มุมมองของชีวิต

จันทร์กระจ่างฟ้า

ทุกๆอย่างในโลกนี้มันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป มันเหมือนกับกระแสแห่งกาลเวลามันไหลผ่านตัวเราทุกๆคน กลืนกินทุกๆสิ่ง ในทุกๆชั่วโมง ทุกนาที ทุกวินาที หลายคนคิดว่าหลายสิ่งหลายอย่างกำลังผ่านเข้ามา แต่สำหรับฉันแล้วทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะจากไปอย่างเงียบเชียบตะหาก พวกมันไม่แม้แต่จะกล่าวคำอำลามันแค่จากไปอย่างเงียบๆ และกว่าเราจะรู้ตัวเราก็ไม่เหลืออะไรเลย  น่ากลัวไหมล่ะ?  แต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะกลัวหรอกนะ อะไรอะไรมันก็เป็นของมันอย่างนั้น เราจะรู้สึกหรือไม่รู้สึก กลัวหรือไม่กลัวมันก็ไม่สร้างความแตกต่างเลย
สำหรับตัวของชั้นแล้วชั้นไม่เชื่อว่าโลกนี้มีอยู่จริง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเห็นมันเหมือนกับความทรงจำที่เลือนลาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเธอไม่ค่อยได้สนใจจะจดจำอะไรรอบๆตัวนะ ที่บอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนความทรงจำอันเลือนลางน่ะ ก็เป็นเพราะ อะไรที่ผ่านตาผ่านสมองเราไปมันก็คืออดีตทั้งสิ้นเลย ทุกนาที ทุกวินาทีอดีตจะเกิดขึ้นเสมอ คำพูดที่เพื่อนเราเพิ่งจะพูดออกมา  คำด่าที่แม่ค้าในตลาดที่ด่าลูกค้าช่างต่อ มันเกิดขึ้น  เกิดขึ้น และ เกิดขึ้นตลอดเวลา แต่คนเราไม่รู้ตัวหรอกว่าอดีตของเราน่ะมันมากมายขนาดไหน ทุกทุกคนก็จะเลือกจำเฉพาะอะไรที่มันถูกใจ ถูกหู หรือบางทีก็ไม่ได้อยากจำแต่มันลืมไม่ได้เพราะบางสิ่งที่มีผลกระทบจากจิตใจอย่างรุนแรง หรือกระทบความรู้สึกอย่างมากก็ฝังแน่นจนเราไม่รู้จะเอามันออกได้ยังไง