.....จะมีบ้างไหม...ใครสักคน.. ที่ทำให้คลายสับสน...หายอ้างว้าง.. เดิน..คู่กันไปในโลกกว้าง.....ทางแห่งฝันนี้ .........ไม่มีใคร........ หวั่นไหว...ในราตรี... จมกับความฝัน....ณ.ที่นี้....เดียวดาย ...ดาวกระจ่าง.. พราวพร่าง.......ทอประกาย.. .เหงา..เศร้า.เกินคลาย.... สิ่งสุดท้าย...ที่ผูกพัน.... .........ไม่มีใคร...เหมือนเดิม.........~-~.......
13 กุมภาพันธ์ 2547 03:20 น. - comment id 71032
ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกันในการที่จะฝัน ถ้าเราฝันเป็นสักวันหนึ่งความฝันนั้นอาจเป็นจริง แต่ถ้าเราฝันไม่เป็นความฝันนั้นก็ยังคงเป็นความฝันอยู่เหมือนเดิม ฉะนั้นความฝันจึงเป็นเรื่องยากต้องอาศัยประสบการณืและความสามารถเฉพาะตัวในการสร้างฝันและสืบสานฝันนั้นให้เป็นความจริง
13 กุมภาพันธ์ 2547 06:26 น. - comment id 71034
น่ารัก...และ...อบอุ่น... สักวันหนึ่งสิ่งที่เรามองหา...คงเจอในซอกมุมสักแห่ง
13 กุมภาพันธ์ 2547 14:19 น. - comment id 71037
อันน้ำใจไมตรีใครเล่าเขาจะรู้ ว่าโฉมตรูบอบช้ำระกำใจหนักหนา วันเวลาผ่านไปทำให้เธอไม่นำพา ปล่อยเวลาผ่านพ้นทนระกำใจ แสนสงสารใจเป็นห่วงดวงใจหญิง ที่รักจริงแต่ชอกช้ำพร่ำเรียกหา แม้นเขาไปไร้ขอบเขตไม่นำพา สุดเรียกหาความรักได้ให้กลับคืน. แก้วประเสริฐ.
14 กุมภาพันธ์ 2547 00:14 น. - comment id 71049
..ให้..ความรู้สึก.. อบอุ่นจัง... ..เรนชอบ .. บทกวี ..ของพี่พลอ ...นะคะ.. ..แทน ..ความรู้สึก.. ของเรน.. ..ที่อยากจะบอก... คนแสนดี.. คนนั้น.. รักความฝัน..ที่เค้าให้.. ยิ้มสดใส .. กับ หัวใจ ..ตัวเอง.. นั่งวาด ..ตะวัน ..กับไฟฝัน..ที่อยากบรรเลง เขียน.บทกวี ..สื่อแทน...เพลง... ให้..เค้า..คนดี.. อบอุ่น..มากเลยคะ ..พี่พลอ..