมก็ทำหน้าที่นี้อย่างเต็มใจเสมอ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นรบกวนเวลาที่มีความสุขเช่นนี้ใครกันนะช่างใจร้ายได้ขนาดนี้ 
	คุณไปรับโทรศัพท์สิ คงเป็นของคุณนั่นละ
	เธอพูดไปยิ้มไปสายตายังคงไม่วางจากลูกน้อย มือพลางคอยรับบอลจากเขา
             คุณรอรับโทรศัพท์จากที่ทำงานคุณไม่ใช่เหรอ ไปสิคะ
เธอหันมายิ้มให้ทางผม นั่นเป็นภาพสุดท้ายที่ผมเห็น..เห็นเธอยังมีชีวิต
            
              ผมลุกขึ้นจากพื้นระเบียงหน้าบ้านเข้าไปในบ้านไปตามเสียงที่ดังเป็นจังหวะ จังหวะที่นำพาผมไปจากบางสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ผมรับโทรศัพท์ ใช่ดังที่เธอพูดเพื่อนร่วมงานที่บริษัทโทรมาบอกเรื่องงานที่จะต้องรีบทำให้เสร็จภายในไม่เกินอาทิตย์ที่จะถึงนี้  ไม่เกินสองสามนาทีที่ผมทำให้เสียงโทรศัพท์หยุดส่งเสียงกลายเป็นเสียงสนทนาระหว่างผมและเพื่อน เสียงที่เกิดจากมัจจุราชแห่งยมโลกมาเยือนโลกมนุษย์ได้ดังขึ้น มันเป็นเสียงเหมือนช้างที่ทำด้วยโลหะวิ่งเข้าไปในป่าแหวกสรรพสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าและเหมือนกระทบเข้ากับหินก้อนใหญ่เป็นการปิดฉาก ก่อนทุกอย่างจะเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมทิ้งการสนทนาของผมแทบจะทันที ผมออกไปหน้าบ้านเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น คงไม่มีอะไรเลวร้ายหรอกน่า..ผมคิด
	ลูกผมร้องไห้ เขาคงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรอาจตกใจกับเสียงที่ดังมาก แต่เธอหายไป..เธอทิ้งลูกของเธอไว้คนเดียว เสียงกลุ่มคนในละแวกบ้านผมนั่นเริ่มส่งเสียงเอะอะพร้อมกับความเห็นในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รถสิบล้อพุ่งเข้าข้างทาง สงสัยเบรคแตกมั้ง
	เธอออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นหรือ นั้นเพราะคงไม่เห็นได้ชัดแน่ถ้ามองจากหน้าบ้านโดยมีรั้วคอนกรีตบล็อคขวางกั้นไว้อย่างนี้ ไม่เกินสิบห้าเมตรผมสามารถพาตัวเองมาหาเธอที่ถนนหน้าบ้านได้ 
                  ในใจคิด..จะได้เห็นเธออยู่ดูอยู่ในฐานะผู้ชม ผมไม่เห็นเธอ ภาพที่ปรากฎตรงหน้าตอนนี้คือรถสิบล้อจอดอย่างสนิทหน้าบรรดากลุ่มต้นไม้ใหญ่ข้างทาง รอยที่มันทะลุทะลวงทำลายไปประมาณ30 เมตรเห็นจะได้ คนขับสิบล้อออกมาจากรถสิบล้อได้โดยไม่เป็นอะไรมากทางกายภาพ แต่สีหน้าของเขาบอกถึงความหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก..มากเกินกว่าที่คนขับรถพุ่งชนข้างทางแล้วแทบไม่เป็นอะไรแค่นั้น   
                
                  ผมเดินเข้าไปหาเหตุการณ์ให้ใกล้ขึ้นอีก ผมเห็นสีชมพูสลับฟ้ามันดูไม่เป็นสามมิติอีกแล้ว เหมือนมันหายไปอีกมิติหนึ่ง
 	ผม..ผมชนผู้หญิงคนนึงด้วยคนขับรถสิบล้อพูดขึ้น
             เธอกลับกลายเป็นผู้แสดงในละครแห่งโศกนาฏกรรมครั้งนี้  ไม่มีเธออีกแล้วตลอดไป   
                     --------------------------------------------------------------------------
              เวลายังคงทำหน้าที่ของมันไป ผมยังนอนใต้ซากบ้าๆนี่ ก่อนนี้ผมนอนคิดนอนฝันเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมามากมาย คงนานมากแล้วละ ผมอยากรู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไรแล้ว
คุณคุณ ได้ยินใช่ไหมผมพูดขึ้น
             ไม่มีอะไรตอบรับ
            คุณ..คุณยังอยู่ใช่ไหมผมพยายามพูดให้ดังขึ้น
            เสียงเหมือนมีอะไรเคลื่อนไหวเกิดขึ้นอย่างพอได้ยิน
             ครับ ผมยังอยู่ ผมนอนหลับไปนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะหลับได้เลยเสียงที่มาพร้อมกับความประหลาดใจเล็กน้อย
              คุณ..คุณมั่นใจว่าเราจะรอดออกไปไหมเขาถามผมก่อนที่ผมจะพูดเรื่องเวลา
	 ขอโทษนะที่ถาม แต่ผมรู้สึกว่าคงไม่รอดแน่เขาเสริม
              ผมรู้สึกไม่ดีกับเขาที่พูดแบบนี้ออกมาในทีแรก แต่ดูจากตอนนี้แล้วใช่ว่าผมจะไม่คิดแบบเขา
	ผมก็ว่างั้นละผมตอบในเชิงเห็นด้วย
	ผมอายุขนาดนี้แล้ว เห็นโลกมามากพอแล้วละ ให้โอกาสคนอื่นบ้างเขาพูดติดตลก
	คุณอายุเท่าไรเหรอ
	ผมอายุ 52 แล้วเชื่อไหมละ แต่ลูกผมเพิ่ง 5 ขวบเองลูกคนเดียวด้วย ฮึ.ฮึ
            จริงหรือ งั้นลูกผมก็อายุมากกว่าลูกคุณปีนึงสิ ผมอายุ 30 เองนะผมประหลาดใจ
	ความเงียบเข้าครอบคลุมชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะพูด
	แต่นี่ไม่ใช่ลูกคนแรกของผมหรอกนะ ผมเคยมีลูกมาก่อนนี้ นานแล้วละ
	เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือ?ผมสงสัย
            เกิดอุบัติเหตุนะ เขาตายไปแล้วละเขาพูดด้วยน้ำเสียงของคนเสียใจ
            ชีวิตเขาก็เคยสูญเสียคนที่เขารักไปเหมือนกับผม..ผมเข้าใจดี
แต่ผมก็มีเจ้าเล็กตัวน้อยนี่ละ ที่เป็นตัวแทนเขาได้เขาพูดขึ้น
              ชีวิตคล้ายผมเหลือเกิน ผมก็มีตัวแทนของคนที่จากไปเหมือนกัน มั่นใจได้ว่าเขาต้องรักลูกเขามากเหมือนมีสองชีวิตอยู่ในร่างเดียวอย่างที่ผมรู้สึกแน่นอน
	ผมมีแค่นี้จริงๆ แค่ผมกับลูกผม เมียของผมเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งเมื่อ 3ปีก่อน ส่วนพวกญาตินั่นละตัวดี พวกมันโกงหุบธุรกิจของผมไป ผมเหลือแค่บ้าน ที่ดินหลังบ้านอีกหน่อย ผมมีแค่นี้จริงๆเขาย้ำคำว่า แค่นี้จริงๆ เหมือนคนสิ้นหวังกับโลกโสมมนี้
	คุณมั่นใจไหมว่าเราจะรอด?เขาถามผมอีกครั้ง
                     ต้องรอดสิผมกลับคำเพื่อให้กำลังใจเขา
	ชีวิตผมก็มีลูกเพียงคนเดียวเหมือนคุณนั่นละ เมียผมก็ตายไปแล้ว ผมเป็นห่วงคนข้างหลังผม ไม่มีใครช่วยได้แน่ ถ้าผมต้องตายไปผมตัดพ้อ
	คุณนี่ อยู่ในสถานภาพเดียวกับผมเลยนะ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆเขาพูดแฝงด้วยความขันบ้างโดยหัวเราะในลำคอ
	ผมไม่แน่ใจว่าผมจะรอด ผมคงตายด้วยบาดแผลที่ศีรษะนี้แน่
	ผมเสียเลือดค่อนข้างมากเขาพูดต่อ
	ผมขอร้องคุณได้ไหม ผมขอคำสัญญา..ได้ไหม
	ผมไม่นึกว่าเขาจะพูดอะไรแบบนี้ ถ้าผมคิดไม่ผิด..
	ได้สิ..แต่คุณคงไม่คิดที่จะผมภาวนาในใจ
	ผมรู้สึกได้ถึงบางอย่างกับคนนี้ คนที่มีชีวิตที่เรียกได้ว่าเกือบเหมือนผม เขาเสียใจกับสิ่งที่ผ่านมา ผมก็เสียใจ เขาเดินด้วยตัวคนเดียวหากแต่ยังมีกำลังใจเช่นผม เขาต้องตกอยู่ชะตากรรมเดียวกับผมในตอนนี้ ผมไม่อยากให้ลูกเขาต้องอยู่ตามลำพังเหมือนที่ผมกลัวอยู่เวลานี้ 
            ถ้าคุณรอดไปได้ ผมขอฝากลูกด้วย
	ได้ไหมครับเขาขอร้อง
	ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมสัญญาครับ ผมให้สัญญาผมตอบรับด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจ ไม่ใช่ไม่เต็มใจจะทำตามสัญญานั้น แต่ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น
	งั้น ผมต้องขอคำสัญญาจากคุณบ้างละผมพูด
	อะไรละเขาตั้งคำถาม
	ผมขอเช่นเดียวกับคุณ ได้ไหม.. ถ้าคุณรอด
	ได้สิ ผมสัญญา แต่ถ้าไม่รอดทั้งคู่ละ
	ทำไงได้ละ เมื่อฟ้าลิขิตไว้แบบนี้เราจะไปลบได้อย่างไรล่ะ
	ผมยินดีนะที่ได้พบคุณแม้จะในสภาพนี้ก็ตามผมกล่าวต่อ
	 ผมก็เช่นกัน
	แล้วนี่คุณชื่ออะไรละเขาถามผม
	ไว้คุณถามคนที่เก็บศพผมละกัน เขารู้ประวัติผมแน่ ทั้งที่อยู่ ชื่อ คุณรู้หมดละผมพูดในเชิงตลกร้าย
	แล้วคุณละ ชื่ออะไรผมถาม
	ตอบแบบเดียวกับคุณนั่นละเขาสวนกลับด้วยมุขของผม
	เราหัวเราะด้วยกันทั้งคู่แม้ไม่ดังมาก แต่ก็อย่างมีสุข
	อย่าลืมสัญญาละ เขาเอ่ยขึ้น
	ครับ ผมสัญญาผมรับคำ
	ผมก็เช่นกัน ถ้าเป็นไปตามนั้นเขาพูดต่อ
	หวังว่าเราจะรอดทั้งคู่ดีกว่าไหม
	ขอให้เป็นเช่นนั้น
	ใช่..ขอให้เป็นเช่นนั้นผมเห็นด้วย      
	ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ผมชักจะไม่ไหวแล้ว ร่างกายบอกว่าใกล้แล้ว ใกล้ที่ผมไม่ต้องทรมานอยู่อย่างนี้อีกแล้ว นานพอแล้วหลังจากที่พูดคุยกับคนที่ได้ฝากสัญญาไว้ด้วยกันและกันเขาต้องทำตามสัญญาแล้วละผมบอกกับตัวเองผมปลงได้แล้ว ผมสบายใจขึ้นที่จะมีคนคอยดูแลลูกของผม ผมคงไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว
                       ---------------------------------------------------
	เสียงอะไรนะ?ผมคิดเสียงเหมือนเครื่องจักรกำลังทำงาน เสียงเหมือนผู้คนมากมายกำลังทำอะไรบ้างอย่างอยู่ ใกล้ๆนี่เอง เสียงนี่คงเกิดขึ้นนานแล้วแต่ผมไม่ได้ยินเอง ผมคงสลบไปนานมาก ความหวังผมได้เกิดขึ้นแล้ว แสงที่สาดส่องมาผมเห็นมัน มันเป็นแสงอาทิตย์แน่นอน แต่ผมไม่อาจลืมตาขึ้นได้ถนัด ตาของผมยังปรับตัวไม่ได้หลังจากอยู่ในแต่เพียงความมืดมิดมานาน
	เหมือนเทวดาอวตารกลายเป็นอสูรจากนรก ซากที่เคยอยู่เหนือตัวของผมแต่ไม่อาจทำอะไรได้ ตอนนี้มันได้ทำหน้าที่ของมันสำเร็จ ชีวิตตลอด30ปีของผมจบสิ้นลงแล้ว ไม่เหลือความเจ็บปวดใดๆอีกต่อไป
	มีคนอยู่ ทางนี้ ! เขายังไม่ตาย เสียงคนๆนึงพูดขึ้นกลางกองคอนกรีตมหึมา
	ขาเค้าติดอยู่นะสองข้างเลย ยกออกได้ไหม ไปหาเครื่องมือมาอีกคนตะโกน
	คงไม่ต้องยกหรอก ขาเค้าต้องตัดทิ้งแล้วละ สภาพอย่างนี้.. ไปตามหมอมาอีกคนลงความเห็น
	หมอได้ทำการตัดขาทั้งสองข้างทิ้งนำร่างที่ยังมีลมหายใจอยู๋ ออกมาจากนรกที่มนุษย์ได้สร้างขึ้น นำเขาไปขึ้นรถพยาบาลที่ได้เตรียมไว้แล้วในที่เกิดเหตุ เขารู้สึกตัวแต่เขาไม่อาจลืมตาขึ้นได้ เขารู้ เขารอดแล้วแม้จะพิการก็ตาม แล้วอีกคนละ?
	.ใครเจอคนข้างๆผมบ้างครับ เขารอดไหมเขาฝืนร่างกายเอาที่ครอบให้ออกซิเจนออก
	หมอและพยาบาลต่างช่วยรักษา ปฐมพยาบาลกันอย่างขะมักเขม้น เอาที่ครอบกลับคืนตำแหน่งอีกครั้ง
	ผมเจอครับหมอที่เจอเขาคนแรกพูดขึ้น
	เขาเสียชีวิตแล้วครับ เสียใจด้วย
	เขารู้สึกใจหาย เขาต้องทำตามสัญญาเขาคิดและ เอาที่ครอบให้ออกซิเจนออกอีกครั้ง
	ชื่ออะไรครับ รู้ไหม?
            เดี๋ยวนะครับ ผมจดเอาไว้หมอที่ตอบคำถามแรกหันหลังไปหยิบกระดาษใบหนึ่ง
	ชื่อ มงคล รัต- ตะ- รัตนากรณ์ ครับหมออ่านไม่ถนัดเพราะรถที่เคลื่อนที่อยู่
	เขาคิดชื่อเหมือนกับลูกชายของเขาที่ได้ตายจากเขาไปเมื่อเกือบสิบปีก่อน ตายไปจากความทรงจำไม่มีผิด