เด็กผู้ชายตัวเล็กเดินทางออกตามหาเด็กหญิงเพื่อนสนิทที่หายไปในป่าลึก เสือตัวหนึ่งกระโจนออกจากพุ่มไม้ข้างทางและคำรามว่า เจ้าเด็กน้อยไร้เดียงสา ข้าจะกินเจ้าละนะ แต่ฉันต้องตามหาเพื่อนนี่ เด็กน้อยบอก รอให้ฉันหาเพื่อนของฉันพบแล้วพี่เสือค่อยกินฉันได้ไหม? เสือจึงปล่อยให้เขาจากไปชั่วคราว แต่ป่าลึกและรกชัฏ การค้นหาเป็นไปอย่างยากลำบากและกินเวลานาน จนเด็กน้อยนั้นเติบโตเป็นหนุ่มใหญ่ ทุกวารวันผันผ่านไปด้วยความอ้างว้างโดดเดี่ยวและความหวังที่ลดน้อยถอยลงไปทุกทีๆ จนกระทั่งคืนหนึ่ง เมื่อพระจันทร์หลบเข้าหมู่เมฆ เขาก็พบเพื่อนเด็กหญิงที่ตามหามาเป็นเวลานานแสนนาน ประหลาดนัก เธอไม่เปลี่ยนไปเลยจากตอนนั้น เธอยังคงเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ และจำเขาไม่ได้ มองดูเขาด้วยความหวาดกลัว และพอเขาเอื้อมมือออกไปสัมผัสเส้นผมนุ่มนวล เธอตัวสั่นและวิ่งจากไปอย่างรวดเร็วในป่าลึก ชายหนุ่มคิดตะโกนเรียกชื่อเธอ แต่ในทันใดนั้นเอง เขาก็ตระหนักว่าเขาลืมชื่อของเธอไปแล้ว ชายหนุ่มยืนงุนงงทำอะไรไม่ถูก เสือร้ายเดินเข้ามาเมื่อแสงจันทร์ส่องสว่าง ชายหนุ่มคุกเข่าและก้มหน้านิ่ง รอคอยความตายอย่างสงบ มนุษย์ใหญ่ ข้าคงจะกินเจ้าไม่ได้เสียแล้ว ข้าแก่ และเจ้าก็แข็งแรงเกินไป พี่เสือ ฉันจะแข็งแรงไปไม่ได้หรอกถ้าปราศจากเธอ เสือร้ายนัยน์ตาลุกวาว มันกระโจนเข้าขย้ำคอหอยชายหนุ่มอย่างรวดเร็วและลงมือฉีกทึ้งร่างของเขาออกเป็นชิ้นๆ ในห้วงความรู้สึกที่เลอะเลือน ชายหนุ่มยังคงงุนงงว่าเหตุใดหนอ เพื่อนเด็กหญิงคนนั้นของเขาจึงไม่เติบโต ไม่เปลี่ยนแปลง ทำไมเธอจึงไม่ขึ้นอยู่กับกาลเวลา? ทำไมจึงเสมือนว่าเธอเป็นนิรันดร์? ความรัก? วินาทีสุดท้ายก่อนความตายจะลูบไล้เปลือกตา เขาพูดชื่อของเธอออกมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแห้งแล้งแต่ฟังดูสงบเยือกเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ
11 มีนาคม 2547 19:05 น. - comment id 71615
..เรน..แวะมา ..ทักทายพี่ชาย..นะคะ.. เรนเกลียด..เจ้าตัว เสือร้าย... ..ทำให้ ..นิยายจบ ..แบบเศร้า.. เรนจัง ..ฟัง..พี่ชายเล่า... ท้องฟ้าสีเทา ..เรนเศร้าจัง..เอย..ยยย... ..แบบ..ต้องลงท้ายว่าเอย...ตอนที่แต่งต่อไม่ได้..นะคะ..
11 มีนาคม 2547 21:37 น. - comment id 71625
ดีนะคะ
12 มีนาคม 2547 22:30 น. - comment id 71703
แต่งแปลกแหวกแนวดีครับ น้ำหนักความรักไม่ดีพอ เพราะตัวละครเป็นเด็ก ให้คิดเอาเองดีครับ