...จดหมายรักฉบับที่ 3 .. เฝ้าถามหัวใจ..ทำไมคิดถึงคุณ...

ผู้หญิงสีม่วง


       
                                                                                    หนึ่งทุ่มกว่า ๆ .. เวลาแห่งการรอคอย
                                                                    6  กรกฎาคม  2547
สวัสดีค่ะ .. คนในความคิดถึง  
ขณะที่คุณอ่านจดหมายฉบับนี้ ..เป็นเวลาเท่าไหร่กันนะ ..คุณกินข้าวหรือยังคะ ?
ส่วนฉัน..ยังไม่ได้กินมื้อเย็นเลย .. รอให้คุณมาถามคำถามเดียวกันอยู่ ..
เมื่อสักพักมานี้ ..ฉันโทรไปหาคุณ แต่คุณก็ไม่ได้รับสาย ..  
คิดว่าคุณคงกำลังเล่นกีฬาอะไรสักอย่างอยู่ข้างนอก ..
และไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย .. หวังว่าคุณจะโทรกลับมานะคะ ..
ครบ 3 เดือนมาหลายวันแล้ว .. ฉันยังไม่ได้ไปบริจาคเลือด .. ตั้งใจว่าวันที่ 15  ถึงจะไป ..
ทำไมต้องวันที่ 15 น่ะเหรอ .. เพราะวันนั้นเป็นวันคล้ายวันเกิดของฉันเอง ..
อยากจะทำบุญในวันเกิดตัวเองบ้าง .. เผื่อว่าผลบุญจะหักลบผลบาปได้บ้าง .. 
ฉันจะได้สมหวังในความรักเหมือนคนอื่นเขาเสียที ^ ^ ;
คุณรู้หรือเปล่า .. หลังจากที่เราพบกันครั้งแรกนั้น ..
ฉันกลับมาบ้าน .. พร้อมด้วยหัวใจดวงเก่า .. แต่เต็มไปด้วยบรรยากาศใหม่ ๆ ข้างในหัวใจฉัน ..
บัดนี้ .. หัวใจฉันคงกำลังเปลี่ยนสี .. หัวใจที่เคยเป็น..สีม่วง..
( ฉันคิดภาพหัวใจของฉันเองว่ามันต้องเต็มไปด้วยรอยความช้ำสีม่วง ๆ )
ฉันไม่รู้และไม่อยากคาดเดาหรอกว่ามันกำลังเปลี่ยนเป็นสีอะไร ..
รู้เพียงแต่ว่า.. มันเป็นสีที่นำความสดชื่นมาสู่ความรู้สึกของฉันน่าดู ..
ฉันตั้งตารอวันที่เราจะได้พบกันอีก .. 
ในวินาทีที่คุณนัดฉันครั้งที่ 2 ในอีก 1 สัปดาห์ต่อมา .. หัวใจฉันพองโต ..และเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
จนฉันเกรงว่ามันจะแตกซะให้ได้ .. 
ฉันคงไม่ต้องบอกคุณใช่ไหมว่าฉันนั่งนับวันที่เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า .. 
ฉันไม่ได้นับวันหรอก ..หากแต่ฉันนับทุกเสี้ยววินาทีเลยทีเดียว .. 
แล้ววันนั้นก็มาถึง ..เราเจอกันครั้งนี้ที่ ..โลกแห่งความฝัน ..
ถ้าฉันมีเงินและมีอิทธิพลมากพอ..ฉันอยากจะเปลี่ยนชื่อสถานที่แห่งนั้นว่า.. โลกแห่งความจริง ..
ฉันจะได้เป็นผู้หญิงที่มีความสุขทั้งยามหลับและยามตื่น .. มิใช่สุขเพียงแค่ในฝันเท่านั้น
ฉันคงไม่ต้องบรรยายถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเราวันนั้น ..
เพราะหากคุณไม่ความจำสั้นพอ ..คุณคงยังพอจำมันได้ ..ฉันแน่ใจ ..
ดูแล้วคุณไม่ใช่คนแก่ หรือเป็นโรคอัลไซเมอร์ ..แล้วก็ไม่ได้เป็นปลาทองด้วย ..
อยากบอกให้คุณรู้ไว้อย่างหนึ่ง .. คุณเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันกล้าเล่นเครื่องเล่นหลาย ๆ อย่าง..
ทั้ง ๆ ที่ฉัน ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะกล้า.. 
ฉันยังนึกเสียดายมาจนถึงวันนี้ .. ที่วันนั้นฉันไม่หยิบเอากล้องไปด้วย ..
เปล่านะ .. ฉันไม่ได้คิดจะถ่ายรูปคุณเพื่อเอามาตัดต่อ แล้วโพสต์ลงเวบพันทิพย์ .. ( ฮะฮะ )
แต่ฉันอยากที่จะเก็บภาพบรรยากาศ ..ภาพความทรงจำ .. ภาพคุณ ..เก็บเอาไว้ดู ..
เพื่อให้วันนี้ฉันแน่ใจว่า .. คุณมีตัวตนจริง ๆ ในชีวิตของฉัน .. 
มิใช่เพียงแค่ในความฝันเท่านั้น ..
อยากมีภาพผู้ชายใส่แว่นคนหนึ่งที่ล้มตัวลงนอน ( หลับ ) บนม้าหิน..
โดยปล่อยให้ฉันนั่งคว้างอยู่คนเดียว ..พยายามคิดว่าคุณคงง่วงจริง ๆ
เป็นเพราะคุณนอนดึก.. แล้วเราก็เหนื่อยกันมาหลายชั่วโมง .. ( แต่ฉันก็นอนดึกนะ )
คุณรู้ไหม .. ฉันรู้สึกอย่างไรในตอนนั้น .. 
ฉันไม่คิดว่าคุณน่าเบื่อ ..แต่คิดว่า ..ฉันต่างหาก .. ที่คงจะน่าเบื่อสำหรับคุณ ..
ดีใจที่คุณไม่รีบกลับ .. ดีใจมากกว่าเมื่อคุณชวนฉันไปดูหนังกันต่อ ..
แปลว่า คุณไม่ได้เบื่อฉันมากมาย .. ใช่ไหม ??
 
หนังเรื่อง.. The Butterfly Effect ..คงจะเครียดเกินไปสำหรับเราในวันนั้น..
และบรรยากาศยิ่งแย่เพิ่มขึ้นเมื่อคุณปวดท้อง ..
โมโหตัวเองที่ไม่พกยาเคลือบกระเพาะติดตัวไป ..ทั้งที่ตัวเองก็ปวดท้องอยู่บ่อย ๆ
อย่างน้อย มันคงช่วยคุณได้บ้าง .. 
ภาพการแยกจากกันของเราวันนั้นไม่สวยงามในใจฉันเอาเสียเลย ..
ในนาทีที่ฉันได้ยินคำพูดประโยคหนึ่งออกจากปากคุณ ..
คุณจะสังเกตบ้างมั๊ย..ฉันหันหลังเดินจากมาโดยยกสองมือกอดอกแน่น..ราวกับว่าจะกอดตัวเอง ..
น้ำตาแห่งความน้อยใจพาลจะไหลเสียให้ได้ ..
เหตุผลต่าง ๆ นานาพรั่งพรูเข้ามาในความคิด ..และหยุดลงเมื่อมือหนึ่งสะกิดที่ไหล่ฉัน ..
เป็นมือของคุณ .. 
ความรู้สึกน้อยใจเมื่อครู่หายไป .. แต่ก็กลับมาอีกในไม่นาน..เมื่อฉันทำเรื่องน่าเขกหัวตัวเอง ..
คำพูดโง่ ๆ ของฉันที่เอ่ยกับคุณนั้น .. มันบอกความนัยบางอย่างให้คุณรู้ ..
แต่คุณคงไม่ใส่ใจจะคิดถึงความนัยนั้น..เราจึงแยกจากกันอย่างไม่สวยงาม..อีกครั้ง ..
..ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณเดินไปส่ง .. หากแต่ฉันต้องการความอาทรจากคุณมากกว่า..
                                 รู้สึกโดดเดี่ยว..เคว้งคว้าง
                                 ทั้งที่เดินอยู่ท่ามกลาง..ความสับสน
                                 มากมาย..รายล้อมด้วยผู้คน
                                 กลับว้าเหว่เสียจน..หมองหม่นวังเวง
                                 หัวใจที่ยังไม่กลับฟื้น..
                                 อ่อนแอเกินจะฝืน..การข่มเหง
                                 รับไม่ไหว..หากจะเอาไปละเลง
                                 ต้องยกแขนกอดตัวเอง..หวังพ้นภัย
                                 ยิ่งเดินก็เหมือนยิ่งหนาว..
                                 ยิ่งคิด..ยิ่งปวดร้าวยิ่งสงสัย
                                 อยากวิ่งหนี..แต่เหมือนว่ายังอาลัย
                                 ขาเลยค่อยค่อยก้าวไป..คล้ายว่า..รอ..
                                 ยิ่งทบทวนยิ่งกลับจะ..สับสน
                                 บวกกับความกังวล..จนทุกข์ท้อ
                                 ทุกสิ่งไม่ง่าย..แม้การกลืนน้ำลายลงคอ
                                 เกินรู้ซึ้งว่าการเฝ้ารอ... ท ร ม า น ...
ฉันอยากจะคิดว่าทุกอย่างเป็นความฝัน .. และฉันตื่นขึ้นในวินาทีแรกที่คุณเดินจากไป ..
หากที่ผ่านมานั้นฉันหลับอยู่ .. 
ฉันจะไม่ทำอะไรที่เป็นการปลุกตัวเอง..โดยการมองตามข้างหลังคุณไปจนลับสายตา ..
มันดูเหมือนเป็นลางร้าย.. เพราะนับจากวันนั้นจนวันนี้ .. 3 เดือนกว่าแล้ว..
เราไม่ได้เจอกันอีกเลย . . . . . .
ช่วงเวลาที่ผ่านมาของเรา .. เป็นเพียงความฝันที่จับต้องไม่ได้ของฉันเอง ..
 .. นี่ฉันฝันร้ายไปใช่ไหม .. แล้วทำไม..ใจมันเจ็บไม่หายเสียที ...
ทุกครั้งที่เสียงเพลงนี้แว่วมา .. ฉันต้องหยุดฟัง .. และร้องตามเบา ๆ ในใจ ..
อดคิดเล่น ๆ ไม่ได้..นี่ฉันไปแต่งเพลงนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ .. ( มันโดนใจจริง ๆ )
. . . . .
ทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน .. เพราะฉันมีเรื่องให้ต้องเขียนถึงคุณต่อในฉบับหน้า ..
                                                                   .. หัวใจฉันคงหยุดเต้น .. หากฉันเลิกคิดถึงคุณ ..
                                                                                           ... ผู้หญิงสีม่วง ...
ปล.  ตอนนี้ 3 ทุ่มกว่าแล้ว .. คุณยังไม่โทรกลับมา ..และฉันไม่อยากพูดความจริงเลยว่า . . ยังรอ . . 
                                           ......................................................
สืบเนื่องจาก ..จดหมายรักฉบับที่ 2 .. มองในตาฉัน..จะเห็นคุณอยู่ในนั้น..
                                  http://www.thaipoem.com/web/scoopdata.php?id=2718
				
comments powered by Disqus
  • ใสซื่อบริสุทธิ์จ้า

    6 กรกฎาคม 2547 23:09 น. - comment id 75192

    I like this article very much...
    Sorry for didn\'t contact you for a while ....
    I\'m quite busy alots now ..
     been thinking about article to make book for yaimai so catch up soon...
  • เอกมาศ

    6 กรกฎาคม 2547 23:51 น. - comment id 75195

    ขอให้..เข้าใจนะครับ........ขอให้รู้สึกดีกับการรอนะครับ.....เป็นกำลังใจ  เท่านั้นครับ.
  • รดา (ผู้หญิงหลากสีหลายอารมณ์) อิอิ

    7 กรกฎาคม 2547 15:15 น. - comment id 75206

    
     ..^_^..     ..^_^..
    
  • พันช์

    11 กรกฎาคม 2547 22:17 น. - comment id 75369

    เศร้าดีจังเลยค่ะ ...
  • มาจัง

    11 กันยายน 2547 23:36 น. - comment id 76888

    คุยเขียนได้ดีมากเลย

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน