ความทรมานที่โหยหาความรักและความอบอุ่น ภาค1

ดอกแก้ว

ในวันที่ฉันเหงาเดียวดายไม่มีใครเข้าใจ 
ฉันต้องอยู่คนเดียวเสมอในเวลาที่ร้องไห้ไม่ว่าทุกข์และสุข 
พระเจ้าสร้างฉันมาให้อยู่คนเดียวหรืออย่างไร 
บ่อยครั้งที่ฉันเคยถาม.........ว่าทำไม....ทำไม 
แต่ไม่เคยเจอคำตอบอย่างที่ต้องการเลย 
ฉันยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงแห่งเวลาอันมืดมิดอย่างนี้เลยหรือยังไง 
มีทางหลายทางให้ฉันเลือกเดิน.....แต่ใครจะรู้ว่าทุกทางที่ฉันเลือก 
จะสวยหรูเสมอไป..... 
แต่สำหรับฉันไม่ต้องการคำว่าสวยหรู 
เพียงแต่ต้องการคำว่ารักความห่วงใยบ้างจากคนรอบข้าง 
ฉันโตมาจากคนที่ไม่เคยมีทั้งพ่อและแม่ 
ฉันไม่เคยรู้หรอกว่าความรักที่อบอุ่นนั้นเรียกว่าอย่างไร 
ฉันโตมาท่ามกลางความโหดร้ายทารุณ................ 
แต่พวกเขาก็มีพระคุณทีเลี้ยงฉันมา 
ทุกๆคืนฉันต้องนอนร้องให้ตั้งแต่เด็กๆ 
ย่าไม่เคยเข้าใจความรู้สึกในใจฉันเลย เพราะย่าไม่เคยรักฉัน 
หลายคนที่อ่านคงรู้ว่า มันไม่จริงใช่ไหม 
แต่ฉันจะบอกว่ามันจริงและจริงมาก 
ฉันต่อสู้ชีวิตมาตั้งแต่เด็กๆตอนเรียนอยู่ป.2 ฉันต้องตื่นไปช่วยน้าขายของที่ตลาด 
ตี 2 ทุกวัน 
ตอน 6โมงเช้าฉันต้องเดินจากตลาดมาบ้านเป็น 2 กิโล กลับมาฉันต้องมาทำงาน 
บ้านทุกอย่าง 
พอเลิกเรียนฉันต้องกลับมาทำสวนผิดกลับญาติหรือเพื่อนๆที่เขากลับมาแล้วเขา 
ได้ไปเที่ยวเล่นสนุกกัน 
แต่ฉันไม่เคยท้อแท้ในชีวิตเลยมันทำให้ฉันกล้าและแข็งแกร่งขึ้นมาตลอด 
เสื้อผ้าไม่มีใครซักให้ฉันหรอก ฉันต้องทำเองทุกอย่างพร้อมกับเลี้ยงน้องลูกของ 
น้า 
ไม่ใช่ว่าที่บ้านไม่มีเงินน่ะครอบครัวของย่าเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะ 
แต่ฉันก็ไม่เคยเอาตรงส่วนนั้นมาวัดเลย เพราะฉันไม่ใด้อยู่ในฐานะหลานนี่นา 
ฉันไปโรงเรียน ใด้เงินกินขนมบ้างไม่ใด้บ้างบางครั้งต้องอดข้าวเพราะไม่มีกับ 
ข้าวไปกินฉันไม่มีใครสนใจฉันหรอกถ้าฉันไม่หุงข้าวเองและเก็บผักหรือเอาไข่ 
มาต้มก็ไม่มีอะไรกินตอนไปโรงเรียน และเงินที่ได้ไปโรงเรียน ก็วันละ 2 บาท  
หรือไม่ก็ 1 บาท 
ฉันอยากหนีไปให้ไกลย่าใจร้ายกับฉันมาตลอด ย่าบอกว่าฉันไม่ใช่หลานท่านแม่ 
ของฉันไปท้องกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ มาโยนความผิดให้พ่อรับผิดชอบนั่นคือเรื่อง 
ของผู้ใหญ่ทำไมทุกอย่างต้องมาลงที่ฉันด้วยล่ะ ทุกคืนน่ะฉันนอนคิดถึงแม่ว่าเมื่อ 
ไหร่แม่จะมารับฉันบ้างฉันไม่อยากอยู่บนโลกนี้เลย แม่ไม่ควรให้ฉันเกิดมา 
เลย.................................................... 
พ่อไม่เคยแสดงความห่วงใยกับฉันเลยทั้งๆที่อยู่บ้านใกล้กันแต่พ่อไม่เคยเรียก 
ฉันว่าลูกเลย
พ่อมีลูกสาวกับแม่ไหม่ของฉันเขารักลูกสาวของเขาเหลือเกินทุกอย่างลูกเขามีแต่ 
ความอบอุ่นเสมอ 
แต่ฉันแยู่บนความโกรธแค้นของผู้ใหญ่ย่าทรมานฉันมาตลอดจนฉันจบป.6 
มีอยู่ครั้งหนึ่งแค่หลานย่าร้องไห้แล้วฉันเข้าไปอุ้มแต่เขาไม่หยุดร้องไห้ตอนนั้น 
ฉันอยู่ป.3 เอง
ย่าใช้มีดปอกผลไม้สับมาที่มือฉันเป็นแผลลึกเข้าไปเลือดก็ออกเยอะมากแต่ย่า 
กลับไล่ให้ฉันเอาน้องลูกของน้าไปข้างนอกก่อน 
โดยย่าไม่สนใจเลยว่าฉันจะรู้สึกอย่างไรฉันพาน้องตอนนั้นเขาอายุ 2 ขวบแบกหลังไปมือก็เลือดออกไม่หยุดเดินไปที่หลังสวนบ้าน
บอกน้องให้หยุดร้องให้ก่อนและก็เอามือมาห้ามเลือดพร้อมกับตอนนั้นก็ร้องให้ไปพลางท้อแท้ในใจเหลือเกินอยากตาย
พอดีป้าที่อยู่บ้านใกล้ผ่านมาเลยบอกว่าไปทำแผลที่บ้านแกก่อนแล้วกันหลังจากทำแผลเสร็จฉันกลับบ้านกลับมาโดนตี
โดยย่าบอกว่ามาไม่ตรงเวลาจะต้องให้ฉันเข้าไปในสวนไปหิ้วน้ำส้มลักษณะคล้ายๆลูกตาลฉันบอกย่าว่าขอหยุดได้ไหมฉันเจ็บแผลมาก
แต่ย่ากลับตีฉันอีกหาว่าฉันสำออยนี่คือสิ่งที่ร้ายมากที่ย่าทำร้ายฉันแต่ยังไม่เท่ากับเหตุการอีกครั้งที่ฉันไม่เคยมีวันลืมเลยในชิวิต
ฉันยังเรียนอยู่ช้นป.3เหมือนเดิมฉันกลับมาจากโรงเรียนย่าบอกว่าย่าเงินหายไป 1000 บาท ย่าไม่โทษใครเลยนอกจากฉันหาว่าฉันโขมยเงินไป
แล้วฉันจะอาเงินไปทำอะไรล่ะเงินตั้ง 1000 บาทมันเยอะมากเหลือเกินสำหรับเด็กอย่างฉันฉันไม่ยอมรับว่าฉันเป็นคนเอาไปแต่ย่าไม่เชื่อกลับตีฉัน
ใหญ่เลยพ่อซึ่งเดินผ่านมาไม่สนใจฉันเลยย่าตีฉันอย่างหนักเอาเชือกมัดมือฉันแล้วลากไปที่บ่อบอกว่าให้บอกว่าฉันเอาเงินไปใว้ที่ไหนฉันไม่ใด้เอาไปฉันไม่ยอมรับผิด
ย่าก็กดหัวฉันจุ่มลงในบ่อน้ำบอกว่าให้ฉันรับว่าฉันเอาเงินไป......จนตอนนั้นในใจฉันคิดว่าคงไม่รอดแล้วละดีเหมือนกันตายไปคงจะไม่ทรมาน
อย่างที่เป็นอยู่อีกต่อไปแต่โชคดีฉันเกือบสลบไปแล้วมีป้ามาห้ามหลายคนแต่พ่อพ่อไม่พูดอะไรและไม่สนใจบอกว่าถ้ามันไม่รับก็ตีให้ตายไปเลย
ย่าจึงหยุดตีฉันพักหนึ่งผูกข้อมือฉันไว้กับเสาใต้ถุนบ้านมีพวกป้าและน้าหลายคนบอกฉันว่าให้ฉันยอมรับเถอะฉันจะได้ไม่เจ็บตัวอีก
แต่ในเมื่อฉันไม่ใด้โขมยฉันไม่มีวันรับเด็ดขาดต่อให้ฉันตายฉันก็จะไม่รับพวกเขาคงสงสารฉันมากฉันรู้............แต่ย่าไม่สงสารฉันย่ากลับลงมาพร้อมสายไฟ
บอกว่าให้ทุกคนออกไปแล้วย่าก็ตีฉันกีบสายไฟจนฉันเลือดออกมากทนไม่ไหวแล้วจนหลับหรือสลบฉันไม่รู้เหมือนกันเพราะฉันจำได้ว่าเมือ่ตื่นมาอีกครั้ง
เชือกที่ยังมัดมือฉันยังผูกอยู่เลย ฉันถูกผูกให้นอนสลบใต้ถุนบ้านทั้งคืนข้าวปลายังไม่ใด้กินเลย ฉันก็ไม่รู้อะไรดลใจย่าเหมือนกันอยู่ๆย่าก็มาปล่อยฉัน
แล้วก็ทิ้งฉันให้นอนจมอยู่กับบาดแผลอย่างนั้น ตอนนั้นถ้าฉันเดินไหวน่ะฉันจะเดินไปที่คลองแล้วกระโดดน้ำให้ตายเรื่องทุกอย่างมันจะได้จบๆลงไป
1 อาทิตย์ที่ฉันนอนรักษาบาดแผลอยู่โดยไม่ไปโรงเรียนฉันเพิ่งมารู้ว่าคนที่เขาเอาเงินไปน่ะคือหลานชายเพียงแต่เขาลืมบอกไปเท่านั้น เขาทำให้ฉันเกือบตาย
ทรมานเหลือเกินร่างกายไม่เท่าไหร่แต่ใจนี่สิเด็กแค่อายุ 9 ขวบ โดนทารุณขนาดนี้มันเป็นแผลที่จำฝังใจฉันนานเท่านานย่าไปที่โรงเรียนบอกว่าไม่ต้องให้ฉันเรียนต่อ
ถ้าจะขืนจะเรียนต่อป. 4 ก็หาเงินเรียนเอาเองแต่ดีที่ฉันป็นคนเรียนเก่งคุณครูที่โรงเรียนจึงขอทุนการศึกษาให้ฉันจนฉันเรียนจบ ป.6 หลังจากนั้นฉันก็ได้ทุนเรียนต่ออีกแต่ย่าไม่ได้อยู่ทรมารฉันอีกแล้ว
เพราะท่านเสียตอนฉันอยู่ป.6 ท่านไม่สบายฉันไปกราบหน้าศพท่านพร้อมบอกว่าถ้าชาติหน้ามีจริงหนูขอทดแทนพระคุณที่ท่านเลี้ยงฉันมาและอโหสิกรรมทุกอย่าง
ชาติหน้าฉันใดอย่าได้เกิดมามรมานหนูอีกเลย************************************************
		ทุกคนที่อ่านคงไม่เข้าใจเท่าไหร่หรอกน่ะ แต่หากคุณใด้อยู่และเจอกับมันอย่างที่ฉันเจอเพื่อนๆหรือพี่ๆคงเข้าใจว่าเรื่องที่ฉันเขียนมามันไม่ใช่เรื่องที่โกหก
เลยฉันเลยสงสารคนที่เขาไม่มีครอบครัวเด็กขอทานเพราะนึกถึงตัวฉัน ***********/**************/*******/ ยังไม่จบเท่านี้น่ะค่ะยังมีต่อถ้าฉันว่างฉันจะเขียนความรู้สึกของฉันต่อไปจากตอนที่จบ ป.6