:: อยากให้รู้ไว้ว่าฉันยังรักแต่เธอ ::

E-dy

ความรู้สึกของคนที่มีความรักครั้งแรก และต้องเจ็บเป็นครั้งแรก ซึ่งคนที่โดนคงจะเข้าใจกันดี
                    ความรู้สึก และคำว่ารัก ในรักแรกนั้นมันดีนะ ใครที่เคยพบเคยเจอกับความรู้สึกดีดีแบบนี้คงไม่อาจจะลืมมันได้เลย สำหรับผมแล้ว คงจะไมอาจลืมได้จนชั่วชีวิตของผมเลย แต่แล้วความรู้สึกดีดีแบบนี้มันไม่ได้มีง่ายๆ แต่มันอาจจะสูญเสียความรู้สึกแบบนี้ไปได้โดยง่ายเหมือนกัน ถ้าหาก ไม่เข้าใจในกันและกัน  โดยมันเริ่มมาจากเรานะเป็นเด็กตัวเล็ก ๆคนหนึ่งในสายตาของคนหลายๆคน ของเพื่อนๆ ทั้งหลายจากที่ตะก่อนเคยเป็นเพียงแค่เด็ก คนหนึ่ง ไม่รู้เรื่องรู้ราว เที่ยวเล่นตามเพื่อนไปวันหนึ่ง ไม่เคยได้รู้เลยว่ารักมันเป็นอย่างไร บางทีอาจจะมีบ้างนะที่คอยแอบมองคนโน้นคนนี้ที ที่สวยและน่ารักและยังไม่เคยอยากจะเข้าไปสนิทและใกล้ชิดกับใครๆ เขา เพราะกลัวที่จะต้องเลิกกันและต้องเสียใจ เพราะการจากกัน..
                    แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อวันที่เริ่มจะมีความรักเข้ามา ได้ไปแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง แต่กลับไม่ได้ไม่สมหวัง แต่มันก็พอจะเริ่มๆ รู้ละว่าความเจ็บจากความรู้สึกแบบนี้มันเป็นอย่างไร แต่ก็ไม่มากเท่าไร ไม่คิดอะไรมาก ก็เพราะเพียงแค่ชอบเท่านั้นไม่ได้คิดอะไรมากมายนัก เจ็บนิดๆ แต่ก็ทั้งเซ็งและซึมไปเป็นเดือน แต่พอดีตอนนั้นก็ดันมามีเพื่อนอีกคนที่อกหักเหมือนกัน ก็ยังดีมีพวกเดียวกันให้คำปรึกษา คุยโน้นคุยนี่ไปได้มั่ง (ตอนนั้นยังเรียนหนังสืออยู่ แต่ตอนนี้จบแล้ว)วันๆ เราสองคนก็เอาแต่นอนกับนอน พอตื่นมาก็พากันนั่งเซ็งๆ ไม่รู้ทำไรแล้วก็นอนอีก เหอะๆ วันนี้ตัวเองก็ยังงงอยู่เหมือนกันว่ามันทำกันไปได้อย่างไง โรงเรียนมีเรียนก็ไม่ยอมไปกันสองคน นอนไม่ยอมตื่นตกดึกก็นอนไม่หลับก็คุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปเรื่อยเปื่อย ตามประสาคนหัวอกเดียวกัน..
                    แต่แล้วมันก็ยังไม่เลวร้ายอะไรขนาดนั้นเท่าไร เมื่อได้มีผู้หญิงคนหนึ่งได้เดินเข้ามาใกล้และเข้ามาในชีวิตของเราอีกครั้ง โดยที่เราก็แอบเล็งคนคนนี้อยู่เหมือนกันและก็ได้รู้ในนิสัยและความเป็นไปต่างๆของกันและกัน เราจากคนที่ไม่เคยที่จะรักใครก็ดันไปรักเขาอย่างจริงจัง ยอมเขาทุกอย่าง ถึงแม้ว่าเราสองคนอาจจะมีนิสัยที่ไม่ดีอยู่คนละอย่างแต่เราพอยอมรับของเขาได้เพราะเรารักเขา ยอมทุกๆอย่าง ทุกวันเราจะคอยโทรศัพท์ไปหาเขาทุกๆวัน เพราะยากได้ยินเสียงของเขา อยากอยู่ใกล้ๆเขาทุกวัน ถึงแม้ว่าเราจะไม่ค่อยแสดงออกมากว่าเรารักและห่วงใยเขาขนาดไหน เพราะเป็นอะไรก็ไม่รู้เป็นห่วงแต่ไม่เคยออกปากพูดไปว่าเป็นห่วง แต่อาจจะใช้คำพูดอื่นๆ คงเพราะเรายังติดนิสัยเด็กๆอยู่ก็พูดกวนไปมั่ง เธออาจจะไม่เข้าใจในความรู้สึกนี้ ก็เลยทำให้ทะเลาะกันไป ก็ไม่เป็นไรก็ตามง้อจนกว่าจะหาย ก็เป็นแบบนี้เรื่อยมา ก็ขอให้ได้ยินเสียงทุกวันเป็นพอใจ นอนหลับบางทีอาจจะเป็นเอามากบิลโทรศัพท์มาที โดนแม่ด่าฟังมั่ง โดนตัดโทรศัพท์มั่งเพราะไม่มีตังค์จ่าย แต่ก็พอมีเหรียญไปหยอดโทรหา ก็คนมันอยากคุยมันพูดยากที่จะให้เลิกโทร
                    ก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆมาจนเรียนจบและต่างแยกย้ายกันไปหางานทำ ไอ้เรามันคนไม่อยากจะออกไปไหนไกลบ้านแต่มันก็อยากไปอยู่ใกล้ๆคนที่เรารัก ก็เลยต้องทะเลาะกับพ่อกับแม่เพื่อที่อยากจะตามไปอยู่ใกล้ๆ ถึงไม่ได้อยู่ที่เดียวกันก็ตามที ก็มีบ้างบางครั้งที่ได้พบเจอกัน ก็มีความสุขดี แต่พอต่างคนต่างได้งานทำก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง เพราะอาจจะเป็นเรื่องงานหรือเขาอาจจะเบื่อๆเราก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปจากคนที่คอยให้กำลังใจกัน พูดดีต่อกัน คอยถามทุกข์กัน ทุกทีทุกครั้งจะถามว่าเธออยู่ที่ไหน อยู่กับใคร ก็ตอบว่าอยู่ที่ไหนอยู่กับใครแต่พอตอนหลังๆก็ ถามอีกกลับได้คำตอบว่า "ทำไม"แทน คนถามจะรู้สึกไง คนเราถามเพราะความอยากรับรู้ถึงความเป็นไปของคนที่เรารัก เพราะเราไม่ได้อยู่ใกล้ๆด้วย ไว้ใจนะแต่ก็มีระแวงบ้าง แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก แต่ก็ถามแบบนี้มานานแล้วมันก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่ทำไม ณ เวลานั้นมันเริ่มชักอย่างไงๆ อยู่
                    พอตอนหลังๆ จากที่เคยได้พูดคุยกัน ไปหากันบ้างในบางครั้ง กลายเป็นเขาไม่ยอมโทรมาหาเหมือนก่อน จะไปหาก็ไม่ยอมให้ไปหา อ้างว่าอยู่กับเพื่อน เอาเพื่อนมาอยู่ด้วยเกรงใจเพื่อนเขาบ้างละ ว่าไม่ได้นอนหอมั่งละ ไปเที่ยวไหนต่อไหนก็ไม่ยอมบอกกัน บางทีก็อ้างไปนอนหอเพื่อนบ้าง พอเวลาโทรเข้าหอแล้วไม่เจอ 
                    พอมาถึงวันหนึ่งเธอก็บอกมาว่าเธอกำลังคบกับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่เธอรู้สึกว่าถูกชะตา (เมื่อก่อน เธอก็บอกกับผมเหมือนกันว่า ผมก็เป็นคนที่เธอถูกชะตา)เป็นคนรู้จักที่ทำงานด้วยและติดต่องานด้วยกัน เธอบอกว่าชอบ ถามแล้วก็ยังย้ำว่าชอบเขาอยู่ ไปกินข้าวกับเขา ให้เขาจับมือถือแขน ทั้งที่เคยสัญญากันว่าจะไม่ชอบใครอีก และถึงขั้นสาบานอีกว่าจะไม่มีใครและไม่ชอบใคร แต่ทำไงได้ เราก็คน เขาก็คน เขาคงจะเบื่อเรา รำคาญเรา แต่ไม่น่าทำกันแบบนี้ ไอ้ที่เราไม่ดีก็ยอมปรัปรุง แต่ก็ยังใช่ว่าจะทันใจเธอทุกอย่าง แต่เธอทำแบบนี้ ใครจะไม่โมโห ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่คบกันเราไม่เคยคิดจะคบกับใคร รักและซื่อสัตย์กับเขาคนเดียวตลอดมา แต่กลับมาโดนแบบนี้ ทุกๆครั้งที่โทรหาใช่ว่าจะตั้งใจจะทะเลาะด้วย อยากจะพูดดีดีด้วย อยากได้ยินคำหวาน คำพูดดีดีที่เคยพูดและเคยได้ฟังเหมือนเก่า ถามอะไรก็กลับได้ยินแต่คำว่า "ทำไมๆๆๆๆ" จากที่คิดถ้อยคำต่างๆ มากมายที่จะเอาไปพูดด้วย มันก็ลืมจนหมด ก็กลายเป็นต้องทะเลาะกันอีก
แล้วก็จากที่เคยโทรหาเราก็ไม่เคยโทรหา รู้บ้างไหมว่ามันทรมานแค่ไหน ที่ไม่ได้ยินเสียงเราก็ต้องออกไปโทรหา สายไม่ว่างบ้างละ ไม่รับมั่งละ เรามันคนขี้หึงขี้หวง เธอไม่รู้หรอกว่า มันคิดไปไกลแค่ไหน ว่าอยู่กับใคร ทำอะไรอยู่ เราก็ยอมรับว่าเราผิดที่อาจจะพูดแรงๆลงไป เพราะโมโห แต่ถ้าไม่รักจะทำทำไม ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็ช่างมันเถอะ
                    ถึงจะอย่างไร ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันทำลงไป ว่าฉันนั้นรักเธอ หวงเธอ และห่วงเธอแค่ไหนก็ตามที ก็ช่วยไม่ได้ เรามันดันทุ่มเททุกอย่างให้กับคนที่เรารักโดนไม่คิดจะยั้งเหลือเก็บไว้ ก็คิดว่าจะได้รักกันและอยู่ด้วยกันจนวันตาย ตามที่ได้สัญญากันไว้ แต่ก็ช่างเถอะ อย่างน้อยก็ยังมีความรู้สึกดีดีที่ได้เก็บและจดจำมันไว้อยู่ภายในใจของคนคนอย่างเราคนนี้ที่ไม่อาจจะลืมมันได้เลย ก็จะยอมและขอจดจำเธอคนนั้นไปจนชั่วชีวิต จนถึงทุกวันนี้แม้เราจะอยู่คนเดียว และยังรอคอยเธอคนนั้นตลอดมา แม้บางครั้งได้พบได้เจอและไปยังที่เก่าๆที่เราเคยอยู่และเคยไปเที่ยวด้วยกันหรือ มีความทรงจำที่ดีดี ตรงไหนก็จะคิดถึงเธอตลอดเวลา ไม่อาจลืมได้ ตราบจนทุกวันนี้ก็ยังคงนอนไม่หลับและยังคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ และคิดถึงเธออยู่ ทุกคืนๆ วันและทุกเช้าที่ได้ตื่นขึ้นมาจากความฝัน ก็ยังจำเธอได้ติดตา ไม่อาจลืมไปได้ ของทุกชิ้นทุกอย่างที่ได้รับจากเธอ ทุกๆครั้งที่มองเห็นมันก็ต้องคิดถึงเจ้าของทุกที ไม่รู้เมื่อไหร่จะลืมได้นะ คงอีกนาน แต่เขาจะเชื่อไหมว่า ผู้ชายคนคนนี้จะจำและคิดถึงเขาตลอดเวลาที่ผ่านไปหรือได้พบได้เจอกับสิ่งของและสถานที่เก่าๆที่เคยมีความทรงจำดีดีต่อกัน และจะรู้บ้างไหมว่าผู้ชายคนคนนี้ยังแอบร้องไห้ แทบทุกครั้งที่ได้ยินหรือได้ฟังเพลงที่เราเคยฟังด้วยกัน หรือเพลงที่เธอชอบ และเพลงซึ้งๆ ที่มันแทงใจและเธอจะรู้บ้างไหม ว่าหัวใจของผู้ชายคนนี้มันเจ็บๆและน้ำตาร่าง ทุกๆครั้งที่มานั่งดูรูปของเธอทุกวันและคิดถึงเรื่องเก่าๆ ของเราสองคน และมันจะเจ็บและจำเธอคนนี้อย่างนี้ตลอดไปจะพอมีอะไรไหมที่จะมาทดแทนความผูกพันธ์ ความรู้สึกที่ดีดี ความรัก ความห่วงใย และแทบทุกอย่างนี้ ที่เราต้องสูญเสียไปแทบทั้งหมด ร้อมกับคนที่เรารักมากคนหนึ่ง ตลอดไปนี่นะหรือความรักแรกของผมที่คิดและวาดฝันไว้อย่างสวยงาม ต้องเจ็บและทรมานอีกนานเท่าไร จึงจะหายดี ที่มองหน้าใครๆ แล้วคิดถึงแต่หน้าของเธอแบบนี้ทุกวี่วัน...