รักบทที่ 3 ความเจ็บปวดจากคนที่ไว้ใจ จากตอนนั้น ฉันก็ไม่ค่อยได้รู้เรื่องของฟ้าสักเท่าไหร่ แต่สำหรับนนท์ ยังคงโทรหาฉันอยู่ และมากกว่าเดิมขึ้นทุกที ฉันรู้สึกอบอุ่นมากขึ้น มันเหมือนราวกับว่าฉันมีนนท์เคียงข้างเสมอ แม้แต่ตอนที่มีปัญหากับฟ้า นนท์ก็พยายามปลอบฉันมาตลอด นนท์เป็นคนอยู่ไม่เป็นที่ เค้าทำงานด้วย เรียนด้วย ออกต่างจังหวัดบ่อย จึงมีผู้หญิงมาพัวพันบ้าง แต่เค้าก็จะบอกให้รู้ แม้บางทีจะระแวง แต่ก็ดีกว่าเค้าไม่บอกเลย นั่นยิ่งจะทำให้เกิดความระแวงมากขึ้น ครั้งหนึ่งฉันเคยให้เพื่อนโทรไปลองใจเค้า ประมาณว่าได้เบอร์เค้ามาจากเพื่อนอีกทีนึง คำเดียวที่เค้าบอกมาคือ "มีแฟนแล้วครับ คงเป็นได้แค่เพื่อน" "หรอค่ะ แฟนคงน่ารักสิน่ะค่ะ" "ไม่ทราบครับ ไม่เคยเจอแต่ก็รักมาก" "หรอค่ะ มีอย่างงี้ด้วยหรอ แล้วแฟนอยู่ไหนค่ะ" "เรียนครับ ไม่ขอบอกชื่อและสถาบันน่ะครับ ไม่อยากให้คุณไปกวนเค้า" "ห่วงจังเลยน่ะค่ะ" "ก็แฟนผมนี่ครับ ไม่ห่วงเค้าแล้วผมจะห่วงใคร" ฉันซึ้งกับคำพูดที่เค้าพูดกับเพื่อนฉันมาก เค้าดูจริงใจกับฉันมาก แต่สิ่งที่นนท์ไม่เคยทำให้ฉันเลย คือการลงมาหากัน ทั้งที่รับปาก นนท์ไม่เคยลงมาสักครั้ง ไม่เคยเลย แต่ฉันก็ยังหวัง และไว้ใจในตัวเค้าเสมอมา และแล้วความจริงก็ปรากฎให้ฉันได้รู้ "นนท์ อยู่ไหนหรอ" "ตอนนี้หรอ อยู่ชุมพร ไม่กี่วันจะลงไปหาน่ะ" "ไม่ไกลนี่ นนท์ลงมาเลยสิ อยากเจอ" "ขอเวลาเคลียร์งาน 3 วันน่ะ" "อื้มได้ รีบลงมาน่ะ เอ้อแล้วนี่เบอร์ใครหรอ" "อ๋อ เบอร์เพื่อน รินโทรได้นะ" "จ้า นนท์เป็นงัยบ้าง..............." เวลาแห่งการรอคอยช่างยาวนานเหลือเกิน แม้จะเป็นระยะเวลาเพียง 3 วัน มันช่างนาน ราวกับ 3 เดือน นี่แหละน่ะความรู้สึกของการรอคอย ผ่านไป 3 วัน นนท์ก็มาไม่ได้เหมือนเดิม ฉันจึงตัดสินใจโทร.ไปหาที่เบอร์เพื่อน "สวัสดีค่ะ" "เอ่อ...(ผู้หญิงหรอ). นนท์อยู่มั้ยค่ะ" "อ๋อ นนท์ไม่อยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าใครค่ะ" "ถ้านนท์กลับมาบอกว่า ริน โทรมาก็แล้วกันน่ะค่ะ" "อ๋อริน ค่ะ ได้แล้วจะบอกให้" "เอ่อ.....ขอโทษน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าที่ไหนหรอค่ะ" "พิจิตรค่ะ" "พิจิตรหรอค่ะ" "ค่ะ ทำไมหรอค่ะ" "ป่าวค่ะ ขอบคุณมากค่ะ" ฉันวางสายพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาทันที (ทำไมต้องโกหกว่าอยู่ใกล้กัน) (ทำไมต้องอยู่กับผู้หญิง เธอเป็นใคร) (ทำไมไม่บอกเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา) (สุดท้ายนนท์ก็ไว้ใจไม่ได้เหมือนใครๆ) (คนหลอกลวง จากนี้ไม่ต้องคุยกัน) ความคิดและคำถามมากมายถ่าโถมออกมา และสุดท้ายมันก็ไม่มีคำตอบ นับจากวันนั้นมา เราก็เริ่มห่างเหินกัน ฉันไม่ค่อยรับโทรศัพท์ พูดกับนนท์น้อยลง ในที่สุดก็หายเงียบไปจากการติดต่อกับนนท์
ปะการังสีเงิน 24 เม.ย. 2547 23:01 น. - ID 2326 
853
2
0
25 เมษายน 2547 10:52 น. - comment id 73591
อ้าว ไหงเปนงี้อ่ะคับ กะลังซึ้งเลยคับ เอาใจช่ายรินห่างคับ
26 เมษายน 2547 05:25 น. - comment id 73615
หน้าส่วนตัว
นั่นนะสิคะไหงเป็นงั้นล่ะ
พูดนี่นะ ยิ้มก็คือพูดแล้ว
อรุโณทัย อาภาภัส
22 มิถุนายน 2547 23:19 น. - comment id 74869
เชื่อง่ายจังนะแม่สาวน้อย ความฝันอ่ะเป็นความจริงได้ไม่ง่ายเหมือนที่คิดหรอกนะ อีกอย่างนึงคนเราที่ไม่ได้เห็นกันอ่ะรักกันยังไม่ได้หรอกแค่ความเหงานำพามาพบกันสุดท้ายก้อเป็นแค่ความฝัน หนักแน่นกว่านี้อีกนะ บางทีเธออาจไม่ได้ชอบเค้าแบบที่เธอคิดก้อได้
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ