Secret Inside ตอนที่ 7 : ตอนจบของความลับภายในที่เก็บไว้มานาน (แพรเองค่ะ)

Nonmin

          ฉันได้แต่เหม่อลอย นอนบนเตียงตลอดทั้งวัน แต่ฉันไม่ได้ร้องไห้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงสิ่งของไร้ค่า เหมือนตุ๊กตาสกปรกเก่าๆ ตัวหนึ่งซึ่งไม่มีใครสนใจใยดี เฮ้อ เอาแต่คิดเรื่องบ้าๆ อยู่ได้นะเรา บอกตัวเองเสมอเลยไม่ใช่หรือว่าเราไม่ได้รักต้น แต่รักที่ใจเขาคือเซฟ
          อ๊ะ ทุ่มนึงแล้วนี่ ต้องรีบเปิดคอมฯ
-- แพรงาม --
          สวัสดีค่ะเซฟ มีเรื่องสนุกๆ อะไรมาคุยกันบ้างมั้ย
          เงียบไม่มีการพิมพ์กลับมา
          และฉันก็นึกขึ้นได้
          ใช่เขาไปแล้ว เซฟไปจากฉันแล้ว ต้น พีรพล เจนิทีระคู่หมั้นของฉันไปจากฉันแล้ว ไปแล้ว ไปแล้ว ไปแล้ว และในที่สุดฉันก็ร้องไห้อย่างหนักที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอยู่หน้าคอมฯ
          "ต้นไปแล้ว เซฟไปแล้ว ฮือๆ ฮึก ทำไมเธอต้องทิ้งฉันไปให้ฉันอ้างว้างอย่างนี้ด้วย เจ้า ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆ!!!" (จาก Nonmin: เซ็อนเซอร์อีกแล้วจ้า!) และอยู่ๆ ประตูห้องฉันก็เปิดออก พี่ลายผ้ากับพี่ลูกไม้น่ะเอง!
          "ทำไมไม่ไปส่งต้นล่ะแพร" พี่ลายผ้าถามพลางจับไหล่ฉัน ขณะที่ฉันรีบเช็ดน้ำตา "เธอรักเขาไม่ใช่เหรอ เซฟหรือต้นน่ะ" ฉันได้ฟังก็รู้สึกแปลกใจ
          "ฉันไม่ได้รักเขานะคะพี่!" ฉันว่า "ว่าแต่พี่รู้ได้ยังไงว่าเขาคือเซฟ เพื่อนอินเตอร์เน็ตของหนูน่ะ"
          "เธอเคยเล่าเรื่องเซฟให้เราฟังไม่ใช่เหรอ" พี่ลูกไม้พูด "ที่พวกพี่รู้เพราะเธอมักจะด่วนเข้าห้องตอนทุ่มนึงเหมือนกับต้นประจำเลย ว่าแต่แพรเธอจะหลอกตัวเองไปถึงเมื่อไหร่"
          "ใช่" พี่ลายผ้าพูด "ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอมีความรู้สึกดีๆ กับเขามาเสมอเลยไม่ใช่หรือ และเขาก็มีความรู้สึกดีๆ กับเธอ เขาช่วยเหลือเธอมาตลอดนี่นา ทั้งตอนที่เธอกับเซฟออนไลน์คุยกันตอนกลางคืน หรือตอนที่ต้นช่วยเหลือเธอในตอนกลางวันน่ะ"
          "ยังไงซะ เซฟก็คือต้น" พี่ลูกไม้พูด "ถึงต้นจะเป็นยังไง แต่ใจเขาก็คือเซฟที่เธอรัก ใช่แล้วแพร อย่าหลอกตัวเองเลยเธอน่ะ รักต้น" ฉันได้ฟังก็นิ่งเงียบไป
          ใช่ยังไงเซฟก็คือต้น ยังไงเขาก็ให้กำลังฉันมาตลอด ยังไงเขาก็ช่วยเหลือฉันมาตลอด ยังไงเขาก็มีความรู้สึกดีๆ กับฉัน ยังไงฉันก็รักเขาฉันรักต้น
          "หนูไปก่อนนะคะพี่!" ฉันพูดพลางคว้าเสื้อโค้ท "หนูต้องรีบไปสนามบินก่อนเครื่องบินจะออก และก็ขอบคุณมากนะคะ พี่ลายผ้า พี่ลูกไม้" ฉันเห็นพวกพี่ยิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มตอบแล้วรีบเอารถคันเก่าของพ่อขับออกไปทันที ใช่ถึงฉันจะขับไม่คล่อง แต่เมื่อตัดสินใจแล้วฉันก็ต้องทำ ฉันคือแพรงาม ชุวามนุษย์ คนแน่นอนนี่นา!
          ตอนนี้ฉันอยู่ที่ดอนเมืองแล้ว ฉันวิ่งมองหาต้นไปทั่ว แต่ไม่เจอเลย วิ่งหาไปเรื่อยๆ แม้แต่ในห้องน้ำชาย และฉันก็เห็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งถือโทรโข่งไว้ รู้สึกว่าคนๆ นี้เขาจะนำคณะทัวร์ไปเที่ยวล่ะมั้ง ฉันจึงยืมโทรโข่งเขามาแล้วตะโกนไปทั่วดอนเมือง
          "เจ้าต้น พีรพล เจนิทีระ นายฟังนะเจ้าคนบ้า ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอคิดยังไงถึงหนีฉันไป" ยิ่งฉันพูด น้ำตาฉันก็ยิ่งไหล "แต่ฉันคิดว่า เธอคงคิดว่าฉันเกลียดเธอสินะ เลยประชตฉัน ไปไกลๆ หน้าฉัน ฮึกแต่ถึงยังไงเราก็รู้สึกดีๆ ต่อกันไม่ใช่เหรอ ฮือๆ ถึงยังไง ฉันก็จะพบเธอให้ได้ ฉันจะไม่ให้เธอไป เข้าใจมั้ย ฮือๆ" ฉันหยุดพูด แล้วก้มหน้าร้องไห้พลางกุมสายสร้อยที่ต้นให้มา เมื่อเงยหน้า ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังลงบันไดเลื่อนมาพอดี
          ต้นนี่!
          เมื่อต้นลงจากบันไดเลื่อนมาถึงพื้น เขาก็ยืนมองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าเขา แล้วเขาก็เดินมาที่ฉัน ก่อนจะทิ้งกระเป๋าแล้วกอดฉันไว้ในอ้อมแขนของเขา หน้าฉันซบลงบนไหล่ของเขา
          "ตู๊ด เจ้า ตู๊ดๆๆ" ฉันว่า "ปล่อยนะ อายชาวบ้านเขา!" ต้นยิ้มนิดๆ แล้วปล่อยฉัน
          "ฉันว่าที่เธอตะโกนเมื่อกี๊น่าอายกว่านะ เอ้อฉันไม่ได้ตั้งใจจะประชตเธอนะ" ต้นอธิบาย "แต่ฉันไม่กล้าสู้หน้าเธอตะหากล่ะ และอีกอย่างที่ฉันจะไปอังกฤษเพราะฉันอยากไปอยู่อย่างพร้อมหน้ากันกับพ่อแม่" ขณะเขาพูด เขาจับแก้มฉันแล้วเอานิ้วโป้งเช็ดน้ำตาฉัน
          "ฉันเข้าใจ" ฉันพูดพลางจับมือเขา "จริงๆ ฉันก็คิดว่าเธออยากไปอยู่กับพ่อแม่เธอแหละนะ แต่อีกอย่างฉันแค่คิดว่าเธอคิดว่าฉันเกลียดเธอ ฉันอยากมาอธิบายว่ามันไม่ใช่นะ คือ" ฉันนิ่งเงียบมองหน้าเขา ต้นทำสีหน้างงๆ พอเขาทำหน้าอย่างนี้ รู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่ารักจริงๆ เล๊ย!
          "จุ๊บ!" ครั้งนี้ฉันจูบแก้มต้นบ้าง เขาเขินสุดๆ เลยหละ "ฉันรักใจเธอที่เป็นเซฟ และฉันก็รักเธอที่เธอเป็นต้นด้วย" เมื่อต้นได้ฟังเขายิ้ม เราได้แต่สบตากันอยู่อย่างนั้น ไม่กล้ากอดหรือจูบแล้ว อายคน -_-" 
          "ฉันต้องไปแล้วนะ อีก 4 ปีเจอกันนะแพร" เขาพูดแล้วหยิบกระเป๋า
          "บ๊ายบาย ฝากสวัสดีพ่อแม่เธอด้วยล่ะ" ฉันพูด "อีก 4 ปีนะ อย่าลืมนะต้น" ต้นเดินหันหลังไปแล้วโบกมือให้ฉัน ฉันโบกมือตอบ แล้วเขาห็หันหลังให้แล้ววิ่งไปเลย
          ฉันมองเครื่องบินที่ต้นนั่งอยู่พลางกุมสร้อยคอไว้ ฉันแน่ใจนะว่าเราจะต้องได้พบกันอีก
                         ---------------------------------------------------------------
4 ปีผ่านไป
          ฉันเดินออกจากโรงเรียนตอน 4 โมงกว่าๆ วันนี้ฟ้าโปร่งดีเหลือเกิน ดาวคงสวยแน่ๆ เลย
          "สวัสดีค่ะ อาจารย์แพรงาม" นักเรียนคนหนึ่งกล่าวเมื่อเจอฉัน
          "สวัสดีจ้ะ" ฉันตอบไป
          เย็นนี้ฉันมาซื้อของกินเล่นแถวบางแสน กะว่าจะไปฝากพ่อกับแม่ที่บ้านน่ะ เฮ้อ! ตั้งแต่พี่ลายผ้ากับพี่ลูกไม้ออกไปแต่งงาน ฉันก็ต้องทำงานบ้านช่วยแม่ด้วยนะ วันนี้ก็สอนนักเรียนมาเหนื่อย กลับไปก็ต้องไปสอนกังฟูอีกที่บ้าน ฉันจึงหันไปมองทะเลเพื่อจะได้ผ่อนคลาย แล้วอยู่อย่างนั้นตั้งนานจนมืดค่ำ ดาวสวยอย่างที่คิดไว้เลย แต่แล้ว ฉันก็นึกอะไรบางอย่างที่นึกมาตลอด 4 ปี
          ฉันกุมสร้อยคอสีดำจี้รูปดาวสีฟ้าที่ต้นให้ฉันมาเมื่อ 4 ปีก่อน พอมองดาวแล้วจิตใจฉันรู้สึกสบายใจขึ้นนะในเวลาปกติน่ะ แต่ก็รู้สึกเหงาเหลือเกิน
          "ต้น ฉันคิดถึงเธออยากเจอเธอเร็วๆ จัง" ฉันกระซิบกับดวงดาว แต่แล้วก็มือของใครไม่รู้มาปิดตาฉันทางด้านหลัง "ใครน่ะ!?" ฉันร้อง เมื่อหันกลับไป คนๆ นั้นคือ
          ต้นยืนอยู่ตรงหน้าฉัน เขาดูเท่ห์กว่าแต่ก่อนอีกนะ เขายิ้ม แล้วพูดว่า "ฉันกลับมาแล้ว"