Lovely มาเฟีย5

หมูก้อย

เป็นเวลาเกือบ 2 สัปดาห์แล้วที่ยูเอะอยู่กับเซนจิและคาเครุ คาเครุเอ็นดูเธอเปรียบเสมือนว่าเธอเป็นลูกหลานมาตลอด ส่วนเซนจินั่นหรือ..ก็ยังคงเย็นชาเสมอมา และยังมีช่วงหลังๆมานี้ยังมีท่าทีเหมือนไม่อยากเข้าใกล้เธออีกด้วย ทำให้ยูเอะรู้สึกท้อแท้อย่างมาก 
บาดแผลของเธอดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้เธอพอจะลุกเดินเองได้แล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ไปไหนไกลจากเตียงมากนัก 
ช่วงเวลาเช่นนี้ทรมานยูเอะมากทีเดียว เธอไม่มีทั้งเพื่อนและที่ปรึกษาอย่างอายะกะ ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน ทั้งยังต้องทนกับความเย็นชาของเซนจิมาเกือบเดือน คิดแล้วก็ชวนให้คิดถึงบ้านยิ่งนัก 
คิดอะไรอยูเหรอ ยูเอะ เสียงของคาเครุดังขึ้นจากข้างหลัง 
ก็..คิดเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ ยูเอะตอบยิ้มๆ 
คิดถึงบ้านล่ะสิ คาเครุกล่าวด้วยสีหน้าอ่อนโยนเป็นปกติ แต่ทำให้ยูเอะสะดุ้งทีเดียว 
เขารู้อยู่แล้วหรือว่าเราเป็นใคร ยูเอะคิดอย่างตระหนก 
คาเครุเหมือนจะจับความคิดของยูเอะได้ 
ฉันรู้แต่แรกแล้วว่าเธอเป็นใคร เธอคิดว่าฉันจะช่วยคนโดยไม่รู้เลยหรือว่าเขาเป็นใคร หึหึ ถ้าฉันทำอย่างนั้นฉันคงตายไปหลายรอบแล้ว แต่เธอไม่ต้องกังวนหลอก ถึงเธอจะเป็นลูกของเขา ถึงเขาจะเป็นศรัตรูของฉัน แต่เธอไม่ใช่ตัวเขานี่ คาเครุกล่าวอย่างนุ่มนวล 
ยูเอะมองคาเครุด้วยแววเคารพอย่างสูง คาเครุยื่นมือมาวางบนศีรษะของยูเอะอย่างเอ็นดู 
ฉะนั้น ไม่มีอะไรต้องกังวนแล้วนะ คาเครุกล่าว 
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 
เวลาผ่านไปอีกหลายวันความต้องการที่จะไปสูดอากาศข้างนอกของยูเอะก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนวันนี้ยูเอะตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะต้องออกไปเดินเล่นข้างนอกให้ได้ 
ในคืนนั้นยูเอะลุกจากที่นอนออกไปที่บันไดทางออกซึ่งคาเครุเคยบอกเอาไว้ 
ที่ที่พวกเธออยู่เป็นห้องใต้ดินของบ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าข้างใต้จะมีสถานที่แบบนี้ซ่อนอยู่ 
มาถึงสุดปลายบันไดเป็นไม้กระดานปิดอยู่ ยูเอะต้องออกแรงยกขึ้น ทำให้เธอเจ็บไหล่ซ้ายขึ้นมาทันที แผลของเธอมีเลือดซึมออกมา เธอต้องกล้ำกลืนความเจ็บปวดเอาไว้ เพราะไม่ต้องการให้เสียงของเธอปลุกใครตื่นขึ้นมา ในที่สุดไม้กระดานเปิดออกมา เธอรีบไต่ออกสู่พื้นดิน 
บ้านเล็กหลังนี้เหมือนเป็นบ้านร้างมีฝุ่นเกรอะ ยูเอะเดินสำรวจไปเรื่อยๆ แล้วตัดสินใจเดินออกสู่หลังบ้าน 
สนามหญ้าหลังบ้านแห่งนี้สวยงามทีเดียว มีหญ้าขึ้นเขียวขจีราวกับพรมปู เบื้องบนมีดวงจันทร์และดวงดาวเต็มท้องฟ้าไปหมด ยูเอะอดไม่ได้ที่จะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหญ้าที่อ่อนนุ่มนั้น 
ยูเอะถูกความงามบนท้องฟ้าสะกดสายตาเสียแล้ว อากาศข้างนอกหนาวมากแต่ยูเอะยังไม่ปรารถนาจะกลับเข้าไป 
ตอนนี้อายะกะกับคุณพ่อจะทำอะไรอยู่นะ ยูเอะคิด 
ลมหนาวระรอกแล้วระรอกเล่าพัดมาต้องกายยูเอะ จนร่างของเธอเริ่มสั่น 
จู่ๆ ยูเอะก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่นหลัง ซึ่งได้เพิ่มเสื้อครุมสีดำขึ้นมา เธอหันกลับไปจึงพบว่าเป็น..เซนจิ! 
ออกมาอย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหลอก เซนจิกล่าวเรียบๆ แต่เหมือนน้ำรดลงหัวใจของยูเอะจนชุ่ม 
อย่างน้อยเขาก็ยังห่วงเราอยู่บ้างเหมือนกัน..แม้ว่ามันจะน้อยนิดเต็มที 
เซนจิคงไม่เห็นหลอกว่าหน้าของยูเอะแดงขึ้นมา เพราะบริเวณนั้นแม้ไม่มืดมาก แต่ก็ไม่สว่างนัก 
ฉันก็แค่..อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเท่านั้น และฉันก็กำลังจะกลับแล้ว ยูเอะกล่าว กลัวเซนจิจะเข้าใจผิด 
ยูเอะทำท่าจะลุก แต่เซนจิกลับทรุดลงข้างๆเธอ ทำให้ยูเอะชะงัก 
ฉันก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศเหมือนกัน..แต่ถ้าเธออยากกลับก็ไปก่อนได้ เซนจิกล่าว 
ไม่เป็นไร..ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ ยูเอะกล่าว 
ทั้งคู่ต่างนั่งกันอย่างเงียบๆ อยู่นาน 
ไม่หนาวหรือ.เซนจิ ยูเอะกล่าวพร้อมกับยื่นเสื้อครุมที่เขาสละให้คืน แต่เซนจิไม่รับ 
ฉันไม่เป็นไรเธอสิ แผลยังไม่หายดีเลย เซนจิกล่าว ทั้งที่ตัวเขามีเพียงเสื้อกล้ามบางๆตัวเดียว 
ยูเอะจำต้องรับมา เธอรู้สึกว่าถ้าใส่มันแล้วจะเป็นการเอาเปรียบคนข้างๆ เธอจึงนำมากอดไว้แทน 
เสื้อมีไว้ใส่ไม่ได้มีไว้กอด เซนจิกล่าวพยายามทำเสียงให้ปกติแต่ยังมีแววขบขันอยู่ดี 
ยูเอะหน้าแดงวูบ รีบครี่เสื้อมาครุมตัว 
จากนั้นทั้งสองก็นั่งเงียบไป 
กลับกันได้แล้ว ดึกมากแล้วนะ เซนจิลุกขึ้นยืนพร้อมกับยื่นมือให้ยูเอะ เธอไม่อาจเห็นสีหน้าของเขาได้ชัดเจน แต่เธอรู้สึกถึงแววตาที่เปลี่ยนไป! 
จ้ะ ยูเอะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เซนจิ พร้อมกับวางมือบนมือของเขา แล้วทั้งคู่ก็กลับลงสู่ห้องใต้พิภพ 
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 
วันนี้เราจะพาเธอไปส่งที่บ้าน คาเครุกล่าว 
ยูเอะไม่รู้ว่าเธอจะดีใจหรือเสียใจดี เธอกำลังจะได้กลับบ้าน บ้านที่เฝ้าคิดถึง แต่เธอคงต้องจากเซนจิและคาเครุตลอดกาล! 
ไปส่งหนูที่บ้าน? คุณกับคุณพ่อไม่ใช่ว่าไม่ถูกกันหรือค่ะ ยูเอะถามอย่างสงสัย 
นั่นก็ใช่แต่เราต้องไปรับตัวลูกชายของฉันคืนด้วย.มันเป็นข้อแลกเปลี่ยน คาเครุกล่าว แต่ฉันก็รักและเอ็นดูหนูจริงๆ นะ คาเครุเสริม 
ค่ะ ยูเอะรับคำสั้นๆ พร้อมสะกดกลั้นน้ำตา เธอก็รักและเคารพคาเครุเสมอ 
แต่เราไม่ได้ไปตอนนี้หลอก ค่ำๆค่อยไป คาเครุกล่าวเชิงปลอบ 
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 
ในที่สุดเวลาที่จะได้กลับบ้านก็มาถึง เธอเห็นพ่อของเธอและมือปืนของพ่อหลายคนยืนรออยู่ ในกลุ่มนั้นมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแต่ซีดเซียวอยู่ด้วย เธอเดาว่าคงจะเป็นลูกชายของคาเครุนั่นเอง น่าแปลกที่ในกลุ่มไม่มีอายะกะ ทั้งที่หล่อนน่าจะเป็นคนแรกที่เธอจะเห็น 
พ่อค่ะ ยูเอะเดินเข้าหาผู้เป็นบิดาทันที 
นายยูกิคว้าตัวยูเอะมากอดทันที 
โอ้ย. ยูเอะครางเพราะบาดแผลเปิด 
นายยูกิรีบคลายวงแขนออก 
ลูกเป็นอย่างไรบ้าง.พ่อได้ข่าวว่าลูกถูกยิง นายยูกิถามอย่างเป็นห่วง 
ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ดีที่ได้คุณคาเครุกับคุณเซนจิช่วยไว้ ยูเอะกล่าวอย่างซาบซึ้ง 
นายยูกิส่งสายตาเย็นชาไปยังคนต่างถิ่นทั้ง 2 
แล้วแกจะคืนคนของเราได้รึยัง เซนจิกล่าวอย่างเย็นชา 
ก็เอาไปสิ นายยูกิให้สัญญาณลูกน้อง พร้อมกับพายูเอะเดินจากไป 
ยูเอะส่งสายตาอาลัยอาวรณ์ไปยังคาเครุและเซนจิ ถ้าตาเธอไม่ฝาด เธอเห็นเซนจิหันมามองเธอแวบนึงแล้วหันไป 
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 
ทันใดนั้นเสียงปืนก็ระเบิดขึ้นอย่างไม่คาดฝัน เป็นคนของพ่อเธอเองที่เปิดฉาก 
ม่ายยยยยยยยย ยูเอะร้อง พร้อมกับสะบัดมือจากนายยูกิ 
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 
(โปรดติดตามตอนต่อไป)