Secret Inside ตอนที่ 1ฉันก็มีหัวใจเหมือนกันนะจะบอกให้ (แพรเองค่ะ)

Nonmin

หวัดดี! ฉันชื่อแพรงาม ชุวามนุษย์นะ นามสกุลฉันเก๋ดีใช่แม๊! คุณทวดของทวดแกเป็นคนทันสมัยกว่าชาวบ้านเมื่อร้อยกว่าปีก่อนนู่นแน่ะ ท่านเอาคำว่า Sure ที่แปลว่าแน่นอน กับคำว่ามนุษย์มารวมกันไงล่ะ กลายเป็น "คนแน่นอน" ตระกูลของฉันเท่าที่รู้มาก็เป็น "คนแน่นอน" จริงๆ นะ แหงล่ะ! ต้องรวมถึงตัวฉันด้วยสิ!
          ตระกูลของฉันมาจากจีน คุณทวดของทวดก็เลยมาเปิดสำนักกังฟูอยู่ที่ประเทศไทยด้วย คุณพ่อของฉันตอนนี้ก็เป็นผู้ดูแลกิจการอยู่ค่ะ ฉันนั้นติดกังฟูมาก วันไหนไม่ได้ซ้อมจะเหมือนกับไม่ได้กินข้าวมาเลยเชียวนะ ต่างกับแม่และพี่สาวทั้งสองคนของฉัน คือพี่ลายผ้า กับพี่ลูกไม้ พวกเขาเรียบร้อยกันมาก ชอบเย็บปักถักร้อย เฮอะ น่าเบื่อจะตาย
          ลืมบอกไป ที่โรงเรียนน่ะฉันเป็นหัวหน้าชมรมกังฟูด้วยแหละ และพรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปแข่งกังฟูผสมชายหญิงรอบชิงชนะเลิศ ฉันแข่งกับผู้ชายจากกรุงเทพฯ ด้วยหละ แต่ฉันไม่กลัวหรอก เพราะทั้งชีวิตที่ผ่านมา ฉันไม่เคยแพ้!!
          ส่วนเรื่องความรักน่ะเหรอ เอ้อ(หน้าแดง) //// ฉันมีเพื่อนอินเตอร์เน็ตที่ชอบมากทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนน่ะ เราคุยกันเสมอตั้งแต่ 1 ทุ่มของทุกๆ วัน ว้าย ทุ่มนึงแล้ว ต้องรีบๆๆๆ
-- แพรงาม --
          หวัดดีค่ะ เซฟ คอยนานมั้ยคะ
-- Safe --   
          ไม่หรอกครับ ทุ่มนึงพอดี
-- แพรงาม --
          นี่! เซฟ พรุ่งนี้ แพรจะไปแข่งกังฟูด้วยหละ เซฟไปเชียร์แพรหน่อยได้ไหมคะ
-- Safe --
          ผมคงไปไม่ได้หรอกนะแพร ยังไงผมก็ขอให้แพรจำไว้เสมอนะ ว่าเราต้องไม่ยอมแพ้จนวินาทีสุดท้าย
-- แพรงาม --
          จ้า!~ ขอบคุณมากนะคะ เซฟ =^_^=
          เข้าใจรึยังล่ะ ว่าทำไมฉันถึงชอบเขา นั่นก็เป็นเพราะคำพูดของเขาไงล่ะ มันเป็นคำแนะนำดีๆ ที่เขาให้กำลังใจฉันมาตลอด นั่นทำให้ฉันรักเขามากเหลือเกิน แม้เราจะยังไม่เคยพบหน้ากันมาก่อนเลยก็ตาม
          เรายังคงคุยกันอีกมากเลยหละ ในที่สุดฉันก็บอกราตรีสวัสดิ์กับเขา แล้วเข้านอน อาแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้องหรือเนี่ย
          "จันทร์ ดวงดาว น้ำค้าง สวยจริงๆ เลยนะเซฟ เธอจะเห็นดาวดวงเดียวกับฉันมั้ยนะ"
          วันต่อมา
          "แพร!!!! ลูกพ่อ!!!!" พ่อตะโกน เพราะคนที่มาดูนี่มันเยอะมาาาาาาาาาาก เสียงเลยดังสนั่นหวั่นไหว "ลูกต้องคอยโจมตีและหลอกคู่ต่อสู้ให้จนมุมนะ อย่าให้เสียชื่อ!!! นะลูก!!!"
          "ค่า!!!!!!!!!! เอาล่ะ!!!!! เราต้อง 'อย่ายอมแพ้จนวินาทีสุดท้าย'!!!!" ฉันตะโกนมั่ง
          "เอาล่ะครับ ท่านผู้ชม" โฆษกพูด "ในที่สุดเวลาที่พวกท่านรอคอยก็มาถึง ขอเชิญท่านพบกันสาวน้อยคนเก่งผู้ไม่เคยแพ้ แพรงาม ชุวามนุษย์ครับ!" 
          "กรี๊ด!!!!!!" ผู้ชมร้องทำเอาฉันหน้าแดง ///
          "และชายหนุ่มสุดหล่อแต่น้อยกว่าผมอีกคนหนึ่งซึ่งไม่เคยแพ้อีกเช่นกัน! พีรพล เจนิทีระ!"
          "กรี๊ด! กร๊าด! วี้ด! ว้าย! หล่อมาก!!!!! อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงผู้คนดังสนั่นมาาาาาาาก ฉันเลยหันไปมองตรงๆ
          หล่อแฮะ
          เฮอะ แต่ก็เถอะ เจ้าหน้าหล่อนี่ทำเอาฉันอิจฉาไม่น้อย เพราะผู้ชมส่งเสียงให้ดังกว่า เอาล่ะ แพร อย่ายอมแพ้จนวินาทีสุดท้าย ดังนั้นเมื่อสัญญาณบอกการแข่งเริ่มขึ้น ฉันจึงเริ่มทันที "ย้าก!!!"
          ฉันใช้ท่าเตะด้วยความรวดสายฟ้าแลบ 3 ที แต่โอ๊ว หม่าย ก้อด! เจ้าหน้าหล่อหลบได้หมด ฉันจึงใช้ท่าชก แต่เจ้าบ้านั่นก็ยังหลบได้ "ฝีมือเธอแค่นี้เองเหรอ" มันพูดแล้ววิ่งเตะฉัน ฉันจึงตีลังกาหลบ แต่ด้วยความที่ฉันเหนื่อยจึงถูกมันเตะก้น ฮึ่ย -_-"
          "พีรพลได้ 1 แต้มแล้วครับ!" แล้วเจ้าหน้าหล่อก็ทำท่าจะชก ฉันจึงกระโดดหลบ แล้วทำท่าจะเตะตรงคอหอย เจ้าหน้าหล่อจึงเอามือบัง ฉันเลยรีบเปลี่ยนมาชกตรงท้อง "เสมอแล้ว เย้! หึหึหึ เอาล่ะนะ เจ้าหน้าหล่อ อีกแค่แต้มเดียว ฉันต้องสยบนายให้ได้" แล้วฉันก็ทำให้มันหลบจนจนมุม เมื่อทำท่าจะชก มันก็ทำตาโต ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า
          "โอ๊ะบีมิกซ์มาดูด้วย!" "หา ไหนๆๆ" แล้วฉันก็รีบมองหาบีมิกซ์ด้วยความตื่นเต้น แต่แล้วเจ้าหน้าหล่อมันก็เตะฉัน
          "ในที่สุด พีรพลก็เอาชนะแพรงามได้แล้วครับ!" โฆษกพูดท่ามกลางเสียงเชียร์ดังสนั่น ฉันแทบจะร้องไห้ท่ามกลางคนดู ก็ฉันไม่เคยแพ้นี่!
          หนอย! เจ้า ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันเกลียดนาย คนอย่างนายมัน ตู๊ดๆ ใช้กำลังกับผู้หญิง ตู๊ด เจ้า ตู๊ด ตู๊ดๆๆๆๆ (จาก Nonmin: คือมีแต่คำไม่สุภาพ ฉันจึงขอเซ็นเซอร์ด้วยคำว่าว่า ตู๊ดๆๆ ค่ะ ^_^")
          เมื่อทำการมอบรางวัลเรียบร้อยและผู้ชมเริ่มกลับแล้ว ฉันจึงเข้าไปอาบน้ำ แล้วเดินออกมาข้างนอกด้วยอารมณ์หงุดหงิด แต่แล้ว พ่อก็ลากฉันไปพบกับลุงคนหนึ่งซึ่งอายุพอๆ กับคุณพ่อ ฉันยกมือสวัสดี แล้วพ่อก็พูดว่า "แพร ลุงคนนี้คือลุงปราโมทย์นะลูก ตั้งแต่วันนี้ เขาจะย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกับเราพร้อมกับลูกชายของเขา ต้น พีรพลคนที่ลูกแข่งกับเขาเมื่อกี๊น่ะ"
          ว่าไงนะ! เจ้า ตู๊ด ที่ฉันสุดยอดจะ ตู๊ดๆ นี่น่ะเหรอ "ทำไมล่ะคะ หนูต้องอยู่บ้านเดียวกับนายนี่น่ะเหรอ" ฉันพูดแล้วมองไปที่ต้น พีรพลด้วยสายตาดุดัน
          "เฮอะ ทำอย่างกับว่า ฉันอยากจะอยู่บ้านเดียวกับเธองั้นแหละ ยายเบ๊อะเออ ว่าแต่ทำไมล่ะฮะ พ่อ" ต้นถาม ลุงปราโมทย์จับตัวต้นมาอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วโอบไหล่เราสองคนก่อนจะพูดว่า
          "พวกลูกเป็นคู่หมั้นกันจ้ะ"
          "หา! ว่าไงนะ!" ฉันกับต้นร้องพร้อมกัน
          บ้าที่สุด พวกพ่อทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันก็มีหัวใจนะ ฉันมีสิทธิ์จะเลือกคนที่รักเองนะ ไม่ใช่ เจ้า ตู๊ดๆๆๆๆๆ