๏ ช่อกุหลาบ...งามเพราะครู จับมือสอน ๚

tiki

๏ ช่อกุหลาบ...งามทุกมุม ๚ 
      ๏ เป็นเช้าแสนสดใสในเช้านี้
อากาศเย็นสดชื่นดี....ตื่นเริงร่า
หันไปดูห้องสวยด้วยอีกครา
ช่อกุหลาบวางท้าอยู่ทุกมุม ๚ 
      ๏ เป็นนักจัดดอกไม้มือฉมัง
เคยนึกขลังไปเรียนจัดอย่างสุขุม
เรียนวิชาจัดดอกไม้ไว้ครอบคลุม
ให้งามมองจ้องประชุม...สบายใจ.. ๚ 
      ๏ บ่ายพฤหัส..มัดเอกสาร..งานเรื่องคลัง
ผ่านด้านหลัง..ริมถนน...บนทางไสว
เจ้ากุหลาบ...บัวบูชา....ค่าดอกไม้
อดไม่ได้..ขนหอบซื้อ...เคยมือกัน ๚ 
      ๏ เคยจัดแต่งแปลงองค์ขึ้นทรงเครื่อง
ตัดปลายเปรื่อง...แช่น้ำ..งามเฉิดฉัน
ริดใบออก ริดหนาม..จนข้ามวัน
แจกันนั้น....ถวายพระ   ..กระจะตา ๚ 
      ๏ ส่วนที่เหลือ...ดูไม่เบื่อ...จัดทุกที่
บรรจงคลี่..วางคลัสเตอร์.*..ลงรอท่า
ตัดปลายก้าน กะสัดส่วน...ชวนมองมา
เสียบ หลัง...หน้า....วางจัดรอ...จนพอดี ๚ 
      ๏ ทุกแจกัน...เหมาะเจาะ...พอเหมาะงาม
ดอกและก้าน...ไม่วางก้าม...ลงไล่รี่
สีผสาน...งานดอกไม้...มวลมาลี
ก็ทั้งนี้...ครูมีชื่อ.....จับมือสอน  ๚
            **พวกเธออย่าได้เดินไปจำแบบอย่างที่ผู้ค้าทำขายหน้าวิทยาลัยแบบ
ไม่ประณีตเรียบร้อยพวกนั้นมาเป็นแบบอย่างนะ
          วิทยาลัยของเรา สืบทอดประเพณีวัฒนธรรมแห่งพระองค์ท่าน
สมเด็จพระศรีพัชรินทราบรมราชชนนี สมเด็จพระนางเจ้าเสาวภาผ่องศรี
 พระมเหสีแห่งพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ห้า
          งานของเราเข้าวังบ่อยนะคะคุณลูกศิษย์ทั้งหลาย**
          เสียงท่านอาจารย์ยังแจ้วๆแว่วเข้าหู
*เดินเข้าเดินออกก็ไหว้สมเด็จพระแม่เจ้าท่านบ้าง
ไม่ใช่ไม่รู้ใคร ยกมือไหว้ส่งเดชไปก็ไม่ดี 
ให้รู้จักขึ้นไปนั่งถวายบังคมท่านบ้าง**
ทิกิ_tiki
ครู				

คลัสเตอร์ กำหนึ่งปัจจุบันก็ประมาณ 40-60-80 บาทตามขนาดและ คุณภาพสดไม่สด
       ถ้าจะให้ดี ก็ควรจะ ใช้ ยิปโซ Gypso..สีขาวดอกเล็ก จุดประปราย จะงามกว่า

         กุหลาบก้านแข็งตรง ยาว กว่า 70 เซ็นต์คือ นั้น หากไปแย่งชิงถึงแหล่งที่ลงมาขายในตอนดึกๆที่ปากคลองฯ
 ส่งตรงมาจากแม่ฮ่องสอน หรือ เขียงราย  ก็ไม่ต่ำกว่า 80-120 ต่อกำใหญ่
         ทว่า กุหลาบแดง ระดับที่ผู้ค้าเรียกว่า *แม็ค* นั้น ที่ฉันซื้อได้หลังกระทรวงคลัง จากเจ้า *พี่น้อย* 
ในวันนั้น สามกำ120 บาท
ได้มาสามสี แดง ยาวใหญ  สีชมพูก้านเล็ก ธรรมดา สี ขาวนวล ก้านเล็กธรรมดา ถือว่ากุหลาบแดงนี้ได้ 
พิเศษ สด มาก ก้านแข็งมากยาวมาก ดั่งใจหมาย

        ไม่ต้องไปถึงปากคลองฯ เลย

        ในกระบวนครูจัดดอกไม้ แห่ง ซีฟ่า  SIFA (Siam International  Flower Arrangement )
 ใครไม่รู้จัก ครูจุ๋ม ก็แย่หน่อย

      แต่ถ้าจะเรียนจัดกับครูจุ๋มที่ ซีฟ่า SIFA จริงๆ ฉันคงต้องลงทุนเรียนจัดดอกไม้ ไม่ตำกว่าครึ่งแสนเป็นแน่

                ครูจุ๋ม เป็นเพื่อนรักกันมาแต่สมัย มัธยมสาธิตวิทยาลัยครูสวนสุนันทา ฯ
 แม้นว่าเธอไปเป็น ภรรยาคนเก่งของเสี่ยใหญ่เจ้าของกิจการขายรถยนต์มหาเศรษฐี แถวสี่แยก วิทยุ-สาธร  ก็ตามที
เธอก็ยังเป็นเพื่อนที่แสนดี ผู้คอยส่งข่าวให้ทราบว่าเธอ เก่งอะไรขึ้นไปมากแล้ว 
นอกจาก การเพ้นท์ กระเบื้อง  เพ้นท์ไม้  จัดดอกไม้สด เรียน จนเป็น โปรเฟสเซอร์ของสถาบัน SIFA ไปแล้ว
     
               เธอก็เชิญฉันไปดูการสอนเพ้นท์กระเบื้องที่บ้านคฤหาสน์หัวมุม ถนน พระรามสี่สาธร ของเธอบ่อยๆ 
เหล่าคุณนายเพื่อนไฮโซทั้งหลายของเธอ ก็มา นั่งเรียนเพ้นท์กระเบื้อง กันอย่างขะมักเขม้น 
 ครั้นเธอ สอน เพ้นท์ไม้ ฉันก็ข้ามไปดูอีกเช่นเคย
แต่ก็มองการเรียนงานอดิเรกนั้นอย่างไม่ถือว่าจะประกอบอาชีพใดได้

            ห้าปีที่ผ่านมา. ไม่ต่ำกว่า หนึ่งปีเต็ม วันที่ตัวเองไม่ทราบจะทำอะไร 
ในฐานะที่สร้างงานให้ท่านนักเขียนแบบผู้ยิ่งใหญ่ท่านนั้นแล้ว
ตัวเองก็นั่งงง งง ไม่รู้จะทำอะไร
                  จะไปช่วยเขาเขียนแบบ เขาก็ไล่เปิด   ชิ้วว์ เธอมันรู้เรื่องอะไรที่ไหน
                   คิดเงินก็นานทีจะคิดที....
            เพราะคุณเธอ อารมณ์ดี ก็ทำงาน
            อารมณ์เธอไม่ดี เธอก็ไม่ทำงาน
              ให้ ผู้จัดการนั่งทำตาปริบ...ๆ

         แต่โดยอุปนิสัยซึ่งจะจัดดอกไม้ ถวายพระเป็นประจำ เพื่อนก็แนะนำไปเรียนทำบายศรี 
ก็ไปเรียนกับ สำนักโน้นนี้ ตำหนักโน้นนี้ที่เพื่อนแนะนำมา
ส่วนใหญ่ก็จะ ไปซื้อดอกไม้ และ ใบตองถึง ปากคลองตลาด


      วันที่ผ่านไปดูแหวนเพชร แหวนทองแถวบ้านหม้อ...เดินเรื่อยๆเข้าไปหมายใจจะซื้อดอกไม้สด ณ.ปากคลองตลาด
 ก็ไปพบประกาศการศึกษาผู้ใหญ่ ของ วิทยาลัยอาชีวศึกษาเสาวภา แปะไว้ในบอร์ดกระจกหน้า วิทยาลัย
เข้า...ไปยืนอ่านอยู่นาน ว่า หลักสูตรการสอนจัดดอกไม้ ภาคค่ำของที่นี่ ..ฉันจะไปเรียนทุกวันที่สอนนั้นได้หรือ ?
        ก็ถามตัวเอง ว่าไปเรียน ภาษาฝรั่งเศส ที่อาลิยองซ์ ก็ไม่ไปเรียนต่อ
       ไปเรียน ภาษาจีน ที่ คณะ อักษรจุฬา จนเขียนได้อ่านออก  แล้วก็หยุด  
                            จะมาเรียนเสริมวิชานี้ให้ได้อะไรกันขึ้นมา.				

..อยากได้วิชา..เป็นคำตอบในใจ 

               และฉันก็ไปลงทะเบียนเรียนการศึกษาผู้ใหญ่ ของ วิทยาลัยอาชีวศึกษาเสาวภาในวันนั้นเลย
ช่องที่บอกว่า ให้กรอกว่า...ทำงานอะไร...จะให้เขียนอะไรดีล่ะ ก็เขาบอกว่า ไว้ให้ท่านที่ไม่ได้ทำงาน
 เราก็มีงานของเรา
จะเขียนอย่างไรดี
ก็เขียนว่า แม่บ้าน..ไปเลย ดีไหม

               วันที่ไปวันแรก ก็แต่งตัวธรรมดา ธรรมดา นั่นแหละ แบบปกติ เสื้อตัวกระโปรงตัว 
                ขับรถไปจะไปจอดที่วิทยาลัยฯ   วนสามรอบปากคลองฯ ไม่มีที่จอด  วน
                                 ....กว่าจะจอดได้ ก็เข้าห้องสายนิดหน่อย
       
          วันแรกก็ไม่มีอะไรมากท่านอาจารย์มาแนะนำตัวท่าน หลักสูตรวิชา และ
       สอนให้รู้จักเครื่องมือเครื่องใช้...แล้วก็ดูเหมือนจะสอนพวก ดอกไม้ไทย ร้อยกรอง พวกนั้น

            **พวกเธออย่าได้เดินไปจำแบบอย่างที่ผู้ค้าทำขายหน้าวิทยาลัยแบบ
ไม่ประณีตเรียบร้อยพวกนั้นมาเป็นแบบอย่างนะ
          วิทยาลัยของเรา สืบทอดประเพณีวัฒนธรรมแห่งพระองค์ท่าน
๏ สมเด็จพระศรีพัชรินทราบรมราชชนนี สมเด็จพระนางเจ้าเสาวภาผ่องศรี
 พระมเหสีแห่งพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ห้า ๚ 

        งานของเราเข้าวังบ่อยนะคะคุณลูกศิษย์ทั้งหลาย**

          เสียงท่านอาจารย์ยังแจ้วๆแว่วเข้าหู

*เดินเข้าเดินออกก็ไหว้สมเด็จพระแม่เจ้าท่านบ้าง
ไม่ใช่ไม่รู้ใคร ยกมือไหว้ส่งเดชไปก็ไม่ดี 
ให้รู้จักขึ้นไปนั่งถวายบังคมท่านบ้าง**


        สัปดาห์แรกผ่านไป ใจก็ยังอยากจะทำ *เข้าช่อดอกไม้*  ท่านอาจารย์ชาวมุสลิมซึ่งแต่งกายสุภาพ นามท่านอาจารย์
สุภาภรณ์ ท่านก็หัวเราะ บอกว่า
        * นั่นมันขั้นสุดท้ายการเรียนนะคะ**
  
          ลูกศิษย์คนนี้ สมัยเรียนที่ สาธิตวิทยาลัยครูสวนสุนันทา ถือเป็นวังเจ้านายเก่ารวมทั้งเจ้าจอมหม่อมห้ามทั้งหมดนั้น 
 เรียนมาทุกอย่างทำมาทุกอย่างจัดพาน ร้อยมาลัย ฯลฯ

                  แต่เทคนิคและวิชาที่ วิทยาลัยอาชีวะศึกษาเสาวภานี้  ละเอียดในการปฏิบัติจริงจังมิใช่เล่นๆเลย

                 เทคนิคการตัดปลายจุ่มน้ำ การริดใบไม่จำเป็นทิ้งเพื่อให้ดอกไม้ไม่เสียนี้
 เทคนิคสารพัดอย่างที่เคยอ่านมามากมาย ไม่เท่ากับอาจารย์สอน...
                        เย็บแบบ จับกลีบกุหลาบวางบนแผ่นใบตองที่เจียนตัดจนปลายมนแหลมได้ดั่งใจ
                                 ร้อยมาลัย กับท่านอาจารย์..จิรสา ...อีกท่าน...
                     เทคนิคการจัด แจกัน การ ตัด การเก็บรักษา ถนอมดอกไม้
                     นิ้วมือที่เคยแต่จับปากกา จับกระดาษ จับผ้าผ่อนแพรพรรณงามๆ เคยเคลือบสีเล็บสารพัดสี 
ก็ค่อยๆกลายเป็นเล็บหักเล็บคุด..มือดำเจ็บเพราะใช้กรรไกรตัดกิ่ง 
              นิ้วมือค่อยเริ่มชำนาญในการปลิดหนามกุหลาบ 
              บัดนี้ รู้เทคนิคในการปลิด แม้นจะถูกหนามทิ่มบ่อยๆ..
                     ซึ่งแต่เดิมต้องใช้มีด หรือ เครื่องรูดหนามอย่างเดียว
              การเรียนไปทุกวันพัฒนาให้ตัวเองหาเทคนิคให้ตนเอง และ ก็ทำไปด้วยพร้อมกัน				

 ครู 

      

            **พวกเธออย่าได้เดินไปจำแบบอย่างที่ผู้ค้าทำขายหน้าวิทยาลัยแบบ
ไม่ประณีตเรียบร้อยพวกนั้นมาเป็นแบบอย่างนะ
          วิทยาลัยของเรา สืบทอดประเพณีวัฒนธรรมแห่งพระองค์ท่าน
๏ สมเด็จพระศรีพัชรินทราบรมราชชนนี สมเด็จพระนางเจ้าเสาวภาผ่องศรี
 พระมเหสีแห่งพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ห้า ๚



                 ครู ทุกท่าน ทั้งท่านอาจารย์สุภาภรณ์ และ ท่านอาจารย์ จิรสา
 เป็น อาจารย์ผู้อบรมสอน...อย่างจริงจัง และ ่ค่อนข้างดุ
                บางครั้งท่านก็สอนไป บ่นไป หัวเราะไป ขำบ้าง 
                แต่บางครั้ง ครู ท่านก็บ่นน้อยใจว่า ไม่อยากสอนพวกผู้ใหญ่แก่วิชาพวกนี้เลย
               ดูแต่ละคนสิ เป็นเจ้าของร้านดอกไม้ระดับเอเย่นต์ใหญ่ในประเทศไทยยังมานั่งเรียนราวกับไม่รู้เรื่องดอกไม้
        ที่แท้รู้ดีกว่าพันเท่า อย่างนั้น 
               ดูสิ บางคน ก็รู้มากกว่าอาจารย์อีก แล้ว ครู ท่านก็ขว้างค้อนมาให้ฉัน

              ถึงวันหนึ่ง วันพฤหัส ถือเป็นวัน ครู  เมื่อเรียน บายศรีเสร็จสรรพ ฉันก็จับมือเหล่านักเรียนโค่งเหล่านั้น 
ให้ไปจับพานใส่มือท่านอาจารย์
               แล้วก็ เป็นต้นเสียงนำร้อง**ปาเจรา..จริยาโหนติ...** ไปเรื่อยๆจนจบ
               ได้ผลจริงๆ  ท่านอาจารย์ น้ำตาไหล..และเลิก บ่นเรื่องนักเรียนผู้ใหญ่ไปอีกนาน


                ถึงแม้ว่าจะเป็นนโยบายรัฐบาล ช่วงการค้าซบเซา ที่จะฟื้นเศรษฐกิจชาติด้วยการสอนพิเศษ
        ให้ท่านผู้ใหญ่พวกไม่ค่อยเอาไหนทั้งหลายเหล่านี้
           แต่ ครู ท่านอาจารย์แต่ละท่าน...ล้วนเป็นอาจารย์ผู้อุทิศเวลาและความรู้ให้แก่ลูกศิษย์อย่าง จริงจัง
            ครู ท่านสอนแบบ รวมเทคนิคเคล็ดลับล้วนๆให้เสมอ ถ่ายทอดอย่างไม่อั้น ไม่หยุดยั้ง
            หวังให้พวกเรานักเรียน ผู้มาจากที่ต่างๆ ทั้งหลายนี้ได้รับวิชาไปอย่างเต็มที่ ทั้งทฤษฎีและปฏิบัติ

                     นับจาก บ่ายสี่โมงควรจะจบแค่ หนึ่งทุ่มตามเวลา แต่กระนั้นสองทุ่มยังไม่เสร็จ ก็นั่งต่อกันไป..
             บางครั้งเหยียบสามทุ่ม
             ลูกๆ ครู ท่านอาจารย์ เป็นนักเรียนสถาบันอื่นๆ รวมทั้ง สามี ครู ท่านอาจารย์
            ก็มารอ แม่บ้าน ครู ท่านอาจารย์กันเป็นแถว 
                                * ใครจะไปทำกับข้าวที่บ้านล่ะ**..?
            ทุกคนนั่งรอให้ ครู อาจารย์จบการสอนเร็วๆจะได้กลับไปรับประทานข้าวที่บ้านกัน..

          

             ไม่อยากจะคุยเลยว่ามีลูกค้านับแต่เริ่มเรียน  บรรดาญาติมิตรทั้งหลายที่
ทราบว่าไปเรียนก็ล้วนให้กำลังใจสั่งจัดแจกัน มาหลายครั้งหลายหน  
เพื่อนเรียนมหาวิทยาลัยฯ ด้วยกันมาก็อุตส่าห์โทรศัพท์สั่งแจกันให้ คุณสามีเธอ
มิหนำซ้ำ ยัง สั่งเลขา ท่านฯ เป็นพิเศษอีก 
ว่าต้องสั่งดอกไม้ คุณทิกกี้เท่านั้น เอากะเพื่อนสิ


             ทั้งนี้บางครั้งก็คิดว่า ด้วยพระเดชพระคุณ ครู ท่านอาจารย์ทั้งสอง และพระคุณ สถาบัน ผู้ให้การศีกษาผู้ใหญ่ไม่เอาไหนอย่างเรานี่แท้ๆ 
ถึงได้มีท่านทั้งหลายมาเมตตากรุณา ช่วยเหลือเป็นอันดี...

           งานหลายอย่าง หากนั่งมองแล้ว มองอีก ...ทำตามอย่างไรก็ไม่ดีเท่า ครู อาจารย์ทำเลย

           บางครั้ง ครู อาจารย์ก็จะโวยว่า..คุณทิ๊กกก์  กลีบกุหลาบมาลัยทำไมมันเลื้อยยาวอย่างนั้นคะ

          .... อ่อ แต่ว่า ก็สวยไปเหมือนกัน อาจารย์มาพลิกดู..งานในมือ แล้วก็ยกตัวอย่างให้เพื่อนร่วมชั้นดูว่า
           * ครู สอนให้ส่งกลีบสั้น แต่พี่เขาส่งกลีบยาว แล้วก็สวยด้วย มาดูกันเอาเองแล้วกันนะคะ*

              ทำเอา*พี่* นั่งยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิง ไปหลายวัน

            งานหลายชิ้น บอกไม่ได้ว่าอะไรบ้าง  เพราะเรียนมากมาย อย่างนักเรียนธรรมดา เรียนสามสีห้าปี 
 ครู ท่านขนมาสอน ภาคค่ำนี้ ปีเดียวหมด ทุกอย่าง ถ้า ครู ท่านไม่มาจับมือให้ทำเช่นม้วนบายศรี  
ร้อยกรอง ร้อยอุบะ   ร้อย พวงหางกระแต หางกระรอก  ฯลฯ  เย็บแบบ แม้กระทั่ง พับธนบัตรให้เป็นดอกทิวลิป...ไม่มีทางจะทำได้เลย

                  เพราะ ทำไปก็ผิด..ไม่ตรงแบบ...งานร้อยกรองดอกไม้อันเป็นวัฒนธรรมชาติไทยอย่างเด่นชัดนี้
 ไม่มีทางที่จะหยิบจับมาทำง่ายดังใจ ภ้า  ครู ไม่จับมือทำ
                 โดยเฉพาะอย่างยิ่งเข้าช่อ ขั้นสุดท้าย...

                 ซึ่งต้องใช้เทคนิค การวาง Balanceน้ำหนักกิ่งกลาง มือ อันเป็นเทคนิคขึ้นสุดท้ายในการส่งช่อดอกไม้ ไม่ให้หน้าคะมำ
 การจับจีบกระดาษสาเวลาเข้าห่อ ฯลฯ ดูง่ายมาก แต่ทำยาก สมเป็นวิชาสุดท้ายที่ ครู ท่านสอนจริงๆ


มีต่อค่ะ				

๏ ช่อกุหลาบ...งามทุกมุมเพราะ  ครู....จับมือทำ... ๚ 


 ๏ ทุกอย่างนี้ที่ในโลก พัดโบกได้

งามไสว ศิลปการ งานเก่าก่อน

ล้วนต้องได้ ครูวิชา..มาจารวอน

ข้ามขั้นตอน...สอนไม่ได้.....ไป..ไม่นาน  ๚


        ๏ ครู จับมือสอนมาว่าอย่างนี้

ร้อยมาลัย  เย็บแบบดี...สีประสาน

วางพุ่มช่อ  ลออตา...ค่าเนิ่นนาน

ถึงพวงหรีด..ก็จัดจ้าน...งาน....ครูดี  ๚


          ๏ อีกวิชา...จากอาลักขณ์..มาปักแจกัน

ก็ทั้งนั้น...ร้อยเรียงมา..คราถ้วนถี่

ครู ..สอนสั่ง....ศิษย์จดจำ...คำที่มี

งามละออ....กอกุหลาบนี้.....ดี...เพราะ...ครู....   ๚ะ๛- 



จารหน้าจอ เมื่อ  ๐๘.๐๐นาฬิกา เพลาเช้า
กรุงเทพฯเมืองฟ้าอมร
 สยาม..ประเทศไทย
วันพระเสาร์ที่สิบสอง...๑๒  มิถุนายน  พุทธศักราช ๒๕๔๗
วันแรม  ๑๐  ค่ำ เดือน ๗


๏ทิกิ_tiki ๚ 

๏ ช่อกุหลาบ...งามทุกมุม ๚ 


         ขอกราบขอบพระคุณ  ครู   ผู้เฝ้าจ้ำจี้จ้ำไช
เหนื่อยอ่อนเหลือกระไร กับลูกศิษย์โข่งประเภท นอกครู เป็นประจำ


               หาก ครู  ไม่มีความอดทน ครู คงไล่เปิดลูกศิษย์รู้มากทั้งหลาย อย่างพวกเราไปเสียนานแล้ว เรื่องทฤษฎี ละ รู้ไปเสียทุกอย่าง แต่พอถึงภาคปฏิบัติ ก็แหะแหะ กันเป็นแถว

             หาก ครู ไม่แน่จริง ไม่ผ่านงานซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า จนรู้ทางหนีทีไล่    ครูมาสอนลูกศิษย์โข่ง และ โค่ง พวกนี้ ก็ต้องตกม้าสลบ ลูกเดียว เพราะแต่ละคน เฮ้อบ รร ยาย ไม่ถูกเลย
.......จะมีบ้าง ก็พวกเรียบร้อยน่ารัก ..มีงานการดีทำกันอยู่แล้ว มาหาวิชาชีพเสริม เพื่อจะไปทำธุรกิจส่วนตัวกันนั่นแหละ ถึงจะมาโดยสงบ เรียบร้อย และสม่ำเสมอ


                ครั้งที่ ไปเรียน วิชา แกะสลัก ผักสด และ ผลไม้ กับ มหาวิทยาลัย เกษตรศาตร์ กับท่านอาจารย์ (ปัจจุบันน่าจะเป็นด๊อคเตอร์แล้ว ) นฤมล  ศราธพันธุ์ นั้น ถือว่า เป็นช่วงเวลาสั้นมาก 
              ก็เหมือนเดิม คือ เคยเรียนมาทุกอย่าง แต่ไม่ชำนาญ  การไปเรียนใหม่ ก็ได้รื้อฟื้นวิชาเก่า และ ได้  แก้ไขในสิ่งที่เคยจำผิด และ ได้ วิธีการใช้เครื่องมือใหม่ตามยุคสมัยด้วย  ในเวลาอันน้อยนั้น ก็ไม่ต้องรู้จักสนิทสนมกับเหล่าศิษย์มากหน้าหลายตา เหล่านั้น

               แต่ในเวลาหนึ่งปี ที่ไปเรียน ระบบ การศึกษาผู้ใหญ่ ก็ต้องอยู่ร่วมกับบุคคลที่ภาวะทางอารมณ์ไม่พัฒนา การศึกษาไม่มาก การอบรมมารยาทน้อย
เมื่อมาอยู่ร่วมกัน ก็มีกระทบกระทั่งกันบ้างเป็นธรรมดา..อาศัยที่ตนเองไม่ค่อยจะ
สนใจใครนินทาว่าร้ายมากนัก ก็ผ่านๆมาด้วยดี แต่ก็ต้องรับฟังปัญหาพิสดารโลกแตกเหล่านั้นทุกวัน จนชาชิน
      
             งาน เกี่ยวกับ ศิลปการทุกอย่าง ก็แทบจะเรียนมาหมด แต่ในปัจจุบันนี้ ยังขาดปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้การใช้ชีวิตด้าน สืบทอดวิทยาการด้านนี้ ยังไม่ดีพอที่ตนเองจะ ใช้วิชาได้ คล่องแคล่ว อย่างข้อจำกัด ในสถานที่เป็นเรื่องสำคัญ  

          ข้อจำกัด ในเรื่องเงินทุน  ข้อจำกัด ในเรื่องบุคลากร  ส่วนตลาดนั้น มีรองรับอยู่มากมาย  และปัญหาปลีกย่อยที่จดนับไม่ได้อีกหลายอย่าง

                ในการเดินตลาด ปากคลองฯ เกือบทุกวันในระยะนั้น ผ่านร้านหรีดทุกวัน ทำให้ได้วิชา เขียนป้าย ทำ หรีด มาเสร็จสรรพ 

            และ มีลูกค้าพิเศษ เช่นท่านรองฯ ท่านสั่งหรีดเรื่อยๆพอๆกับกระเช้า และแจกัน ซึ่งท่าน เน้นหนักหนา ให้นำไปส่งด้วยตนเอง อีกต่างหาก ก็ประพฤติเช่นนั้น มาตลอดเวลา   จนกระทั่งไม่มีเวลา 
                 ต้องไปดูร้านค้าที่ไนท์ฯ นั่นแหละ จึงขอลากับเลขา ท่านฯ ว่า ไม่ไหวแล้วค่ะ อิฉันไม่มีเวลาจริงๆ

                ในเวลานั้น หาก เปิดร้านทำธุรกิจด้านนี้อาจไปรุ่งก็เป็นได้ แต่เหตุไฉนจึงไป เลือก ทำที่ไนท์ ฯ ก็งงสุดสุดกับตัวเองเช่นกัน เป็นการลงทุนแบบ* ลูกขุนพลอยพยัก** ไปแท้แท้   ....

            กระนั้นก็ดี  วิชา ที่ครู พร่ำอบรม จับไม้จับมืออบรมสั่งสอนมา ยังเต็มเปี่ยม ยังชำนาญเท่าเดิม แต่ อาจช้าลงหน่อย เพราะไม่ได้ทำทุกวันเช่นเก่า

             อย่างน้อย หน้าหิ้งพระ และ รอบบ้าน สถานอยู่อาศัยและ อยู่ทำงานนี้ ก็สดใส สวยงามไปด้วย ช่อดอกไม้ ต่างแบบ


             ส่วนกำไรนั้นคงไม่เคยได้ เพราะ ที่ผ่านมานั้น ทำอะไรตอบแทนพระคุณท่านฯ กันมาเรื่อยๆ ก็ ขาดทุนบ่อยครั้งที่ทำให้   ด้วยซ้ำไป แต่ได้ผลทางด้านจิตใจเป็นอันมาก

          ใครที่รู้ตัวว่า มือว่างไม่ได้ ลองไป ดูลาดเลา ที่วิทยาลัยฯ ได้  ยังคงสอนอยู่หลายวิชา เชื่อได้ว่า คุณภาพ ครูอาจารย์ที่ วิทยาลัยฯ ไม่แพ้สถานศึกษาใดในประเทศนี้....

                ขอคารวะครู....
         ข้ามวันมาหลายวัน   ว่าจะเขียนในวัน พฤหัส วันครู....ที่ผ่านมา
แต่มันมีปัญหาทางส่วนตัวนิดหน่อย ไม่อาจลงงานในวันนั้นได้ 

                 ขอบทความชิ้นนี้ ได้จุดไฟรำลึก พระคุณครู ให้แก่ทุกท่านที่ได้อ่าน และ พระเดชพระคุณครูเบื้องบนทุกท่าน ผู้มาจับมือเขียน ให้ได้รับทราบด้วยจิตวิญญาณ ทุกวิถีทางว่า  ผู้เขียนมิได้ ผิดครู ไปแม้สักน้อย แต่วิบากคือ ผลแห่งกรรม นั้นนำไปออกนอกลู่นอกทางไปบ้าง ก็ด้วยมิอาจหลีกเลี่ยง

                เฝ้าหวังว่า คงจะได้ทำงานอันใจรักทางด้าน ศิลปะการแห่งชาตินี้ไปเรื่อยๆด้วยใจ ตราบเท่ายังมีชีวิต อยู่ในโลก


ทิกิ_tiki
จารหน้าจอ จบเมื่อ  ๑๔.๐๕นาฬิกา เพลาบ่าย
กรุงเทพฯเมืองฟ้าอมร
 สยาม..ประเทศไทย
วันพระเสาร์ที่สิบสอง...๑๒  มิถุนายน  พุทธศักราช ๒๕๔๗
วันแรม  ๑๐  ค่ำ เดือน ๗

. 
สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติ
Copy right....All  right reserved


๏ทิกิ_tiki ๚ 

๏ ช่อกุหลาบ...งามเพราะครู จับมือสอน ๚ 
 ๚