หนึ่งทุ่มกว่า ๆ .. เวลาแห่งการรอคอย 6 กรกฎาคม 2547 สวัสดีค่ะ .. คนในความคิดถึง ขณะที่คุณอ่านจดหมายฉบับนี้ ..เป็นเวลาเท่าไหร่กันนะ ..คุณกินข้าวหรือยังคะ ? ส่วนฉัน..ยังไม่ได้กินมื้อเย็นเลย .. รอให้คุณมาถามคำถามเดียวกันอยู่ .. เมื่อสักพักมานี้ ..ฉันโทรไปหาคุณ แต่คุณก็ไม่ได้รับสาย .. คิดว่าคุณคงกำลังเล่นกีฬาอะไรสักอย่างอยู่ข้างนอก .. และไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย .. หวังว่าคุณจะโทรกลับมานะคะ .. ครบ 3 เดือนมาหลายวันแล้ว .. ฉันยังไม่ได้ไปบริจาคเลือด .. ตั้งใจว่าวันที่ 15 ถึงจะไป .. ทำไมต้องวันที่ 15 น่ะเหรอ .. เพราะวันนั้นเป็นวันคล้ายวันเกิดของฉันเอง .. อยากจะทำบุญในวันเกิดตัวเองบ้าง .. เผื่อว่าผลบุญจะหักลบผลบาปได้บ้าง .. ฉันจะได้สมหวังในความรักเหมือนคนอื่นเขาเสียที ^ ^ ; คุณรู้หรือเปล่า .. หลังจากที่เราพบกันครั้งแรกนั้น .. ฉันกลับมาบ้าน .. พร้อมด้วยหัวใจดวงเก่า .. แต่เต็มไปด้วยบรรยากาศใหม่ ๆ ข้างในหัวใจฉัน .. บัดนี้ .. หัวใจฉันคงกำลังเปลี่ยนสี .. หัวใจที่เคยเป็น..สีม่วง.. ( ฉันคิดภาพหัวใจของฉันเองว่ามันต้องเต็มไปด้วยรอยความช้ำสีม่วง ๆ ) ฉันไม่รู้และไม่อยากคาดเดาหรอกว่ามันกำลังเปลี่ยนเป็นสีอะไร .. รู้เพียงแต่ว่า.. มันเป็นสีที่นำความสดชื่นมาสู่ความรู้สึกของฉันน่าดู .. ฉันตั้งตารอวันที่เราจะได้พบกันอีก .. ในวินาทีที่คุณนัดฉันครั้งที่ 2 ในอีก 1 สัปดาห์ต่อมา .. หัวใจฉันพองโต ..และเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันเกรงว่ามันจะแตกซะให้ได้ .. ฉันคงไม่ต้องบอกคุณใช่ไหมว่าฉันนั่งนับวันที่เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า .. ฉันไม่ได้นับวันหรอก ..หากแต่ฉันนับทุกเสี้ยววินาทีเลยทีเดียว .. แล้ววันนั้นก็มาถึง ..เราเจอกันครั้งนี้ที่ ..โลกแห่งความฝัน .. ถ้าฉันมีเงินและมีอิทธิพลมากพอ..ฉันอยากจะเปลี่ยนชื่อสถานที่แห่งนั้นว่า.. โลกแห่งความจริง .. ฉันจะได้เป็นผู้หญิงที่มีความสุขทั้งยามหลับและยามตื่น .. มิใช่สุขเพียงแค่ในฝันเท่านั้น ฉันคงไม่ต้องบรรยายถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเราวันนั้น .. เพราะหากคุณไม่ความจำสั้นพอ ..คุณคงยังพอจำมันได้ ..ฉันแน่ใจ .. ดูแล้วคุณไม่ใช่คนแก่ หรือเป็นโรคอัลไซเมอร์ ..แล้วก็ไม่ได้เป็นปลาทองด้วย .. อยากบอกให้คุณรู้ไว้อย่างหนึ่ง .. คุณเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันกล้าเล่นเครื่องเล่นหลาย ๆ อย่าง.. ทั้ง ๆ ที่ฉัน ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะกล้า.. ฉันยังนึกเสียดายมาจนถึงวันนี้ .. ที่วันนั้นฉันไม่หยิบเอากล้องไปด้วย .. เปล่านะ .. ฉันไม่ได้คิดจะถ่ายรูปคุณเพื่อเอามาตัดต่อ แล้วโพสต์ลงเวบพันทิพย์ .. ( ฮะฮะ ) แต่ฉันอยากที่จะเก็บภาพบรรยากาศ ..ภาพความทรงจำ .. ภาพคุณ ..เก็บเอาไว้ดู .. เพื่อให้วันนี้ฉันแน่ใจว่า .. คุณมีตัวตนจริง ๆ ในชีวิตของฉัน .. มิใช่เพียงแค่ในความฝันเท่านั้น .. อยากมีภาพผู้ชายใส่แว่นคนหนึ่งที่ล้มตัวลงนอน ( หลับ ) บนม้าหิน.. โดยปล่อยให้ฉันนั่งคว้างอยู่คนเดียว ..พยายามคิดว่าคุณคงง่วงจริง ๆ เป็นเพราะคุณนอนดึก.. แล้วเราก็เหนื่อยกันมาหลายชั่วโมง .. ( แต่ฉันก็นอนดึกนะ ) คุณรู้ไหม .. ฉันรู้สึกอย่างไรในตอนนั้น .. ฉันไม่คิดว่าคุณน่าเบื่อ ..แต่คิดว่า ..ฉันต่างหาก .. ที่คงจะน่าเบื่อสำหรับคุณ .. ดีใจที่คุณไม่รีบกลับ .. ดีใจมากกว่าเมื่อคุณชวนฉันไปดูหนังกันต่อ .. แปลว่า คุณไม่ได้เบื่อฉันมากมาย .. ใช่ไหม ?? หนังเรื่อง.. The Butterfly Effect ..คงจะเครียดเกินไปสำหรับเราในวันนั้น.. และบรรยากาศยิ่งแย่เพิ่มขึ้นเมื่อคุณปวดท้อง .. โมโหตัวเองที่ไม่พกยาเคลือบกระเพาะติดตัวไป ..ทั้งที่ตัวเองก็ปวดท้องอยู่บ่อย ๆ อย่างน้อย มันคงช่วยคุณได้บ้าง .. ภาพการแยกจากกันของเราวันนั้นไม่สวยงามในใจฉันเอาเสียเลย .. ในนาทีที่ฉันได้ยินคำพูดประโยคหนึ่งออกจากปากคุณ .. คุณจะสังเกตบ้างมั๊ย..ฉันหันหลังเดินจากมาโดยยกสองมือกอดอกแน่น..ราวกับว่าจะกอดตัวเอง .. น้ำตาแห่งความน้อยใจพาลจะไหลเสียให้ได้ .. เหตุผลต่าง ๆ นานาพรั่งพรูเข้ามาในความคิด ..และหยุดลงเมื่อมือหนึ่งสะกิดที่ไหล่ฉัน .. เป็นมือของคุณ .. ความรู้สึกน้อยใจเมื่อครู่หายไป .. แต่ก็กลับมาอีกในไม่นาน..เมื่อฉันทำเรื่องน่าเขกหัวตัวเอง .. คำพูดโง่ ๆ ของฉันที่เอ่ยกับคุณนั้น .. มันบอกความนัยบางอย่างให้คุณรู้ .. แต่คุณคงไม่ใส่ใจจะคิดถึงความนัยนั้น..เราจึงแยกจากกันอย่างไม่สวยงาม..อีกครั้ง .. ..ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณเดินไปส่ง .. หากแต่ฉันต้องการความอาทรจากคุณมากกว่า.. รู้สึกโดดเดี่ยว..เคว้งคว้าง ทั้งที่เดินอยู่ท่ามกลาง..ความสับสน มากมาย..รายล้อมด้วยผู้คน กลับว้าเหว่เสียจน..หมองหม่นวังเวง หัวใจที่ยังไม่กลับฟื้น.. อ่อนแอเกินจะฝืน..การข่มเหง รับไม่ไหว..หากจะเอาไปละเลง ต้องยกแขนกอดตัวเอง..หวังพ้นภัย ยิ่งเดินก็เหมือนยิ่งหนาว.. ยิ่งคิด..ยิ่งปวดร้าวยิ่งสงสัย อยากวิ่งหนี..แต่เหมือนว่ายังอาลัย ขาเลยค่อยค่อยก้าวไป..คล้ายว่า..รอ.. ยิ่งทบทวนยิ่งกลับจะ..สับสน บวกกับความกังวล..จนทุกข์ท้อ ทุกสิ่งไม่ง่าย..แม้การกลืนน้ำลายลงคอ เกินรู้ซึ้งว่าการเฝ้ารอ... ท ร ม า น ... ฉันอยากจะคิดว่าทุกอย่างเป็นความฝัน .. และฉันตื่นขึ้นในวินาทีแรกที่คุณเดินจากไป .. หากที่ผ่านมานั้นฉันหลับอยู่ .. ฉันจะไม่ทำอะไรที่เป็นการปลุกตัวเอง..โดยการมองตามข้างหลังคุณไปจนลับสายตา .. มันดูเหมือนเป็นลางร้าย.. เพราะนับจากวันนั้นจนวันนี้ .. 3 เดือนกว่าแล้ว.. เราไม่ได้เจอกันอีกเลย . . . . . . ช่วงเวลาที่ผ่านมาของเรา .. เป็นเพียงความฝันที่จับต้องไม่ได้ของฉันเอง .. .. นี่ฉันฝันร้ายไปใช่ไหม .. แล้วทำไม..ใจมันเจ็บไม่หายเสียที ... ทุกครั้งที่เสียงเพลงนี้แว่วมา .. ฉันต้องหยุดฟัง .. และร้องตามเบา ๆ ในใจ .. อดคิดเล่น ๆ ไม่ได้..นี่ฉันไปแต่งเพลงนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ .. ( มันโดนใจจริง ๆ ) . . . . . ทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน .. เพราะฉันมีเรื่องให้ต้องเขียนถึงคุณต่อในฉบับหน้า .. .. หัวใจฉันคงหยุดเต้น .. หากฉันเลิกคิดถึงคุณ .. ... ผู้หญิงสีม่วง ... ปล. ตอนนี้ 3 ทุ่มกว่าแล้ว .. คุณยังไม่โทรกลับมา ..และฉันไม่อยากพูดความจริงเลยว่า . . ยังรอ . . ...................................................... สืบเนื่องจาก ..จดหมายรักฉบับที่ 2 .. มองในตาฉัน..จะเห็นคุณอยู่ในนั้น.. http://www.thaipoem.com/web/scoopdata.php?id=2718
6 กรกฎาคม 2547 23:09 น. - comment id 75192
I like this article very much... Sorry for didn\'t contact you for a while .... I\'m quite busy alots now .. been thinking about article to make book for yaimai so catch up soon...
6 กรกฎาคม 2547 23:51 น. - comment id 75195
ขอให้..เข้าใจนะครับ........ขอให้รู้สึกดีกับการรอนะครับ.....เป็นกำลังใจ เท่านั้นครับ.
7 กรกฎาคม 2547 15:15 น. - comment id 75206
..^_^.. ..^_^..
11 กรกฎาคม 2547 22:17 น. - comment id 75369
เศร้าดีจังเลยค่ะ ...
11 กันยายน 2547 23:36 น. - comment id 76888
คุยเขียนได้ดีมากเลย