แฟนผมรูปหล่อ ตอนที่ 1 "เมื่อแรกพบ"

พระจันทร์เงิน

คุจากุ นักศึกษาชั้น ปี 1 ของมหาวิทยาลัยโตเกียว กำลังนอนรับแสงแดดที่ส่องมารำไร เพื่อความอบอุ่น ทันใดนั้น......
"เฮ้ย!!! ระวัง......หวา...."
"โอ๊ย!!!!..........." ลูกฟุตบอลจากสนามของโรงเรียนมัธยมข้างๆ ได้ลอยมาโดนหน้าคุจากุ อย่างจัง.....
"ใครว่ะ..." คุจากุ ตะโกนด้วยความโกรธ
"ของผมเองครับ ขอโทษครับพี่" ฮัตโตริ นักเรียนม.ปลาย เดินเข้ามาด้วยสีหน้าหวั่นๆ 
"ขอโทษทีครับพี่...มันแรงไปหน่อย"
"ไม่หน่อยแล้วนะเนี่ยะ โดนหัวเต็มเปาเลย เจ็บนะโว๊ย" คุจากุพูดด้วยสีหน้าโมโหอย่างแรง และถือฟุตบอลที่ลอยโดนหน้าด้วย
"ขอโทษๆ ครับ พี่" ฮัตโตริ ขอโทษอีกครั้งซึ่งหวังว่าจะขอคำว่า ไม่เป็นไร จาก คุจากุ "เอ่อ....." 
"อะไร อย่าบอกนะว่า แค่มาขอโทษแล้วจะเอาลูกบอลคืนไปน่ะ" คุจากุรู้ทัน
"แต่ว่า..เพื่อนผมรอลูกบอลจากผมอยู่นะครับ"
"ได้ไงๆ แค่มาขอโทษแล้วมันจะหายง่ายๆงั้นเหรอ"
"แล้วพี่จะให้ผมทำไง พี่ถึงจะยอมให้ลูกบอลผมล่ะครับ"
"งั้น...พรุ่งนี้ เวลานี้ นายคิดเองว่าจะทำยังไงให้ฉันพอใจ ถึงจะคืนลูกบอลให้ แต่วันนี้ ขอไปก่อนแล้วกัน"  
"แต่...."
ยังไม่ทันพูดจบคุจากุก็เดินจาไปพร้อมกับลูกบอลในมือ ทำให้ฮัตโตริต้องกลับไปมือเปล่า
"เฮ้ๆ...คัตสึ ลูกบอลไปไหนแล้วล่ะว่ะ" 
"ถูกพี่มหาลัยข้างๆที่เราแต่ไปโดนหน้า เอาไปแล้วล่ะ" ฮัตโตริ พูดด้วยใจห่อเหี่ยว
"คนนั้นเหรอ คนที่คุยกับนายเมื่อกี้น่ะเหรอ"
"ใช่..." ฮัตโตริตอบเบาๆ
"คัตสึ นายแย่แล้ว นั่นน่ะ คุจากุ โทโมกิ ประธานชมรมฟุตบอลม.โตเกียวนะ ได้ข่าวว่าดังสุดๆเลย ในหมู่ผู้หญิง และผู้ชายเลยนะ"
"ใช่ๆ เราก็เคยได้ยินมาจากพวกรุ่นพี่น่ะ ว่าหมอนั่นน่ะ หล่อสุดๆเลยล่ะ หล่อเหมือนชื่อน่ะ ขนาดพี่สาวเราน่ะ ยังคิดอย่างจะเป็นแฟนเลยล่ะ"(คุจากุ แปลว่า นกยูง) สมาชิกทีมฟุตบอลของฮัตโตริบอกด้วยความตื่นเต้น "แต่หมอนี่เสียอยู่อย่างเดียว ไม่ค่อยมีมิตรสัมพันธ์ที่ดีกับใครเท่าไหร่ แล้วก็ไม่จริงจังกับใครมากนัก"
ฮัตโตริ ฟังด้วยใจจดใจจ่อ แต่ไม่ใช่ความดังของคุจากุ แต่เป็นเพราะจะทำยังไงในวันพรุ่งนี้ที่จะทำให้ คุจากุ ยอมคืนลูกบอลให้
          ตะวันค่อยๆ ลดต่ำลง ฮัตโตริและเพื่อนๆ แยกย้ายกันกลับบ้าน ฮัตโตริ เดินคิดไปตลอดว่า จะทำยังไงในวันพรุ่งนี้ ที่จะได้ลูกฟุตบอลคืน ฮัตโตริ เดินไปจนกระทั่งถึงทางที่จะข้ามถนน แต่ด้วยความกังวลว่าจะเอาลูกบอลคืนยังไง ฮัตโตริ ไม่ทันได้ระวังตัวที่จะมองรถที่วิ่งมาอย่างเร็ว ทันใดนั้นเอง......
"ระวัง!!!!...." เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังฮัตโตริ
"อ๊าก........."ฮัตโตริร้องด้วยเสียงหลง
เอี้ยด!!!....................เสียงรถเบรคอย่างกระทันหัน
"นี่นายๆ นี่ๆ นี่.....นี่..." เสียงค่อยๆเงียบไปจากในหัวของฮัตโตริ ความมืดเข้ามาปกคลุมในหัวของเค้า........
"นี่นายๆๆ นี่ๆๆ ตื่นซิ" เสียงของคุจากุ ที่พยายามปลุกให้ฮัตโตริตื่น...
ฮัตโตริลืมตาขึ้นอย่างพร่ามัว ตอนนี้ เค้าไม่ได้อยู่ที่ถนนตรงที่เค้าจะข้ามแล้ว ตอนนี้เค้าอยู่ที่ใต้ต้นซากุระที่ที่เค้าเตะลูกบอลใส่หน้าคุจากุเมื่อตอนบ่าย แต่ตอนนี้ต้นซากุระกลับกลายเป็นสีส้มแดง เพราะกระทบกับแสงอาทิตย์ยามเย็น.....
"นี่นาย เป็นไงบ้าง ใจเสาะจังนะ แค่นี้ถึงกับเป็นลมไปเลยเหรอ"
"นาย....เอ่อ..ขอโทษที่ทำให้นายต้องลำบาก" ฮัตโตริพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย
"พูดอะไรของนายน่ะ เมือกี้ยังเถียงกับฉันอยู่เลย อย่านึกว่าพูดแบบนี้ แล้วจะยอมคืนลูกบอลให้นะ" คุจากุพูดด้วยน้ำเสียงเอาจริงเอาจัง "ที่ช่วยน่ะ เพราะเดี๋ยวจะไม่รู้จะเอาบอลงี่เง่านี่ไปคืนใคร เอ้า...ลุกไหวไหม มาฉันจะพาไปส่งที่บ้าน นาย...." 
"คัตสึ...ฮัตโตริ คัตสึ" 
"ฉัน โทโมกิ คุจากุ" คุจากุแนะนำตัว
"ไปเถอะ เดี่ยวพ่อแม่นายจะเป็นห่วงนะ แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมคำขอโทษดีๆล่ะ"
อย่าลืมล่ะ..............