ชีวิตในวัยเด็ก --หนูอยากเป็น......อะไร--

กลิ่นดิน

กริ๊งๆๆๆๆ  เสียงกระดิ่งประจำวิชาดังขึ้น  เป็นสัญญาณบอกว่าหมดคาบเรียนสุดท้ายของปี สิ้นเสียงกลุ่มนักเรียนยกโขยง วิ่งกรูกันออกมาจากห้องเรียน บ้างก็ว่าจะไปเล่นเกมส์ บ้างก็จะไปหลีสาวที่สยาม ส่วนบางคนก็นัดคนพิเศษส่วนตัวเอาไว้ แต่ต่างก็ตะโกนโหวกเหวกวุ่นวาย คุณคงจะพอนึกภาพออกห้องเรียนที่มีประตู ๒ บาน ไม่มีแอร์ ไม่มีสจ๊วต มีแต่พัดลมหมุดเอื่อยๆอยู่กลางห้อง กับกระดานดำที่เป็นสีเขียว หน้าต่างถูกเปิดออกเพื่อรับแสงแดดยามเย็น เศษกระดาษและชีทงานต่างๆตกเกลื่อนเต็มพื้นห้องเนื่องจากลมที่พัดผ่าน โต๊ะที่ไม่เคยตรงแถวกลับถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ เป็นแถวคู่ ๔ แถว แถวละ ๑๒ ตัว เก้าอี้ทุกตัวถูกยกขึ้นบนโต๊ะ   ใช่แล้ว! วันนี้เป็นวันสุดท้ายของผมที่จะได้ใช้ชีวิตในฐานะนักเรียนในโรงเรียนแห่งนี้  ปีหน้าผมก็จะยกระดับจิตใจของมนุษย์ สิ่งที่ผมอดทนและพยายามแสนสาหัสมานาน เพื่อให้พ่อแม่ของผมภูมิใจ                                                                .............................................................................ผมกำลังจะขึ้น ป.๔ !!!................................................................
ฮ้าๆๆๆ อย่างนี้มันต้องซ่ากันหน่อยใช่มั้ยไอ้ตง
วินัย ทายาทร้านพิมพ์เขียวที่อยู่ตรงข้ามโรงเรียน มันตะโกนกรอกหูผม 
อย่างนี้มันต้องไอ้นั่น
ไอ้บี ลูกวิศวะกร เสริมต่อ
ใช่แล้วๆ หมูปิ้งไง! หมูปิ้ง วันก่อนนะเราไปกินซื้อมา ๓ ไม้ ลุงแกแถมให้ตั้งไม้นึง ใจดีจริงๆเลย 
อิ๊ง ลูกเจ้าของฟาร์มหมาปั๊ก กล่าวขึ้นพร้อมหน้าตาที่เปี่ยมไปด้วยความศรัทรายิ่งนัก
 ส่วนพวกผมแม้จะไม่เชื่อว่าลุงแกจะแถมจริงๆ (เพราะถามใครใครเขาก็รู้กันทั้งบางว่า ลุงแกงกขนาดไหน มีตำนานเล่าไว้ว่า เคยมีคนมาเหมาหมูปิ้งแกถึง ๑00 ไม้แต่ดันไปปากพล่อยขอให้แกแถมไม้นึง แกถึงกับไล่ตะเพิดกลับบ้าน ไม่ยอมขายเลย) แต่ก็ต้องเออออห่อหมกตามไป เพราะอิ๊งมันบอกว่าจะเลี้ยงเนื่องจากเป็นวันเกิดแม่สุดสวยของมัน 
	หลังจากที่ได้ซื้อหมูปิ้งและลองขอแถมแล้ว (ผลคือโดนลุงแกเอา ข้าวเหนียวปั้นก้อน ปาหัวเอา) พวกเราก็ได้ไปนั่งล้อมวงกินกันที่สไลเดอร์ในสนามเด็กเล่นหลังโรงเรียน ผมยังพอจำความได้ถึงบทสนทนาในวันนั้นได้ว่าเป็นบทสนทนาที่ออกจะเกินตัวเด็กเกือบ ป.๔ แต่ก็ออกรสชาติเลยทีเดียว 
หลังจากนั่งกินกันได้ซักพัก ไอ้บี ลูกวิศวะกร ก็พูดลอยๆขึ้นมาว่า  พวกนายโตขึ้นแล้วอยากเป็นอะไรกันวะ (แต่ผมว่าเป็นการพูดที่ถูกจังหวะเสียจริงๆ เนื่องจากวัยของพวกเรา ในตอนนั้น เรียกได้ว่าเป็น วัยในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตโดยแท้จริง)
ไอ้นัยตอบกลับทันควัน 
เราจะพยายามเป็นนักบอลทีมชาติไทย และนักเศรษฐศาสตร์ตัวยงให้ได้ รู้จักมะ เอโคโนมิคเคิ้ล อ่ะ เอโคโนมิคเคิ้ล รุจักป่าว มันทำหน้าภูมิใจ  
ทำไมอ่ะ ผมแหย่ต่อ
ก็เพราะว่าการเล่นบอลมันสนุกดี แล้วไอ้เอโคโนมิคเคิ้ล เนี่ยจริงๆแล้วเราก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันคืออะไร แต่วันก่อนเห็นในทีวี แล้วมันฟังดูเท่ดีอ่ะ
มันตอบอย่างมีหลักการในแบบของมัน
ไม่หรอก เราว่านะเผลอๆ นัย ได้ต่อกิจการพ่อแม่แน่ พิมพ์เขียวไง พิมพ์เขียว เหอๆ 
บีคิดในใจออกมาดังๆ
พิมพ์เขียว เป็นฉายาของมันเนื่องจากพ่อแม่มันเป็นเจ้าของร้านพิมพ์เขียว แต่จนถึงทุกวันนี้ ผมก็ไม่รู้ว่ามันขำกันเพราะอะไร คำว่า พิมพ์เขียว แค่คำเดียวมันไม่เห็นน่าขันตรงไหนเลย ถ้าเป็น ไอ้ตูดเขียว ยังน่าขันกว่าอีก
ส่วนเรานะเราอยาก เป็นวิศวะกรเหมือนพ่อ อยากเป็นหมอด้วย ไม่ได้มีเหตุผลอะไรหรอก แค่อยากรวย
บีบอก
รวยแล้วมีความสุขจริงเหรอ? จะรวยจะจนมันก็คนเหมือนกันละว้า
นัยเหน็บแหนม
ส่วนอิ๊งมันบอกว่าอยากเป็นจิตรกรวาดภาพ เพราะว่ามันชอบวาดภาพ แล้วมันยังบอกต่ออีกว่า เราว่านะถ้าเรามีความสุขกับงานที่ทำผลงานก็จะออกมาดีอ่ะ
อื้อหือ เป็นแค่เด็ก ป.๓ ทำเป็นพูดเหมือนผู้ใหญ่ วันก่อนยังนอน น้ำไหลออกตาอยู่เลยไม่ใช่เหรอ คิดถึงเนอะ เจ้าลอร่า (หมาของอิ๊ง) ที่ตายไปน่ะ ฮ้าๆๆ ไอ้บีพูดจาต้องการของไปกินยิ่งนัก แต่อิ๊งทำเหมือนว่าไม่ได้ยินเหมือนว่าเป็นเพียงสายลมพัดผ่านนี่แหละคือข้อดีของมัน มันเป็นคนมีจุดยืนไม่อ่อนไหวง่ายๆเหมือนผม 
แต่นัยกลับตอบแทนอิ๊งว่า 
เด็กกับผู้ใหญ่ก็เหมือนกันแหละ เพียงแต่เรายังขาดประสบการณ์ เราเป็นผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ ที่ไม่มีความรับผิดชอบเท่านั้นเอง  
จริงของมัน ผมคิดในใจ แล้วอิ๊งมันก็ถามผมต่อว่า แล้วตงล่ะนายอยากเป็นอะไร? 
เราว่าเราอยากเป็นภารโรงนะ ผมตอบ 
ไมวะ? มีเงินมีงานดีๆไม่เอาเหรอไปลำบากอย่างนั้นทำม้ายย บีพูดตามสไตล์ของมัน 
ช่าย! เป็นภารโรงไม่เท่เลย ไม่สนุกด้วย นัยเกทับ
เออ ก็จริง แต่ตงมันอาจจะมีเหตุผลอะไรของมันก็ได้ม้าง.....จริงมั้ยตง? อิ้งส่งสายตามาทางผมบอกถึงความต้องการคำตอบ หลังจากที่อึกๆอักๆ อยู่นาน ผมก็บอกว่า ไม่รู้ดิ เราว่างานทุกงานมันก็มีความเท่ ความน่าสนใจ ในแบบของมันนะ เราคงไม่รู้หรอกว่าอันไหนเหมาะหรือไม่เหมาะกับเรา จนกว่าเราจะได้ลองอ่ะ อีกอย่างนะถ้ามันไม่มีคนทำ พื้นมันก็คงจะสกปรกน่าดูเลย
ทำตัวเหมือนพ่อพระจริงนะ....เฉิ่ม บีตอก แตกต่างจากคนอื่นเขาน่ะมันไม่รุ่งหรอก มันตอกซ้ำ
รุ่งสิ เค้าเรียกว่าแตกต่างอย่างมีกฎเกณฑ์ เฟ้ย ผมบอก 
บทสนทนาของพวกเราไม่ได้ยืดยาวเกินไปกว่านั้นเนื่องจากเม็ดฝนที่ค่อยๆโปรยปรายลงมา บวกกับอากาศที่ค่อนข้างเย็นพวกเราจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน
	จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ถึงแม้อดีตและความทรงจำต่างๆจะถูกเลือนรางตามกาลเวลา เปลี่ยนเป็นเพียงแค่ภาพจางๆ แต่คำพูดทุกคำมันยังคงก้องอยู่ ความรู้สึกและสีหน้าที่เอาจริงๆเอาจังของเด็ก ป.๓ มันยังไม่เลือนหายไปไหน ปัจจุบันต่างคนต่างแยกย้ายกันไปบ้างก็ยังอยู่ที่กรุงเทพฯ บ้างก็ไปเชียงใหม่ บ้างก็ไปเมืองนอก ทุกคนยังคงทำตามและพยายาม   ไขว่ขว้าตามความฝันของตนเหมือน เดิมเว้นเสียแต่ เด็กชาย ตง ที่ยังไม่รู้ว่าจะเป็นอะไร แต่ที่ไม่เป็นแน่ๆคือ ภารโรง แล้วคุณล่ะเคยมีความฝันในวัยเด็กมั๊ย?