ด้วยรักและกวนทีน

--/--/--

แก ดูนั่นดิ พี่รหัสเราอ่า ไปหวัดดีพี่เค้าเป็นเพื่อนหน่อยสิ ยัยเค้ก น้าๆๆๆ ขอร้อง เสียงของตาลเริ่มออดอ้อนเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวทำหน้าตาจะปฏิเสธ
         เรื่องอะไรหละ พี่รหัสแก ก็ไปหวัดดีเอง ลากเราไปทำไม เค้กทำหน้าตาย พูดกับเพื่อนสาวคนเดียวที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน 
         หนิ ถามหน่อย แกชอบพี่รหัสแกเหรอไงฮะ เห็นระริกระรี่เหลือเกินเนี่ย เค้กอดถามไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางของเพื่อน
         แหม แก อย่างชี้โพรงให้กระรอกสิ บ้า!!! ก็แค่ไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชายอ่า ก็ต้องหาผู้คุ้มกันไว้บ้างดิแก เผื่อว่าไปมีเรื่องมีราวกับใคร จะได้มีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยได้ทัน
         โถ่ แม่คุณ มามหาลัยเนี่ย มาเรียนนะย่ะ ไม่ได้มารบ ต้องหาคนคุ้มกัน
         เอาน้า เป็นเด็กดีไว้ก็ไม่เสียหายหนิย่ะ
         เออๆๆ จะลากก็รีบๆลากไปเลย ขี้เกียจฟังแกบ่นแล้วหละ เค้กพูดอย่างอยากตายเต็มที ที่ต้องยอมเพื่อนอีกแล้ว
         จ้า ดีม๊าก ไม่พูดเปล่า ตาลลากเพื่อนไปยังกลุ่มรุ่นพี่ที่นั่งกันอยู่บริเวณลานนั่งเล่นหน้าคณะ พร้อมกับเข้าไปทักทายพี่ๆทุกคนในกลุ่มอย่างเป็นกันเอง ที่เห็นหนิ ก็มีพี่อยู่ ๔ คน ฟังๆได้ความว่า มีชื่อ ต๊อบ กันต์ อั๊พ และนี้เลย  ผู้ที่ถูกนำเสนอสุดๆ พี่กรของคุณตาลและหมู่สาวๆในคณะ
          หลังจากโม้ไปนาน ตาลก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลากเพื่อนที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนซอมบี้มาด้วย
         ยัยเค้ก ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่า เออๆๆ เราขอโทษ ลืมแกไปแป๊ปเดียวเอง อย่างอนดี
         ให้ตายเถอะโรบิ้น ๒๐ นาที เนี่ย แป๊ปเดียวแก
         อ่ะจิงดิ โทษน้าๆๆๆ เออ พี่ๆค่ะ นี่ยัยเค้ก เพื่อนตาลค่ะ คนที่บอกเคยเล่าให้ฟังตอนรับน้องไงคะ
         อ๋อ เพื่อนที่น้องตาลบอกว่าแก่นๆไม่ยอมใครน่ะเหรอครับ เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น อีตาพี่กร ตั้งแต่คราวแรกก็ทำประทับใจเลยนะ เนี่ยเหรอ ที่ว่าน่ารักนักน่ารักหนา เอาเข้าจิงก็งั้นๆแหละว้า
         อุ๊ย พี่กรขา จุ๊ๆค่ะ มันไม่เกรงใจใครเท่าไรนะค่ะ ตาลทำเป็นกระซิบ เพราะรู้ว่าถึงเพื่อนเธอจะไม่เข้าใครออกใคร แต่ก็รู้จักกาลเทศะพอที่จะไม่ลืมเคารพผู้ที่อาวุโสกว่า จะว่าไปก็มีแต่คนรักและเอ็นดูเค้กนะ ถ้าไม่รวมเพื่อนผู้ชายที่เคยมาทำหน้าตาทะลึ่งใส่ แต่แล้วก็กลับไปด้วยหน้าตาคล้ายตูด เมื่อเจอปากร้ายๆของเค้กเข้าให้
           เฮอะๆ ขอบคุณค่ะ ที่สอนให้รู้ว่า การแขวะรุ่นน้องเป็นสิ่งที่ดีเมื่อต้องการทักทาย ไปนะคะ เค้กยกมือไหว้แล้วผละออกจาโต๊ะนั่นไม่รอกระทั่ง คนผมซอยสั้นที่วิ่งเยาะๆตามมาจนทัน สร้างเสียงหัวเราะร่าให้กร พร้อมส่ายหัวหน่อยๆ เด็กนี้กล้าดีเนอะ
         เอาน้าเค้ก พี่กรเค้าล้อเล่นหรอกนะ 
         เล่นกับเธอไปสิ มาอะไรกับฉันไม่ทราบ แล้วคุณน่ะเจ้าค่ะ ไปพูดอะไรไว้ อย่าให้รู้เองนะ มีเฮย่ะ
         ตาลหัวเราะไปกับคำขู่ของเพื่อน แล้วก็ทำหน้าเป็นต่อ ก่อนจะพากันพักศึกเล็กๆไปยังห้องเรียนที่หากันอยู่ประมาณ ๑๐ ชาติเห็นจะได้
         เป็นไงครับ สำหรับวันแรก เสียงที่ว่าคุ้นๆ ดังมาพร้อมกับเจ้าของเสียงนัยน์ตาบ้าบิ่นคู่นั้น อุตส่าห์คิดว่าจะได้ทานข้าวกลางวันอย่างสงบซะอีก
         แฮะๆ ก็ดีค่ะ แต่ว่าอาจารย์ท่านดุเหมือนกันนะคะ ตาลตอบด้วยอารมณ์ร่าเริงเหมือนเจอทองในมหาลัยงั้นแหละ 
        แล้วคุณน้องหละครับ ไม่ทราบว่ารู้สึกไงบ้าง อีตาพี่บ้าทำเสียงดัดๆ พร้อมกำมือเป็นไมค์จำเป็นมายังบริเวณปากเรียวบาง
         ก็ไม่เป็นอย่างไงหละค่ะ ก็รู้สึกดีกับทุกๆอย่างในมหาลัยนี้ ยกเว้นอยู่อย่างเดียว มีอีตารุ่นพี่บ้าๆมาทำทะเล้นใส่น่ะคะ มันน่าชกให้ได้รสเลือดบ้าง ว่ามั้ยคะ คุณพ่อนักข่าว เค้กชักเริ่มอยากเล่นด้วยแล้วสิ อยากรู้เหมือนกันว่าจะทนแกล้งเธอไปได้นานแค่ไหน ....มาเลยๆ แล้วจะได้เห็นกัน
         แหนะ...เออ ยัยเค้กคนนี้มีสวนกลับเว้ย น่าลองๆ มาดูสิว่าจะแน่แค่ไหน สาวน้อยเอ๋ย
         "พักยกก่อนหละกันน้าค้า คือกินข้าวดีกว่าค่ะ พี่กรกับเพื่อนๆจะมานั่งด้วยกันมั้ยคะ ตาลเอ่ยพร้อมความหวังอันแรงกล้า
         แฮะ .. ไม่ต้องชวนก็จะนั่งแล้วหละครับ ไม่ทันขาดคำ เพื่อนๆที่ตามมาสมทบก็ส่งชามก๋วยเตี๋ยวให้พี่กร แล้วก็ไปนั่งอีกฝั่ง ส่วนข้างๆฉันเนี่ย นายตัวใหญ่ท่านนั่งลงไวยังกะปรอทเลยหละ
         เค้กได้แต่นั่งทานข้าวอย่างซังกะตาย กินไปได้นิดเดียวด้วยซ้ำไป ก็เอาแต่เขี่ยๆอยู่นั้นน่ะ จะให้กินลงได้ไงเจ้าพระคู้น  คุณตัวโตๆเนี่ย เห็นแล้วมันขัดอกขัดใจไงพิกล แถมพ่อคุณก็กินก๋วยเตี๋ยวไม่ได้รักษาภาพพจน์หล่อๆไว้เล้ย ซัดเอาๆ เห็นแล้วมันน่ามั้ย...โอ๊ย !! ไม่ได้สำนึกอะไรเลย
         ไม่ทานเหรอครับ เจ้าหญิง มิน่าๆ ถึงได้ไม่โต เอิ้กๆๆๆๆ พี่กรหัวเราะร่าเมื่อเห็นหน้าตาเจ้าหญิงที่ว่า
         คุณคิดเอาเองเถอะ ว่าตอนนั้นฉันรู้สึกยังไง พี่กรที่ใครๆเค้าว่าดูดี เรียนเก่ง เป็นนักกีฬา อะไรๆในตัวก็เยี่ยมgood ขนาดนั้น ดูๆๆ .....เกิดมาบ้าอะไรใส่ฉัน...น..น เก๊กๆหนิไม่ได้มีเล้ย แถมยังบ้าๆบอๆซะมากกว่า แต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่ได้ถึงกับกวนทีนน่ะ
         มือไวเท่าความคิดก็ซัดโป๊กไปที่หลังเค้าเข้าให้ ทำเอาตาลกับพวกพี่ๆนั่งค้างกันทั้งๆที่ข้าวในจานก็ยังไม่หมด แต่ดีนะ อย่างน้อย ไอ้ความบ้าบิ่นของคนข้างๆดูจะน้อยลงไปได้ อย่างน้อยก็ชั่วคราวหละน้า เพราะเจ้าตัวนั่งกินก๋วยเตี๋ยวเงียบๆต่อไป ด้วยใบหน้าที่เคยหล่อเหล่า กลับเหมือนลิงโดนเชือดไปซะอย่างนั้น
         เค้กๆ เค้กว่าพี่อั๊พเป็นไงอ่า ตาลถามขึ้นมาขณะอยู่ในห้องสมุด หลังจากที่ได้เจอพวกลิงฝูงนั้นบ่อยครั้ง จะว่าไปก็เกือบทุกมื้อกลางวัน จนเธอเริ่มจะชินไปแล้ว
        อืมม... ก็ดีนะ เราว่าพี่เค้าเป็นผู้เป็นคนมากที่สุดในหมู่บรรดาลิงๆน่ะ เป็นสุภาพบุรุษ น่ารัก แล้วก็รู้จักให้เกียรติคนอื่นด้วย   เออ.....ถามทำไมหละ หรือว่า ไม่....ไม่ อย่าบอกนะ ว่าเธอ... เค้กพล่ามสรรพคุณพี่อั๊พไปเรื่อยจนนึกหาเหตุผลที่เพื่อนมาถาม
         ก็ยังไม่ได้รักอะไรหรอก มันก็แค่ชอบๆ อ่า อึ๋ย... อย่าถามตรงๆสิ เค้าเขินน้า ตาลยกนิ้วชี้สองข้างมาจิ้มๆกัน  ให้ตายเธอคุณ....เพื่อนฉันน่ะ กลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกาน
         อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ดว่ะเพื่อนๆ น้องๆคุณมาห้องสมุดวะเสียงพี่ต๊อบดังมาก่อนตัวเลย ตายยากจริงๆไม่โผล่มาตัวเดียวดั่งคาด ตามกันมาด้วยลิงตัวโตๆ ๒ ตัว ขาดหายไปก็แต่ลิงบ้าบิ่นตัวนั้น
        เพื่อนเธอตอนนี้ก็ดูจะส่งสายตาพราวระยับให้กับพี่อั๊พแกตลอด ไม่ได้สนใจอะไรเลย แต่จะว่าไป พี่อั๊พก็ดูจะชอบๆมันอยู่เหมือนกัน ดูจากสายตาเอ็นดูตาลเป็นพิเศษคู่นั้น น่าอิจฉาโว้ย...อ่ะๆหวานกันเข้าไปเลยนะ
         อืมม....แล้วพี่อีกตัว เอ้ย..อีกคนไม่มาเหรอคะ ฉันถามไปตามมารยาทที่ดี แค่มารยาทจริงๆนะ
         คิดถึงกรมันหละสิ แหนะๆๆ คือ นายนั่นมันไม่สา..บายฮะ เป็นเอาหนักเหมือนกัน พี่ๆไปเยี่ยมมันมาเมื่อเช้าหละ ก็ไข้สูงประมาณ ๓๙ องศาได้มั้ง มันอยากมาใจจะขาด แต่พี่ๆยั้งไว้อ่ะ ไม่งั้นจะได้เห็นเพื่อนตายคาห้องเรียนเอา พี่ต๊อบตอบยิ้มๆในตอกแรก ก่อนจะเครียดไปเมื่อนึกถึงอาการสาหัสของเพื่อน
         จากหน้าตาจริงจังของพี่ต๊อบ (ซึ่งหาได้ยากมาจากหน้าตาขี้เล่นนั่น) ทำให้ในใจก็อดเป็นห่วงลิงบ้าบิ่นขึ้นมาไม่ได้ ไม่รู้ว่าเวลาลิงไม่สบายเนี่ย จะซ่าส์ออกหรือเปล่าน้า
         เย็นนี้พวกพี่ก็จะไปหามันอีกที จะไปด้วยกันมั้ยหละครับ ตาลไปด้วยกันนะ พี่อั๊พพูดขึ้นมา
         เอาสิค่ะ ตาลไปด้วย ไปน้าๆๆๆๆเค้ก ไปด้วยกันดิ ตาลเขย่าแขนเพื่อน(อย่างแรง....)
         เออ ...ไปก็ไปสิ มาทำร้ายร่างกายเราทำไม แต่ว่าจะกลับยังไงหละ เค้กยอมง่ายๆ
         เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งเองครับ พี่กันต์คนพูดน้อยของเราบอก เธอถึงได้โล่งอก จะได้ไม่ต้องหอบสังขารกลับบ้านเอง นึกถึงหน้าคนจะไปหาก็เหนื่อยอยู่แล้ว
...โปรดติดตามตอนต่อไป...