Moonlight Sonata

โชค ปวีณา

ลืมตาในคืนสลัว  เวลาที่ใครต่อใครพักผ่อนเพื่อวันพรุ่งนี้  ลุกขึ้นจากเตียงออกมานอกระเบียง  มองฟ้าที่ไม่มีแม้ดาวเพราะความแรงของแสงไฟเมืองหลวงกับจันทร์อิ่มเอมกลมโต  แสงจันทร์ส่องผ่านเข้ามาสัมผัสตัวฉัน  แสงนั้นให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด  ลมยังพัดปลิวยอดไม้ชวนวังเวง   แต่ฉันยังไม่กลับเข้าไปในห้อง  ยืนมองจันทร์อย่างชื่นชม      กี่คราวแล้วที่ไม่ได้เห็น. ใช่กี่คราวแล้วที่ไม่ได้เห็น..
	นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กลับบ้านฉันยังคงอยู่ที่หอพัก...             ขณะที่คนอื่นๆยิ้มร่าตั้งแต่วันที่สอบเสร็จ    แยกย้ายกันกลับด้วยรอยยิ้มจากความดีใจ    เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ เป็นประโยคที่ฉันพูดกับพวกเขา พร้อมกับโบกมือด้วยรอยยิ้มเช่นกัน  ฉันทำได้แค่นั้น
	ยืนอยู่บนระเบียงที่เงียบสงัด  นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นหน้าแม่  คิดถึงบ้านใจจะขาด  .ฉันยังคงต้องทำงาน  เก็บเงินเป็นทุนชีวิต  เพื่อวันนี้ได้กินอิ่มท้อง  พรุ่งนี้มีเงินใช้จ่ายตามจำเป็น เปิดเทอมมีเงินชำระโดยไม่ลำบากครอบครัวสิ่งที่ลูกทำนี้หวังว่าแม่จะภูมิใจ 
	แหงนหน้ามองจันทร์  แสงที่อบอุ่นนี้คล้ายดังสัมผัสแม่  โปรดโอบกอดให้กำลังใจฉัน.ฉันเหนื่อยเต็มทีแล้วโปรดจุมพิตบนหน้าผากฉัน  ให้ฉันนอนหลับฝันดีเถิดท่านแม่ มือน้อยเช็ดน้ำตา  เดินกลับเข้าห้องแคบๆ  เข้าสู่นิทราในค่ำคืนที่อบอุ่นด้วยแสงจันทร์.
                                                                                      โชค  ปวีณา 
                                                                                   20  ตุลาคม 2546