รอคอยวันที่เราจะได้เจอกันอีกครั้ง

เล่ห์

ฉันขอร้องให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขเพื่อคนที่รักคุณและเพื่อฉันด้วย  ฉันอนุญาตให้คุณมีผู้หญิงอีกคนในชีวิตของคุณได้  แต่ต้องสัญญานะว่า ไม่ว่าวันจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด  คุณจะมีฉันเสมอไป   ฉันสัญญาว่าจะรอวันที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง 
ผมจำคำพูดสุดท้ายของเธอได้เสมอ แล้วแทบจะขาดใจด้วยความที่ระลึกถึงเรื่องนั้น  วันเวลาตั้งแต่ไม่มีเธอมันช่างผ่านไปช้าเสียเหลือเกิน  ผมเองก็จมอยู่ในความทุกข์เสียเป็นนาน  จนเมื่อ  แม่มาร้องไห้  ขอร้องให้หยุดทำร้ายตัวเองเสียที  ผมสงสารแม่เหลือเกินที่ต้องมารับความเจ็บปวดพร้อมกับผมในเรื่องนี้ด้วย  สุดท้ายผมก็ต้องทำตามคำขอร้องของเธอคือต้องจำใจใช้ชีวิตต่อไปเพื่อคนที่รักผม เพื่อแม่ของผม  นับแต่เธอไม่อยู่มีผู้คนมากมายเข้ามาในชีวิตผม  มีคนถามผมว่าทำไมผมไม่หาใครซักคนมาเป็นเพื่อนใช้ชีวิตร่วมกัน แต่จะให้ผมใช้ชีวิตกับใครอื่นได้อย่างไรในเมื่อไม่ว่าเวลาจะเนิ่นนานเพียงใดเธอยังคงอยู่  ในใจผม  ทุกๆ เช้าที่ผมตื่นสิ่งที่ผมปรารถนามากที่สุดคือการได้เจอเธอนอนซบอกผมอยู่บนที่นอน  และปรากฏว่าสิ่งที่ผมต้องเผชิญอยู่อย่างแสนทุกข์ทรมานนั้นเป็นเพียงความฝัน
   ครั้งแรกทีเราเจอกัน ผมพบเธอที่แกรอรี่แห่งหนึ่งที่ จังหวัดเชียงใหม่ ผมจำเธอได้เพราะเราเรียนที่โรงเรียนมัธยมที่เดียวกัน   และบังเอิญอีกที่ได้รู้อีกว่าเธอเรียนจบจาก มหาวิทยาลัยศิลปกร คณะจิตกรรม  ผมจึงเข้าไปทักเธอด้วยว่ามั่นใจในหน้าตาของตัวเองพอสมควรหรือไม่ก็ใช้ความที่เป็นพี่น้องร่วมสถาบันนี่แหล่ะ แต่ปรากฏว่าเธอจำผมไม่ได้ เธอจึงเพียงยิ้มอย่างมีมารยาทให้ผมแล้วลาผมกลับ   ใครจะรู้ล่ะว่าผลของการหน้าแตกครั้งนั้นทำให้ใจผมถึงขั้นหวั่นไหวเพ้อถึงรอยยิ้มนั้นเสมอมา
  และพระเจ้าก็เห็นใจผม เราได้พบกันอีกครั้งในงานปีใหม่ที่บ้านเพื่อนเธอที่บังเอิญว่าดันเป็นแฟนเพื่อนสนิทผม และที่ผมรู้เรื่องของเธอก็เพราะเพื่อนของผมคนนี้แหละ  ในวันนั้นเธอดูดีน่ารักมาก  จนผมกลัวว่าไอ้เพื่อนบ้าๆ ของผมจะคาบเธอไป  แต่ด้วยว่าหน้าแตกไปแล้วครั้งนึง  ผมจึงไม่กล้าเข้าไปเสนอหน้าอีกเป็นครั้งที่สอง  แต่คงเพราะผมอาจจะโชคดีก็ได้ที่เธอเลือกที่จะเดินมาทักทายผมแทบทันทีที่เธอเห็นผม  และตั้งแต่วินาทีนั้นเหมือนทุกสิ่งรอบข้างจะหมดความน่าสนใจไปในทันที  เราได้คุยกันแล้ว  อย่างน้อยผมก็เข้ามามีบทบาทในชีวิตเธอในวันนี้ และผมจะไม่ปล่อยให้เธอเขี่ยผมออกจากชีวิตของเธอในวันพรุ้งนี้ได้  ผมสัญญากับตัวเอง
ทุกๆ อย่างดำเนินไปอย่างเพอร์เฟ็กเธอน่ารักเสมอทุกๆ คราวที่เราเจอกัน  ผมมีความสุขที่เห็นหน้าเธอถึงเธอจะเอาแต่ใจตัวเองบ้างแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความน่ารักของเธอน้อยลงเลย  ดอกรักของผมงอกงาม  และงดงามจนใครๆ  อิจฉา   
ด้วยมีเธอเป็นกำลังใจ  ผมจึงพยายามขยันทำงานเก็บหอมรอมริบเงินทุกบาททุกสตางค์เพราะผมคิดว่ามันจะถึงเวลาที่ผมต้องมีใครมาเป็นภาระซักที  ช่วงเวลานั้นถึงจะเหนื่อยและลำบากมากกว่าที่เคยเป็นมาแต่ผมไม่เบื่อเลยเพราะผมรู้ว่ายิ่งผมอดออมเท่าไรครอบครัวเล็กๆ ของเราก็เริ่มต้นเร็วขึ้นเท่านั้น  ความจริงแล้วเราจะแต่งงานกันเลยก็ได้ แต่ผมกลัวว่าผมจะพาเธอมาลำบาก  ผมอยากให้ใครๆ รู้ว่าเธออยู่กับผมอย่างสุขสบาย  โดยไม่จำเป็นต้องอาศัยฐานะทางบ้านของเธอ
แล้วก็ถึงวันของเรา ผมมีแหวนเพชรวงเล็กๆ กับกุหลาบสีแดงช่อใหญ่  คุกเข่าแล้วขอแต่งงานกับเธอ  วันที่  14  ก.พ. นี้คงเป็นวันที่เรามีความสุขที่สุด   
แม่เธอโทรมาหาผมเช้าวันนั้นด้วยเสียงสั่นเครือ  รถเธอคว่ำ ผมลนลานทำอะไรไม่ถูกผมคว้าทุกอย่างที่อยู่ข้างตัวขึ้นรถไปหาเธอ  แม่เธอนั่งร้องให้จับมือเธออยู่  ผมเห็นตัวเธอเปื้อนไปด้วยเลือด  เธอมองผมด้วยรอยยิ้มจางๆ  ผมวิ่งไปหาเธอ  ในเวลานั้นเธอยังอยู่กับผม  แต่ไม่นานพอเธอพอพูดประโยคสุดท้ายจบ  ผมก็ไม่มีเธออีกต่อไปแล้ว  ผมไปทันเพียงสวมแหวนให้เธอ
รักเสมอ
วอนวันคืนผ่านพ้นรวดเร็วดังฝัน
รอคืนวันพบกันตามคำสัญญา