เรื่องนี้เกี่ยวกับมนุษย์

The Romantic

เรื่องนี้เกี่ยวกับมนุษย์
           ทุกคนล้วนใฝ่หาความสุขที่แท้จริงแห่งชีวิต แม้ในเบื้องต้นนั้นความสุขอันฉาบฉวยที่โลดแล่นไปตามสังคมจะเป็นผู้กำชัยเหนืออื่นใด แต่ด้วยจิตใจลึกๆของมนุษย์นั้นหวังเพียงมีใครสักคนที่จะมอบความอบอุ่นใจ เป็นสายธารหล่อเลี้ยงหัวใจให้ชุ่มชื่น มีกำลังใจที่จะดำเนินไปตามส้นทางที่มิอาจล่วงรู้ได้ในเบื้องหน้า พร้อมที่จะเคียงคู่ ฝากชีวิตด้วยความไว้วางใจซึ่งกันและกัน
           มากมายเหลือเกินที่มิอาจได้ดังใจปรารถนา สุขสมหวังในความต้องการอันอาจเรียกได้ว่าเป็นปัจจัยที่สำคัญของชีวิต หลากหลายเหลือเกินที่มนุษย์จะทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งนี้ ถึงกระนั้นแล้วหากแม้ไม่ได้มา ก็โศกเศร้าทุกข์ใจ ปานหัวใจจะเจียนสลาย และง่ายเหลือเกินที่จะจบชีวิตของตัวเองได้อย่างไม่ยากเย็น อิทธิพลของสิ่งนี้..ยากจะคณานับ
             เมื่อมองไปบนท้องฟ้า ไม่น่าเชื่อว่าคนที่พร้อมจะมอบสิ่งนี้ให้ จะอยู่ภายใต้ผืนแผ่นอากาศธาตุอันกว้างใหญ่นี้ ป่านนี้คนคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ คนคนนั้นเค้าอยู่ที่ไหน ในใจของคนคนนั้นคิดอย่างที่เราคิดหรือเปล่า เมื่อไหร่จะได้พบเจอกันสักที คำถามที่เกิดขึ้นมากมายล้วนมีเหตุจากจิตใจอันถวิลหา พาให้ล่องลอยอยู่ในที่อันเปรียบได้ดังความฝันอันงดงาม บอกกับตัวเองว่าพร้อม.พร้อมที่จะให้ทุกสิ่งทุกอย่าง.ให้คนคนนั้น
	ชีวิตที่ผ่านมานั้น ความสุข ความทุกข์ อารมณ์โกรธ ร้องไห้ หัวเราะ และอีกนับไม่ถ้วนได้ไหลมาเรื่อยๆเป็นไปตามธรรมชาติของมัน มิอาจจะผูกขาดต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้ สิ่งสำคัญเราผ่านมันมาได้อย่างมิเกิดความอันใหญ่โตก็น่าจะเพียงพอ.. แต่แล้วสิ่งที่เรียกร้องอยู่ภายใน ความปรารถนาที่ไม่อาจจะหักห้ามใจได้ มนุษย์ทุกคนต้องตกอยู่ในภาวะเช่นนี้หรือ เป็นความต้องการของพระเจ้าที่สร้างความรู้สึกเช่นนี้ให้มนุษย์หรือ หรือพระเจ้าทรงพินิจว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าเห็นใจอย่างที่สุด จึงได้มอบสิ่งนี้มาเพื่อเป็นการปลอบใจ
	ดูเหมือนว่าผมจะพอใจกับความรู้สึกนี้ และแน่นอนผมไม่คิดว่าผู้ใดจะมีความแตกต่างไปจากนี้มากมายนัก บ่อยครั้งที่ผมมองท้องฟ้าและคิดถึงใครสักคนทีไม่เคยแม้แต่จะพบหน้า ตั้งคำถามไว้เสียมากมาย แต่ก็ยังมิอาจตอบได้ ใครกันที่จะช่วยในเรื่องนี้ได้ พร้อมที่จะทำให้ทุกอย่างคลี่คลายได้ คำตอบที่ต้องการต้องการเหลือเกิน
	เมื่อมองไปรอบกายผู้คนเริ่มทยอยกันเดินเข้ามาเรื่อยๆ สถานที่แห่งนี้คือห้องประชุมประจำภาควิชาวิศวกรรมโยธา มากหน้าหลายตาที่ผมไม่เคยรู้จัก แต่ไม่เป็นไรหรอก อีกไม่กี่อึดใจความคิดนี้คงมลายหายไป  ไม่นานนักที่นั่งถูกจับจองพำนักโดยนักศึกษาที่อยู่ภาคเดียวกับผมเกือบครึ่งนึงของห้องประชุมทั้งหมด ประมาณได้จากสายตาและสมองว่าไม่เกินห้าสิบคน อาจหย่อนไปกว่านี้เล็กน้อย และไล่เลี่ยกันอาจารย์และรุ่นพี่ก็ได้เดินเข้ามา สิ่งที่พวกเขาได้พูดกันนั้นคือจุดประสงค์ที่มารวมกันในวันนี้ ก็เพื่อที่จะได้ทำความรู้จักกันในเหล่ารุ่นพี่และรุ่นน้อง บุคคลในภาครุ่นผมเป็นรุ่นที่เข้ามาใหม่ ภาคนี้จะเข้าตอนปีสอง และก็สำคัญทีเดียวที่จะได้รู้จักเพื่อนภาคเดียวกันสักที เมื่อผมอยู่ปีหนึ่งจะเป็นการเรียนรวมทั้งหมด ทุกภาคจะเรียนเหมือนกันอาจจะต่างกันบ้างในบางวิชา ด้วยเหตุที่ผมไม่ค่อยจะได้ไปสนิทสนมและทำความรู้จักกับใครเลย และนั่นก็เป็นผลให้การเรียนของผมนั้นไม่อาจจะทำให้เกิดความพึงพอใจได้  ความสำคัญ เราต้องมีเพื่อน มนุษย์ต้องการเพื่อนคอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ปัจจัยหลายๆอย่างล้วนเกิดจากสภาพแวดล้อมรอบกายเรา ความรู้สึกนึกคิดต่างๆ เป็นผลจากสังคมโดยส่วนใหญ่  ความเหงา.เพื่อนทำให้สิ่งเหล่านี้หายไปได้ ฉะนั้นผมมิอาจละเลยในสิ่งนี้อีกแล้ว
	เมื่อไหร่จะได้พบเจอสักที คำถามนี้มีคำตอบแล้ว แต่ผมมิอาจทราบได้ว่าคำเฉลยนี้ ผมจะไปเปิดมันออกดูคราใด  เธอเธอคนนั้นนั่งอยู่บริเวณด้านซ้ายของห้องประชุมเยื้องมาทางด้านหลัง รุ่นผมทุกคนที่นั่งอยู่ต่างแต่งชุดนักศึกษากันถ้วนหน้า และเธอก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
	เธอมิได้โดดเด่นกว่าใครเลย ไม่ได้ทำให้ต้องเหลียวหลังอย่างเสียมิได้ ความราบเรียบอันไร้ความขรุขระไม่พอที่จะทำให้ใครสะดุด รวมทั้งตัวผมเองด้วย ไม่น่าเป็นไปได้ว่าความรู้สึกของผมจะถูกเปลี่ยนแปลงโดยผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้อีกไม่นาน
	ผมเริ่มสนิทกับพวกเพื่อนในภาคแทบจะทุกคน ภายในเวลาไม่นานมากนัก รวมถึงเธอด้วย การแสดงออกของเธอ ท่าทางที่เรียบง่าย ดูเหมือนว่าจะเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นแอบแผงอยู่ ตัวจริงของเธอเหมือนได้เปิดเผยออกมาให้ผู้อืนได้รับรู้ว่า โลกนี้ยังมีอะไรน่าค้นหาอีกมากมาย แต่ตอนนี้ยังขาดผู้ค้นพบคน.. คนนั้น  ใครจะเป็นโคลัมบัสกัน?
                   ด้วยชีวิตในมหาวิทยาลัยนั้นทุกคนที่ผ่านมาย่อมทราบดีว่า เวลาจะเดินเร็วมาก เหมือนมันไม่ใช่แค่เดิน? ความสนุกสนาน กับเพื่อนฝูง ความเคร่งเครียดกับการสอบในแต่ละครั้ง ความเสียใจเมื่อเพื่อนต้องมีอันจากไป ความยินดีต่อรุ่นพี่ที่จบการศึกษา ทุกอย่างคงคล้ายๆกับชีวิตของคนแทบทุกคนที่ได้ผ่านเข้ามาในโลกแห่งการศึกษานี้ หลายๆคนเริ่มมีความรู้สึกประหลาดอย่างนี้เช่นกัน
             จากการได้เป็นเพื่อนกับเธอได้ประมาณปีนึงแล้ว ทุกอย่างที่รู้สึกในตอนแรกพบเธอนั้นได้ผันแปรไป เธออ่อนโยนกว่าใครที่ผมได้เคยพบเห็น วาจาของเธอชวนให้หลงไหล ความเป็นกันเองและความเอื้ออาทรณ์ต่อผู้อื่นที่ปรากฎนั้น มีอยู่เหนือรูปกายที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าของผม หากคราที่ผมได้เจอเธอครั้งแรก ผมน่าจะสะกิดใจของตัวเองสักนิดว่า.บัดนี้ได้พบคำตอบแล้ว
              ผมพูดคุยกับเธอได้อย่างถูกคอ ทุกอย่างมันไหลไปตามลำน้ำ อะไรที่เธอชอบ ผม ทราบดี ผมไม่เคยรู้สึกดีอะไรอย่างดีมาก่อน ยามอยู่ใกล้เธอ ความสุข ความอบอุ่นที่ใจสัมผัสได้นั้น มันแทบจะล้นออกมา ออกมาให้เธอได้รับรู้  ผมมีความมั่นใจมากขึ้นเมื่อได้อยู่กับเธอ ปกติผมเองเป็นคนค่อนข้างขาดความเชื่อมั่นในตนเอง เธอทำให้ผมดูมีค่า แม้ว่าผมจะแทบดูถูกตัวเองอยู่เกือบตลอดเวลา ผมอยากให้เธอมีความสุขเช่นที่ผมได้รับมา ดลกสับสนที่ผู้คนต่างเดินกันขวักไขว่ ความวุ่นวายของโลกที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายจากมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว หลายคนมองว่าเป็นนรกบนดินที่มีแต่ภูติผีปีศาจ สำหรับผมท่ามกลางไฟนรกที่โหมเพลิงพัดกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งนั้นยังมีนางฟ้า
             ผมเป็นเพียงคนธรรมดาเดินดิน รู้สึกดีใจที่มีนางฟ้าร่วมลงมาเดินด้วยกัน ถ้าไม่มีเธอ ผมคงต้องตกอยู่ในโลกของคนขาดความเชื่อมั่นอยู่นั่นเอง เธอดึงผมขึ้นมาได้ ไม่รู้จะตอบแทนเธอได้อย่างไร ความรู้สึกที่มีต่อเธอนั้น ผมเข้าใจแล้วละ.สิ่งพระเจ้าให้เป็นรางวัลปลอบใจ
       ผมอยากบอกเธอเหลือเกินว่ารู้สึกอย่างไรกับเธอ แต่ความเป็นเพื่อนที่สั่งสมมา มันขวางกั้นเสียจนไม่อาจเอ่ยออกมาได้ ผมปล่อยมันมานาน ปล่อยมันไว้อย่างนั้น จนกระทั่ง.
           ไม่แปลกใจเลยที่มีคนรู้สึกกับเธออย่างที่ผมเป็นอยู่นี้ ภาพในงานวันลอยกระทงของมหาวิทยาลัยนั้น ปรากฎคู่ชายหญิงที่เดินจับมือกันไปอย่างมองได้ว่าต่างคนรู้สึกอะไรกัน มือที่กุมกันแน่น มือของเขาและเธอสร้างสัมพันธ์ ที่ผมอยากจะสร้างมันขึ้นมาเอง  สายไปเสียแล้ว
           นางฟ้าของผมที่หวังจะได้มายืนเคียงข้างกัน พร้อมจะมอบสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่มนุษย์พึงมีและพึงปรารถนา เธอได้มีใครบางคนเข้าไปครอบครองหัวใจเสียแล้ว เชื่อได้ว่าหลายคนอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขในสิ่งต่างๆ ที่ตนเองได้ทำไว้หรือยังไม่ได้ทำ นั่นเป็นเพียงในจินตนาการเท่านั้น แม้จะฝันเพียงใดก็มิอาจเป็นจริงได้
            เวลาล่วงเลยผ่านมาหลายปี  ปัจจุบันผมเรียนปริญญาโท ณ. สถาบันแห่งหนึ่ง สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตมันไม่หวานซึ้งเหมือนของคนอื่น  ผมไม่อยากทำพลาดอีกต่อไป ที่ผ่านมาเป็นบทเรียนให้ผม การที่ผมมีความรู้สึกที่ดีต่อเพื่อนคนนึง จนเกินความเป็นเพื่อน ผมคิดว่าที่เรารู้สึกอย่างนี้กับใครสักคนไม่ผิดหรอก แต่การไม่ได้ทำตามที่หัวใจของตนเองเรียกร้องต่างหากที่ทำให้ผมรู้สึกผิด ผมจะไม่ปล่อยให้อะไรต้องผ่านไปอีกแล้ว หากผมมีความรู้สึกเช่นนี้อีก ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนผมก็ตาม ผมจะทำลายกำแพงความเป็นเพื่อนออกไป เข้าไปอยู่ในนั้นกับเธอ และจะก่อกำแพงล้อมรอบตัวเราทั้งสองขึ้นมาใหม่ เพื่อร่วมฝ่าฝันอุปสรรคไปด้วยกัน ไม่ว่าจะยากเพียงใด ขอให้อยู่ร่วมกัน..ตลอดไป
	
          ผมอาจจะพบนางฟ้าคนใหม่ของผมในสถาบันแห่งนี้ก็ได้นะ..แล้วผมจะไม่ยอมให้ต้องสูญเสียเธออีก.