เรื่องซึ้งๆน้ำตาซึม

คนที่จะรอเธอตรงนี้เสมอ

[!-ฟามทรงจำ...สีจาง-!]
ตอน...''เผด็จศึก~ไมยราพ'' [เอ้ยๆไม่เกี่ยวๆ]          ตอน... ''สัญญาชั่วนิรันดร์'' 
	ใบเตย...!!...ตื่นได้แล้วลูก เสียงของ ญ วัยทำงาน ดังขึ้นตั้งแต่ข้างล่าง เพื่อปลุกลูก ช ที่แสนจะขี้เซา ที่ซุกหัวในห้องนอน มันเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว ของคนเป็นแม่ ซึ่งเป็นแม่บ้านที่จะต้องตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อหุงหาอาหารให้ครอบครัว ใบเตย เด็กอายุ 7 ขวบงัวเงียๆ ลุกจากที่นอน เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่ รร เปิดรับสมัครรับ น.ร. เข้าใหม่ชั้น ป.1 คุณพ่อและคุณแม่ ก็ได้พาพวกลูกๆไปสมัคร ณ รร ประจำจังหวัดกันอย่างมากมาย...
	วันแรกที่เข้าสมัคร ผม[ใบเตย] ตื่นเต้นมาก เพราะมีเด็กๆมากมาย ที่เข้ามาต่อชั้น ป.1 ผมเข้ากับเพื่อนๆได้อย่างดี แต่มันก็ไม่เสมอไป...
มี เด็ก สาวคนนึงออกจะ ไม่ค่อยดูดี+ไม่น่ารักเท่าไหร่นัก...ทำหน้าตาเศร้าหมอง คุณแม่อุ้มร้องไห้''งอแง''มาสมัครเช่นกัน ซึ่งดูแลมีฐานะมาก และผมก็เสือกรู้
ชื่อของเธอเพราะคุงแม่ของเธอพูดว่า ''ปุยฝ้าย อย่าร้องซิลูก..!!'' ทำให้พวกผมมีฟามรู้สึกคิดถึงพ่อแม่ตามไปด้วย ตอนเรียกประชุม ทาง ร.ร. ให้แต่เด็กๆเข้าไป
ส่วนผู้ปกครองก็แยกอยู่อีกห้องหนึ่ง การประกาศต่างๆ เป็นไปตามที่กำหนด ... นั่นเป็นวันแรกที่ผมพบกับ เธอ นามว่า ''ปุยฝ้าย...''
	และแล้ววันที่ทุกคนไม่ปรารถนาก็มาถึง วันเปิดเทอมวันแรกของพวกเรา เด็กๆเกิน 50% ร้องไห้จะตามคุณพ่อคุณแม่กลับบ้านซะไห้ได้เชียว
ส่วนผมนั้น ไม่มีความรู้สึกใดๆเลย น้ำตาผมไม่เคยไหลออกมาให้ใครเห็น แม้แต่ตัวเอง...!![ตั้งแต่จำฟามได้นะคับ] ตั้งเรียนมายังไม่เคยอยู่ร่วมกับนร. ญ เลย
ช่างแปลกจริงๆ จากที่เป็นคนกล้าแสดงออก กลับกลายเป็นเด็กที่ถูกอาจารย์มองว่า...เรียบร้อยเสมอ 555+ แต่ที่จริงแล้ว ''ซน'' อย่าบอกใครเชียว...
	ผมอยู่ห้อง ป.1/10 เพราะเป็นเด็กเข้ามาไหม่รวมทั้ง''ปุยฝ้าย''ด้วย เธอก็ช่างงอแงๆ เหมือนเดิมไม่มีผิด เพื่อนๆของผม 
(1.) สเกล[ลูกฝรั่ง]                                                    *               สุดหล่อขวัญใจสาวๆ มีเสน่ต่อเพศเดียวกันด้วย หึหึ !!           
(2.) แบงค์เกอร์[ลูกเจ้าของเหมืองเพชร]                   *               จอร์จ รสนิยมเขาช่างเยี่ยมจริงๆ รวมทั้งฟามโรแมนติกด้วย     
(3.) โพล่า[ลูกเจ้าของสวนสนุก+สวนสัตว์]              *                   หนุ่มน้อยร่างยักษ์ น้ำหนังเบาหวิว ป.1 47 ก.ก. คิดดูแล้วกัน          
(4.)  โจวโนะ[ลูกเจ้าพ่อมาเฟีย]                                *               เก๋าอย่าบอกใครเชียว ผมต่อยกับมันตั้งแต่วันแรก[ผลไม่รู้หรอก อายยย...]
                 *** พวกเราก็เรียนกันตามปกติภาษาเด็กๆ เวลามันก็ช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน จนวันหนึ่ง มีรุ่นพี่ ป.3 กำลังรุมกันล้อ+แกล้งฝ้ายอยู่
ขณะนั้นผมอยู่แค่ ป.1 แต่ก็ได้แสดงสปิริตลูกผู้ชาย โดยการเดินเข้าไปพร้อมกับพูดว่า ''เฮ้ยยย..!! อย่าแกล้งเพื่อนเราดิ่'' เด็ก ป.3 ทั้ง 4 คนมองหน้า 1 ในนั้น
เดินเข้ามาผลักผมทันที[ตอนหลังๆรู้ว่ามันชื่อ ''ชิ๊งฉ่อง''] ผมล้มลงลุกขึ้นมาจะต่อสู้แต่ก็โดนหมัดลุ่นๆ เข้าเต็มดั้งมึนครับ ตอนนั้นขอบอกมึนมากแต่ไอ้พวก 4 คนนั้นตกใจเห็นเลือดไหล วิ่งหนีไปเลยผมก็ยังงงๆ กับตัวเองอยู่ว่าเอ..!! เราทำอะไรลงไปนี่ ส่วน ฝ้าย ก็ตกใจอยู่ข้างๆเห็นเลือดยืนอ้ำๆอึ่งๆและยื่นผ้าเช็ดหน้าไห้ [โอ้..ลูกคุณหนูอย่างที่คิด]ผมก็รับมาเช็ดเลือดแล้วส่งคืนไป - -" หลังจากนั้นผมก็สนิทสนมกับฝ้ายพอสมควรเรียนกันมาเรื่อยๆ จนขึ้นชั้น ป.2 
	หลังจากนั้นผมและฝ้ายก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ให้ยืมของอะไรต่างๆซึ่งกันแระกัน [ส่วนใหญ่ผมยืมนะ] ทำให้มิตรภาพของเราแน่นแฟ้นมาก ฝ้ายได้ไห้สัญญากับผมไว้ว่า''...{ลืม}...'' ผมก็ให้เธอไปเช่นกัน แต่ผมก็ไม่ใส่ใจอะไรมาก เพราะก็ยังเด็กๆ อยู่ทั้งคู่ วันๆก็ กินๆ เล่นๆ นอนๆ [วัยรุ่นก็คง กิน ขี้ _ นอน] จนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจบ ป.2 ฝ้ายต้องย้านบ้านไปอยู่ต่างประเทศเพราะว่า มีเหตุจำเป็นบางอย่าง และแล้ว ฝ้ายก็ถูก ลบ จากฟามทรงจำของเด็ก ช คนนี้ไปอย่างสิ้นเชิง ฟามทรงจำเกี่ยวกับต้นไม้แก่ๆเปลือกแห้งๆ รอวันตาย ขนมที่เธอจะซื้อมาแล้วแบ่งกันกินกับผม คนที่ชอบหาว่าผมเป็นแต๋วแว้ว...แต่ผมไม่เคยโกรธเลย คนที่คอยห่วงใยผม และผมก็ห่วงเธอเช่นกัน***
	ผมมักจะไปนั่งเล่นที่โคนต้นไม้นั้น ที่อยู่รอวันตายกับ ฝ้าย เสมอ ซึ่งคนปกติทั่วๆไปจะไม่มากันหรอก และเมื่อเหงา หดหู่ใจ ผม จะมานั่งอยู่ที่นี่ 
นั่งตรงนี้ และจะสามารถคิดแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้เสมอ ส่วนตัวฝ้ายเองก็คงคิดอย่างนี้เช่นกัน และก่อนเธอจะไปนั่นเธอก็ มานั่งข้างๆผม 
และบอกเรื่องที่จะไปนี้แก่ผม ถึงแม้จะเป็นเด็ก แต่การที่จะต้องพรากจากใครบางคน ซึ่งเคยอยู่ร่วมกันมา ก็ทำให้เหงาหงอยเสมอ...พรุ่งนี้ ก็คงไม่มีเธอแล้ว 
เด็กงอแงๆ ที่ผมเอ็นดูก็จะจากไป และ คงไม่มีวันได้เจอกันอีกกก...เลยยย...
	บรรยากาศในห้องก็ปกติทั่วไป จะมีพวก ลูกครึ่งควบ ขนานนามกันว่า ''พา..เวิ่ล..พับ..เกิล''[4 ตัวเอ้ยๆ ตน - -" คนครับคน] แล้วก็ อยู่ห้อง 1 มาโดย ตลอดพวกนี้มีสมุนมากมายและสหายๆ พวกนี้ถึงจะเป็นแต๋วแว้วแต่ก็ไม่น่าเกลียดจนเกินไป...และไอ้พวกนี้เหละ มันจะทำให้ผมเป็นแต๋วซะให้ได้คงเพราะชื่อของผมและหน้าหวานๆของผมด้วยเหละ แต่ใครหาว่าผมเป็นนะก็มีเรื่องแทบทุกราย...
	พวกเราก็มีจะแต่เรื่องเฮฮาๆ สนุกสนาน กันตลอดเพราะไม่ต้องซีเรียสอะไรมากอยู่แล้ว ถึงแม้จะมีตุ๊ดมาเป็นอะไรแปลกๆของห้อง แต่พวกเราก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเลย พวกเขาออกจะมีน้ำใจในทุกๆเรื่อง บางทีผมก็คิดเหมือนกันว่า เอ..!! ทำไมนะ เขาถึงเป็นอย่างงี้ และ เกล แน่นอน..!!หล่อ น่ารักเอา perfect ซะขนาดนั้น เรียกได้ว่าเป็นขวัญใจชาวตุ๊ดเลยก็ว่าได้ เขาจึงเกลียดตุ๊ดม๊ากกก...
	เวลาผ่านไปๆ ชีวิตในวัยเด็ก ไม่มีอะไรที่น่าสนใจมากไปกว่า เล่น เล่น และก็ เล่น พวกเรา 5 คนเล่นด้วยกันเสมอ และแล้วการเรียนของพวกเราก็จบชั้นประถมลง พวกเราก็ศึกษาต่อที่ รร แห่งเดิม เราได้เข้ามาอยู่ชั้น ม.1/1 ซึ่งทั้งหมดมีถึง 12 ห้อง โอ้..โห..!! 
ไม่ใช่เล่นเลยนะพวกผม พวกเราแก็งค์เดิมสนิทสนมกันมาก มีเรื่องทีไรก็ไปกัน 5 คนทานข้าวก็ 5 คน ทำผิดก็ผิดกัน 5 คนถ้าเมื่อวันใด มี 1 คนขาดไป พวกเราก็จะหงอยๆกันโดยปริยาย และอีกอย่างที่สำคัญ พวกผม 5 คนมีเรื่องชกต่อยบ่อยมากกก...รวมทั้งต่อยกันเองด้วย...
	และวันแรกของการขึ้น ม. 1/1 มีเด็กที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ได้มารวมกับห้อง 1/1 ด้วย [ปกติเด็กไหม่เป็นไปได้ยากที่จะอยู่ห้อง 1 แต่ก็คงเพราะมาจากต่างประเทศมั้ง] เข้ามาวันแรกก็แนะนำตัวกันตามปกติ แต่ผมรู้สึกว่า ผมคุ้นๆกับเธอยังไงชอบกล เธอน่ารักมากๆ แก้มใสๆอมชมพู หน้าตาจิ่มลิ้ม ตาโตเปร่งประกาย ริมฝีปากบางๆออกแดงๆ คิ้วดำเป็นเส้น ผมยาวดำเงาวับ โอ้โห..!! สเป็กเลยฮะ ทำเอาผมหวิวๆ ทุกทีที่เดินผ่าน + เห็นหน้า ผมแอบชอบเธอซะแล้วหรือนี่ ทำไงดีๆ ผมมักจะควบคุมตัวเองไม่อยู่เสมอเวลาอยู่ต่อหน้าเธอ ต้องหาทางเข้าใกล้ชิดเธอให้ได้ แต่ผมเป็นคนขี้อาย 
จึงได้แค่พูดคุยกันตามภาษาเด็กๆ และก็ทราบชื่อมาว่า เธอชื่อ ''ปุยฝ้าย'' ...
	กลุ่มเรา 5 คนเป็นนักกีฬาของ รร. แห่งนี้ด้วยมี ผม เกล โจว เป็นนักฟุตบอล ส่วน แบงค์ กับ โพ เป็นนักบาส ผมไม่เก่งนักหรอกแต่ เพื่อนๆช่วย
ไห้เข้าได้ เวลาพวกเราเดินไปไหนๆก็มีรุ่นพี่ มองแบบแปลกๆ คล้ายๆกับว่าจ้องจะกัดอยู่ตลอดเวลา รวมทั้งไอ้  ''ชิ๊งฉ่อง'' ศัตรูหมายเลข 1 ของผม
	จนวัน เปิดต้อนรับเป็นทางการ ของ ม.1 ก็มาถึง[3 วันถัดจากเปิดเทอม] มีการจัดงานเลี้ยงต้อนรับพวกผมแอบนำ Black Eagle [เครื่องบินรบของ เกาหลี แป่ววว..]เหล้าชั้นนำ มาดื่นเล่นสนุกๆกันด้วย ตอนนั้นผมก็มีสาวๆมาเกาะติด งอมแงมๆเหมือนกับเพื่อนๆเลยยย.. แต่มันไม่แปลกเลยพวกเราเคยชินแล้ว พวกเราก็ได้แอบดื่ม แอลกอฮอล์ ซึ่งมันไม่ดีเลย แต่ก็ทำให้ผม ได้พบกับเหตุการหนึ่งปุยฝ้าย เดินมากับเพื่อน 2 คนแล้วบอกว่า ''ใบเตย เราขอคุยอะไรหน่อยได้ไหม ? '' โอ้จอร์จ ได้สิ ก็เธอน่ารักออกขนาดนั้น รวมทั้งแอลกอฮอร์ ที่ผมดื่มไปทำให้รู้สึกตึงๆ จากคนขี้อายก็หน้าด้านได้ และพูดออกทันทีเลยว่า ''เอ่ออ..ได้ซิครับ'' แล้วฝ้ายก็บอกเพื่อนว่า เด๋วมานะ แล้วพาผมเดินไปที่ต้นไม้แก่ๆ ที่ผมชอบไปนั้น...
	นี่ปุยฝ้ายไง เตยจำฝ้ายไม่ได้หรอ ผมก้อลองนึกดู แต่ว่าตอนนั้นเป็นอะไรไม่รู้นะ เหมือนกับว่าสมองมันทึบ ๆ คิดอะไรไม่ออก อาจจะเนื่องจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปด้วย...แต่แล้วผมก้อตอบไปว่า  อ๋อ...ฝ้ายเองเหรอ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเนี่ย นี่เป็นคำตอบที่ผมคิดได้ไงเนี่ย ไปได้น้ำขุ่น ๆ จิง ๆ แล้วเธอก้อพูดขึ้นมาอีกว่า แล้วจำสัญญาที่ฝ้ายเคยให้ไว้ได้มั๊ย แต่ตอนนั้นผมได้แต่คิดในใจว่า ''เอ็งเป็นใครข้ายังจำไม่ได้เลย แล้วจะจำได้ไงว่าเอ็งสัญญาอะไรกะข้าไว้เฮ้อออ...''เลยได้แค่ตอบไปอีกว่า จำได้สิ เป็นคำตอบที่ซี้ซั้วจิง ๆ (-_ -) แต่ไม่รู้จะตอบยังไงนี่นายิ่งมึนๆอยู่ ต่อหน้าเธอยิ่งมึนหนักเข้าไปใหญ่ ~ ~"พอผมตอบเธอไป เธอทำหน้าดีใจมาก ๆ หน้าขาว ๆ อมชมพูของเธอ พร้อมรอยยิ้ม ที่แสนจะสดชื่น ทำให้เหมือนกับว่า โลกทั้งโลกมันอยู่แค่เอื้อมนี่เอง ทำให้ผมยิ่งคิดอีกว่า เธอเคยสัญญาอะไรกับเราไว้ว้า รีบคิดหน่อยสิเฟ้ย..!! แต่พอผมกำลังคิดเท่านั้นแหละ เธอถามผมมาว่า แล้วฝ้ายเคยสัญญาอะไรกับเตยไว้ ตอบให้ชื่นใจหน่อยได้มั๊ย เอาแล้วไงซวยแล้วตู แล้วตูจะตอบยังไง รู้งี้ตอบไปตั้งแต่แรกว่าจำไม่ได้ก้อจบเรื่องแล้ว ผมยืนนึกอยู่ซักพัก เธอเริ่มทำหน้างอนแล้ว ผมเลยตัดสินใจบอกเธอไป..
	ผมก้มหน้าสลดแล้วบอกไปเตยขอโทษนะ..เตยจำไม่ได้ ผมได้แต่คิดว่า ซวยแล้วตู จะทำไงดีล่ะ แต่แล้ว ( -_- ) 
เมื่อผมตัดสินใจมองหน้าเธอ...เธอกลับยิ้มแล้วบอกผมว่า  ไม่เป็นไรหรอก ฝ้ายรู้ว่ามันนานแล้ว แต่ฝ้ายไม่เคยลืมนะ ...
คำพูดของเธอทำให้ผมนึกสงสัยเข้าไปอีก ผมเป็นคนขี้อาย แต่ว่าเมื่อแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์ ก้อจะทำให้คนเรากล้าและบ้าบิ่นมากกว่าเดิม 
( พวกผู้ชายทั้งหลายอย่างเราน่าจะรู้ดี ) ผมเลยบอกกับเธอว่า งั้นเตยขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั๊ย กลับบ้านดึกได้หรือเปล่า เธอยิ้มแล้วบอกว่า 
วันนี้ฝ้ายบอกพ่อว่าจะค้างบ้านเพื่อนเลยกลับดึกได้ เอาแล้ว สวรรค์เปิดทางให้คนอย่างเราแล้ว ผมเลยบอกเธอว่า 
งั้นไปกินข้าวกันข้างนอกดีกว่านะ เธอไม่ตอบ แต่ผมลุกไปแล้ว ผมนึกว่าเธอคงเดินตามมา แต่เธอกำลังเดินไปกระซิบอะไรอยู่กับเพื่อนเธอไม่รู้ 
แล้วเธอก็ตามผมมา ผมถามว่าคุยอะไรกันเหรอ ( แล้วมันเรื่องอะไรของเอ็งวะไอ้เตย ) เธอบอกว่า  ฝ้ายบอกเพื่อนว่าวันนี้ไม่กลับนะ 
ถ้าพ่อโทรมาบอกว่าฝ้ายนอนแล้ว ผมก้อเลยคิด เฮ้ย..! ไม่กลับ แสดงว่าวันนี้ก้อต้องอยู่กับตูทั้งคืนน่ะสิ [เอาแล้วไงล่าาา..!!]
	ผมนั่ง Taxi ไปกับเธอ ขาไปนี่นั่งเงียบไม่กล้าพูดอะไรเลยผม เพราะกลัวพูดไปแล้วประดาน้ำเข้าตัว ซวยอิ๊ก..!! พอไปถึงก็สั่งเลยครับผมสั่ง
กระเพราไก่ไข่ดาว ตามสูตร เธอสั่ง เล็กน้ำไม่ใส่เส้น..เอ้ยๆไม่ใช่ไม่ใส่ถั่วงอก นั่งๆทานไปเธอเอ่ยปากเลยว่า ตอนนี้เตยมีแฟนหรือยังคะ ?
โอ้..!! คนอย่างผมรึจะมีแฟน บอกได้เต็มปากเลยว่า ''ยังครับ''  ''แล้วเรื่องสัญญาจะเอายังไงล่ะ'' สัญญาอะไรวะเนี่ย งง ไปหมดแล้วผมเลยบอกว่า
เอ่อออ.....สัญญาอะไรเตยจำไม่ได้หรอกนะ เธอก็มองน่าแล้วบอกว่า ''นี่เตยจำฝ้ายไม่ได้เลยจริงๆเหรอ'' ผมก็ ''...{เงียบ}...'' ซักพักเธอก็ยิ้มอีกแล้วบอกว่า 
ไม่เป็นไรหรอกมันคงไม่สำคัญสำหรับเตยแล้วซินะ ผมก็ ''...{เงียบ}...'' สักพักเธอก็สั่ง Spy มาทาน ผมก็เอาไม่น้อยหน้าถึงจะมึนๆเหล้าอยู่แล้วก็ เอากะเขาหน่อย เธอนี่มารยาทในการทานอาหารเหนือชั้นมากๆเลย ทานก๋วยเตี๋ยวนี่ แทบจะคีบเข้าปากทีละเส้นๆเลย ลูกชิ้นงี้นะ 1 ลูกกัดมัน 3-4 คำ กว่าจะหมด 
เฮ้อออ... ผมก็เลยต้องระมัดระวังกับเขาไปด้วย เราก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย หน้าเธอก็เริ่มแดงๆ สงสัยว่าจะเมาแล้ว ผมจึงบอกว่า 
ไหวไหม..?? เด๋วเตยส่งกลับบ้านนะ
	เธอบ่นอะไรไม่รุงึมงำๆ ผมฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่จับใจฟามสำคัญประมาณว่า เตยคงลืมสัญญาระหว่างเรา 2 คนแล้วใช่มั๊ย ? 
คำพูดเธอทำให้ผมนิ่งช็อตไปซักพัก ผมพอเริ่มนึกออก เฮ้ย! เฮ้ย! เฮ้ย! ตายห่า...เรี้ยววว...!! 
ใช่เธอหรือเนี่ย ตอนเด็ก ๆ ไม่น่ารักอย่างนี้นี่หว่า โตขึ้นแล้วโคตะระ...น่ารักเลย เอาไงดีวะตู..... ทำไมเรานึกไม่ออกแต่แรกนะ อืมม..จำได้คร่าวๆแล้ว ... 
[ย้อนไปนึก ***] เอาวะตามน้ำเลยแล้วกัน อืมมม...จริงๆด้วยซิพอนึกออกแล้วงั้นเรามาทำตามสัญญานั้นกันนะ โอ้จอร์จ 
นายกำลังคิดอย่างที่ฉันคิดหรือเปล่า B1ฉันกำลังคิดอยู่นะ B2 ได้เวลาเปิดฉาก ''งิ้ววว'' แล้ววววว...ผมตอบทันทีเลยวะ ได้ซิ ^ ^ และผมก็พาเธอไปส่งกลับบ้าน [แต่ก็ยังจำสัญญาไม่ได้แค่พอรู้ว่าใคร -*-"]
	กลับมาบ้านอาบน้ำเสร็จเริ่มส่างๆเมาแล้ว ''เอ่..!! นี่เราคิดอะไรลงไปนี่ คนอย่างเราเนี่ยนะ จะไปเทียบเทียมข้างนางฟ้า ไม่ซิ เราทำอย่างงี้ไม่ได้
มันเห็นแก้ตัวเกินไปแล้ว'' ตัวตนของผมคิด... ความรู้สึกนี้ก้องอยู่ในหัวของผม ทั้งๆที่ผมควรจะดีใจ แต่ทำไมนะ..!? ผมถึงต้องโกหกเธอด้วยว่าจำได้
ทำไมล่ะ ..!? คงเพราะอยู่ต่อหน้าเธอแล้ว ใจมันลอยไปไกลคิดอะไรไม่ค่อยออกเลยมั้ง...
 	ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เตยเริ่มมีความ พยายาม ขยันอดทน ในการทำอะไรต่างๆเพื่อที่จะไม่เป็นที่แตกต่างระหว่าง ฝ้าย เขาทำทุกอย่าง
เพื่อที่จะเหมาะสมกับเธอที่สุด และแล้วผลสำเร็จก็เกิดขึ้น เตย สอบได้ที่ 1 รวมทั้งเป็นนักกีฬาดีเด่น ทำไห้ฝ้าย พลอยดีใจไปด้วย แต่นับวันขึ้น
เตยเริ่มเป็นดาวเด่นของ รร ทำไห้สาวๆ หลายๆคนคิด ... แต่ตรงกันข้ามพวกหนุ่มๆก็คิด ... เหมือนกัน [ ... 3 จุดล้านฟามหมาย ]
ทำไห้ฝ้ายออกอาการหึงหวงบ้างเป็นบางที แต่ก็มีหนุ่มๆเกาะแกะฝ้ายไม่ใช่น้อยเลย...
	ฝ้ายมีอิทธิพลต่อฟามสามารถของเตยมากเธอทำให้เตยแล ดูดีไปซะทุกเรื่อง และ เตยก็มีอิทธิพลทางฟามรู้สึกของฝ้ายมากเช่นกัน 
	3 ปีผ่านมาแล้วซินะไม่ซิมันผ่านไปแล้ว 9 ปีที่เตยไม่ใส่ใจอะไรกับมันเลยสัญญาที่ เตยทำเป็นรู้ ทำเป็นเข้าใจ สัญญาที่ทั้ง 2 คนให้ไว้ด้วยกัน 
ฝ้ายจึงคิดว่า เตย รู้เรื่องนี้ดีเธอจึงรอคอย รอคอย...เตยต่อไป ต่อไป และ ต่อไป...จน...
	ปิดภาคเรียนชั้น ม.4 ขึ้นชั้น ม.5 เธอก็เป็นสาวขึ้นมาทุกวันๆ และก็มีหนุ่มๆ มาจีบมากมาย ต้า... ชายหนุ่มคนนึงที่กำลังตามจีบฝ้ายอยู่เหมือนกัน
เขาเป็นคนที่ ร่ำรวย ฐานะดี นิสัยดี รวมทั้งเขา ดูเหมือนจะชอบฝ้ายมากซะด้วย ทำไห้ เตย ออกอาการหึงหวงเป็นธรรมดา ต้าคุยกับฝ้ายได้ถูกคอมาก
ดูเหมือนตอนนี้ ต้า..จะเข้ามามีบทบาทกับชีวิตฝ้ายซะแล้ว...แล้วเตยล่ะ จะทำยังไง !?
	คงเพราะว่าหลายๆคนรู้ว่า ฝ้าย ยังไม่มีแฟน + ยังไม่เคยเป็นแฟนใครด้วย รวมทั้งเตยก็เหมือนกัน ทำให้เรา 2 คนที่ชอบคอกันอยู่แล้ว อยู่ใน
ภะวังแห่งฟามรักที่คนอื่นๆคนมอบไห้ แต่จิตใจของเราเข้มแข็งพอที่จะ ตัดขาดออกจาก ภะวัง นั้นได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ฝ้ายก็ได้แต่รอ รอเตยจะทวงสัญญา
และเธอก็พร้อมที่จะทำตาม เธอนึกแต่เพียงว่า''เตยคงยังไม่พร้อม'' แต่ไม่รู้เลยว่าเตยไม่รู้เรื่องอะไรเลย ผมรู้ดีว่า ถ้าผมไปบอกเธอตอนนี้ว่า ''ผมไม่รู้เรื่อง'' 
มันเท่ากับว่าผมโก6 เธออีกครั้งแล้ว ฝ้าย คงต้องเสียใจมาก แต่เธอก็คงจะยิ้มตามฟอร์มอีกเช่นเคย - -" แต่ผมไม่อยากเห็นรอยยิ้มแบบนั้นเลย
	จนวันหนึ่งฝ้ายคงอัดอั้นตันใจมาก เพราะอะไรล่ะ !? เธอรับปากจะไปทานข้าวเย็นกับ ต้า... ซึ่งไอ้ ''โพ'' รู้ข่าวเข้า รีบมาบอกเพื่อนๆ
แต่ไม่บอกเตย และวางแผนทุกวิถีทางเพื่อขัดขวาง ทั้ง 2 และเบิกทางให้ ''เตย'' - โจว เกล โพ และ แบงค์ วางแผนกันแผนนั้นก็คือ ...
	โจวขับรถตาม ต้า ไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว และขับพุ่งชน[ก็อย่างที่บอกนะบ้านรวย] เพื่อที่จะทำไห้ ต้า เลิกล้มฟามตั้งใจที่จะทานข้าวเย็นกับฝ้าย
ซึ่งเขาชวนมานานแล้วแต่เพิ่งได้การตกลงเอาวันนี้ ต้า เห็นว่าคนที่ชนอยู่ รร เดียวกันเลยไม่เอาเรื่อง และรีบนั่ง TAXI ไปร้านอาหาร ''โออิชิมิซาดาโกะ'' 
ที่นัดไว้กับฝ้ายโดยเร็ว คงกลัวว่าเธอจะรอนานและกลับไปก่อน โจว ยืนอึ้งกับฟามรักที่ยิ่งใหญ่ของ ต้า แผนการที่คิดไว้ต่อว่า จะเอาเรื่อง ต้า ก็จบลง
	และแล้วต้าก็ได้ทานข้าวกับฝ้าย โดยที่เตยไม่รู้ข่าว ฝ้ายกำลังทำอะไรอยู่ แล้วสัญญาที่ให้ไว้กับเตยล่ะ มันไม่เกี่ยวกับเรื่อง...นี้เลยเหรอ
	หลังจากวันนั้น เตยเริ่มห่างเหินกับฝ้ายเพราะว่า ฝ้ายติดตัววอลเล่ย์ ญ ส่วนเตยต้องไปทั้งแข่งบอลและเก็บตัวนักกีฬา กับพวกเพื่อนๆ ด้วย
แต่แหล่งที่พบกันสำหรับเตยกับฝ้าย ต้มไม้แก่ๆแห้งๆที่รอวันตายนั้น เราทั้ง 2 ก็จะมากันบ่อยๆ บางทีก็เจอกันแต่ส่วยใหญ่ไม่เจอ - -" พวกเราจะฝากข้อฟาม
โดนเขียนลงในจดหมายและนำยัดไว้โนโพรงเล็กๆ ที่สูงประมาณระดับอกของคนได้ เราส่งคำอวยพรต่างๆ นัดเที่ยวที่ต่างๆ ก็ทางนี้ แต่ก็ยังไม่เคยมีการกล่าว 
ถึงคำสัญญา สัญญาของเราทั้ง 2 ก็ยังไม่ถูกเปิดเผยซะที ตอนนี้ฝ้ายคงคิดว่า ใบเตย ไม่ได้รักเธอ... แต่เธอก็คงไม่แปลเปลี่ยนสัญญาที่เคยให้ไว้
	จนถึงวันเสาร์ พวกเรา 5 คนรวมฝ้ายอีกเป็น 6 คน นัดกันที่ร้านนมเช่นเคย ร้านนมแห่งนี้ตั้งอยู่ในย่านการค้า มีผู้คนพลุกพล่านไปมามากมาย
พวกเราได้นัดกันไปเล่น Bowling โดยผมเพิ่งหัดเล่นครั้งแรก ส่วนพวกนั้นเขาเล่นเป็นกันหมดแล้ว เกมส์แรกเขาสอนผม ผมเหมาคนเดียวทั้งเกมเลย ^ ^
ลูกแรกที่โยนไปนั่น ทำให้ป๋มได้รับ สมยานามว่า ''เพชฌฆาตร'' เพราะอะไรรู้ไหม ? ไม่ได้พระทำ สไตค์ ได้หรอก ผมเหวี่ยงลูกไปข้างหลังแล้วมันหลุดมือน่ะ
ทำให้ลูกลอยโด่งไปข้างหลัง หึหึหึ !!  ถ้าใครมาโดนนะตายสถานเดียว 555+ พอผมเล่นพอได้แล้วเพื่อนๆนัดให้จับคู่กัน ผมจับคู่กับฝ้ายอย่างแน่นอน
พอจับเสร็จมันบอกให้เป่ายิงฉุบกัน ย๊ากกกก !! กระดาษ 555+ ผมชนะเธอ เพราะเรื่องนี้ไม่เคยเป็นรองใคร และแล้วข้างแพ้อยู่กับแพ้ ชนะอยู่กับชนะ
อ่าววว...งี้ผมก็อยู่คนละข้างกับฝ้ายน่ะซิ ~~" ข้างผมมี แบงค์ กับ โพ หึหึหึ !! ตัวฉกาจเลย หัวหน้าทีมคือผมเอง ส่วนทีมฝ้ายมี โจวและ เกล 555+ มันไม่เก่งนัก
ทีมผมก็เอาชนะเอาง่ายๆ โดนผมล่างท่อไป 80% นอกนั้นเก็บ พิน ทีละ 2-3 ตัว นอกนั้นเป็นหน้าที่ของ ไอ้แบงค์ครับ เก็บ สไตค์ๆๆๆ เชือดนิ่มๆ
เราตกลงกันแล้วว่า คนแพ้ต้องเป็น Buddy ของผู้ชนะ แน่นอน Buddy ที่ผมเลือกก็ต้องเป็น เกล เอ้ยๆ ไม่ช่ายๆ ต้องฝ้ายซิ [ไม่ใช่เกย์นะหึหึ !!] หลังจากนั้นก็
ไปเดินตามห้าง แยกย้ายกันไป แต่...!! สายตานับล้าน จ้องมองมาที่ผม 555+ ก็เดินมากับผู้ ญ ที่น่ารักซะขนาดนี้ หึหึหึ !! Buddy ผมไม่เห็นทำไรเลย
เดินนำผมดุ่ยๆ เอ๊ะ !! ยังไงเนี่ย และผมก็ซื้อ ไอศกรีม เลี้ยงเธอแทนเฉย 555+ แปลก และก็ถึงเวลานัดกลับ เพื่อนๆรู้ดีว่า ผมเป็น Buddy เธอแน่ๆ555+
ก็มีแซวๆกันบ้าง เธอก็ทำหน้าอายๆ น่ารักมากกก...
	แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของสัญญาออกมาเช่นเคย ช่วงหลังๆ ม.5 เรามาเที่ยวกันบ่อยมาก พวกเราดูหนังผีเรื่อง Ju-In มันเป็นหนังผีสยอง ที่น่ากลัวมาก
แต่การวางตัวของเธอก็เช่นเคย นั่งสั่นๆ อยู่เฉยๆ ว้าาา... ไม่ตามแผนผมเลยนึกว่าจะมาเกาะบ้าง แต่ผมซิดันกลัวตัวสั่นนั่งเกร็งจับเบาะไว้แน่น ~ ~" 
	ฟามรักของพวกเพื่อนๆผม เป็นไปได้สวยงามมาก เหลือแต่ผม Oh..!! ทั้งๆที่มันน่าจะลงเอยไปนานแล้ว ผมก็รู้เสมอว่าเธอน่าจะมีใจให้ผม
แต่ก็กลัว กลัวว่าเมื่อปริปากพูดออกไปแล้ว ไม่เป็นไปตามแผน ผมอาจจะต้องห่างเหินเธอไป เกล=น้ำฝน แบงค์=รุ่งฟ้า โพ=ชาช่า โจ=ยาย่า
ชาช่ากับยาย่าพี่น้องกัน ^ ^ หึหึหึ !! เพื่อนผมมันอยากเป็น ''ญาติ'' กัน [รึเปล่าว๊า]
	จนวันนึงก็มาถึง ผมได้ไปเที่ยวกับฝ้าย 2-2 ผมไปเที่ยวที่สวนสนุก ได้เข้าไป นั่งชิงช้าสวรรค์ นั่นไง ผมเจอจุดอ่อนเธอซะแล้ว เธอกลัวฟามสูงนี่เอง 
แต่นั่งชิงช้าสวรรค์มันน้อยไป เธอยังคงรักษาสมดุลคุณหนูไว้ได้ แต่... ฟามชั่วร้ายผมก็ออกมาผมพาเธอไปนั่ง ''เรือใบไวกิ่ง'' เอาละโอกาสมาถึงแล้ว 
แกว่ง 2 ครังแรกเธอนั่งหลับตาปี๋เลย 555+ ครั้งที่ 3 ผมตะโกนสุดเสียงเลยว่า โย่วววว...!! ไม่ได้มีไรหรอก แค่มีฟามสุขน่ะเพราะเธอได้กอดแขนผมไว้แน่นเลย 
แต่ก็ไม่ปริเสียงร้องกี๊ดๆเหมือนผู้ ญ คนอื่นๆเลย แต่ลงมาแล้วผมก็ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน รีบวิ่งไปอวกแตกก่อนเลยครับ อื่อหือ แต่เธอดันไม่เป็นไรเลย กะว่าจะ
พาไปรถไฟเหาะอีก แต่...ผมไม่ไหวแล้ว ~ ~"
วันนั้นรู้สึกว่าเธอจะตามใจผมเป็นพิเศษ เพราะอะไรล่ะ ...? จนที่ในสุด...
	ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว เธอก็ได้ถามผมว่า ตกลงเรื่องสัญญาจะเอายังงัย..? ว๊ากกก..! เอาแล้วไง ความหดหู่มันกลับเข้ามาหาผมอีกแล้ว 
ผมจะตอบเธอยังไงเอาล่ะ ตายเป็นตาย งอนเป็นงอน อย่างน้อยเธอก็ต้องกลับบ้านพร้อมผม เอาว่ะ..!! เอ่ออ..คือ..เตย..เอ่อ..เตยจำไม่ได้เลยอ่ะ ฝ้ายก้มหน้าลง
พร้อมบ่นว่าว่าแล้ว อย่างเบาๆ เสียงของเธอเศร้าหมองยิ่งนัก ทำไห้ผมยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่ว่าสัญญานั้นคืออะไร..? น้ำตาเธอคลอเบ้า ทำเอาผมใจเสียแทบ
อยากตะโกนออกมาว่าฝ้ายยยย!!!ผมขอโทดดดดดดดด!!! แต่ก็ได้แค่พูดเบาๆ แล้วบอกว่าฝ้ายบอกเตยได้ไหมว่าสัญญานั้นคืออะไร ฝ้ายบอกว่า 
มันไม่สำคัญสำหรับเตยนักหรอกน่า หาาาา... เอาแล้วไงล่ะ เตย ผู้ไม่เคยหนีปัญหา บัดนี้ โดนแค่คำสัญญาเล่นงาน บดขยี้หัวใจแทบจะแหลกเหลวแล้ว 
เราต้องนึกให้ได้ๆ แต่ทำไมนะทำไมตอนนั้นผมนึกไม่ออกเลย เธอสัญญาว่าอะไร และผมสัญญาว่าอะไร ทำไมผมไม่ใส่ใจเอาซะเลย ผมมันแย่มากเลย 
ระหว่างนั้นฝ้ายก็หัวเราะขึ้นมาคิกๆๆ เตยนี่หน้าซีดเลยนะ คิกๆๆ ทำให้ผม พลอยขำไปด้วย แต่ในใจยังคิดอยู่เลยว่า สัญญาอะไรกัน 
และทำไมเธอถึงไม่บอกผม แล้วมันไม่สำคัญกับผมได้อย่างไร !? เรื่องทุกเรื่องของเธอมันสำคัญกับผมหมดนะะะ... แล้วทำไมล่ะ... ทำไม !?
ผมตัดสินใจถามฝ้ายต่อเลยว่านี่ๆฝ้าย เตย ถามจริงๆเลยนะ สัญญานั้นมันคืออะไร ? ฝ้ายนั่งอมยิ้มแล้วพูดออกมาว่า 
ก็ที่เคยสัญญาว่าอืม...เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไง
โอ้โห..!! แค่นี้เองเหรอ ก็ทำตามสัญญานั้นอยู่นิ แต่ทำไมเธอดูแปลกๆ หลังจากพูดจบไป ผมรู้ทันทีเลยว่า ''มันไม่ช่ายยย'' เธอพยายามหลีกเลี้ยง 
ที่จะต้องพูด คงอยากให้ผมนึกขึ้นได้เอง เอาแล้วไงเป็นหน้าที่ผมแล้วต่อไป...
	ผมขับ UFO ส่งเธอกลับบ้าน เมื่อถึงบ้าน เธอหยอกผมอีกว่า อย่าลืมสัญญาของเราล่ะ ^ ^  แล้วก็หันหลังวิ่งเข้าบ้านไป เอาล่ะ ไอ้เตย 
เมิงต้องนึกไห้ได้กลับบ้าน อาบน้ำนึก... ทานข้าวนึก... นอนนึก... ตุ๊บบบ..!! ทำไมนึกไม่ออกวะ เสียงมือเตย ซัดกำแพงเข้าไห้อย่างเต็มๆ 
และก็ลงมานั่งทำแผลข้างล่าง 555+ เรานี่โง่จริงๆเลย ต่อยทำไมวะ...  
	เอาล่ะคราวนี้ ท่าไม้ตายผมได้ถูกควักมาใช้ ผมเดินไปนึกที่ต้นไม้นั้น...ประมาณ 2 ช.ม.ผ่านไป แต่ก็นึกไม่ออกจริงๆ อะไรกันนี่ 
มันยากขนาดนั้นเลยผมตะโกนออกมาว่า ทำไมนึกไม่ออก..!!วะะะ..!! ขณะนั้นฝ้ายเดินเข้ามาได้ยินพอดี และเข้ามาขำอีก คิกๆๆ 
แต่ดวงตาเธอมันไม่ขำด้วยเลย  อ่าวฝ้าย มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?ก็มาทันได้ยินคนบางคน ตะโกนแหกปากนั่นเหละ เอาแล้วไงล่ะ...!! 
ตอนนี้ความรู้สึกผมมันเหมือนกับ ลอยอยู่ในห้วงอวกาศ ความคิดในหัวตอนนี้มันตึบบบ... มันสับสนไปหมด ไม่ซิมันเหมือนไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลย 
ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของฝ้ายที่กำลังพูดอยู่ ตอนนี้ในหัว ผมมัน บิ๊งงงง...ไปหมด ได้ยินแต่เสียงของตัวเองที่ว่า 
''ไอ้เตย ไอ้โง่ ไอ้คนโกหก นายนี่มันแย่มาก ทำเธอเสียใจกี่ครั้งแล้ววะ ไอ้บ้าเอ้ย..!!'' 
	เวลามันผ่านเลยไป จนพระอาทิตย์เริ่มจะตก พวกเรานั่งมองพระอาทิตย์กัน ผมเอื้อมมือไปสัมผัสมือฝ้าย ...
แต่เธอนั่นค่อยๆแกะมือผมออก แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้ผมสับสนกับตัวเองมา ฝ้ายกำลังคิดอะไรกับเราอยู่นี่ Oh..!! ฝ้ายเปี๊ยนไป๋... 
	เวลาก็ร่วงโรยไป...จนเรา 2 คนแยกย้ายกันกลับบ้าน ผมอาสาไปส่งเธอเช่นเคย แต่คราวนี้เธอเดินออกจากรถปิดประตู เดินเข้าบ้านไป
ไม่เหลียวมามองผมเลย มันแตกต่างจากทุกครั้ง เธอคงเคืองๆผมแน่ๆ ผมจึงไปนั่งมองดวงจันทร์แล้วนึกต่อ...
	วันต่อมาฝ้ายก็ได้รับปากไปทานข้าวกับ ต้า อีกครั้ง ฝ้ายไม่คิดไยดีกับเตยแล้ว  เหรอ 
	เรื่องนี้ ไอ้ ''เกล'' รู้มันมาบอกผม ผมตัดสินใจตามเธอไปและพยายาม อยู่ดูห่างๆโดยมิคลาดสายตา ''ต้า'' มันทำดีกับฝ้ายมาก 
ทุกๆอย่าง Perfect ไปหมด พวกเขาไปกันที่ร้านเดิม ''โออิชิมิซาดาโกะ'' ร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังที่เธอชื่นชอบฝั่งตรงกันข้ามนั้น มีร้านอาหารเก่าๆตั้งอยู่ริมถนน 
ผมตัดสินใจนั่งกิน+เฝ้ามองเธอที่นั่น ท่าทางเธอช่างมีความสุขเสียจริงๆ ไม่เหมือนตอนอยู่ต่อหน้าผมเลย ถึงแม้ผมจะทำให้เธอยิ้ม หัวเราะ และเป็นกันเองมาก
กว่าก็ตาม แต่ผมก็ทำให้เธอต้องซึม หลายครั้งหลายคาอยู่เหมือนกัน ผมเห็นต้าเอาใจฝ้ายมากมาย ความคิดผมแล่นเข้ามาอีกครั้ง 
''ไอ้เตยแกทำอะไรอยู่น่ะ ทำไปเพื่ออะไรวะ ดูนั่นเขามีแฟนแล้ว เห็นมั๊ย เห็นมั๊ย เห็นมั๊ย..!?'' น้ำตาของลูกผู้ ช ที่ไม่เคยไหลออกมาทั้งชีวิต มันก็เริ่มซึมๆ
ซะแล้วซิ แต่แน่นอน คนอย่างเตยไม่ยอมให้มันออกมาแน่นอน เตยหลับตาสูดหายใจเข้า เงิยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจออกมาทางปาก พร้อมบอกกับเกลว่า 
''เกลกูอยากกลับบ้านแล้ว'' แน่นอน เพื่อนที่รู้ใจย้อมไม่ขัดใจเพื่อน เกล พาเตยไปส่งถึงบ้าน... 
	ฝ้ายกับต้า สนิทสนมกันทุกวัน และแล้วเตยตัดสินใจเขียนจดหมาย ใส่ไปในตู้ของพวกเขา 2 คน [โพลงไม้] เมื่อฝ้ายมาก็หยิบอ่าน ใจความสำคัญ
มีอยู่ว่า ฝ้าย เรา ดีใจกับเธอด้วยน่ะ ที่เห็นเธอมีความสุข ต่อไปนี้ขอให้เธอมีความสุขกับคนที่เธอรักต่อๆไปนะ เมื่อฝ้ายอ่านจบ เธอก็รีบไปบ้านของเตยทันที 
แต่เตยคงดื่มเหล้าไปขนาดหนัก ไม่ว่าฝ้ายจะ เรียกยังงัย เตยก็ไม่ตื่น จนดึก ฝ้ายนั่งรอเตยอยู่จนมืด และก็กลับบ้านไปในที่สุด........
	และแล้ววันหนึ่ง พ่อและแม่ของฝ้ายต้องไปประชุมต่างประเทศ ทำให้เธออยู่บ้านคนเดียว นั่นคือ จะไม่มีคนมารับมาส่งฝ้าย เธอต้องมาเอง
ต้า จึงขออาสา รับ-ส่ง ทุกวันแต่ ฝ้ายปฏิเสธ และบอกว่า ''มีคนรับส่งแล้วล่ะ'' ประโยคนี้ทำเอาต้า ซึ่งรักฝ้ายมากนั้น อึ่งไปเลย และฝ้ายก็มาขอร้องเตยให้ไป
รับ-ส่ง ที่บ้าน และแน่นอนเตยไปแน่นอน แต่ไม่เคยได้เข้าบ้านฝ้ายเลย จนต้ารู้ข่าวขึ้น เขาขับรถตามเตยมา เตยส่งเข้าบ้านฝ้ายแล้วขับรถกลับ ด้วยเป็นคนที่ช่าง
สังเกตุจัง เห็นรถของต้าขับ สวนไปด้วยความเร็ว เตยตัดสินใจ ขับวกกลับไปทันที และดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ ต้า กดกริ่งและเข้าไปในบ้านของฝ้าย
ผมไปนั่งพิงประตูบ้านของเธอ ผมเริ่มมีอาการอีกแล้ว ผมรู้สึกว่า รักที่ต้ามีต่อฝ้าย มันไม่ค่อยบริสุทธิ์เท่าไหร่เลย และรางสังหรณ์ นั่นก็เป็นจริง เสียงฝ้ายร้อง
กี๊ดดด...ช่วยด้วยยย... ความคิดของผมคือ ต้องเข้าไปในบ้านให้ได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมตัดสินใจกระโดดถีบประตูนั้นเต็มแรง 
	''ปังงงง !!''...โอยยย...!! ตีนตู... มันไม่พังครับ ผมก็ทำเป็นครั้งที่ 2 ปังงง!!! ตอนนี้ประตูได้เปิดแล้ว ภาพที่ผมเห็นนั้นคือ ฝ้ายถูกต้า ล็อคจากข้างหลัง
และอีกอย่าง เธอกำลังร้องไห้อยู่...ครั้งแรก ครั้งแรกนะเนี่ยที่ผมเห็นเธอกี๊ดดด+ร้องไห้ ผมไม่สนใจแล้วว่าเป็นใคร ผมไม่พูดไม่จา คิดแต่เพียงว่า 
ใครทำอะไรเธอ มันผู้นั้นต้อง''เดือดร้อนแน่'' ดูเหมือนต้าจะตกใจมาก เพราะ ผมจัดอยู่ในกลุ่มนักเลงที่ผู้คนกลัวอยู่แล้ว เห็นหน้าหวานๆงี้เหอะ...
	ดอกแรกที่ผมหวดไปคือการ Swing เท้าขวาเข้าก้านคอของต้า แต่เขาพอกันได้และเริ่มต่อสู้ ผมไม่สนอยู่แล้วคับ ถึงแม้ต้าจะเรียน''เทควันโด''มาตั้ง
แต่เด็กก็ตาม ผมใส่ต่ออย่างไม่ยั้ง หมัดชุด มั่วๆ ซั่วๆ ที่ทำให้คนนอนนับดาวเป็นจำนวนมากแล้ว ได้ถูกนำมาใช้อีกครั้ง + ความโมโหสุดขีด Andrenarine
หลั่งไปทั่วร่างกายผม ผมซัดมันจนนอนอย่างไม่รู้ตัว ถึงแม้จะสลบแล้วผมก็เตะเข้าสีข้าง และกระทึบซ้ำอีก 2-3 ที... ด้วย''โทสะ''ของนักเลง
	ผมหันกลับมาหาฝ้าย อ่าววว..!! เธอ Teleport หายไปผมเดินเรียกเธอตลอดทาง ผมได้ยินเสียงแล้ว เธอร้องไห้กระซิกๆ อยู่ในห้องผมถือวิสาสะ
บิดลูกบิดแต่มัน log อยู่จึกต้องขอให้เธอเปิดว่า ฝ้ายผมขอเข้าไปด้วยซิ เธอเปิดประตูออกมายืนก้มหน้า และถลากอดผม Oh..!! ตัวเธอเย็นเจี๊ยบเลย
แต่ผมรู้สึกดีมาก แต่ด้วยอาการเดิม''โรคปอดกำเริบฮะ''ผมจับแขนเธอทั้ง 2 ข้างค่อยๆดันออก ฝ้ายมองหน้าผม และร้องตกใจ ''ตายแล้ว.!!'' แต่ด้วยฟามทะเล้น
ผมก็ต่อไปว่า หาา...ยังไม่ตายนาา''ร่องรอยการต่อสู้ของผมกับต้าปรากฎเห็นเด่นชัด แต่ก็คงเป็นเพราะผมโมโหมากจึงไม่รู้เลยว่าโดนอะไรไปมั่ง...ไม่เจ็บเลย
ฝ้ายนำผ้าเช็ดหน้าผืนเดิมเช็ดเลือดไห้และทำแผลไห้ผม แต่ตอนนั้นผมอื่อหือ..!! เจ็บจริงๆ เจ็บใจที่มันทำกับเธอได้ลง เธอขอร้องให้ผมอยู่เป็นเพื่อนเธอคืนนี้
เธอบอกว่าเธอกลัว แต่ผมเป็นผู้ ช นะการที่จะอยู่กับผู้ ญ 2-2 มันย่อมไม่งามแน่ๆ แต่เธอก็ขอร้องจนผมต้องจำยอม 
	เรื่องของต้าขอตัดไปเลยนะครับ ^ ^ มันเกือบตายอยู่โรงบาลผมจับยัด Taxi ไห้ไปส่ง[ส่วนตัง ก็ค้นจากกระเป๋ามันเหละ]
	ตอนนั้นผมดู TV ที่ห้องรับแขกกับฝ้าย ผมเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว เวลา 6.00น. เธอตื่นขึ้มมาปลุกผม ผมก็ งัวเงียๆ หลับต่อบนตัก เธอตะโกน 
ตื่นได้แล้ว..!!ผมจึงลุมขึ้นมา เธอก็ลุกแล้วบอกเด๋วทำกับข้าวไห้ ผมล้มตัวลงนอนต่อบน ''โซฟาร์'' วันนั้นเป็นวันเสาร์ จึงไม่ต้องไป รร แต่เธอก็ตื่นเช้าเช่น
เคยกับข้าวเสร็จผมลุกขึ้นมานั่งทานด้วยกันในห้องอาหาร โอ้..!! ไข่เจียวของโปรด... นั่งทานไปก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยและก็รู้ถึงเรื่องเมื่อวานว่าต้า บอกรักเธอ
แต่เธอไม่รับรัก ความรักของต้าในฟามคิดผมมันเป็นฟามรักที่เห็นแก่ตัว ไม่บริสุทธิ์เลย [ต่อมามันย้าย รร หนีอายยย 555+]
	แต่เตยและฝ้าย ก็ยังไม่มีคำว่า...รักเช่นเคยทำไมทั้ง 2 คนนี้ช่างปากแข็งจริงๆนะ
	เตยและฝ้าย เหมือนได้เป็นแฟนกันแล้วเพราะว่า เพื่อนๆวางแผน หึหึ!! คราวนี้นัดมาที่ร้านนม ตอนนี้มีถึง 10 คนคนล่ะคู่เลย แต่คู่ผมก็ไม่ Sweet 
เหมือนคู่อื่นๆเลยแฮะ แต่ผมก็พึงพอใจมากแล้ว เวลาพวกเราไปเที่ยวดูหนังอะไรต่างๆก็จะไปกันถึง 10 คนทำไห้สนุกสนานเฮฮามาก ...
	และแล้ววันปิดเทอม ม.5 ก็ใกล้จะมาถึง ผมนัดฝ้ายและบอกว่า วันนี้มาที่ต้นไม้ด้วยนะ เตยมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย วันนั้นเราไปเจอกันตามนัด
และผมเอ่ยถามขึ้นเลยว่า เตยอยากจะทวงสัญญานั้นน่ะ มันคืออะไรเหรอ และแล้วฝ้ายก็ยิ้มหน้าแดงอีกครั้ง และบอกว่า บ้า ทำให้ผมงุนงงอีกครั้ง
เธอจะไม่บอกผมจริงๆหรือเนี่ย แล้วทำยังไงผมถึงจะนึกออกล่ะ เธอบอกว่า เด๋วก็รู้ โอ้จอร์จ ผมจะทำยังไงดี หรือผมก็ไม่ต้องการคำสัญญานั้นอีกแล้ว
	และแล้วก็ถึงวันเกิด เราเกิดเดือนเดียวกัน จึงจัดวันเกิดพร้อมๆกัน ผมเป็นคนที่เล่นเกมส์เก่งมาก แต่เวลาเล่นกับเธอ ผมจะยอมแพ้เสมอ
เธอนี่ช่างโกงเก่งจริงๆ ทั้งแย่งจอย ปัดมือออกประจำ แต่ยังไงซะ ถ้าผมจะเอาจริงยังไงก็ชนะอยู่ดี ผมก็แกล้งๆยอมแพ้เธอในทุกๆครั้ง ซึ่งปกติไม่เคยแพ้ใคร
เพราะผม มีความสุขมาก เวลาเธอชนะผม เธอจะเย้ย ยิ้มหน้าแดงกร่ำ แต่เธอก็ไม่รู้เลยว่า ผมนั้น อ่อนห้ายยย... หึหึ !!
	ชีวิตของผมเกินกว่า 80% ได้มอบให้เธอไปแล้วแต่ก็ยังไม่มีคำบอกว่ารักซักคำ พวกเราเรียนถึงชั้น ม.6 แล้ว ฝ้ายบอกว่า จบ ม.6 เราจะทำตาม
สัญญากัน อ่ะนะ 12 ปีแล้วซินะ ที่ผมค้างคาใจกับสัญญาที่เธอให้กับผมไว้เสมอมา ดูท่าทางเธอสดใสขึ้นทุกวันๆ จนวันนึง เราไปที่ที่ห้างด้วยกัน 10 คน
เธอบอกจะไปเดินดูหนังสือแป็ปนึง ผมก็ยืนซื้อน้ำอยู่และผมหันไปเห็นเธอออ..เธอกำลังยืนเอาผ้าเช็ดหน้าซับให้คนอื่นอยู่ ผ้าที่ผมเคยใช้เช็ดเลือดเพื่อเธอแล้วถึง
2 ครั้ง ผ้าเช็ดหน้าสีชมพูลาย โดเรมอน ผมจำได้สนิท ผมทนไม่ไหวแล้ว วิ่งไปถึง เพื่อนๆเห็นวิ่งตามกันมา ผมต่อยเข้าเต็มหน้าของชายหนุ่มคนนั้น
เพื่อนๆห้ามผมไว้แล้วผมบอกกับฝ้ายว่า เธอนี่มันร้ายมากเลยนะ แค่ทำดีกับเธอ เธอก็ทำอย่างงี้กับทุกคนซินะ คงเป็นเพราะผมและฝ้ายไม่มีประสพณ์
การด้านฟามรักมาก่อน ทำให้การตัดสินใจในครั้งนั้นของผมผิดพลาดไป ผมกลับบ้านคนเดียว เธอโทรมาผมก็ไม่รับสาย และปิดเครื่องไปในที่สุด
	ฝ้ายนั่งซึมอยู่ในห้องแล้วบ่นกับตัวเองว่า เราทำอะไรผิดไปน่ะ ทำไมเตยถึงไม่ฟังเราอธิบายเลย เตยคนก่อนไม่เป็นอย่างงี้นิ คงเป็นเพราะความ
รักเข้าครอบงำผมซะแล้ว ผมทำอะไรไม่ถูกคิดแต่เพียงว่า เราไม่น่าทำเลย หลังจากนั้น 1 วันฝ้ายป่วยเข้าโรงพยาบาล เธอเป็นโรค มายด์เกรนอยู่แล้ว
แม่ของเธอโทรมาหาผม แต่ผมก็ไม่รับสายเช่นเคย ผมไปที่ต้นไม้แห่นนั้น และได้พบกับจดหมายฉบับนึงของฝ้าย ผมไม่สนใจมันอีกต่อไป ไม่คิดแม่แต่
จะเก็บมา ผมปล่อยไห้มันค่างอยู่ตรงนั้น อาการของฝ้ายย่ำแย่ลงทุกวันๆ จนเพื่อนผมทนไม่ได้ แต่ผมไม่รู้นี่นาว่าเธอเป็นอะไร โจวมาที่บ้านผม 
เดินเข้ามาถีบผมจากข้างหลังและต่อยหน้าผมอีก 1 ทีผมงงมากแต่ก็บอกว่า อะไรวะ มันพาผมขึ้นรถไม่พูดไม่จา ไปที่ โรงพยาบาล 
ผมเห็นฝ้ายกำลังนอนอยู่ เธอกำลังอยู่ในห้องฉุกเฉิน เพราะอะไร ผมรีบวิ่งไปถามหมอ หมอบอกว่า เราต้องผ่าตัดโดยด่วนเพราะ
เธอเป็นมายด์เกรนขั้นรุนแรงซะแล้ว...ตอนนั้นผมแทบจะบ้าตายยย...
สาเหตุที่เธอเป็นอย่างงั้นเพราะผมซินะ เธอต้องคิดมากที่ผมไม่ฟังเหตุผลทั้งๆที่เธอพยายามจะอธิบาย ผมไปที่ต้นไม้นั้นอีกครั้ง เก็บจดหมายและมายัง
โรงพยาบาล ใจความในจดหมายมีอยู่ว่า 
	ถึง ฮ่องเต้ ฝ้ายขอโทดสำหรับเรื่องที่ทำไปนะ มันเป็นเพราะฝ้ายไม่ระวังเองที่เดินไปชนเขา แล้วทำให้น้ำของเขาหกเต็มไปหมด ฝ้ายก็เลย
เช็ดไห้ ฝ้ายต้องขอโทดจริงๆมันเป็นฟามผิดของฝ้ายที่ เดินไม่ระวังเอง แต่ทำไมเตยไม่ฟังเหตุผลของฝ้ายบ้างเลยนะถ้าเตยได้อ่านแล้ว โทรมาหาฝ้ายนะ
ฝ้ายจะไห้สัญญาแก่เตย... 
	โอ้พระเจ้า...ผมทำอะไรลงไปเนี่ย เรื่องเล็กๆน้อยๆ แค่นี่มันช่างโง่จริงๆ และแล้วฟามทรงจำของผมก็กลับคืนมา ผมเหลือบไปเห็น
Diary เก่าๆเล่นหนึ่งบนหัวเตียง ทุกๆหน้าของเธอ เธอเขียนถึง ลูกผู้ ช คนนึงที่ทำให้เธอมีฟามสุขที่สุด...คอยปกป้องเธอเสมอมา...คอยเป็นเพื่อน...
คอยไปเที่ยวดูหนัง...และปรอบใจในเรื่องต่างๆ... เธอไม่เคยลืมสัญญาที่ให้กับ ช ผู้นั้นเลย 
แต่ดูผมซิ ดูตัวผมซิ ผมรู้แล้วว่าเธอให้สัญญาอะไร กับผม และผมให้สัญญาอะไรกับเธอ 
เธอสัญญาว่า 
'''''โตขึ้นเธอจะเป็นแฟนผมมันเป็นความคิดที่เด็กจริงๆ แต่แล้วตอนโตเธอก็ทำได้และไม่เคยผิดคำสัญญาเลย'''''
ส่วนผมนั้นได้ไห้สัญญากับเธอว่า...
'''''ผมจะปกป้องเธอและคอยดูแลเธอตลอดไป และจะไม่ให้ใครทำไห้เธอเสียใจ'''''
	หัวใจผมเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีที่นึกถึงสัญญาของตัวเองได้ ผมเป็นคนทำลายสัญญานั้นเอง ผมเป็นคนทำให้เธอเสียใจ
ผมผิดอีกแล้วที่ไม่ใส่ใจกับคำสัญญาที่ให้ไว้ ทั้งๆที่เธอคิดว่าผมรู้ เธอคงคิดว่าผมผิดสัญญาซะแล้ว เพราะผมมันโง่เอง
	ผมทำให้เธอเข้าห้องผ่าตัด ถ้าเป็นคนอื่นทำ ผมคงอัดมันตายไปแล้ว แต่นี่มันตัวผม ผมจะทำยังไงดี !?
	ผลการผ่าตัดออกมาแล้ว หมอบอกว่าเธอเป็น มายด์เกรน ขั้นสุดท้าย เธอจะอยู่ได้อีกเพียง 2 วัน 2 วันเท่านั้นที่เธอจะจากผมไปและไม่มีวันกลับ
จะไม่มี ญ ชื่อ ''ปุยฝ้าย'' ผู้ที่รักษาสัญญาจนวันตาย แต่ผมซิ จนวันตายเธอผมก็เป็นคนผิดสัญญา ช่วงนั้นเธอสามารถ ไปไหนก็ได้ตามที่ใจต้องการ
แต่มีเวลาเพียง 2 วันเท่านั้น ผมตัดสินใจทำตามใจเธอทุกอย่างที่เธอต้องการ น้ำตาของลูกผู้ ช ที่ไม่เคยไหลออกมา มันพร้อมที่จะพุ่งออกมาอย่างไม่มีหยุดแล้ว
ผมวิ่งเข้าไปในห้องและร้อง โฮฮ... ออกมาทันที หน้าของผมซบลงที่เตียง เตียงแฉะไปหมดแล้ว ตอนนี้ตัวเธอยังไม่หมด ฤทธิ์ ยาสลบเลย 
	หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว ผมพาฝ้ายไปทำทุกอย่าง ตามใจเธอทุกอย่าง ดูเธอตอนนี้มีฟามสุขมาก เพราะผมได้ชื่อเต็มตัวว่าเป็นแฟน
ของสาวสวยนามว่า ''ปุยฝ้าย'' แล้ว ดวงตาเธอไม่เหมือนก่อนเลย จากที่ยิ้มอย่างเศร้าหมองตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอ เด็กขี้ งอแง ตอนนี้เธอร่าเริงเบิกบานเต็มที่
แต่ผมซิกลับกลายเป็นซึม เศร้า เข้าวันที่ 2 แล้วพวกเราเที่ยวอย่างมีฟามสุขโดยไม่หยุดพัก ผมพาเธอไป ณ ที่ๆหนึ่ง ที่ๆมีแต่ฟามทรงจำ
ของเราเพียง 2 คน ต้นไม้แก่ๆนั่นเอง เรานั่งกอดกันดูพระอาทิตย์อย่างมีความสุข แต่ในใจผมซิ... เธอยังไงก็ต้องจากไป จะทำยังไงดีที่ไม่ไห้เธอไป
เธอพูดกับผมว่า ฝ้ายแอบรักเตยมาตั้งแต่ ป.1 แล้วนะ ตอนนี้ฝ้ายสมหวังแล้ว ฝ้ายรักเตยมากๆเลยนะ คำพูดนั้นทำให้ผมน้ำตาซึมไหลออกมาอีกครั้ง
ผ้าเช็ดหน้าผืนเดิมที่เคยซับแต่เลือด ได้สัมผัสบนใบหน้าที่มีแต่น้ำตาของผม เธอซบลงที่ตักของผม เธอบอกว่า 2 วันนี้เธอมีฟามสุขที่สุดเลย ได้ทำตาม
สัญญาที่ให้ไว้ซักที ผมบอกฝ้ายว่า รู้ไหมฝ้าย เตยก็แอบรักฝ้ายตั้งแต่เด็กๆแล้ว ถึงตอนนั้นเธอจะธรรมดาแต่เตยก็รักของเตย ผมรักคุณนะฝ้ายยย..!!
หลังจากผมพูดคำนี้จบ เธอยิ้ม รอยยิ้มที่มีฟามสุขบนใบหน้าเธอ ทำให้ผมยิ่งน่ำตาหยดไปโดนหน้าผากเธอ..ทันที และแล้ว เธอก็จากผมไป...
เธอมีความสุขเพียง 2 วัน 2 วันเท่านั้นที่ผม ทำตามสัญญาเธอ ตอนนี้เธอหลับอย่างสบายแล้วใต้ต้นไม้แห่งฟามทรงจำของเรา 2 คนนนน.....