เหลืออยู่

นิติ

    ทุกครั้งที่ "รนา" รู้สึกอัดอั้นเหมือนทุกวัน ที่เขาได้ผ่านมา
ไม่มีสิ่งใด ที่จะเข้าใจในความเป็นตัวตนของเขาได้เลย
แววตาเขารี่ลงเพราะไม่ต้านทานแสงสุริยา ส่องลอดผ่านขอบฟ้ามาเหยียบย้ำ
ในหวงความคิดของเขาในเวลานี้ มันช่างสับสนปนเปกันไปหมด 
ไม่รู้จักลำดับเหตุการณ์ว่าอะไร ก่อน อะไรหลัง มัน มึนงงเหลือเกินแล้ว
             แต่กระนั่นเขาเขาก็ต้องคิดหาทางแก้ปัญหาให้ได้
ถ้าปล่อยเลยตามเลยไป  เรื่องที่เป็นอยู่ในขณะนี้ อาจมีผลสำคัญที่จะทำให้เขา
เสียทั้งคนรัก และเสียทั้งหน้าที่การงาน 
ที่กว่าเขาจะได้งานทำ ต้องฟันฝ่าอุปสรรคมามากมาย
และไหนจะครอบครัวที่เฝ้ามองเขาอยู่ เขาคือความหวังของครอบครัว 
ที่ต้องหาเงินมาจุนเจือครอบครัว
       จิตราแฟนสาววัยทำงานเช่นเดียวกับ รนา  
จิตรา เป็นคนที่ให้โอกาส รนา มาตลอด ทั้งความรัก หน้าที่การงาน
 ทั้งสองคนคบหากัน ตั้งเรียนมหาลัยปีสุดท้าย เพราะเหตุบังเอิญว่า 
ทุกครั้งที่จิตราคิดทำสิ่งใดมักจะพบเห็น รนา ผ่านเข้ามาในสายตาเสมอ
    แม้กระทั้งเกิดเหตุร้าย ในช่วงออกค่ายในชนบท มีวัยรุ่นในหมู่บ้านพยายามจะลวนลาม
 แต่รนาก็เข้าช่วยจิตราได้ทันเหตุการณ์
    สิ่งเหล่านี้มั้งทำให้ จิตราได้ใกล้ชิดรนามากยิ่งขึ้น
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานมานั้นเริ่มทำให้ จิตรา คิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา
ว่าเธอกำลังโดนหลอก ด้วยแผนการอันแนบเนียน ของ รนา
    เมื่อวานนี้หลังเลิกงาน รนา กลับบ้านตามปกติ แต่จิตรายังคงทำงานต่ออีกสักพักจึงจะกลับ
งานบริษัทของพ่อ จิตรา ในเวลานี้เธอเป็นผู้ดูแลแทนพ่อของเธอ คงเพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดียว
ความคิดของเธอจึงไม่มีใครกล้าขัด รวมถึงเรื่องความรักก็ตามที
     จิตราหลังจบจากมหาลัยเธอก็รับหน้าที่บริหารบริษัทต่อจากพ่อทันที พ่อเธออายุมากแล้ว
ป่วยบ่อยๆ เนื่องจากทำงานหนักมาตลอดเพื่อบริษัทมั่นคง ไม่ตามกระแสการล้มพังของเศรษฐกิจอันเปาะบางของประเทศนี้
จิตราจึงรู้สึกเหนื่อย ที่ต้องรับหน้าที่ ทั้งที่เธอยังต้องการความท้าทาย เฮฮา ให้สมกับวัยรุ่น ที่เธอควรจะเป็น
     เธอขับรถออกจากบริษัท ก็ปาเข้าสองทุ่มแล้ว  
เมื่อวันนี้เธอคิดว่าจะลัดเลาะไปรอบๆเมืองที่มีแต่ ไฟแสงสี เผื่อบางทีอาการล้าในใจเธออาจลดหายไปได้บาง
เธอไปในหลายที่ เคยไปบ้าง หรือละแวกเดียวกัน  เธอคิดว่าถ้าให้ รนารอกลับบ้านพร้อมกันคงจะดี
นานแล้วที่ไม่ได้ออกไปไหนไกลๆด้วยกัน หรือได้ไปด้วยกัน ก็ต้องเร่งรีบ ไปทานข้าว แล้วไปส่งรนาที่บ้านเท่านั้นเอง
คงเพราะเหนื่อยกัน เวลาไปด้วยกันจึงไม่ค่อยได้คุยกัน
          ตึ้ก.เสียงแรงปะทะระหว่างรถของเธอกับรถคันหน้า
จิตราเธอตกใจมาก  แต่เธอไม่เป็นไร ดีนะ ที่เธอรัดเข็มขัดนิรภัย  และขับรถไม่เร็วมากนะ
ในใจเธอคิดว่า ถ้ามีรนา ขับรถให้ ถึงเธอจะคิดอะไรเพลินๆ ยังงั้ยก็คงไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้
เธอมองออกไปผ่านกระจกประตูรถเธอ ภาพที่เธอเห็น มันทำให้เธอตกใจมากกว่า เธอชนกับรถคนอื่นเสียอีก
..
(โปรดเถอะมีตอนต่อไป)