เรื่องเล่าของความรัก(ตอนจบ)

ปะการังสีเงิน

 รักบทที่ 6 บทสรุปของความรัก 
ฉันตัดสินใจยุติปัญหาทั้งหมดลง
ฉันก็ไม่แน่ใจสักเท่าไร ว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะถูกต้องหรือไม่
" ชัย........นี่รินน่ะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความกังวล
"อื้ม ว่างัยจ๊ะริน" ชัยตอบฉันด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงเหมือนเคย
เค้าไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย แต่เค้ากลับเป็นคนที่ได้รับผลยิ่งกว่าใคร
"ชัย...........คือเรา.............."เสียงฉันกระอักกระอ่วนเต็มทน
"มีอะไรหรอริน.......เป็นอะไรไปหรอ" ชัยเริ่มจับน้ำเสียงฉันได้แล้ว
"คือเรา .............อยากหยุดเรื่องของเราเอาไว้    ............เราคิดว่าเราคงไม่ได้รักชัย
  เราไม่อยากจะหลอกชัย............ความรู้สึกมันไม่ใช่"
ทุกอย่างเงียบลง
"ทำไม..ทำไมหละริน ........เราทำอะไรผิดหรอ
    เราผิดอะไรอีกแล้วหรอ ........เราขอโทษๆได้มั้ย  รินอย่าทำอย่างนี้เลยน่ะ"
"ชัย.....จะฝืนทำไม ในเมื่อเราไม่ได้รู้สึกอย่างที่ชัยต้องการ"
"แล้วทำไมหละริน...........รินมีใครหรอ"
"เรา..........เรา............." ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
"ริน  เค้าดีมากเลยหรอ........." ชัยถามฉันด้วยความน้อยใจ มันเป็นคำพูดที่รู้สึกได้ถึงอารมณ์นั้นจริงๆ
"เปล่าชัย.......ตอนนี้เราไม่ต้องการมีใครจริงๆ"
"แล้วรินจะได้เห็นผลของการกระทำครั้งนี้"  ชัยพูดอย่างอาฆาตแค้นแล้ววางสายไป
จะโทษชัยก็ไม่ได้หรอกน่ะ  เพราะฉันทำเค้าเจ็บ
แม้จะกังวลว่าเค้าจะทำอะไรต่อไป  แต่ฉันก็ยังคงยืนยันคำพูดในวันนี้จริงๆ
ฉันประสาทกลับ สับสนอยู่เพียงลำพัง
ฉันไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร ไม่รู้เลยจริงๆ
วันต่อมา  ฉันจึงตัดสินใจโทรหาชัยอีกครั้ง
"มีอะไร" ชัยพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"เราไม่ว่าหรอกน่ะที่ชัยจะโกรธ จะเกลียดเรา เรารู้ว่าเราทำร้ายชัย
  มันก็สมควรแล้วที่ชัยจะเกลียดเรา  เราไม่รู้จะต้องคิดอะไรอีกแล้ว
  สิ่งที่มันคาใจเราก็ทำมันไปแล้ว  เราเองก็เสียใจ ถ้ามันไม่มีทางไปแล้ว เราก็คงจะหายไป"
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนคนหมดอาลัยในทุกสิ่ง
"หมายความไงริน ........รินจะไปไหน ............รินจะทำอะไร" ฉันรู้สึกตื้นตันมาก 
อย่างไรชัยก็ยังห่วงฉัน แม้ฉันจะทำร้ายเค้าขนาดนั้นก็ตาม
"ริน  .......รินอย่าไปไหนน่ะ  ชัยขอโทษที่พูดแบบนั้น
   ชัยทำร้ายรินไม่ได้หรอก  ชัยทำคนที่รักไม่ลง รินอย่าไปไหนได้มั้ย ขอร้องหละ...."
ทำไมคนที่ฉันรักถึงไม่ใช่ชัยน่ะ
"ขอบใจน่ะชัย  .......ขอโทษกับทุกสิ่ง.......ฉันคงเลวมาก
    หากว่านี่เป็นกรรมเก่าของชัย......ฉันก็ขอให้มันจบไปแค่นี้
    แต่ถ้าไม่ใช่......ฉันขอชดใช้ให้ชาติหน้าน่ะชัย ....." ฉันพูดได้แค่นั้นก็วางสาย และปิดเครื่องไป
ฉันไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันถึงได้พูดแบบนั้น
แต่ที่รู้คือสีหน้าของแตนนั้นไม่ดีเลย
"ทำไมพูดเป็นลางอย่างนั้นหละริน....ไม่ดีเลย" แตนว่าฉันด้วยเสียงที่เป็นห่วง
"คิดมากไปได้แตน.....โบราณหน่า" ฉันขำเพื่อน ที่คิดว่าเป็นคำพูดที่เป็นราง
"เดี๋ยวมาน่ะแตน.....ไปโทร.หานนท์หน่อย"
"ทำไมหรอริน"
"ฉันอยากเห็นหน้านนท์จริงๆ   คงไม่ว่าฉันน่ะแตน......สักครั้งก็ยังดี"
หลังจากที่คุยกับนนท์ ก็ได้บทสรุปว่าพรุ่งนี้นนท์จะลงมาหาฉัน
อื้ม...ดูอะไรก็ดีไปหมด  ดีจังเลย วันนี้คงเป็นวันของฉัน
ฉันกลับไปเลือกชุดที่ดูดีที่สุด  นำมารีดอย่างอารมณ์ดี
"อารมณ์ดีเชียวน่ะริน......มีอะไรเล่าให้ฟังบ้างสิ" แตนแซวฉันอย่างอารมณ์ดีเช่นกัน
"พรุ่งนี้นนท์จะมา...."ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้แตน
"มิน่า......เลือกชุดสวยมาใส่เชียว  ไปเป็นเพื่อนมั้ย"
"ดีสิ  จะได้ไม่เขินเกินไป  สัญญาน่ะอย่าทิ้งไปหละ"
"จ้า.......พรุ่งนี้จะทำตัวว้าง..ว่าง   ให้เธอคนเดียวเลย"
ฉันกับแตนหัวเราะร่า  เห้อ.....อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง
คืนนี้ช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน     ฮึ.....ทำเป็นใจร้อนไปก็แค่นั้น ยังไง 1ชั่วโมง ก็มี60 นาทีเหมือนเดิม
ไม่ได้เร็วขึ้นตามใจฉันไปหรอกน่า.......
วันรุ่งขึ้นฉันกับแตนไปรอนนท์ที่บขส.
ใกล้แล้ว.....ใกล้แล้ว......จะได้เจอหน้ากันสักที
อ่ะ.......รถมาแล้ว  แล้วนนท์คนไหนหละ
ฉันกดโทรศัพท์เข้าไปหานนท์....
ไม่นานก็มีชายสวมเสื้อสีดำ  กางเกงยีนส์ ยืนโบกมือให้
นนท์เป็นคนสูง ไม่ผอมไม่อ้วน เรียกว่าสมส่วนดีมากเลย
หน้าตาไม่ถึงกับหล่อ  แต่ก็ควงแขนไม่อาย ดีกว่าชัยอีกด้วย
ฉันมองถนนซ้าย-ขวา   เพื่อให้ปลอดภัย แล้วจึงข้ามไปหานนท์
อีกครึ่งทางเอง  ฉันก็จะได้เห็นนนท์ใกล้ๆแล้ว
"ริน.........."
เสียงของชัยนี่  ฉันหันกลับไปมอง
ชัยจริงๆด้วย ชัยยืนอยู่กับแตน ทำไงดีหละนนท์ก็อยู่นี่ด้วย
"ระวัง.........."
มีรถเก๋ง สีทองคันหนึ่ง กำลังพุ่งมาทางฉัน
ทำไมมีรถเก๋งตรงนี้หละ
จริงสิ ฉันกำลังอยู่บนถนนนี่น่ะ
ฉันหันมองหน้านนท์อีกครั้ง  ครั้งนี้สีหน้าของนนท์ผิดจากเมื่อกี้มาก
สีหน้าที่ยิ้มแย้ม กลับเป็นตกใจ และกำลังวิ่งมาทางฉัน
โครม...........ตัวของฉันลอยปะทะกับอะไรก็ไม่รู้ เจ็บจังเลย
ร่างฉันคงหล่นลงบนถนน เหมือนที่เคยเห็นในหนังแน่นอนเลย
จริงด้วย  เจ็บจังเลย
"ริน..........กรี๊ด....." ฉันได้ยินเสียงแตนหวีดดังมาก
จากนั้นหูของฉันก็ค่อยๆอื้อขึ้นเรื่อยๆ
ฉันลืมตาอีกครั้ง  มองไม่ค่อยชัด แต่ก็พอจะรู้ว่าคนที่โอบฉันอยู่คือนนท์
ส่วนคนที่กุมมือฉันแน่นคือชัย และคนที่ร้องไห้จับขาอยู่คือแตน
"ริน .......เป็นงัยบ้าง......ฮือ......ฮือ...รินตอบแตนสิ"
"เจ็บจัง.......หาย.......ใจ........ไม่........ค่อย......ออก" ฉันตอบแตนอย่างยากลำบาก
ฉันรู้ดี เลือดออกมาก มันมากจนฉันหมดแรง
ฉันรู้ดี กว่ารถพยาบาลจะมา ก็ไม่ทันหรอก
แต่ตอนนี้ฉันกลับมีความสุขที่สุด
ฉันได้อยู่ในอ้อมกอดของนนท์ โดยที่ชัยไม่ได้หึงหวงเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้ฉันอยู่กับคนที่ฉันรัก ........... และคนที่รักฉันทั้ง 3 คน
ฉันไม่รู้สึกเสียดายต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย
ฉันมองหน้าทีละคน ดูสิทุกคนร้องไห้เหมือนเด็กเลย นนท์หมดหล่อเลย
ชัยกับแตนก็ร้องจนหน้าตาดูไม่ได้เลย......
"อย่า......ร้อง........น่า..อาย........" ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มให้ เท่าที่จะยิ้มออกได้
ฉันหายใจถี่ขึ้น .........รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน........ฉันง่วงแล้วหรอ
รู้สึกเหมือนกับว่าตามันหนักขึ้น มันคอยจะปิดลงทุกขณะ
ฉันรู้ดีว่าฉันง่วงมากแล้ว อีกไม่นานก็จะหลับแล้ว
ฉันพยายามเอามือมาแตะหน้าชัย  ชัยรับมือฉันไปแตะหน้าเค้าเหมือนรู้
ฉันยิ้มให้ชัย ฉันนึกขอโทษชัยในใจ ฉันรู้...รู้ว่าชัยต้องเข้าใจ
ฉันเป็นคนใจร้าย......คนหลายใจที่โชคดีที่สุดในโลกแล้วมั้ง
คนที่ฉันทำร้ายเค้ายังจับมือฉัน ยังยอมให้ฉันแตะหน้าเค้า ยังร้องไห้เมื่อฉันเจ็บ
จากนั้นฉันก็หันมาเพื่อลูบหน้านนท์  คราวนี้มือมันหนักเหลือเกิน 
ฉันได้แต่มองหน้า  นนท์ก็คงรับรู้ นนท์จับมือฉันแน่น ทำไมมือนนท์สั่นอย่างนี้หละ
ฉันมองหน้านนท์ลางลงทุกที......ทุกที........
สิ่งที่ฉันอยากพูดกับนนท์  ฉันต้องพูดให้ได้  ฉันจะไม่ยอมหลับก่อน
แม้จะหายใจยากเต็มที
ฉันพยายามกลั้นใจอีกครั้ง คราวนี้ลำบากมาก เพราะฉันหายใจถี่ขึ้นกว่าเดิม 
และก็หอบมากขึ้น  มากกว่าครั้งที่โดนทำโทษให้วิ่งรอบสนาม3รอบเสียอีก
ฉันเหนื่อยขนาดนี้เลยหรอ 
น้ำตาไหลพราก  ฉันอึดอัดที่พูดอะไรไม่ออกเลย
นนท์......ฉันอยากให้นนท์ได้ยินเหลือเกิน
ฉันพยายามขยับปาก เพื่อให้นนท์เอาหูเข้ามาใกล้
แล้วเค้าก็ทำตามจริงๆ เค้ารู้สิ่งที่ฉันต้องการจริงๆ
"ที่.....รัก............." ประโยคสุดท้ายที่ฉันพูด 
ฉันหลับไปในอ้อมกอดของนนท์
มันช่างอบอุ่น สมกับการรอคอยเพื่อพบเจอมา  ................ตลอดชีวิต.................