สัญญาบริสุทธิ์

ปะการังสีเงิน

ลมพัดเบาๆ แต่ก็พอจะทำให้ผมของฉันพริ้วตามสายลมนั้นได้
อื้ม.........สดชื่นจัง  ความรู้สึกฉันเกิดขึ้นทันทีที่ลมพัดผ่านร่างไป
ฉันนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
ในมือฉันกำผ้าเช็ดหน้าผืนน้อย สีฟ้าหวาน ไว้อย่างแน่น
ที่ตอนนี้แม้สีของมันจะดูจืดจางลงไปบ้างก็ตามที
ฉันยืนขึ้น มือจับชิงช้าไม้ผุๆอันหนึ่ง ที่ผูกโยงอยู่ใต้ต้นไม้นั้น
มันทำให้ความคิดฉัน จดจ่อถึงอดีตได้นานหลายชั่วโมงเลยทีเดียว
ฉันนั่งตรงนี้นานมาก............... นานพอที่จะลืมเรื่องราวของโลกภายนอกได้
นานแล้วสินะ..... ที่ฉันไม่ได้มาที่แห่งนี้........ กี่ปีแล้วน่ะ
ฉันจำไม่ได้แน่นอนเท่าไหร่นักหรอก
แต่สำหรับอดีตที่ผ่านไปนั้น มันกลับไม่ได้ลางเลือนตามวันเวลาเลย..............
	.................................................................
"นี่ไม่ไปเล่นหรอ"  เสียงเด็กผู้ชายอายุประมาณรุ่นเดียวกันทักทายฉัน
เจ้าของเสียงสวมเสื้อสีส้มสดใส  แต่เต็มไปด้วยทรายและดิน เปื้อนไปหมด
ใส่กางเกงยีนส์ขาสั้น  รองเท้ารัดส้นเรียบร้อย 
" ไม่รู้จะเล่นกับใคร........ฉันไม่รู้จักใครเลย" ฉันตอบด้วยเสียงอ่อยๆ
"ไม่เป็นไร .....ไปเล่นกับฉันก็ได้........ มาสิ" ไม่พูดแต่ปากเท่านั้น
มือน้อยๆจับมือของฉัน วิ่งไปที่ลานกองทราย
"นี่ของเล่นฉัน...... ให้เธอเล่นด้วย  เธอชื่ออะไรหรอ ฉันชื่อ..... ดล"
" ฉันชื่อ.... แพร ทำไมของเล่นเธอเยอะจัง" ฉันถามด้วยความสงสัยทันที
มีทั้งรถ 3-4 คัน  และมีหุ่นยนต์อีกมากมายหลายตัว
ในขณะที่ในมือฉันมี.......... ลาล่า แค่ตัวเดียว
ลาล่าเป็นตุ๊กตาผู้หญิง....... สวมชุดลูกไม้สีชมพู ................ผมก็ผูกโบร์สีชมพู
ตัวของลาล่า นุ่มมาก............ ฉันมักกอดลาล่านอนด้วยประจำ 
แต่ตอนนี้ลาล่าสกปรกจัง ถึงกระนั้นฉันก็ยังไม่ยอมปล่อยให้ลาล่าคลาดสายตาอยู่ดี    ไม่เป็นไร เย็นนี้แม่ก็จะพาลาล่าไปอาบน้ำแล้วหละ เดี๋ยวลาล่าก็น่ารักเหมือนเดิม
"อื้ม........เล่นอะไรดีหละแพร" เสียงของดลปลุกฉันออกจากความคิดต่างๆ
"ก่อทรายดีกว่าน่ะ  ดลทำบ้านให้ลาล่าหน่อยสิ" ฉันบอกดล พร้อมยื่นลาล่าให้ดู
"โห .....ตัวโตเหมือนกันน่ะ " ดลพูดทันทีที่เห็นขนาดตัวของลาล่า
อันที่จริงมันก็ไม่ได้ใหญ่มากหรอก ก็พอดีมือฉันโอบกอด
"หรอ....." ฉันหน้าเศร้าลงเล็กน้อย คิดว่าถ้าลาล่าเล็กกว่านี้ ดลคงทำให้ได้
"ไม่เป็นไร............ ค่อยๆสร้างเดี๋ยวก็เสร็จ" ดลพูด  พร้อมรอยยิ้มใสใส
"จริงหรอ........งั้นเดี๋ยวฉันช่วย" ฉันยิ้มแฉ่ง เมื่อดลจะกลับมาสร้างบ้านให้ลาล่าอีกครั้ง
ฉันวางลาล่าไว้ใกล้ๆ และเริ่มลงมือช่วยดลสร้างบ้านของลาล่า
สร้างอยู่นานบ้านของลาล่าก็ยังไม่เสร็จ...............
"สงสัย....เราจะสร้างหลังใหญ่เกินไป" ดลพูดพร้อมเอามือเช็ดกับเสื้อที่มอมแมม
"อื้ม....   เสียดายจัง ลาล่าไม่มีบ้านอยู่เลย" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเบา แต่ก็ยอมรับความจริง
เรานั่งมองดูทรายที่เป็นเค้าโครงบ้านกองนั้น
เราพยายามกันหลายครั้งแต่มันก็พังลงทุกที  ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร
"แพร ....แพร.....กลับบ้านได้แล้วลูกเย็นมากแล้วจ๊ะ" เสียงแม่เรียก ในมือนั้นถือตะกร้าที่ตอนแรกมีของเต็มไปหมด   ตอนนี้ฉันเห็นเพียงขวดน้ำ2ใบ และก็มองไม่เห็นน้ำแล้วด้วย
"ค่า...."ฉันรีบตอบรับคำแม่ทันที พร้อมกับคว้าลาล่ามากอด
"ดล ไปก่อนน่ะ แล้วพรุ่งนี้มาเล่นกันอีกน่ะ" ฉันหันมาบอกดล ด้วยคำพูดเร็วๆ
"อื้ม  ......แล้วเจอกันน่ะ" ดลรับปากฉัน พร้อมโบกมือบ้ายบายฉัน
ฉันโบกมือตอบกลับ แล้วรีบวิ่งไปหาแม่ทันที
เย็นวันต่อมาฉันก็มาเล่นกับดลอีก เราเล่นด้วยกันเป็นประจำ
และเพราะสวนสาธารณะมีเด็กมากมาย หลายแบบ
บางครั้งฉันโดนเด็กคนอื่นแกล้ง ดลก็จะมาคอยปกป้อง แม้ว่าจะตัวเล็กกว่าก็ตาม
ดลไม่เคยกลัวใครและก็ไม่เคยแกล้งใคร
หรือแม้แต่เวลาที่ฉันร้องไห้ เค้าก็จะคอยแหย่ให้ยิ้มหรือหัวเราะได้อีกครั้ง
ฉันชอบเวลาที่อยู่กับดลมาก ฉันค่อยๆเข้มแข็งขึ้นตามดล
ร้องไห้น้อยลง และรู้จักดูแลตัวเองไม่ให้ถูกแกล้งมากขึ้น..............
	.................................................................
วันนี้ฉันรีบวิ่งไปที่กองทรายเหมือนเคย
 แต่กลับไม่พบอะไรเลย... ไม่เห็นดลเลย
" แพร......แพร..........." เสียงของดลดังแว่วมา
ฉันหันหาเจ้าของเสียงรอบทิศทาง
และก็ไปสะดุดสายตาตรงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
ใต้ร่มไม้มีร่างเด็กชายตัวน้อย โบกมือให้เห็น
ส่วนมืออีกข้างก็จับชิงช้าไม้ ที่ผูกโยงกับต้นไม้ใหญ่
ฉันรีบวิ่งไปหาดล ในมือก็ยังอุ้มลาล่าเช่นเคย
"โอโห   ไปเอามาจากไหนหรอดล"
"พ่อหาให้   เพิ่งผูกเสร็จเมื่อกี้เอง"
"หรอ   ดีจังเลย "
"แพรนั่งสิ เดี๋ยวดลจะไกวให้เอง"
"จริงน่ะ  งั้นเดี๋ยวเราผลัดกันก็ได้"
"อื้ม จับดีๆน่ะจะไกวให้แล้ว"
"จ๊ะ.." สิ้นเสียงตอบรับ ดลก็มายืนด้านหลัง
และก็เริ่มผลักชิงช้าเบาๆ
ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนล่องลอยไปมา
มองเห็นสวนได้กว้างมากขึ้น สูงๆต่ำๆ 
มีลมเย็นๆ ปะทะตัวให้สบายจริงๆ
"แพร...."เสียงดลเรียก ขณะที่ตัวเองก็ผลักชิงช้าไม่หยุด
"หือ..อะไรหรอ" ฉันตอบแต่ไม่ได้หันไปมองหน้าดล
"แพรยังอยากได้บ้านลาล่าอยู่มั้ย" 
"อื้ม...แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก ให้ลาล่าอยู่กับแพรไปก่อนก็ได้"
ฉันบอกดล พร้อมกับจับลาล่าแน่นขึ้น
"งั้นเราจะหาบ้านให้ลาล่าน่ะ" 
"จริงหรอดล  ลาล่าต้องชอบดลมากแน่เลย"ฉันพูดและหันไปยิ้ม
"อื้ม เราสัญญา"  ดลพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูขึงขังจัง
เอ้............สัญญาคืออะไรน่ะ ฉันไม่รู้หรอก
แต่ก็เห็น ถ้าแม่สัญญาแล้ว ฉันก็จะได้ของนั้นมา
แสดงว่าลาล่าก็คงได้บ้านเหมือนกัน
 
ทั้งผมของฉันและลาล่าพริ้วไปตามลม 
บางทีเวลาชิงช้าย้อนกลับ ผมฉันก็ปลิวมาปกหน้า
ฉันต้องเอามือปัดไปปัดมาหลายหน เพื่อให้ผมออกจากหน้า
"ผมเข้าตาหรอ" ดลถามฉันพร้อมกับจับชิงช้าให้หยุดลง
"อื้ม วันนี้ลืมผูกผมมา " ฉันตอบดล ท้งที่มือก็ยังปัดผมที่ยังติดอยู่ที่หน้า
"เอางี้ เดี๋ยวเราผูกผมให้" 
"ดลมียางหรอ เราไม่เอายางรัดของน่ะ เวลาแกะมันเจ็บ" ฉันรีบบอก
เพราะนึกถึงตอนที่มัดผมกับยางรัดของทีไร ต้องร้องไห้ทุกที
"เปล่า ใช้นี่ต่างหาก" ดลล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนในกระเป๋าออกมา
"ผูกได้ด้วยหรอ "ฉันถามด้วยความสงสัย เพราะไม่เคยผูกด้วยผ้าเช็ดหน้า
"ได้สิ ผมแพรยาว ไม่หลุดหรอก" ว่าแล้วดลก็จัดการรวบผมฉัน
แล้วค่อยๆใช้ผ้าเช็ดหน้าผูกผมให้ อื้ม....ว่าไปมันเบากว่าตอนแม่ผูกให้อีก
ไม่รู้สึกเจ็บหรือว่าแสบเลยสักนิดเดียว
ฉันเล่นอยู่กับดลจนเย็น  เราผลัดกันเป็นคนไกวเปล
บางครั้งก็นั่งไปพร้อมกัน บางทีก็ยืนบ้างแต่มักมีผู้ใหญ่มาคอยห้าม
อันที่จริงทั้งฉันและดลก็ไม่รู้จักคนที่มาห้ามหรอก
แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง เพราะนึกถึงที่แม่บอกว่าให้เชื่อฟังผู้ใหญ่ อย่าดื้อ
สงสัยแม่ดลคงบอกเหมือนกัน เพราะดลก็ทำตามเหมือนกับฉัน
"ดล ต้องกลับแล้วน่ะ" ฉันบอกพร้อมกับหยิบลาล่าขึ้นจากชิงช้า
"หรอ    รีบกลับจังเลย เล่นด้วยกันก่อนสิ" ดลพูดเสียงอ่อยๆ
"ไม่ได้หรอก เดี๋ยวโดนดุแล้วแม่จะไม่ให้มาเล่นอีก"ฉันบอกดล
แล้วก็นึกถึงเวลาแม่ดุ  แม่น่ากลัวชะมัดเลยเวลาดุเนี่ย
"หรอ  อื้ม พรุ่งนี้มารอตรงนี้น่ะ"
	.......................................................
วันนี้ฉันมาก่อนดล ฉันนั่งเล่นชิงช้ากับลาล่าไปพลางๆ
นานจัง.......ฉันคิดในใจ เพราะไม่เห็นดลมาสักที
เวลาผ่านไป จนเย็นมากแล้วดลก็ยังไม่มา
ฉันคิดว่าวันนี้ดลคงไม่มาแล้วหละ จึงพาลาล่ากลับบ้าน
3วันแล้วที่ฉันมานั่งรอ แต่ ดลก็ไม่มา
ดลหายไปเลยจากวันนั้น
ดลหายไปไหนกันน่ะ 
ฉันมานั่งรอดลทุกวัน บางวันก็มีเด็กมาเล่นที่ชิงช้า
ฉันก็ต้องวิ่งไปบอกว่าเป็นของเรา
ถ้าดลมาต้องให้ดลเล่นด้วยน่ะ
แต่ยังไงก็ไม่เห็นดล มาทวงชิงช้าคืนสักครั้งนึง
หลายวันผ่านไป วันนี้ฉันยังมานั่งรอที่ชิงช้าพร้อมลาล่าเช่นเคย
"หนู  หนูชื่อแพรรึเปล่าจ๊ะ" ชายแปลกหน้าคนหนึ่งทักฉัน
"ค่ะ" ฉันตอบเพียงสั้นๆ และก็เห็นว่าแม่เดินมาที่ฉันทันที ที่ชายคนนั้นเดินมาทักฉัน
"มีอะไรหรอค่ะ" แม่เอ่ยถามชายคนนั้น ทั้งที่ยังเดินมาไม่ถึง
"อ๋อ เปล่าหรอกครับ คือว่าผมเป็นพ่อของดล"  พ่อของดลหรอ ฉันได้แต่นึกในใจ
"ผมเอาบ้านตุ๊กตามาให้ครับ"  พ่อของดลบอกแม่ฉัน พร้อมกับยื่นบ้านตุ๊กตามาให้ฉัน
มันเป็นบ้านไม้ใหญ่ชั้นเดียว แต่มีลายสลักสวยงามมาก
ฉันไหว้ขอบคุณ
"แล้วดลหละค่ะ ไปไหนหละค่ะ ไม่เห็นหลายวันแล้ว" แม่ถามคำถามที่ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน
"คือว่าเค้า  ................... " พ่อดลพูดกลับแม่พักหนึ่ง แล้วนิ่งไปทั้งคู่
สักพักฉันก็เห็นแม่ตาแดง และพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ
"เสียใจด้วยค่ะ เสียใจด้วยจริง" ฉันเห็นแม่เอามือเช็ดน้ำตา แม่ร้องไห้ทำไมน่ะ
"แม่เป็นอะไรหรอจ๊ะ" ฉันลงจากชิงช้ามาจับมือแม่ไว้
"แพร ไปหาดลกันมั้ยลูก" แม่ถามฉัน ทั้งตาที่แดงกร่ำ
"ไปค่ะ ดีจังเลย ไม่ได้เจอตั้งหลายวันแล้ว" ฉันรีบไปหยิบลาล่ามา
	.............................................................
บ้านดลแปลกๆจัง เป็นลานหญ้ากว้างมาก
มีป้ายหินอะไรเต็มไปหมดเลย แต่ก็ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยดีจัง
พ่อดลพาฉันกับแม่เดินอยู่พักหนึ่ง
แล้วมาหยุดตรงที่หน้าป้ายหินอันหนึ่ง มีรูปดลด้วย
ป้ายหินของดลหรอ เอ้.........แล้วดลหละไม่เห็นมีเลย
"แพร.......ดลนอนอยู่ในนี้น่ะลูก" แม่บอกฉันพร้อมเสียงสะอื้นอีกครั้ง
พ่อของดลก็หันหลบหน้าไปอีกทาง
"ดล  ๆ   อยู่ในนั้นหรอ ไม่อึดอัดหรอ ตื่นสิ มาเล่นกันเถอะ" ฉันตะโกนเรียกดลให้ออกมา
แต่ไม่มีเสียงตอบจากดลเลย ไม่มีเลยสักคำ
"ดลออกมาไม่ได้หรอกลูก"  แม่บอกฉัน  ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย
"ดลจะไม่เล่นกับแพร แล้วหรอคะ" ฉันถามเสียงสั่น
"จ๊ะลูก" แม่ตอบพร้อมกับก้มหน้าลง
ฉันวิ่งไปตีป้ายหิน พร้อมทั้งตะโกนเรียกดล
"ดลโกรธอะไรแพรหรอ   แพรไม่เอาบ้านแล้วก็ได้ ดลออกมาเล่นกับแพรน่ะ"
ฉันพูดไปร้องไป ในใจไม่อยากให้ดลโกรธ ไม่อยากให้ดลหายไป
"แพรเล่นชิงช้ากับดลก็ได้ ไม่เล่นบ้านตุ๊กตาก็ได้"   ฉันยังตีป้ายหินนั้นอยู่ ทั้งที่เจ็บมือ แต่ก็ไม่หยุดตี    ฉันอยากให้ดลตื่นมาเล่น ให้ดลหายโกรธ
แต่ที่เห็นคือแม่ยิ่งร้องไห้ และเดินมาดึงฉันออกจากป้ายหินนั้น
"แพร สักวันหนูจะเค้าใจ ว่าทำไมดลไม่ออกมาน่ะลูก"
"แล้วทำไมดล ไม่ออกมาบอกแพรหละคะ  ถ้าโกรธกันก็ต้องดีกันไม่ใช่หรอค่ะ"
"กลับบ้านเถอะลูก"แม่จูงมือฉันเดินกลับ ส่วนพ่อดลก็เดินตามมาห่าง
ฉันยังคงหันมองป้ายหินนั้นจน มองไม่ออกว่ามันคืออันไหนแล้ว
ไม่เห็นเข้าใจเลย ทำไมดลถึงไม่ออกมาบอกฉันว่าโกรธเรื่องอะไร
"หนูแพร ผ้าผูกผมนั้น......" 
"ของดลผูกให้เมื่อวันก่อนค่ะ หนูผูกมาทุกวันกลัวดลจะลืมหนู กลัวดลจำหนูไม่ได้  กลัวว่าจะหาหนูไม่เจอค่ะ"   ฉันตอบพ่อดล พร้อมกับเอามือจับผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าที่ทำเป็นที่ผูกผม  เหมือนกับที่ดลเคยทำให้เมื่อครั้งแรก
"ดลไม่มีทางลืมหรอหนู  เค้าจำหนูได้ตลอดชีวิต
  และเค้าก็ไม่มีทางโกรธหนูหรอก เพียงแต่เค้าออกมาเล่นกับหนูไม่ได้อีกแล้ว"
พ่อดลเงียบไปเล็กน้อย........
"เก็บผ้านี้ไว้ดีๆน่ะจ๊ะ จะได้นึกถึงดลได้" พ่อดลบอกฉันเป็นประโยคสุดท้าย
ก่อนที่จะแยกจากกันไปขึ้นรถของตัวเอง.................
	...............................................................
หลายปีผ่านไป ฉันเข้าใจอะไรมากขึ้น 
รู้แล้วว่าทำไมดลถึงไม่กลับมาเล่นกับฉัน
เค้าไม่ได้โกรธฉัน แต่เค้าจากฉันไป 
จากไปโดยไม่มีคำลาเลยแม้แต่คำเดียว
ทุกปีเมื่อตรงกับวันที่ดลไปจากฉันอย่างตลอดกาล แม่จะพาฉันไปหาดลประจำ
พร้อมกับดอกไม้สีสวยช่อเล็กที่ฉันสามารถถือได้ในตอนนั้น ไปวางไว้หน้าป้ายหิน
ป้ายหิน ที่ปิดทับดลเอาไว้ ไม่ให้ออกมาเจอกับฉันอีกต่อไป
ไม่ให้ดลมาเล่น มาคอยไกวชิงช้าให้กับฉันอีก
เมื่อตอนยังเด็กฉันคิดจะเอาป้ายนั้นออก ดลจะได้ออกมาเจอฉัน
แต่มันหนักมาก ขอร้องพ่อกับพ่อดลให้ช่วย ทั้งคู่ก็บอกเพียงว่าดลนอนอยู่
อย่าไปปลุกเค้าเลย  ทุกครั้งที่มาฉันต้องกลับไปพร้อมกับน้ำตา ที่ดลไม่ออกมาเล่นด้วยสักที
แต่ตอนนี้ ฉันกลับน้ำตาเอ่อเพราะคิดถึงเพื่อนที่แสนดีคนหนึ่ง
แม้จะเป็นเวลาสั้นๆ แต่ดลเป็นคนเดียวที่ไม่เคยแกล้งฉัน ไม่เคยทำให้ฉันโกรธหรือร้องไห้เลย
เค้ามีแต่มอบรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะให้ฉันมาตลอด
สิ่งที่ฉันไม่ได้ยินวันนั้น วันที่พบพ่อดลครั้งแรก ฉันกลับไปถามแม่อีกครั้ง 
เมื่อผ่านไปหลายปี
แม่จึงเล่าสิ่งที่พ่อดลได้บอกในวันนั้นให้ฉันฟัง
"คือว่าเค้าหลับไปแล้วครับ เมื่อวันก่อนเค้าวิ่งไปซื้อกล่องเพื่อมาทำบ้านตุ๊กตา และโดนรถชน
  ก่อนที่จะโดนรถชนเค้าบอกว่า สัญญากับแพรว่าจะหาบ้านลาล่าให้ เค้าต้องรักษาสัญญาเหมือนที่ผมเคยบอกไว้
  เค้าบอกว่ายังไง แพรต้องรออยู่แน่ๆ  ที่ชิงช้าที่ผมมาผูกให้วันก่อน เค้าต้องรีบทำให้เสร็จ
  ดลมักพูดถึงหนูแพรบ่อยๆ บอกว่าหนูแพรผมยาวน่ารักดี นิสัยดี พูดเพราะ
  หลังที่ดลถูกรถชน เค้าก็หลับไป3วันแล้วก็จากไป ผมจึงตั้งใจทำบ้านตุ๊กตา โดยใช้ไม้แทน
  เพราะมันคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่ดลอยากทำมาก  ผมก็มาหาหลายวันแล้วแต่ไม่เจอ คิดว่าคงมาคนละเวลากัน "
นั่นคือคำพูดที่พ่อดล พูดกับแม่ แม่บอกว่าแม่ไม่เคยลืมเลย ไม่นึกว่าเด็กตัวเล็กจะคิดได้ถึงเพียงนี้
มันเป็นสัญญาที่บริสุทธิ์ สัญญาที่คงมั่นในคำพูด ไม่มีสิ่งใดแฝง มีแต่ความต้องการที่จะเป็นผู้ให้   เพื่อทำให้ใครสักคนมีความสุข
	............................................................................
ลาล่ายังคงอยู่กับฉันตลอดมา   ในบ้านไม้ บ้านที่มีดลอยู่ด้วยในความรู้สึกของฉัน
ผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อน ที่จางยังผูกอยู่บนผมฉัน ทุกครั้งที่ต้องการกำลังใจ
เพราะฉันรู้ว่าดล จะอยู่ข้างฉันเหมือนตอนเด็กๆตลอดไป
แม้วันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม ความทรงจำนี้ไม่มีวันลางเลือนได้เลย
มันเป็นความอบอุ่นทุกครั้งที่คิดถึงเด็กผู้ชายตัวน้อย ที่ร้องทักฉันในวันนั้น.....................