Secret Inside ตอนที่ 5 : ขอโทษนะ ต้น…(แพรเองค่ะ)

Nonmin

          ต้นแทบไม่พูดอะไรเลย เขาหาเศษกิ่งไม้มาปั่นแล้วไฟก็ขึ้น ทำให้เราสองคนรู้สึกอุ่นสบายบ้าง แต่ภายในกลับรู้สึกอึดอัด เราสองคนได้แต่มองดูดาวท่ามกลางป่าอย่างเงียบๆ ไม่พูดไม่จา แต่แล้วฉันก็เห็นต้นกำลังเอาผ้าเช็ดหน้าเปียกของเขา พยายามจะพันหัวเข่าด้านซ้ายที่มีเลือดออก
          "นายนี่ล่ะก็! ทำไมไม่บอกล่ะ" ฉันว่า "ไปโดนอะไรมาเนี่ย!"
          "ตอนที่ตกลงมาจากน้ำตก ขามันไปโดนโขดหินน่ะ" เขาตอบเสียงแผ่วๆ ฉันทำเสียงฮึดฮัดแล้วคว้าผ้าเช็ดหน้าของเขามา "ฉันทำให้นะ" 
          ฉันเช็ดแผลให้เขาแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าพันตามที่แม่เคยสอน "เอาล่ะ! เสร็จแล้ว" ฉันพูดพลางยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้นมองต้น อยู่ๆ เขาก็มองลึกเข้าไปในดวงตาฉัน แล้วจับมือฉันเอาไว้ "ทำอะไรของนายนายคิดจะแกล้งฉันอีกแล้วใช่มั้ย" ฉันว่าแล้วน้ำตาก็ไหลมาอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะไปนึกถึงเรื่องเมื่อวันก่อน แล้วพยายามดึงมือออกจากมือของต้น แต่เขาไม่ยอมปล่อย
          "ครั้งนี้ฉันไม่ได้โกหกนะแพร ฉันฉันเอ้อฉันฉันรักเธอนะ!" เขาพูดเสียงดัง 
          "นายจะหลอกฉันไปอีกถึงไหนฮึ เจ้าคนจอมหลอกลวง!" ฉันว่าเสียงดังบ้าง แต่เขาก็จูบฉัน 
          เฮ้ๆๆๆๆ!
          "เธอเชื่อฉันสักครั้งได้ไหม" เขากระซิบแล้วกอดฉันไว้แน่น จริงๆ นะ มันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลย คืนนี้ฉันจึงนอนกอดกับเขา แต่ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้นนะ อย่าเข้าใจผิด! >///
                     เช้าวันต่อมา เราสองคนต่างก็ปีนโขดหินไปด้วยกัน โขดหินทั้งลื่นและเปียกเพราะน้ำตกกระเด็นมาโดนเมื่อกระทบก็โขดหิน ต้นพยายามจับมือฉันไว้ตลอด แล้วในที่สุดเราก็ขึ้นมาข้างบนได้ ก็เราสองคนเป็นนักกังฟูนี่นาถึงทำได้ เราแข็งแรงพอตัวอยู่แล้วน่ะการกลับมาค่ายของเราตอนนี้เป็นที่ดีใจของเพื่อนๆ และอาจารย์มาก แล้วเราก็กลับบ้านอย่างปลอดภัย และครั้งนี้ก็ทำให้ฉันแน่ใจว่า ต้นรักฉันจริงๆ แล้วแต่ฉันไม่ได้รักเขาเลย ถึงจะผูกพันธ์มากนักก็เถอะ
          วันหนึ่งในวันเสาร์หลังจากที่เราจบการศึกษาจากชั้น ม.6 แล้วนั้นเอง ต้นก็เดินมาที่ฉันที่โต๊ะหินอ่อนในสนามหลังบ้าน แล้วเขาก็ใส่สร้อยคอสีดำจี้รูปดาวสีฟ้าให้ฉันทันที "ฉันให้เธอแพร" เขาพูดเขินๆ "เอ้อเธอเธอรับรรรักฉันดได้ไหม" คำพูดนั้นของเขาทำให้ฉันรู้สึกเศร้าใจ 
          "ฉันมีคนรักอยู่แล้ว เธอเอาคืนไปเถอะ" ฉันพูดตรงๆ มันจะได้ไม่เกินเลยไปมากกว่านี้ ต้นนิ่งเงียบไป เขาเบิกตาแล้วหันหลังให้ "เธอเก็บมันไว้เถอะ เธอเป็นคนมีเสน่ห์นี่ คงมีคนที่โรงเรียนมาชอบเธอหลายคนสินะ" ก่อนจะวิ่งไป
          "ไม่ใช่คนที่โรงเรียนนะต้น แต่เป็นเพื่อนอินเตอร์เน็ตของฉัน!" ฉันตะโกนไล่หลัง ต้นหยุดเดิน "เราเปิด MSN คุยกันเสมอตั้งแต่ 1 ทุ่มของทุกคืน ฉันรู้จักเขามา 2 ปีได้แล้ว ทุกคำที่เขาพิมพ์มาทำให้ฉันรู้สึกรักเขา คือ มันไม่ใช่คำหวานๆ อะไรหรอกนะ แต่มันเป็นคำแนะนำดีๆ ที่เขาให้ฉันต่างหากล่ะ ไม่ว่าจะเรื่องเรียน หรือกังฟู ทำให้ฉันชอบเขาถึงกับขนาดจะเรียกว่ารักเลยก็ได้"
          "หมอนั่นชื่ออะไร" ต้นถาม
          "ใน MSN น่ะ เขาใช้ชื่อว่า Safe" พอพูดจบ ต้นก็เดินต่อไป ฉันรู้นะว่ามันอาจจะทำร้ายจิตใจต้นมากไป
          ขอโทษนะ ต้น
          เวลา 1 ทุ่มตรง
-- แพรงาม -- 
          หวัดดีค่ะเซฟ แพรมีเรื่องมาเล่าให้ฟังแหละ!
-- Safe --
          เรื่องอะไรครับแพร อยากรู้ๆๆ ^_^
-- แพรงาม --
          คือคู่หมั้นของแพรที่เคยเล่าให้ฟังน่ะค่ะ เขามาสารภาพรัก แต่แพรมีคนรักอยู่แล้ว ดูเขาเศร้าจริงๆ
-- Safe --
          ฮ้า! แพรมีคนรักอยู่แล้วเหรออืม แต่ในกรณีนี้ผมว่าทำเป็นเพื่อนกับเขาดีกว่าครับ จะดีที่สุด
-- แพรงาม --
          ขอบคุณมากนะ เซฟ ^/I^
-- Safe --
          เว่อร์ไปมั้งครับ ว่าแต่แพรรักใครเหรอ อยากรู้ๆๆๆๆ ^_^
          ฉันคิดว่า สงสัยคงต้องบอกแล้วหละ
-- แพรงาม --
          เซฟรู้มั้ยคะ ตั้งแต่วันแรกที่คุยกับคุณ แพรรู้สึกดีมากเลยนะ
-- Safe --
          ฮ้า อย่าบอกนะว่าแพรรักผมน่ะ ฮุฮุ (ล้อเล่นนะครับ)
-- แพรงาม --
          ก็ใช่น่ะสิ
-- Safe --
          โธ่ แพรอย่าล้อผมเล่นน่า
-- แพรงาม -- 
          จริงๆ ค่ะ แพรชอบคุณถึงจะไม่เคยเห็นหน้มาก่อน เพราะคุณให้กำลังใจแพรเสมอเลย ขอบคุณมากนะคะ
-- Safe --
          ฮะ
-- แพรงาม --
          เรามาพบกันหน่อยที่หาดบางแสนพรุ่งนี้ได้มั้ยคะ แพรรักคุณจริงๆ จะได้ถอนหมั้นกับต้น
-- Safe --
          น่าสงสารต้นเขาออก แต่ก็ได้ครับ พรุ่งนี้ 10 โมงนะครับ
-- แพรงาม --
          จ้า ราตรีสวัสดิ์นะคะ เซฟ
          ฉันปิดคอม แล้วล้มตัวนอนบนเตียงพลางมองไปนอกหน้าต่าง ดวงดาวสุกใสระยิบระยับเหมือนทุกๆ วัน แต่สวยงามกว่าเก่า ฉันดีใจจริงๆ ที่จะได้พบเซฟเสียที