ตัดบัวยังเหลือใย ตัดใจยังเหลือรัก

Nonmin

          ฉันกับชินรู้จักกันมาตั้งแต่ปี 1 ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ฉันเรียนคณะนิเทศศาสตร์ ส่วนชินเรียนคณะศึกษาศาสตร์ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเราไปด้วยกันไม่ได้ แต่เราก็ยังดื้อรั้น เราคิดที่จะพยายามทำให้ถนน 2 สายเป็นสายเดียวกัน
          ทำไมถึงงี่เง่าแบบนี้นะ
          ชินตั้งใจที่จะไปเรียนต่อที่อเมริกาเมื่อจบการศึกษา ส่วนฉันยังคงอยู่ที่ประเทศไทย ฉันสัญญากับเขาว่าจะรอ จนกว่าเขาจะกลับมา
          ในระหว่าง 2 ปีนี้ที่ได้รอเขา เราติดต่อหากันเสมอ แต่ระยะหลังๆ กลับค่อยๆ หายไป ชีวิตฉันนอกจากการทำงานนั้น ฉันละทิ้งแทบทุกอย่างที่ผ่านมา แต่พยายามทำทุกอย่างขึ้นมาใหม่เพื่อที่จะมีชีวิตใหม่กับเขา ใครๆ ก็คิดว่าฉันโง่ ฉันไม่สนหรอกว่าใครจะว่ายังไง
          เมื่อเวลาผ่านไป ฉันจึงได้รู้ว่าที่ทำมาตลอด 2 ปีไม่มีความหมายอะไรเลย
          ฉันไปซื้อของที่ห้างแห่งหนึ่ง เมื่อเดินผ่านร้านอาหาร ฉันพบกับผู้ชายคนหนึ่งที่คุ้นหน้ามาก เขาทานอาหารกับหญิงสาว ทั้งคู่ดูสนิทสนมกัน เรียกได้ว่าเป็นคู่รักกัน ฉันเริ่มค่อยๆ จำใบหน้านั้นได้
          "ชิน"
          เขามองกลับมา และคงรู้ว่าเป็นฉัน เพราะแววตาของเขาแสดงออกถึงความตกใจและคาดไม่ถึง
          คืนนั้น เตียงของฉันรับด้วยน้ำหนักจากร่างกายของฉัน หมอนที่ฉันหนุนทุกคืนชุ่มไปด้วยน้ำตา ฉันเสียใจมาก เมื่อชินได้แสดงแววตาแบบนั้น ฉันจึงรู้ว่าเขาไม่อยากเจอฉัน ก็เขามีผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้ว
          ตัดใจในสมองฉันคิดแต่เรื่องนี้
          "ตรู๊ดตรู๊ด" เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉันเช็ดน้ำตา น้ำมูก พยายามทำเสียงให้เป็นปกติแล้วรับโทรศัพท์
          "ฮัลโหล"
          "เดเหรอ?" ชินเสียงของชิน "คือขอโทษนะ ที่ฉันไม่ได้รักษาสัญญา เดเรามาพบกันที่สวน XXX ได้มั้ย"
          ตอนนั้นฉันพูดอะไรไม่ออกแล้ว จึงตอบเหมือนคราง อืออือ ไปเบาๆ เขาคงอยากพูดอะไรกับฉัน ฉันคิดว่าพรุ่งนี้อาจเป็นวันสุดท้ายที่เราได้พบกัน ฉันต้องไปไปพบเขา
          เมื่อเรามาพบกัน เขาก็ได้แต่พูด ขอโทษ ขอโทษ ที่ฉันทำแบบนี้ จนฉันทนไม่ไหว
          "พอเถอะ!" ฉันพูดแล้วยิ้ม "ฉันเข้าใจ อย่าคิดมากอีกเลย! ถ้าไม่ใช่เรื่องของผู้หญิงคนนั้น เราคงไปกันไม่ได้อยู่แล้ว เรามีทางคนละทาง เธอไปทางนั้น ฉันไปทางนี้ มันอยู่ที่จุดหมายปลายทางของเราตะหาก เราอย่าโทษใครเลยนะมันเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนเหมือนคนทั่วๆ ไป เราพบกันเพื่อจากกัน เฮ้อ พอเถอะนะลาก่อน! เราจากกันตรงนี้แหละ!" เรายิ้มให้กันอีกครั้งก่อนจะเดินแยกกันไป
          รอยยิ้มของฉันค่อยๆ เลือนหาย กลายเป็นน้ำใสๆ อุ่นๆ ที่ไหลลงมาจากตา ฉันรู้ สักวันหนึ่งฉันต้องมีชีวิตที่เป็นของตัวเอง ไม่ขึ้นอยู่กับใคร แต่ถึงจะตัดใจกับรักในครั้งนี้ ถึงคำว่า "รัก" ที่เคยมีให้เขาจะลดน้อยลง ยังไง มันก็คงเหลืออยู่ ฉันตัดความรักออกไปหมดไม่ได้ เหมือนที่โบราณบอกไว้ "ตัดบัวยังเหลือใย ตัดใจยังเหลือรัก"
          ฉันขอให้รักที่เหลืออยู่นั้น กลายเป็นรักที่ดีแบบมิตรภาพของเพื่อน ขอให้มันเป็นแบบนั้นสักวัน