ก า ร ร อ ค อ ย...เป็นเรื่องที่ทรมาน โดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกัน หรือรอคอยใครสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้น มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง และเข็มนาฬิกาก็เดินช้าขึ้นอีกเป็นเท่าตัว... จากเวลาที่นานอยู่แล้วจึงนานยิ่งกว่า และการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้น ก็มีตัวแปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ เพราะทุกคนมีพื้นฐานความเหงา และโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเองพอๆกับความอ่อนไหว เป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้ระยะทางเป็นเครื่องวัดความรู้สึก พิสูจน์ความแข็งแรงของความรัก วัดการกระทำ...ความเสมอต้นเสมอปลาย และความอดทน ด้วยเงื่อนไขของความลำบากแห่งกาลเวลา และตัดสินว่า...การรอคอยจะคุ้มค่าหรือไม่ ก า ร อ ยู่ ห่ า ง กั น... จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็ง ต่างคนต่างก็ต้องทำหัวใจให้เข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆ ที่คอยรบกวน...และคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทาง เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันนึงเราพบว่า คนคนหนึ่ง...คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด และใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝัน มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ และคนที่จะฝ่าฟันกับการบีบคั้นแห่งการรอคอย กลับมาหาเราได้ ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา... เ พ ร า ะ ฉ ะ นั้ น... ย่อมหมายถึง...ความรู้สึกที่เค้ามีอยู่ก็คงไม่ได้ธรรมดา และคนคนนั้นก็ย่อมเต็มค่า เวลาที่ชาวประมงจะเลี้ยงหอยมุก จะต้องใช้เวลาเนิ่นนาน และสามารถรอคอยได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลา ที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสร้อยได้ ย่อมเกิดค่ามหาศาล ...ชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้ หากรู้ว่าเป็นใครสักคน ...ที่มีค่าแก่การรอคอย...
21 มีนาคม 2547 23:55 น. - comment id 72004
ชอบมากๆเลยค่ะ.... บางครั้งการรอคอยใครบางคน เป็นเรื่องที่แสนจะทรมานมาก แต่.... เคยมีคำกล่าวไว้ว่า (อย่ากลัวการจากลา....เพราะมันให้คุณค่าในการเจอะเจอ) ความห่างไกล- - - - จะเป็นตัวช่วยวัดปริมาณความผูกพัน.... ขอรอคอยด้วยคนนะคะ....
22 มีนาคม 2547 04:43 น. - comment id 72007
...การรอคอย... เพื่อที่จะได้เจอกับสิ่งที่รัก ...แม้ทรมาน... แต่มันก้คุ้มค่าที่จะคอย
23 มีนาคม 2547 22:19 น. - comment id 72050
มารอคอยเป็นเพื่อนด้วยคนครับ