.+*การเริ่มที่จะรัก*+.#4

เด็ก(บ้าน)นอก

วันที่เราเป็นเพื่อนกันมันช่างมีความสุขจนลืมไม่ลง แต่ฉันก็ยังไม่รู้ความรู้สึกของเธออยู่ดีว่าคิดอย่างไร
ฉันภาวนาขอให้เราเป็นแบบนี้กันไปตลอด ฉันพอใจแล้วกับสิ่งๆนี้ สิ่งที่ฉันหรือใครๆเรียกมันว่าความเป็นเพื่อน
การได้เป็นเพื่อนกับเขาเป็นพรอันแสนวิเศษณ์ที่พระเจ้าประทานมาให้กับฉัน และฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกเลย
แต่ฉันก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับฉัน เรื่องที่ฉันคาดไม่ถึง และยังทำใจรับมันไม่ได้
มันเร็วเกินไปสำหรับเรา เร็วมากจนฉันตั้งตัวไม่ติดและไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริงที่ฉันจะต้องพบเจอ
ทันทีที่คำๆนั้นหลุดออกมาจากปากเขา ฉันแทบคลั่ง เขาต้องไปขากฉัน เราต้องจากกัน เขาจำเป็น เขามีทางเดิน
ทางที่เขาเลือกเอง ไม่มีใครกำหนด เขาพร้อมที่จะลาจากฉันได้ทุกเมื่อ แต่ฉันไม่ ฉันยังยึดติดกับเขา
ฉันจะต้องจากเขาไป เราจะไม่พบกัน แม้แต่คุยกันทางโทรศัพท์ก็จะไม่มีอีกแล้ว แล้วฉันจะอยู่ยังไง
ทำไมเขาไม่อำฉันอีกล่ะ ทำอย่างที่เขาทำบ่อยๆ หลอกให้เราเสียใจ แล้วสุดท้ายก็ทำให้ยิ้มออก แต่คราวนี้
มันไม่เหมือนเมื่อก่อน เธอไม่ได้หลอก เธอพูดความจริง ความจริงที่มันจะทำให้ฉันทรมานไปอีกตั้งเท่าไหร่
ฉันจะขาดใจตาย ฉันโอเวอร์ไปมั้ง ไม่หรอกไม่นานฉันก็จะลืม เขาบอกกับฉัน เดี๋ยวก็รู้ ใช่สิ เดี๋ยวก็รู้
เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะลืมใครก่อน เขาบอกฉันว่าจะไปติดสาวเหนือ ฉันรู้ว่าเขาพูดเล่น หมอนี่อำจนเคยตัว
การจะลืมมันยากนะ ฉันไม่มีทางลืมหรอก ฉันจะรอเธอตลอดไป นานแค่ไหนก้รอได้ เพื่อเพื่อนที่จะไม่ทิ้งกัน
ฉันสัญญา