ความทรงจำของ นางสาว สุ

สุขา! สุนัข! เพื่อนๆมักชอบเรียกสุอย่างนั้น สุไม่เห็นว่ามันจะขำตรงไหนเลย สุขาก็เป็นที่ปลดทุกข์ให้ความสุข สุนัขก็น่ารักออกจะตาย มันจะขำอะไรกันนักกันหนา สุเป็นคนระยอง เกิดที่บ้านพักริมชายหาด ในสมัยนั้นระยองยังไม่ค่อยเจริญนัก สุจึงไม่ค่อยได้ออกไปไหน วันๆก็ไปเรียนหนังสือแล้วก็กลับมา สุไม่ค่อยมีความทรงจำในวัยเด็กเท่าไรนัก จะมีเพียงแต่ก็เรื่องราวเมื่อเร็วๆนี้เอง เรื่องราวมันเริ่มจาก มัน
มัน เป็นเด็กข้างบ้าน มันอายุมากกว่าสุ ๓ ปี แต่สุไม่เคยเรียกมันว่าพี่ เพราะว่าตัวเล็กกว่าสุ เกือบครึ่งหนึ่ง สุชอบล้อมันว่า ผู้ชายอะไร้ตัวเล็กกว่าผู้หญิงอีก นานๆครั้งก็โดนสวนกลับมาว่า ผู้หญิงอะไร้ตัวใหญ่กว่าผู้ชายอีก มันหน้าตาเหมือนวิลลี่(ตอนเดินตกบันได) การเรียนก็คล้ายๆโนบิตะ คือ 0 ตลอดกาล มันไม่เคยเล่นกีฬาอะไรเลย ดนตรียิ่งไม่เคยแตะ มันไม่มีงานอดิเรกอะไรเลย เวลาว่างๆมันชอบมาเดินเล่นอยู่กับสุแล้วก็นั่งจ้องหน้าสุ สุก็จะถามมันทุกครั้งไปว่าจ้องอะไร แต่มันก็ไม่เคยตอบ มันไม่ใช่คนพูดมาก จริงๆแล้วแทบจะไม่พูดเลยก็ว่าได้ แต่มันมีดีอยู่อย่างนึงคือมันไม่เคยโกหกสุ หลายครั้งเหมือนกันที่สุทำให้มันเสียใจโดยการแย่งไอติมกะทิ สุดที่รักของมัน แต่มันก็ไม่เคยตอบโต้และพูดอะไรเพียงแต่เดินไปซื้อแท่งใหม่แล้วก็กลับมานั่งกินหน้าตาเฉย ซึ่งก็จะโดนสุแย่งทุกครั้งไป
สุ เป็นเพื่อนกับมันตั้งแต่ ป.๓ สุไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับมันหรอกรู้เพียงแต่ว่ามันเป็นลูกกำพร้า ซึ่งคนข้างบ้านรับมาเลี้ยงเท่านั้นเอง แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสุไม่ชอบซักถามเรื่องที่คนเค้าไม่อยากพูด ถ้าเค้าอยากจะพูดเค้าก็คงบอกเราเองหล่ะ สุมักบอกกับตัวเองอย่างนี้ แต่มันก็ไม่เคยบอก สุกับมันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเราไม่เคยโกรธกันจริงๆจังๆ จะมีก็แต่การ ง้องอนแบบเด็กๆ ซึ้งสุมักเป็นคนงอน และต้องไปง้อมัน ทุกที เพราะมันไม่เคยเล่นด้วย
มีอยู่วันนึงขณะที่สุนั่งกินไอติมอยู่ มันก็วิ่งกระหืดกระหอบมาหาสุ พร้อมกับชี้โบ้ชี้เบ้ไปทางบ้านของสุ มันไม่ยอมบอกเหตุผลว่าอะไร เพียงแต่ทำหน้าตกใจ สุเห็นก็รู้สึกได้ว่าคงมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ จึงคว้าแขนมันแล้ววิ่งไปตามทาง พอวิ่งไปถึงบ้าน ทุกอย่างก็อยู่ครบเรียบร้อยดี ไม่มีร่องรอยไฟไหม้ หรือควัน จะมีผิดสังเกตก็แต่ประตูหน้าบ้านที่เปิดอ้าไว้ สุเห็นดังนั้นใจไม่ดีจึงบอกมันว่า เราเรียกตำรวจกันเถอะ แต่มันทำหน้าเคร่งเครียดแล้วก็ส่ายหน้า พร้อมกับจูงมือสุเดินเข้าไปในบ้าน เป็นครั้งแรกที่สุรู้สึกว่ามันเป็นผู้ชาย เป็นครั้งแรกจริงๆ พอเข้าไปในบ้าน สุไม่เห็นมีอะไร จึงบอกมันว่ากลับเหอะเดี๋ยวรอพ่อแม่มาก่อนแล้วค่อยมาอีกที แต่มันก็ยังเดินนำหน้าสุไปเหมือนไม่สนทำให้สุต้องวิ่งตามไปติดๆ มันชี้ให้สุดูสมุดภาพและกล่องเก็บของที่ถูกรื้อกระจัดกระจาย ในนั้นเป็นไดอารี่แล้วก็จดหมายรักที่สุเคยได้เขียนและได้รับมา พอเห็นของสุดรักสุดหวงของสุถูกรื้อ สุก็ไม่ทันคิดอะไรโวยวายทันทีแล้วก็เข้าไปตบตีมัน แต่มันก็ยังเฉยเหมือนเดิม มันไม่ตอบโต้อะไร แต่มันกลับกอดสุแล้วก็ จูจุ๊บสุที่ปาก มันไม่ใช่คนตัวใหญ่แรงก็ไม่ค่อยมี แต่ตอนนั้นสุรู้สึกหมดเรี่ยวแรง เรียกได้ว่าแทบจะละลายในมือของมันทีเดียว โชคดีที่ตอนนั้นพ่อแม่สุมาบีบแตรหน้าบ้านส่งสัญญาณว่ากลับมาแล้ว มันจึงปล่อยสุไปเปิดประตูไม่งั้นก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป มันอาจจะเลยเถิดไปถึงขั้นนั้นก็ได้ สุเก็บเอาเรื่องราวในวันนั้นมานอนคิด ก็หน้าแดงอยู่คนเดียว เหมือนคนบ้า ข้าวไม่กินไม่หลับไม่นอน วันรุ่งขึ้นสุตื่นแต่เช้าเพื่อจะไปเล่นกับมันเหมือนเคย แต่มันก็ทำตัวปกติมาก ปกติยิ่งกว่าปกติเสียอีกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนทำให้สุรู้สึกว่าเหตุการณ์ในวันนั้นอาจจะคิดไปเองก็ได้ เราจึงค่อยๆห่างกันออกมาโดยที่เรื่องราวมันก็ยังสับสนอยู่อย่างนั้น ๒-๓ วันต่อมาขณะที่ครอบครัวของสุกำลังรับประทานเย็นอยู่นั้น พ่อของสุก็เอ่ยขึ้นมาลอยๆว่า เออเนี่ยสุรู้รึเปล่าว่าคนข้างบ้านเค้าย้ายไปแล้ว สุถามทันทีว่าบ้านไหน พ่อก็ตอบทันทีในคำตอบที่สุไม่อยากได้ยินคือ บ้านของมันไง อ้าวแล้วมันไม่ได้บอกลูกเหรอ สุไม่ตอบแต่กลับวิ่งออกจาดโต๊ะอาหาร ออกจากบ้าน ไปหามัน หวังว่ามันคงไม่จริงพอสุไปถึงรั้วบ้าน มองข้ามไปก็เห็นแต่บ้านเปล่าๆไม่มีเฟอร์นิเจอร์ ไม่มีวี่แววของคนอยู่เลย สุไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงจากไปโดยไม่บอกแล้ว สุก็ยังไม่แน่ใจด้วยว่าเหตุการณ์ในวันนั้นมันเป็นเรื่องจริงหรือความฝัน ในวันนั้นทุอย่างมันสับสนไปหมด ทั้งเสียใจ โกรธ น่าสมเพชตัวเอง แต่สุก็ไม่สามารถทำอะไรกับสิ่งที่เกิดได้ ได้แต่ปลงทุกวันนี้บางทีที่สุอยู่คนเดียวสุก็จะคิดถึงมัน ถึงจะไม่รู้ว่ามันจะอยู่ไหน เป็นอย่างไร จะตัวโตขึ้น หรือมีแฟนแล้วหรือยัง แต่สุก็คิดถึงออกมาดังๆว่ามัน ในบางทีถ้าคุณได้ยินสุ พูดว่า มึง ! อยากบอกว่าจริงๆแล้วมันไม่ใช่สุกำลังคิดถึงมันตะหาก ฉะนั้นก็ทำใจหน่อยนะคะ...... หากได้ยินคำว่า มึง บ่อยๆ

กลิ่นดิน 2 ก.พ. 2547 20:02 น. - ID 1740