ความปวดร้าวแห่งเกลียวคลื่น ตอนที่ 1

Completely

มันเป็นเช้าวันเดิมๆ ...ฉันค่อยๆลุกออกจากเตียง รองเท้าส้นสูงสีแดงกองอยู่ที่ปลายเท้า มือควานหามือถือข้างหมอน มันบอกเวลา 8 โมงเช้า
แค่ 8 โมงเท่านั้นเองหรือ น่าจะซักเที่ยงได้แล้ว
ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ลยังเต้นตุบๆอยู่ในหัว น่าแปลกที่ฉันตื่นได้เช้าขนาดนี้ ขวดวอดก้ายังซุกอยู่ใต้หมอน
ฉันเอื้อมมือไปเปิดม่านข้างเตียง แสงแดดอ่อนส่องเข้ามาในห้อง แล้วฉันก็เห็นภาพเดิม ... ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังล้างรถเต่าสีขาวอยู่อย่างขะมักเขม้น
เหมือนมีโทรจิตส่งถึงกัน เขาละจากงานตรงหน้า แล้วเงยหน้ามาส่งยิ้มให้ฉัน ฉันหาวให้เขาแทนคำตอบ
ฉันปิดม่าน รู้สึกเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว เครื่องปรับอากาศราคาแพงไม่ได้ทำให้สบายเนื้อตัวขึ้นเลย หากก่อนนอนไม่ได้อาบน้ำ ฉันเริ่มนึกถึงน้ำเย็นๆจากฝักบัว
คว้าผ้าเช็ดตัวได้ ฉันตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำทันที ก่อนเข้าไปอาบน้ำ สิ่งที่ฉันไม่เคยลืมทำ คือการเปิดเพลงไว้เป็นเพื่อน
แม้ฉันจะเคยชินกับการอยู่คนเดียว แต่ฉันก็ไม่คุ้นเคยและไม่ชอบที่จะต้องอยู่กลางความเงียบ
.......................................................................................................................
" ใคร ... สักคนที่เกิดมาเพื่อผูกพัน ใครที่เกิดมาคู่กับฉัน ใครคือคนนั้นช่วยมา ... บอกฉันที ให้ใจ ... ที่หวั่นไหวได้พึ่งพิงซักที ให้รู้ว่าซักวันฉันจะเจอ ... คนๆนี้ และคนที่รอคนนี้ มีจริงใช่ไหม ...  "
"  ดาวอยากไปทะเล "
เขาหันมามองหน้าฉัน นิ่งไปนิดหนึ่ง แล้วยิ้ม
"  เดือนที่แล้วก็เพิ่งไป "
" ก็อยากไปอีกนี่ " เขาเงียบ ฉันคิดว่า สมองของเขาคงกำลังทำงานหนัก
" พุธไม่ได้ไปไหนไม่ใช่เหรอ " ฉันถาม
" แต่ ... "
" งานก็เคลียร์หมดแล้ว "
เขาเงียบอีกครั้ง
" ดาวอยากไปวาดภาพ อยากนอนดูดาว "
เขาหันไปมองรถของเขา มันเพิ่งล้างเสร็จใหม่ๆ เขาไม่อยากให้รถออกไปคลุกฝุ่น ... ฉันเข้าใจ
" ไม่เป็นไร ... ดาวไปคนเดียวก็ได้ " ฉันหันหลังให้เขา
" เดี๋ยวดาว ... "
.......................................................................................................................
" มีเพียงหาดทราย ทะเล สายลม กับสองเรา ... ยินเพียงแผ่วเบา ยินเพียงเสียงคลื่นกับเสียงเรา "
" อารมณ์ดีจริงนะดาว ร้องเพลงหงิงๆเชียว "
ฉันยิ้ม มือจับพู่กัน แต้มสีลงบนเฟรม 
" ทำไมไม่ชอบอยู่บ้าน เที่ยวไปทั่วไทยแล้วหรือยังเนี่ย "
" ถามทำไม พุธไม่อยากมาหรือไง "
" เปล่า พุธถามเฉยๆ "
"  ไม่มีอะไร ไม่มีเหตุผล ดาวอยากมา ดาวก็เลยมา "
" อิสระเหลือเกิน แม่จิตรกร "
" พุธก็ใจง่าย ดาวชวนเป็นมารยาท ดันตามมาจริงๆ "  ฉันหยอกเขา แต่มันคงแรงเกินไป เพราะเขาเงียบไปทันที
" ขี้งอนจัง ล้อเล่นแค่นี้เอง " แล้วฉันก็เอาพู่กันป้ายหน้าเขา มันเป็นสีขาวตัดกับสีแทนของเขาอย่างเด่นชัด
" ดาว! เลอะหน้าพุธหมดแล้ว เล่นเป็นเด็กๆไปได้ "
" เลอะก็ไปล้างสิ ทะเลอยู่ข้างหน้านั่นไง " ฉันพูดกลั้วหัวเราะ
" ไปล้างด้วยกัน แม่ตัวดี " แล้วเขาก็อุ้มฉันขึ้น พู่กันตกลงบนผืนทราย เกลียวคลื่นหยอกล้อเราสองอยู่เบื้องหน้า 
.......................................................................................................................
" ดาว เข้าไปนอนเถอะ น้ำค้างลงแล้ว เดี๋ยวจะเป็นหวัด "
" พุธดูสิ ... ดาวสว่างเต็มฟ้าเลย หาดูที่กรุงเทพไม่ได้หรอกนะ "
" เรายังอยู่ที่นี่อีกหลายวัน ถ้าดาวเป็นหวัดคืนนี้ คืนต่อๆไป พุธไม่ยอมให้ดาวออกมาที่ระเบียงอีกนะ " เขาทำเสียงดุ แต่ฉันรู้ ... เขาเก๊กไปอย่างนั้นเอง ความห่วงใยในน้ำเสียงของเขานั้น ... ฉันรับรู้ได้อย่างชัดเจน
" ทำอย่างกับเป็นพ่อแน่ะ "
" ดาว ... "
" ค่ะๆ ดาวนอนก็ได้ "
เขาเดินมาห่มผ้าให้ฉัน หร่โคมไฟ คงไว้แต่แสงสีส้มจางๆ สายลมพัดเข้ามา เขาเดินไปปิดม่าน
เพลง So in Love ดังขึ้นเบาๆ
" พุธ "
" หืม? "
" พุธเอาเครื่องเล่นซีดีมาด้วยหรือ "
" อืม "
" ดาวชอบเพลงนี้จัง " แม้ในความมืด ฉันมองเห็นได้ว่า เขากำลังยิ้มบางๆ
" นอนเถอะดาว "
" อืม " แล้วเขาก็ค่อยๆเอนกายนอนข้างๆฉัน
ฉันรู้ว่าฉันไว้ใจเขาได้ แม้เราเพิ่งรู้จักกันได้แค่ 2 ปี นับแต่วันที่ฉันย้ายไปอยู่บ้านติดกับเขา ... มันเป็นบ้านไม้สองชั้น ทาสีขาวทั้งบ้าน ยกเว้นในห้องนอนของฉันที่ฉันซื้อสีฟ้ามาทาเอง ... บ้านของเขาเป็นสีฟ้าทั้งหลัง ยกเว้นห้องนอนของเขาอีกเหมือนกัน ที่เขาบอกฉันว่า เขาซื้อสีขาวมาทาเอง ... ตลกดี! ฉันกับเขามักทำอะไรสลับกันเสมอ แต่ที่น่าแปลกก็คือ ... ในความสวนทาง มันกลับมีความเหมือนแอบซ่อนอยู่
ฉันหันไปมองเขา พุธหลับเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ เขากรนเบาๆ แปลกจัง ... ทำไม So in Love ยังเล่นไม่จบสักที พุธคงตั้งให้มันเล่นต่อเนื่อง
เขารู้ ... ว่าฉันไม่ชอบความเงียบ
เสียงเพลงหวานซึ้ง ดึงให้ฉันเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว
.......................................................................................................................