BR 3 (V.thai) เกมส์นรก สถาบันโหด3 ตอนที่ 6

-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-

วันที่ 2 วันพฤหัสที่ 5 มีนาคม 2547 [เวลา 12:00]
		ประกาศ จุดอันตรายที่3 คือ หอประชุม ทว่า ไม่มีใครอยู่ในหอประชุมแม้แต่คนเดียว ความเงียบเหงาปกคลุมไปทั่วโรงเรียน ทั้งๆที่เป็นเกมส์นรก  แต่ทำไมถึงเงียบเหงาแบบนี้  จอมพลหลวงระเบิดเสียงออกมาอย่างหัวเสีย เพราะนักเรียนเล่นเกมส์ไม่ได้ดั่งใจ   วันนี้วันที่ 2 แล้วแต่ละกลุ่มยังเกาะกลุ่มกันอยู่ไม่มีใครกล้าที่ลุย กล้าที่จะไปฆ่าใครคนอื่นทั้งนั่น ลมพัดหวิวผ่านหน้าสนามหญ้าไป บ่งบอกถึงความเฉื่อยชาเป็นอย่างดี
	มะนาวเดินออกจากกลุ่มเพื่อไปหาอาหารที่หวังว่าคงหลงเหลืออยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ที่จริงมะนาวเองก็เอือมระอาความเฉื่อยชาและเชื่องซึมของคนในกลุ่ม  ซึ่งไม่พูดไม่สนใจอะไรมาหลายวันแล้ว  ต้นเหตุคือทำใจไม่ได้ที่เพื่อนของตัวเองต้องตายไปแล้วหลายคน ทั้งๆที่ทุกคนก็รู้ว่านี่คือเกมส์  ภายในใจครุ่นคิดและเครียดว่าตัวเองจะตายเมื่อไหร่กัน ไม่เร็วก็ช้าตนเองก็ต้องตาย ดังนั้นสู้ตายตอนนี้เลยไม่ดีกว่าเหรอ 
	กู๊ดหันหลังอย่างช้าๆๆไปเจรจากับกั้ง ที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง ฆ่าตัวตาย คือประเด็นที่ทั้ง 2 คนกำลังตกลงกันอยู่ และได้ไปหาเปียที่ห้องด้วยความเครียดหนุนทำให้ทั้ง 3 คนตกลงใจที่จะฆ่าตัวตายอย่างง่ายดาย สติทั้ง 3 คนหายไปหมด  นี่ถ้ามะนาวอยู่ก็คงโดนด่าเละเป็นแน่ มะนาวไม่อยู่นี่คือทางสะดวกของทั้ง 3 คน 
		มะนาวรู้สึกใจไม่ดี รีบเดินกลับที่พักอย่างรีบเร่ง และก็ไปสะดุดของสิ่งหนึ่งล้ม มะนาวหันกลับมาดูพบว่า เป็นถุงสะเบียงถึง 2 ถุง มะนาวลุกขึ้นไปเก็บถุงสะเบียงทั้ง 2 ถุงมา แล้วรีบเดินกลับไป 
		นี่กู๊ด ดูสิว่าเราได้อะไรมา เราไม่อดตายแล้วนะ มะนาวยิ้มตาหยีพูด แล้วเดินเข้าไปในห้อง 
		ปัง!!! มะนาวตาค้าง ภาพที่อยู่ตรงหน้าคือ เพื่อนทั้ง 3 คน นอนกองอยู่กับพื้น มีเลือดไหลออกมาจากกะโหลกเปื้อนชุดนักเรียนและเปื้อนเต็มพื้น ภาพก่อนหน้านั้นคือ ทั้ง 3 คน ใช้ปืนจอขมับตัวเอง และยิงตัวตาย มะนาวช็อกไปชั่วขณะ 
		กรี๊ดดดดดดดด! มะนาวร้องเสียงหลงอย่างบ้าคลั่ง สติหลุดออกไปจากร่างกายแล้ว และเริ่มเสียจริต  มะนาววิ่งไปหยิบปืนที่หลังห้อง รีบเดินถอยหลังและมองศพทั้ง 3 คนตลอดเวลา ล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายรอบ ก่อนจะสะบัดหน้า วิ่งหนีออกไปจากห้อง และร้องกรี๊ดอย่างบ้าคลั่งอีกหลายรอบ  แท็ป กุ้งนาง ปราง อยู่บริเวณใกล้ๆ นั้นวิ่งออกมาดู ว่าต้นเหตุของเสียงเป็นใคร และเกิดอะไร ขึ้น ทั้ง 3 คน เดิน ออกมาดู โดยที่สัญชาติญาณไม่ลืมหยิบปืนอกมาด้วย  มะปรางเริ่มใจฝ่อ  เลยขอแอบดูอยู่หลังต้นไม่ปล่อยให้ทั้ง 2 คนเดินไปดูด้วยกัน มะนาววิ่งสะดุดขอบซีเมนต์ล้ม เงยหน้าขึ้น น้ำตาก็ไหลออกมา และเห็นแท็ปกับกุ้งนางยืมอยู่ 
		ปังๆๆๆๆๆๆปังๆๆ! มะนาวกราดกระสุนใส่ตัวแท็ปกับกุ้งนางโดยที่ทั้ง 2 ไม่รู้ตัว จนแม็คกระสุนหมด มะปรางตาค้าง ทั้งสองล้มลงกองกับพื้น นอนตาย เลือดสาดไปทั่วบริเวณ ตายทั้งๆที่เปลือกตายังเปิดค้างอยู่ มะนาวหายใจกระหืดกระหอบ  พยายามจะวิ่งหนี แต่ดันวิ่งหนีไปทางที่มะปรางซ่อนตัวอยู่  ทำให้มะนาวชนกับมะปรางที่เดินออกมาจากที่ซ่อน มะปรางถลึงตาใส่มะนาว ด้วยอารมณ์โกรธแค้นที่มะนาวได้ทำไว้เมื่อสักครู่ อารมณ์โกรธยั้งมะปรางไว้ไม่อยู่
		แก! แก ฆ่าเพื่อนช้านนน มะปรางบันดาลโฆษะใส่มะนาว  มะนาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าถอยหลังออกไปห่างๆจากมะปราง
		ไม่ๆ! ชั้นไม่ได้ฆ่า ชั้นไม่ได้ฆ่า แกนั่นแหละฆ่า มะนาวพูดแบบคนเสียสติ ตัวสั่น งกๆ เหงื่ออกท่วมตัวของมะนาว ตาแดงก่ำ มะปรางเดินตามมะนาวที่ถอยหลังห่างออกไปเรื่อยๆ 
		ไม่ ไม่ ชั้นไม่ได้ฆ่า เค้าาาาาา มะนาวตะโกน  พยุงตัวลุกขึ้นและพยายามจะวิ่งหนีออกไป 
		ปัง! เอื๊อก! มะนาวตาค้างยืนทรงตัวอยู่ได้สักพัก 
		ปังๆๆๆๆ มะปรางยิงกระหน่ำซ้ำไปอีก เลือดออกปากมะนาว และโน้มตัวล้มไปข้างหน้า หน้าคะมำกับพื้น ตาย! ไปอีกคน 
	เด็กหญิงหมายเลข 23 แท็ป	เด็กหญิงหมายเลข 24 กุ้งนาง	เด็กหญิงหมายเลข 30 เปีย
	เด็กหญิงหมายเลข 39 มะนาว	เด็กหญิงหมายเลข 41 กู๊ด	เด็กหญิงหมายเลข 49 กั้ง
				ตาย! [เหลือ 11 คน]
		มะปรางโผตัวเข้าไปกอดศพของกั้งนางและแท็ป  พร้อมกับร่ำให้ออกมาด้วยความสงสาร มะปรางทำแบบเดิมๆ อยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนแทบจะไม่มีแรงร้องให้อีกต่อไปแล้ว คงได้แต่สะอื้น และนั่งเศร้าโศกเสียใจ รำพึงรำพันอยู่ตลอดเวลา ทั้งในใจและออกมาเป็นคำพูด อารมณ์ตอนนี้ มะปรางเฮิร์ทอย่างที่สุด  เพื่อนของตัวเองถูกฆ่าตาย และตัวเองต้องกลายเป็นฆาตรกรฆ่าคนอื่น  ถ้าวิคกับฟ่งไม่เดินมาเจอเข้า ก็คงจะฆ่าตัวเองตายเป็นแน่ 
		วิค ฟ่ง มะปรางโผเข้ากอดทั้งคู่และร่ำให้ออกมาอีกครั้ง  
		ไม่ต้องเสียใจหรอกมะปราง เธอยังมีเรา 2 คนที่จะอยู่เคียงข้างไปตลอด พวกเราไม่ทิ้งเธอหรอก วิคพูดปลอบใจมะปราง ทั้งคู่มองดูศพของกุ้งนางและแท็ป น้ำตาก็พลอยไหล พยายามไม่ร้องให้ออกมากกกว่านี้ กลัวว่ามะปรางจะเห็นและจะเศร้าใจขึ้นไปอีก จึงได้ช่วยกันพยุงมะปราง เข้าไปในห้องที่เคยอยู่รวมกันมาก่อน มะปรางผลอยหลับไป ทั้งคู่แยกกันออกไปนั่งตามมุมต่างๆ และร้องให้ออกมาด้วยอารมณ์เดียวกับมะปราง
	จอมพลหลวงยิ้มออกมาที่มุมปาก ก่อนที่จะควักบุหรี่ออกมาสูบด้วยความสะบายอารมณ์
		อีกห้องหนึ่งที่บิ๊ก ไทด์ และณัฐ อยู่รวมกลุ่มกัน สามคน บิ๊กบอกให้ไทด์ออกไปตักน้ำที่แทงค์น้ำมา ส่วนบิ๊กและณัฐก็นั่งกินอาหารอยู่ที่ห้อง ทั้งคู่กินด้วยความหิว แต่ในแววตาของบิ๊กมีความไม่ชอบมาพากลแอบซ่อนอยู่ 
	อึ๊ก! ณัฐอาเจียรออกมาเป็นเลือดเต็มชุดนักเรียน และกุมท้องด้วยความเจ็บปวดแสบปวดร้อน มองหน้าบิ๊กด้วยหน้าถมึงทึง
	 555 ไอ้ณัฐ ถึงเวลาตายของมึงแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านกูไม่ชอบขี้หน้ามึง กูเกลียดมึง เพราะมึงหล่อกว่ากู มาวันนี้กูได้แก้แค้นแล้ว กูต้องรอด กูต้องรอด วะ 555 ณัฐพูดอะไรไม่ออกเพราะความเจ็บ บิ๊กแอบใส่ยาพิษชนิดแรงมากในอาหารที่ณัฐกิน บิ๊กแสยะยิ้ม และกำลังจะเดินออกไป
	โชคดีนะเว้ยไอ้ณัฐ  ความหล่อช่วยอะไรมึงไม่ได้หรอก 55 บิ๊กสะพายเป้และค่อยๆเดินออกจากห้อง ณัฐคลำปืนที่วางอยู่ข้างๆ ใช้กำลังทั้งหมดที่ยังเหลืออยู่ เหนี่ยวไก และเล็งไปที่ศีรษะของบิ๊ก ณัฐทำไม่พลาด
	ปัง! บิ๊กโดนยิงระเบิดหัวสมองกระจุย ฟุบลงตายคาที่ ณัฐยิ้มน้อยๆ ออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะสำลักเลือดออกมาและตายตามไปด้วยอีกคน  ไทด์ที่แอบมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่หาได้เสียใจเลยแม้แต่น้อย ไทด์เดินเข้ามาในห้อง และแลสายตาไปมองศพทั้งสองด้วยความดูถูกดูแคลน  ก่อนจะเดินไปหยิบเป้สัมภาระพร้อมอาวุธและเดินออกไปจากห้อง โดยที่ไม่ลืมที่จะกระทืบศพไอ้บิ๊กด้วยความแค้น และเดินจากไป
		คิดจะฆ่าคนอย่างกูด้วยเหรอ ไม่มีทางหรอกไอ้โง่ 
		เด็กชายหมายเลข 4 บิ๊ก	เด็กชายหมายเลข 7 ณัฐ 	ตาย! [เหลือ 9 คน]