เด็กชายกับไม้ไอติม

เสือยิ้มมุมปาก

'แม่ฮะผมอยากกินไอติมฮะ'
เสียงเด็กชายตัวน้อยพูดพร้อมดึงชายกระโปรงแม่ 
'จะเอาอันไหนละครับ'
คุณพ่ออุ้มเด็กน้อยขึ้นดูไอติมในตู้กลางห้างสรรพสินค้า 
'อันนี้ฮะ'
พูดพลางเด็กน้อยก็เอื้อมไปหยิบไอติมสีเขียวในตู้... หลังจากเดินเลือกสินค้าอยู่อีกพักใหญ่ครอบครัวสุดแสนน่ารักก็หิ้วถุงใบใหญ่เดินออกมายังที่จอดรถ พระอาทิตย์แสนขี้เกียจบัดนี้ได้แอบหลบอยู่หลังเมฆฝนอย่างสบายใจ 
'รีบกลับก่อนฝนตกเถอะค่ะ'
พ่อพยักหน้าพร้อมขึ้นรถ แม้ที่จอดรถจะค่อนข้างพลุกพล่านแต่พ่อก็ได้นำรถออกมาถึงถนนใหญ่ได้โดยใช้เวลาไม่มากนัก เด็กชายนั่งเลียไม้ไอติมอยู่บนเบาะหลังกับข้าวของที่เพิ่งได้ซื้อกันมา 
'ทิ้งเสียเถอะนะครับ'
คุณแม่หันมาคุยกับลูกชาย.. เด็กน้อยส่ายหน้าอย่างน่ารัก แม่จึงหันกลับไปพูดเรื่องอากาศกับพ่อต่อ... 
'แม่ค้าบ... ผมทำไม้ไอติมหล่นไปตรงไหนก็ไม่รู้' ...
'ช่างมันเถอะลูก'
เด็กน้อยยังไม่เลิกรบเร้าจนผู้เป็นพ่อรู้สึกรำคาญ 
'แม่ก็หาให้ลูกหน่อยซิ'
ผู้เป็นแม่เริ่มไม่พอใจกับสิ่งที่พ่อพูด... เจ้าตัวเล็กเริ่มเป่าปี่ 
'ลูกลองหาใต้เบาะดูหรือยังครับ'
เด็กน้อยก้มลงไปหาใต้เบาะ... สักพักก็เริ่มเป่าปี่อีก... 
'แม่ก็หาให้ลูกหน่อยซิ'...
'ไม่!'...
บทสนทนาของพ่อและแม่เงียบลงชั่วขณะ 
'เอ้า! พ่อหาให้ก็ได้'
ผู้เป็นพ่อเหลือบมาดูข้างเบาะของตน 
'นี่ไงลูกอยู่ข้างๆ พ่อนี่ไง'
เด็กน้อยมองเห็นไม้ไอติมแล้ว เสียงร้องกวนใจเงียบลงพร้อมๆกับที่เด็กน้อยเอื้อมไปหยิบไม้ไอติม... 
โป๊ก!... การกระเทือนของรถทำให้เจ้าหนูหัวชนขอบประตู... แต่ด้วยความอยากได้ไม้ไอติมหนูน้อยจึงไม่รู้สึกเจ็บ กลับพยามเอื้มไปจนหยิบไม้ไอติมได้... 
'พ่อครับ ผมหยับไม้ไอติมได้แล้ว'
ไม่มีเสียงตอบจากพ่อ... 
'แม่ฮะ ผมหยิบได้แล้ว'
แม่ก็เงียบเช่นกัน... เด็กน้อยยังนั่งเล่นไม้ไอติมอยูหลังรถ... ...เสียงไซเรนเรียกความสนใจจากเด็กน้อยไปชั่วขณะ รถที่มีไฟสีแดงอยู่ด้านบนมาพร้อมกับเสียงนั้น มันจอดลงข้างๆ รถของเด็กน้อย มีชาย 2 คนเดินลงมา....
...มาบัดนี้หนูน้อยยังสงสัยอยู่ว่า ทำไมเขาต้องมาพาพ่อกับแม่ของเด็กน้อยที่ถือไม้ไอติมคนนี้ไป...