กาลครั้งหนึ่ง ยังมีเธอ (ตอน 2)

Tawan

อากาศยามเช้าของเดือนธันวาคมค่อนข้างเย็น สายลมอ่อนๆให้ความรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ทอแสงชอบอากาศแบบนี้ที่สุด เพราะมันทำให้เธอคิดถึงเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน ย้อนไปเมื่อครั้งที่เธอเป็นนักศึกษาและไปออกค่ายต่างจังหวัดเกือบทุกปี ยกเว้นตอนปี 4 ที่เธอเรียนหนักและเตรียมตัวจบ แต่เดิมนั้น ทอแสงไม่เคยคิดอยากไปออกค่ายอาสาพัฒนาชนบทที่ไหน เธอรู้สึกด้วยซ้ำไปว่า การออกค่ายอาสาเป็นเรื่องของคนเพียงกลุ่มหนึ่งที่มีอุดมการณ์แรงกล้า ยอมลำบากตราตรำไปต่างจังหวัดที่ทั้งไกลทั้งทุรกันดาร และเสียสละแรงกายเพื่อให้โครงการที่วางไว้บรรลุเป้าหมาย เธอนึกชื่นชมคนกลุ่มนั้นอยู่ในใจ แต่ไม่เคยคิดว่าต่อมาเธอจะเป็นส่วนหนึ่งในคนกลุ่มนั้น 
มหาวิทยาลัยปีแรกสอนให้ทอแสงรู้จักการปรับตัว เธอเป็นเด็กผู้หญิงเรียบร้อย และไม่มีเพื่อนมากนักชีวิตของทอแสงนั้นดำเนินมาอย่างราบเรียบ จนกระทั่งวันที่เธอเข้ามาเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐแห่งหนึ่ง เดือนแรกของชีวิตนักศึกษา รุ่นพี่กลุ่มที่เธอจับสลากได้จัดให้มีการรับน้องขึ้นที่จังหวัดหนึ่งทางภาคตะวันออก แน่นอนว่าส่วนหนึ่งของการรับน้องนั้นมีทะเลมาเกี่ยวข้อง ทอแสงชอบทะเลแต่เธอว่ายน้ำไม่เป็น ทั้งยังมีประสบการณ์ที่ไม่ดีทางน้ำมาตั้งแต่เด็ก ทอแสงเกือบจมน้ำในสระหากว่าพ่อของเธอ ซึ่งเวลานั้นยังมีชีวิตอยู่ไม่ช่วยไว้ แม้เหตุการณ์นั้นจะผ่านมานานมากแล้ว แต่ทอแสงก็ไม่เคยลืมความรู้สึกหวาดกลัวระคนตกใจนั้นได้ และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้เธอไม่ยอมเรียนว่ายน้ำ แม้ว่ามันจะช่วยให้เธอหายกลัวได้ก็ตาม 
ทอแสงมักจะคิดอะไรโดยเชื่อความรู้สึกของตัวเองเป็นหลัก หากว่าเธอไม่เห็นด้วยกับอะไรสักอย่าง เธอก็จะไม่พยายามหาเหตุผลเพื่อหักล้างความรู้สึกส่วนตัวนั้น ทอแสงเชื่อในความรู้สึกของตัวเองมากจนแม่ของเธอเป็นกังวลและมักพูดกับเธอเสมอว่า การอยู่ในสังคมต้องไม่ทำตัวเป็นเส้นตรงมากนัก ต้องยืดหยุ่นให้เป็น จะได้อยู่รอด ปลอดภัย แต่ทอแสงไม่เชื่อว่าคำพูดนั้นจะเป็นจริง เธอยังคงเชื่อในสิ่งที่เธอรู้สึกมาตลอดจนถึงทุกวันนี้
การเดินทางไปรับน้องครั้งนั้นทำให้เธอได้รู้จักเพื่อนร่วมกลุ่มมากขึ้น ทอแสงได้รู้จักกับเพื่อนคนหนึ่ง เธอชื่อปลายฟ้า แต่ทุกคนเรียกเธอสั้นๆตามความต้องการของเธอว่า ปลาย  ปลายฟ้าเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างแปลก เธอเป็นคนสวยแต่กลับทำตัวเหมือนผู้ชาย ไม่สนใจดูแลตัวเอง ไม่แต่งตัว และมีนิสัยลุยๆ ต่างจากทอแสงที่เรียบร้อยจนเกินไป ทอแสงสนิทกับปลายฟ้าเพราะความที่มีนิสัยคล้ายๆกัน นั่นคือเป็นคนเงียบๆ แต่ท่ามกลางความเงียบกลับก่อเกิดมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่ ตลอดเวลา 3 คืนของการรับน้อง ทอแสงและปลายฟ้าจะนั่งคุยริมทะเลหรือไม่ก็นอกชานบ้านพัก  และต่างได้รับรู้ชีวิตของกัน 
ปลายฟ้านั้นไม่มีทั้งพ่อและแม่ คนทั้งคู่แยกทางกันตั้งแต่ปลายฟ้ายังเล็ก และต่างก็ไปมีครอบครัวใหม่ ทิ้งให้เธออยู่กับป้ามาตลอด เธอย้ายมาอยู่หอพักเมื่อเธอเข้ามหาวิทยาลัย โดยมีเงินส่งเสียจากพ่อและแม่ที่เห็นว่าเงินเป็นสิ่งเดียวที่จะทดแทนความอบอุ่นที่ขาดหายไปของลูก ปลายฟ้าเป็นคนเข้มแข็งพอที่จะไม่เรียกร้องความอบอุ่นจากครอบครัว เพราะเธอเชื่อมั่นในตัวเอง เชื่อว่าเธออยู่ได้แม้จะไม่มีใครคอยกางแขนปกป้องคุ้มภัย ทอแสงเห็นใจและเข้าใจปลายฟ้าดี เธอเข้าใจความรู้สึกของคนที่สูญเสีย เพราะเธอเองก็ขาดพ่อ แต่เธอยังโชคดีที่มีแม่ที่ให้ความอบอุ่นปลอดภัย และช่วงเวลาหนึ่งเธอก็เคยได้รับความรักจากพ่ออย่างเต็มที่แม้จะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม
	
แสงแดดอ่อนๆของยามเช้าให้ความอบอุ่นได้ดีเมื่อถึงฤดูที่ลมหนาวพัดมาเยือน ผ้าม่านสีขาวฉลุลูกไม้พริ้วตามแรงลมหนาวอย่างอ่อนโยน ทอแสงยืนมองลงไปนอกหน้าต่าง เบื้องล่างเป็นสวนขนาดย่อม มารดาของหล่อนกำลังรดน้ำต้นไม้อย่างอารมณ์ดี เธอคิดเสมอว่าถ้าไม่มีแม่คอยดูแล เพาะบ่มจิตใจที่บอบช้ำจากการสูญเสียบิดาในครั้งนั้น เธอจะมีชีวิตและเติบโตมาพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างเวลานี้ได้อย่างไร